Phantom ร้ายก็รัก ตอนที่ 2
Phantom ร้ายก็รัก ตอนที่ 2
ช่วงสายของวันเดียวกันผมได้รับโทรศัพท์จากไอ้ลูกหินมันบอกให้ผมออกมารอหน้าบ้านเพราะตอนนี้มันกำลังขับรถมารับผมและใกล้จะถึงแล้วด้วยผมจะอ้าปากถามว่ามารับทำไมมันก็ชิงตัดสายทิ้งไปก่อนผมเลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่จากเสื้อยืดกางเกงบอลก็เปลี่ยนมาเป็นกางเกงขาสามส่วนแต่เสื้อตัวเดิมเพิ่มเติมคือพรมน้ำหอมนิดหน่อย
ก็ผมเข้าครัวช่วยยายทำขนมแต่เช้านี่ครับ มันอาจจะมีกลิ่นเหงื่อกลิ่นไคลหรือกลิ่นไม่พึงประสงค์ผมเลยต้องทำตัวสะอาดสะอ้านนิดนึง
“ยายครับ”
“ว่าไงลูกฝุ่น หืม…?”
ใบหน้าอวบอิ่มและสายตาอ่อนโยนของยายละจากหนังสือธรรมะในมือเพื่อเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียกของผมและผมก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นคิ้วสวยๆ ของยายขมวดมุ่น ยายคงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาอยู่ในชุดเต็มยศแบบนี้
“แฮะๆ ลูกหินโทรมาชวนออกไปเที่ยวครับ” หัวเราะแห้งๆ พร้อมบอกออกไปทันที
“จ้ะ จะไปที่ไหนกันล่ะ”
“เอ่อ…ไม่รู้เหมือนกันครับยังไม่ทันได้ถามลูกหินมันก็ตัดสายไปก่อน”
“…อย่ากลับค่ำล่ะยายเป็นห่วง”
พูดจบยายก็ขยับแว่นสายตาที่ใช้เฉพาะเวลาอ่านหนังสือลงพร้อมหรี่ตามองผมจนผมต้องเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ กอดแขนอวบๆ ของยายเอาไว้แนบแน่นก่อนจะซบลงบนต้นแขนนุ่มนิ่มของยายเพื่ออ้อนยายเหมือนที่เคยทำตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้
ยายรู้ว่าผมมีเพื่อนไม่มากนักและคนที่สนิทจนผมไปไหนมาไหนด้วยก็มีแค่ไอ้ลูกหินแค่คนเดียวเท่านั้นเพราะงั้นเวลาลูกหินมันชวนผมไปไหนมาไหนนอกจากบอกผมอย่ากลับดึกอย่ากลับค่ำแล้วยายก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ผมต้องขออนุญาตต้องบอกยายก่อนทุกครั้งและผมเองก็ไม่ถนัดทำตัวเกเรหรือไปเถลไถลที่ไหนให้ยายต้องคอยเป็นห่วง
ผมว่าผมก็โตขึ้นในระดับหนึ่งเหมือนกันนะตั้งแต่ที่พ่อแม่จากไป ผมรู้ว่าผมยังโตไม่พอแต่ผมก็อยากจะปกป้องดูแลยายกับน้องให้ได้มากที่สุดอยู่กับพวกเขาให้มากที่สุดทำอะไรด้วยกันบ่อยๆ สนิทกันมากๆ ทานข้าวเช้า ข้าวเย็นด้วยกันบ่อยๆ ครอบครัวเราจะได้ไม่โดดเดี่ยว
นี่คือความคิดของผมคนเดียวที่ผมเองพยายามทำมันมาโดยตลอด
ขาที่กำลังก้าวเดินอย่างเร่งรีบปรับเปลี่ยนเป็นก้าวช้าลงพร้อมกับเอียงคอกะพริบตาอย่างสงสัยเมื่อรถยนต์คันคุ้นตาคันหนึ่งจอดติดเครื่องอยู่หน้าบ้านก่อนจะประตูฝั่งตรงข้ามกับคนขับจะเปิดออกและเป็นลูกหินที่เดินยิ้มมาแต่ไกล เขายืนกอดอกพิงหลังกับรถพร้อมกับบ่นเสียงดังให้คนฟังได้ยินชัดๆ ทุกคำ
“ช้าวะไอ้ฝุ่น กูก็นึกว่ามึงจะออกมายืนทำตัวเป็นนีออนรออยู่หน้าบ้านแล้วซะอีก”
“…”
