61 นักมายากลตัวน้อยขนปุย

“เก็บเงินซื้อ ไม่ก็แอบอ่านฟรีของคนอื่น หรือ ทดลองมั่วๆ”

“ขึ้นอยู่กับบุคคลนั้นสินะ” ซิสพูดต่อ “สำหรับฉัน ยังให้คำตอบไม่ได้ แต่แค่รู้สึกว่าถ้าเราใส่อะไรเพิ่มเติม โพชั่นต้องดีกว่าเดิมแน่”

“ฉันก็รู้สึกแบบนั้นนะ ตอนผลิตระเบิด”

ซิสเปิดสมุดเล่มเล็กที่เขาจดเอาไว้ ‘ครั้งแรกทุกอย่างจะย่ำแย่ไปหมด แต่ทำต่อไปมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ’

คิวมองที่ซิสเขียนเอาไว้ คิ้วขมวดชนกัน “ไม่เข้าใจ”

“ก็จากที่ฉันใช้เวลาอยู่สักพัก ก็เริ่มรู้ว่าไม่ว่าสิ่งใด หรืออะไรก็ตาม เราจะไม่รู้อะไรเลย จนกระทั่งเราเรียนรู้จึงรู้”

“ไม่เข้าใจ ยิ่งไปใหญ่” คิวส่ายหัว

“ฉันแค่เดาน่ะ ว่าผลิตโพชั่นขวดแรก กับผลิตไปแล้วพันขวด ความแตกต่างกับการพัฒนาคืออะไร”

“อ๋อ” คิวพยักหน้า “ฉันเริ่มเข้าใจเล็กๆ น้อยๆล่ะ ระเบิดฉันก็จะพัฒนาได้อีกในวันข้างหน้าสินะ ไม่ใช่แค่ทำได้ แต่ทำได้ดีกว่าเดิม”

ซิสยิ้มออกมา “ปล่อยให้ตัวเราเติบโตผ่านกาลเวลา และเราทั้งสองจะแข็งแกร่งขึ้น”

คิวจับโล่ชูขึ้นฟ้า ส่งเสียงขึ้นไปบนฟ้า ‘Yeah!’

แสงสว่างจากพระอาทิตย์ลาลับไปหลังภูเขาสูงใหญ่ ดวงจันทร์ก็ส่องสว่างขึ้น คบเพลิงที่หน้าตาแปลกประหลาดก็ทำให้นักผจญภัยสนใจได้ไม่น้อย ดอกทานตะวันส่องแสงสีเหลืองอ่อน ความอบอุ่นที่กักเก็บผ่านเวลาช่วงกลางวัน มาใช้ประโยชน์ในตอนกลางคืน ดอกทานตะวันเรืองแสง ปักอยู่ตามทางเดินของหมู่บ้าน

ม้าสีเขียวเข้ม สีน้ำตาล กำลังกินหญ้าอย่างเพลิดเพลิน บางตัวก็หลับพักสายตา คงเป็นการเดินทางที่ยาวไกล คนเลี้ยงม้ากำลังหวีขนของมันให้สวยงาม รถม้าจอดกันเป็นระเบียบแทบจะทุกทิศทางเข้าหมู่บ้านทานตะวัน รถม้าขนาดใหญ่บรรทุกดอกทานตะวันเรืองแสง ที่บรรจุใส่ห่อสีดำจำนวนมาก เตรียมส่งออก

“ฉันอยากรู้จังว่า หนึ่งดอกทานตะวันจะให้แสงสว่างเรานานสักเท่าไหร่” ซิสพูดขึ้นขณะนอนพักอยู่ในเต็นท์

“ไม่รู้สิ น่าจะสักพักล่ะมั้ง” คิวพยายามคิดตามและเก็บของเรียบร้อย “เอาล่ะ ไปพักผ่อนกันเถอะ”

“นี่ไง ฉันกำลังพักผ่อนอยู่”

“ล่าสุดนายออกไปรอบกองไฟ ฟังดนตรี เมื่อไหร่กันนะ” คิวจ้องไปที่ซิส

“ล่าสุด ก็หลังจากโผล่มาจากหุบเขาลิงสีม่วงไง” ซิสตอบและคิดอีกรอบ “ถ้าชีวิตจริงล่ะก็ นานมากแล้ว”

“งั้นคืนนี้ไปกัน ฉันเอาภารกิจไปส่งหมดแล้ว ได้มาราวๆ 100,000 กว่าทอง” คิวยื่นเหรียญทองให้ซิส “ของนาย 50,000 ทอง”

ซิสนั่งมองเหรียญทอง เหรียญขนาดใหญ่ 50 เหรียญ มูลค่าของมันเหรียญล่ะ 1,000 ทอง “พอฉันคิดถึงอาวุธกับของสวมใส่ รู้สึกมันน้อยไปทันที แต่พอนึกถึงเอาไปซื้อโพชั่น มันดูคุ้มราคามากกว่า”

“ก็ใส่ของทั่วๆ ไปก่อนก็ได้ ส่วนใหญ่ร้านเอามาขายก็ของดีๆ ทั้งนั้น” คิวถอดชุดเกราะวางเอามือจับเสื้อขยับเล็กน้อย

