บทที่ 281 หลุมศพว่างเปล่า

สามารถติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ : แปลได้แล้ว

เจียงอี้กลับมาแล้ว!

ข่าวนี้ได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองเทียนอวี่อย่างรวดเร็ว จีเทียนนำเหล่าสมาชิกตระกูลจีแห่ออกจากตำหนักไปในทันที และยังรวมไปถึงตระกูลหลิ่ว ตระกูลเจียง ตระกูลเหลิ่ง ประมุขแต่ละตระกูลต่างก็พาผู้อาวุโสของตระกูลมุ่งหน้าไปยังตระกูลหม่า

เจียงอี้เป็นอาชญากรผู้ทรยศ แต่เขาก็เป็นทูตตรวจการแห่งจักรวรรดิมังกรเวหาและผู้พิทักษ์ทวีปนี้ด้วย จุดประสงค์ที่พวกเขาทั้งหมดแห่ไปที่นั่นกันไม่ใช่เพราะต้องการไปร้องขอความเห็นใจหรือพึ่งพิงเจียงอี้เพื่อทำให้ตระกูลของพวกเขาแข็งแกร่ง แต่พวกเขาเพียงอยากไปเจอหนุ่มน้อยผู้น่าทึ่งจากเมืองเทียนอวี่ เจียงอี้ ผู้นี้อย่างแท้จริง

“หลิงอี นอกจากคนแก่ เด็ก และเหล่าสตรี เด็ดหัวพวกตระกูลหม่าให้หมด!”

ณ ลานกว้างของตระกูลหม่า เจียงอี้ออกคำสั่งที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร หลังจากต้องประสบกับเรื่องต่างๆมามากมาย หัวใจของเขาก็แกร่งดั่งหินผา เขานั้นไม่เคยกลับมาล้างแค้นตระกูลหม่าเลยในตอนที่พวกมันเกือบทำให้เขาตาย แต่พวกมันก็ยังกล้าที่จะทำเช่นนี้กับเจียงหยุนไฮ่?

“ฟึ่บ ฟั่บ!”

หลิงอีและคนของเขานั้นโหดเหี้ยมยิ่งกว่านัก และถูกปล่อยให้สังหารตระกูลหม่า หากเจียงอี้สั่งให้พวกเขาฆ่าคนแก่ เด็กและสตรี พวกเขาก็จะลงมือโดยไม่มีความขัดข้องใจ มือของผู้เชี่ยวชาญคนใดไม่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดบ้าง?

เมื่อหลิงอีและคนของเขาเหาะไป และสิ่งประดิษฐ์ระดับสวรรค์สีดำในมือของพวกเขานั้นดูราวกับว่ามันเป็นเคียวเก็บเกี่ยววิญญาณที่ถูดตวัดไปยังสมาชิกตระกูลหม่า

“ฟึ่บ ฟุ่บ”

ประมุขตระกูลหม่า หม่ากุ่ยอยู่ขั้นที่แปดของขอบเขตจื่อฝู่ แต่เหล่าผู้อาวุโสนั้นอ่อนแอกว่า และคนเหล่านั้นก็อยู่เพียงขอบเขตจื่อฝู่เท่านั้น หากปล่อยให้หลิงอียืนดูอยู่ข้างๆ แม้แต่เจียงอี้ก็สามารถสังหารคนเหล่านี้ได้อย่างง่ายดายนัก

“อ๊ากกก!”

เสียงกรีดร้องมากมายดังก้องสะท้อนไปทั่วเมืองเทียนอวี่ เจียงอี้และเจียงหยุนไฮ่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสายตาที่เย็นชา และดูหลิงอีและคนของเขาค่อยๆเด็ดหัวสมาชิกตระกูลหม่าที่ละคนอย่างไร

“ฟึ่บ!”

ในที่สุดจีเทียน เจียงหยุนซานและคนอื่นๆก็มาถึง แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชเหล่านั้นแล้วก็ไม่มีผู้ใดกล้าขยับเขยื้อน.....ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะเร่งรีบเข้าไป ทุกคนต่างรออยู่ด้านนอกด้วยดวงตาที่มืดสนิท

เวลาผ่านไปเพียงสิบห้านาที...!