ไม่ตอบคำถามลูกหินเพราะว่าใต้ฝุ่นกำลังงงและกำลังสงสัยอยู่ว่าทำไมไอ้รถคันเมื่อวานที่เขาอาศัยกลับมาด้วยนั้นถึงมาจอดอยู่ตรงนี้และที่สำคัญเพื่อนเขาไม่ได้เป็นคนขับมันมาแน่ๆ เพราะใบขับขี่ไม่มีและวุฒิภาวะเท่านี้ อายุก็เท่านี้พ่อแม่ผู้ปกครองคงไม่ให้ขับออกมาจากบ้านแน่นอน
“เอ้าๆ งง งงอะไรวะไปขึ้นรถได้แล้ว แล้วนี่บอกยายนวลแล้วใช่ไหมว่ากูมารับอะ”
“บะ บอกแล้ว”
“ตะกุกตะกัก นี่มึงบอกยายจริงๆ ปะเนี่ย อย่ามาโกหกนะเว้ย กูยังไม่อยากถูกยายนวลเอาตะหลิวมาเพ่นกบาลแยกหรอกนะ”
เพราะเห็นว่าเพื่อนตะกุกตะกักตอบรับไม่เต็มคำลูกหินจึงพูดเสียงตื่นเพราะว่าเคยเห็นหน้าดุๆ ของยายนวลตอนที่เป็นเพื่อนกับใต้ฝุ่นแล้วมาส่งที่บ้านหลังจากเล่นบอลกันกว่าจะเลิกเล่นก็เย็นมากแล้วเลยให้ที่บ้านช่วยแวะมาส่งแต่ก็มาเจอยายอวบๆ ขาวๆ ยืนทำหน้าถมึงทึงรออยู่หน้าบ้านเขาล่ะจำมันฝังใจวันนี้แทบจะร้องไห้กลัวจนฉี่แทบราดซะตอนนั้น
“บอกแล้วน่า”
“บอกแล้วแน่นะ”
“เออ ถามไรเยอะแยะวะ แล้วนี่…”
“อ๋อ พอดีว่าพวกกูจะไปเที่ยวสวนสนุกกันกูเลยอยากชวนมึงไปเปิดหูเปิดตาไม่ใช่วันๆ อยู่แต่บ้านเป็นลูกมือยายนวลทำแต่ขนมไทย”
“…”
ใต้ฝุ่นแค่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับคำพูดของเพื่อน แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเพราะเวลาอยู่บ้านเขาก็ชอบเป็นลูกมือยายทำขนม ทำนั่นทำนี่ เหมือนเมื่อเช้าที่ช่วยกันทำขนมเกสรลำเจียกที่น้องสาวอย่างปาแป้งก็กินเอาๆ แถมยังขอแบ่งส่วนหนึ่งของตัวเองไว้ต่างหากอีกด้วย
“จะขึ้นรถกันได้หรือยัง เดี๋ยวสวนสนุกเขาก็ปิดกันพอดี”
เสียงของคนขับที่ลดกระจกรถลงมากึ่งตะโกนเรียกทำให้ทั้งใต้ฝุ่นและลูกหินต่างก็รีบพากันวิ่งไปขึ้นรถโดยที่ลูกหินขึ้นไปประจำที่ของตัวเองนั่นคือที่นั่งข้างคนขับและใต้ฝุ่นก็นั่งตรงเบาะด้านหลังหันเอ่ยทักทายและสวัสดีษัษดินทร์หรือพี่ดินของลูกหินแล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อมีอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ
“หวัดดี เราชื่อปริมเป็นน้องพี่ดินกับลูกหิน”
“เอ่อ หวัดดีเราชื่อใต้ฝุ่น เรียกฝุ่นเฉยๆ ก็ได้”
“ชื่อน่ากลัวจังเกิดช่วงพายุเข้าพอดีเหรอ”
“…”
นอกจากกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าแหยๆ แล้วใต้ฝุ่นก็พูดไม่ออกเพราะตามอีกฝ่ายไม่ทัน จะบอกว่าอีกฝ่ายแซวก็ไม่ผิดแต่มันก็ตะหงิดๆ เหมือนถูกกระแซะไปด้วยยังไงยังงั้นก็ไม่ผิดอีกเหมือนกัน
บนรถระหว่างทางไปสวนสนุกผมนั่งเงียบๆ ทำตัวลีบๆ ฟังสามพี่น้องเขาคุยกันและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมเดาว่าปริมคงเป็นญาติของไอ้ลูกหินส่วนพี่ดินผมไม่แน่ใจว่าเป็นญาติหรือว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ ของมันกันแน่ คือประมาณว่าผมอยากรู้แต่ไม่กล้าถามประมาณนั้นน่ะครับ
“มองหน้าปริมทำไมเหรอฝุ่น หรือว่าหน้าปริมมีอะไรติด”