ทั้งคู่เดินออกมาจากเต็นท์ จำนวนที่พักเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ได้มีแค่เต็นท์ แต่ยังมีบ้านพักขนาดเล็ก รถเข็นใส่ไอเท็มวางหน้าบ้าน กระโจมที่ดูเหมือนที่พักของงานเทศกาล รถม้าที่ตกแต่งไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก

“หมู่บ้านนี้ดูรื่นเริงจริงๆ” ซิสตาลุกวาว เมื่อเห็นผู้คนมากหน้าหลายตา

ชายหมุนกระบองกำลังโชว์หวาดเสียว กระบองที่เต็มไปด้วยหนามแหลม หมุนขึ้นฟ้าสลับไปมา ห้าอัน

“ถ้าพลาดนี่เปลืองโพชั่นน่าดู” คิวหันมากระซิบกับซิส

เขาหัวเราะเบาๆ และเดินต่อไป

นักมายากลดูเหมือนจะเป็นที่น่าสนใจ เขาไม่แค่ทำให้อะไรที่ประหลาดใจเกิดขึ้นได้ แต่นักมายากลคนนี้ เขาเป็นกระต่าย ที่กำลังถือหมวกและเปิดหมวกออกมาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกระต่าย และเมื่อเขาปิดลงไป หล่อนก็หายวับไปกับตา เสียงปรบมือดังขึ้น ต่อไป เป็นโชว์การแสดงกลืนแครอทยักษ์ แครอทยักษ์สีส้ม ดูแล้วไม่น่าจะเข้าไปในปากของกระต่ายขนสีขาวน่ารักตนนั้นได้ ความใหญ่ของมันถูกยัดเข้าปาก ตัวกระต่ายพองขึ้น พองขึ้นอีก ผู้คนหัวเราะ เพราะมันกลายเป็นกระต่ายอ้วนตัวกลมแสนจะน่ารัก เสียงปรบมือดังอีกครั้ง

ถัดไปมีกองไฟที่มีนักดนตรีกำลังบรรเลงเครื่องดนตรีหลากชนิดอย่างไพเราะ สายตาผู้ชมเคลิบเคลิ้มไปกับจังหวะ

“ฉันชอบผู้คนนั่งล้อมกองไฟจัง” คิวพูดขึ้น

“ใช่ ฉันก็ชอบดูเหมือนเรามาเป็นส่วนหนึ่งกันและกัน” ซิสนั่งลงบนกองฟาง

เด็กน้อยวิ่งสวนไปมา ถือลูกโป่งหลากสี มันเปลี่ยนรูปแบบอยู่ตลอดเวลา หัวใจ สามเหลี่ยม หน้าคน หรือแม้กระทั่งรูปสัตว์อื่นๆ

“ตุ๊กแกย่างไหมจ๊ะ” ชายไม่สวมเสื้อเดินเข้ามาสะพายถาดอาหารไว้ด้านหน้า “ไม้ล่ะ 100 ทอง”

ตุ๊กแกตัวใหญ่ย่างด้วยความร้อนที่คงที่ ผิวเกรียมนิดหน่อย โรยด้วยผงเครื่องเทศ

คิวเดินไปซื้อเบียร์ใส่แก้วไม้ขนาดกลาง “นายต้องชอบเบียร์ที่นี่”

ซิสรับแก้วเบียร์ แล้วมองผู้คนที่กำลังสนุกสนาน สายตาเขาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง “อื่มรสชาติดีเยี่ยม สดชื่นจริงๆ” ฟองเบียร์ติดที่ปากของซิส

“แก้วล่ะ 5,000 ทอง” คิวยกดื่ม

ซิสหยุดดื่มและมองที่แก้วอย่างตั้งใจ “แก้วล่ะ 5,000 ถ้าเป็นฉันคนเมื่อก่อนก็คิดมาก แต่ตอนนี้เริ่มปล่อยให้เหตุการณ์มันพาไป ช่างมันเถอะ” เขาหัวเราะและดื่มต่อ

ค่ำคืนที่แสนจะเพลิดเพลินของนักผจญภัย เต็มไปด้วยความบันเทิง บางคนก็พบปะเพื่อนใหม่ เข้าร่วมปาร์ตี้ ออกเดินทางไปด้วยกัน บางคนก็ตกลงทำสัญญาการค้า แล้วแต่จุดประสงค์ที่นำพามา

เช้าวันรุ่งขึ้น ซิสและคิวจะไปล่ามอนสเตอร์ปีศาจดอกไม้กินคน ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน เดินออกมาไม่ไกลนัก เจอนักธนูมีสัญลักษณ์สมาคมดอกไม้ไฟ ยืนรวมกัน กำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง มองถัดไปเห็นนักธนูสวมชุดเช่นเดียวกัน

“ฝึก และฝึกเท่านั้น” หญิงสาวชุดสีแดงกำลังพูดขึ้น ด้านหลังของหล่อนมีธนูคันสีดำสะพายอยู่ แต่ไม่เห็นมีซองลูกธนู “ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ สิ่งที่ดีล้วนมาจากการฝึกฝน”