หลิงอีและคนของเขาก็กลับมา หลังจากสังหารเหล่าสมาชิกตระกูลหม่าทั้งหมด เจียงอี้ก็มองไปยังสตรีและเด็กๆและหยุดชั่วครู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ข้าคือเจียงอี้ ข้ามั่นใจว่าพวกเจ้าน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับความบาดหมางกันระหว่างข้ากับตระกูลหม่า จริงๆแล้วข้าลืมทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลหม่าไปหมดแล้วและไม่ได้ต้องการมาหาเรื่องใดๆกับตระกูลของพวกเจ้าอีก แต่.....”

“ไม่เพียงแต่พวกเจ้าจะยั่วยุข้าอีกครั้ง แต่ตระกูลหม่าของพวกเจ้ายังวางแผนและทำร้ายปู่ของข้า ในเมื่อมันเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น มันก็มีราคาที่ต้องจ่าย หากลูกหลานคนใดของตระกูลหม่ามีความสามารถที่จะมาล้างแค้นและฆ่าข้า...เจียงอี้ผู้นี้จะไม่ปริปากออกมาเลยแม้แต่น้อย!”

หลังสิ้นคำพูดของเขา เจียงอี้ก็หันกลับไปและเตรียมตัวออกจาที่นั่น เจียงหยุนไฮ่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ใต้เท้าน้อย ทำไมท่านจึงต้องพูดเรื่องไร้สาระเหล่านั้นกับพวกเขาเช่นนี้? โลกนี้โหดร้ายและเต็มไปด้วยการถูกสังหาร และมันไม่มีเหตุผลอะไรเลย หากท่านอ่อนแอ เช่นนั้นพวกเราก็จะเป็นผู้ที่ต้องตาย มันเป็นเรื่องปกติและท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกไม่สบายใจเลย...”

“อื้อ!”

เจียงอี้พยักหน้าและเดินออกไป เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมากมายและการแสดงออกที่คลุมเครือซึ่งดูเหมือนพวกเขาต้องการที่จะพูดอะไรออกมาแต่ก็ลังเล เขาจึงเผยเพียงรอยยิ้มจางๆและเดินออกไปโดยไม่พูดจาอะไรเลย

หลิงอีช่วยพาเจียงหยุนไฮ่ออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อจีเทียนเห็นเจียงหยุนไฮ่ เขาก็มีแต่ความรู้สึกผิดอยู่ทั่วใบหน้าของเขา เขาอ้าปากออกมาแล้วพูดว่า “ท่านหยุนไฮ่ ช่วยบอกเจียงอี้ว่าข้าขอโทษด้วย ตระกูลของเราโชคร้ายนักที่มีลูกสาวเช่นนั้น!”

“ลุงไฮ่!”

เจียงหยุนซานเค้นเสียงของเขาออกมา เจียงหยุนไฮ่จึงหันกลับมามองเจียงหยุนซานและพยักหน้าก่อนที่จะหันไปหาจีเทียน “ข้ารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเพียงแค่เล็กน้อย ข้าจะลองพูดกับใต้เท้าน้อยดู แต่ตอนนี้พวกเรามีเรื่องที่จะต้องสะสางและคงต้องขอตัวก่อน”

จู่ๆเจียงอี้ก็หยุดนิ่งเมื่อพวกเขาเห็นผู้คนที่คุ้นเคยอีกไม่กี่คน นั่นคือผู้ดูแลหยางและประมุขโถงวรยุทธ อี้หลิงเสวี่ยแห่งตระกูลอี้ และคนอื่นๆ เมื่อเขาเห็นผู้คนเหล่านี้เขาก็นึกถึงความทรงจำของเขาได้รางๆ

เขาจ้องมองไปไกลและมองดูเมืองเทียนอวี่ที่คุ้นเคยครู่หนึ่งและในที่สุดก็ไม่พูดอะไรออกมา เขาพยักหน้าให้ผู้ดูแลหยางและคนอื่นๆก่อนที่เขาจะวิ่งไปทางตะวันออกของเมือง หลิงอีและคนอื่นๆก็อุ้มเจียงหุยนไฮ่ตามเจียงอี้และออกจากเมืองเทียนอวี่ไป เจียงอี้ยังคงเป็นคนขายชาติ ผู้ที่อาณาจักรเสินหวู่ต้องการตัวอยู่ มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหากจะมัวยืดยาดอยู่ที่นี่นานเกินไป

“ฟึ่บ ฟึ่บ!”