“ปะ เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
ตอบเสร็จผมก็หันหน้าออกไปมองหน้านอกหน้าต่างเพราะสัมผัสได้ว่าภายใต้ใบหน้าสวยหวานนั่นมีบางอย่างที่ผมไม่แน่ใจและดูไม่ออกว่าปริมคิดและรู้สึกยังไงกับผม มันเหมือนเธอไม่ชอบขี้หน้าผมแต่ว่าเธอพูดดีกับผมทำไมกันล่ะ อารมณ์ของเธอมันเหมือนเจอหน้าครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาผมแล้วอะไรประมาณนั้น
“บัตรเข้าหนึ่งใบครับ”
“เฮ้ยไม่ต้องๆ พี่ดินเขาซื้อให้แล้ว”
“หะ?” ผมไปห้องน้ำแค่แป๊บเดียวเองทำไมพี่เขาถึงได้ซื้อตั๋วให้ผมแล้วล่ะ
“เอ้า มาสิยืนตากแดดทำไม”
“ตะ แต่ว่า…”
ยังไม่ทันจะได้พูดจบผมก็ถูกไอ้ลูกหินกระชากลากถูมาที่หน้าประตูทางเข้าสวนสนุกที่มีพี่ดินกับปริมยืนรออยู่แล้ว พี่ดินทำหน้านิ่งๆ ดวงตาก็ยังคงดุเหมือนโกรธอยู่ตลอดเวลาเหมือนเดิมส่วนปริมเธอทำหน้าบึ้งตึงมองผมด้วยหางตาค้อนผมขวับๆ จนผมต้องยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองเพราะทำตัวไม่ถูก
“พร้อมกันแล้วนะ อะนี่ครับสี่คน”
พี่ดินว่าจบก็หันไปยื่นบัตรให้พนักงานแล้วก็เดินฉับๆ เข้าไปด้านในทันทีโดยมีปริมเกาะแขนเดินเคียงไปด้วยกันผมได้แต่มองตามอย่างงงๆ
“มึงสงสัยล่ะสิว่าทำไมปริมถึงติดพี่ดินขนาดนั้น”
“…” ผมไม่ตอบแค่เดินไปเงียบๆ
“ปริมเขาติดพี่ดินเพราะว่าพี่ดินคือพี่ชายคนเดียวของเขา”
งงครับ พี่ชายคนเดียวงั้นเหรอแล้วไอ้ลูกหินไม่ใช่เหรอ?
ผมได้แต่คิดในใจแต่สงสัยผมจะคิดดังไปหน่อยไอ้หินมันถึงได้หัวเราะตอนที่ก้มหน้าลงมามองหน้ายุ่งกับปากงอๆ ของผม
“ฮาๆ กูว่าแล้วว่ามึงต้องงง ขนาดกูยังงงเลยตอนที่รู้เรื่องนี้ ความจริงกูไม่รู้มาก่อนหรอกว่ามีพี่ชาย ตอนเด็กๆ กูคิดว่ากูเป็นลูกคนเดียวด้วยซ้ำแต่อยู่มาวันหนึ่งป้ากูก็พาพี่ดินมาที่บ้าน พ่อกับแม่กูก็แนะนำว่านี่พี่ดินเป็นพี่ชายแท้ๆ ของกูที่ป้ากูขอไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม คือป้ากูแกมีลูกยากไปขอมาทุกที่ที่เขาว่าดีว่าเด็ดไปบนบานศาลกล่าวมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งลูกก็ยังไม่มาเกิดกับแกสักคนแกเลยมาขอพี่ดินไปเลี้ยงเป็นลูกและจดทะเบียนรับเป็นลูกบุญธรรมไปเลยทีเดียว คือแบบเอาพี่กูไปเลี้ยงตั้งแต่พี่กูหย่านมอะมึง พ่อกับแม่กูนี่ก็ใจแข็งโคตรยอมยกให้ไปได้ยังไง มึงว่าไหม”
“…”
“แล้วจากนั้นห้าปี ปริมก็มาเกิดเฉย น่าทึ่งเนอะ”
“…”
ไร้คำตอบจากผมอีกเช่นเคยแต่ว่าเพราะแบบนี้สินะปริมถึงได้เขม่นผม เธอคิดว่าผมจะไปแย่งความรักจากพี่ชายของเธอหรือเปล่า แต่ว่า…เอ๊ะ เธอรู้เหรอว่าผมชอบผู้ชาย แล้วเธอรู้เหรอว่าผมแอบ เอ่อ แอบชอบพี่ชายของเธออยู่ ผมว่าผมก็ไม่ได้แสดงอะไรที่ผิดแปลกออกไปนะแล้วเธอเองก็เจอผมแค่ครั้งแรกไม่ใช่เหรอเธอรู้ได้ยังไง
เฮ้ย! ผมไม่ได้ชอบพี่ดินนะครับ ผมก็แค่…แอบปลื้มแค่นั้นเอง