เจียงอี้และคนอื่นๆหายลับไปจากสายตาของพวกเขาอย่างรวดเร็ว และเมืองเทียนอวี่นั้นก็วิ่งเต้นและตกอยู่ในความโกลาหล

เจียงอี้มาที่อาณาจักรเสินหวู่อย่างเปิดเผย และตรงมายังเมืองเทียนอวี่และสังหารผู้คนตระกูลหม่า และทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจ แถมเขายังนำผู้เชี่ยวชาญที่น่ากลัวสิบคนที่ทำให้ทั่วทั้งเมืองสั่นสะเทือนมาด้วย และดูเหมือนว่าผู้เชี่ยวชาญทั้งสิบคนนั้นจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอีกด้วย

จีเทียนและเจียงหยุนซานรู้สึกเสียใจอย่างลึกซึ้ง จีเทียนรู้เรื่องที่จีทิงยวี่ได้ร่วมมือกับเจียงนี่หลิวเพื่อจัดการเจียงอี้แล้ว เขานั้นกังวลกับเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เขาไม่ได้หวังว่าเจียงอี้จะมีความผูกพันเก่าและไม่ได้จัดการกับตระกูลจี

ในด้านของเจียงหยุนซาน เขามีความรู้สึกนับร้อยพันที่ผุดขึ้นมามากมาย หากตอนนั้นเขาปฏิบัติกับเจียงอี้ดีกว่านี้หน่อย ด้วยสถานะของเจียงอี้ในตอนนี้ เพียงแค่เขาช่วยเหลือตระกูลเจียงเล็กน้อย เขาก็คงทำให้ตระกูลเจียงประสบความสำเร็จไปมากแล้วใช่ไหมนะ?

...

เจียงอี้และกลุ่มของเขาเร่งเดินทางอย่างเงียบๆในขณะที่เจียงหยุนไฮ่ก็ไม่พูดอะไรเลย เขาเข้าใจเจียงอี้และรู้ว่าอารมณ์ของเขานั้นคล้ายอีเพียวเพียวมาก ปกติแล้วเขาทั้งอ่อนโยนและจิตใจดีและจะไม่มีวันหาเรื่องใครก่อน เมื่อเขาโมโหเขาจะกลายเป็นคนคลุ้มคลั่งและวิธีที่เขาจัดการกับเรื่องนั้นจะไร้ความปราณีอย่างไม่มีผู้ใดเทียบ

จีทิงยวี่ได้ร่วมมือกับผู้อื่นหักหลังเขา แต่เจียงอี้นั้นก็รู้คุณต่อจีเทียน แม้ว่าสองเรื่องนี้จะสวนทางกัน แต่โดยธรรมชาติของเจียงอี้แล้ว มันไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดหว่านล้อมจากเจียงหยุนไฮ่เลยเพราะเขาไม่คิดที่จะไปหาเรื่องตระกูลจีอยู่แล้ว เมื่อเจียงอี้ได้ยกโทษให้พวกเขาไปแล้ว ในตอนนี้เขาก็จะไม่จัดการกับคนเหล่านั้น และแน่นอนว่า....เขาก็จะไม่ช่วยคนพวกนั้นเช่นกัน

ขณะที่กลุ่มของเขาเดินหน้าไปยังตะวันออก มันใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงเมืองเล็กๆแล้ว เจียงหยุนไฮ่มองไปรอบๆและพูดอย่างหนักแน่นว่า “เราไม่จำเป็นต้องเข้าไปในเมืองหรอก แค่มุ่งหน้าไปทางเหนือและจะมีภูเขาลูกเล็กๆอยู่ นายหญิงถูกฝังอยู่ในหุบเขาเล็กๆนั่นแหละ”

เจียงอี้รีบไปทางเหนือภายใต้คำแนะนำของเขียงหยุนไฮ่และมาถึงหุบเขาเล็กๆที่มีทิวทัศน์อันน่าหลงใหล ด้านนอกหุบเขาคือแม่น้ำที่คดเคี้ยวและดูงดงามอีกทั้งยังเหมาะแก่การอยู่อย่างสงบอีก

ฝีเท้าของเจียงอี้นั้นชะลอตัวลงและมันก็ค่อยๆหนักอึ้ง เขาค่อยๆเดินไปที่หุบเขา แต่หลิงอีและคนอื่นๆไม่ได้ตามมาด้วยและกระจัดกระจายกันลาดตระเวนแถบนั้นแทน เจียงหยุนไฮ่ตามหลังเจียงอี้ไปและมุ่งหน้าไปยังหุบเขานั้น

หุบเขานั้นเล็กมาๆและไม่มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่เลย ที่นั่นมีดอกไม้มากมายและท่ามกลางมวลดอกไม้เหล่านั้นก็มีหลุมศกเล็กๆอยู่

หลุมศพนั้นรกร้างและเต็มไปด้วยวัชพืชและดูเหมือนไม่มีใครดูแลมาเป็นเวลาหลายปี ที่ด้านหน้าของหลุมศพนั้นไม่มีป้ายชื่อหลุม มันมีเพียงแค่คำเดียวซึ่งเขียนไว้ว่า... สุสานของนายหญิง

“นายหญิง บ่าวเฒ่านี้ได้พาใต้เท้าน้อยมากราบไหว้ท่านแล้ว! ใต้เท้าน้อยนั้นเติบโตขึ้นและมีเหตุผลขึ้น...”

เจียงหยุนไฮ่ไปใกล้หลุมฝังศพพร้อมหลั่งน้ำตาออกมา เขาพึมพำออกมาไม่หยุดส่วนเจียงอี้ก็ได้แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าหลุมศพอยู่นาน

“ตึง!”

เจียงอี้คุกเข่าอย่างแรงเพื่อคำนับหลุมศพนั้นขณะที่ดวงตาทั้งสองของเขานั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่หลั่งริน เขากัดริมฝีปากและไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ทำเพียงแค่จ้องมองไปที่หลุมศพนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เอ๊ะ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากหุบเขา หลิงอีเหาะเข้ามาและมีสายตาที่มีความสงสัยขณะที่เขาสำรวจหลุมฝังศพอยู่หลายครั้ง เขาพูดบางสิ่งที่ทำให้ร่างกายของเจียงอี้และเจียงหยุนไฮ่สั่นไหวอย่างรุนแรง “ผู้ตรวจการ หลุมฝังศพนี้ .... ไม่มีซากศพและข้างในโลงนั้นว่างเปล่า!”

“เป็นไปไม่ได้!”

ดวงตาของเจียงหยุนไฮ่สาดความดุร้ายออกมาขณะที่ตะโกนว่า “ข้าเป็นคนที่ฝังนายหญิงไว้ที่นี่เองกับมือ และข้าได้สร้างกลไกไว้ที่หลุมศพมากว่าทศวรรษแล้ว และกลไกนั้นยังอยู่ซึ่งมันก็หมายความว่าไม่มีผู้ใดมาแตะต้องหลุมศพนี้ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ร่างของนายหญิงจะหายไปได้อย่างไรกัน?”

หลิงอีสำรวจดูอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ “ผู้ตรวจการ ข้าทะลวงสู่ครึ่งก้าวจินกังแล้วและครอบครองสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ ข้าแน่ใจว่าข้าไม่ได้กล่าวเท็จ หากท่านไม่เชื่อ ท่านลองขุดและดูได้เลย หากข้าผิดและล่วงเกินนายหญิงไป หลิงอีก็เต็มใจที่จะตายเพื่อเป็นการขอขมา!”

“นี่...”

ดวงตาของเจียงอี้สั่นไหวและเขาค่อนข้างสับสน เจียงหยุนไฮ่บอกว่าเขาฝังแม่ของเขาด้วยตัวเองและวางกลไกที่หลุมศพและไม่มีผู้ใดแตะต้อง ส่วนหลิงอีก็มั่นใจมากว่าหลุมศพนั้นว่างเปล่า เขาควรจะเชื่อใครดี?

หากหลุมนี้ไม่มีศพอยู่ แล้วแม่ของเขาจะอยู่ที่ใดกัน?