55 หน้าที่ฉันคือ กำจัดมอนสเตอร์!!!

ทั้งคู่กลับมาในเต็นท์ เมื่อซิสได้กินแยมสับปะรด คิวได้กัดขนมปัง ก็เริ่มคุยเล่นเหมือนตอนที่ยังเล่นเกมสมัยอายุสิบห้าสิบหก ซึ่งถ้ามองจากภายนอก สองคนนี้ดูเหมือนจะย่างเข้าสามสิบ แต่การกระทำยังคงเหมือนเด็ก สนุกสนาน และ เพลิดเพลิน

“เกิดอะไรขึ้นกับนาย เหมือนจะกลายเป็นมอนสเตอร์ไปซะอย่างงั้นน่ะ” คิวหยิบขนมปังอีกอันขึ้นมาทาแยม

ซิสดื่มน้ำและมองคิว “ฉันก็บอกไม่ถูก มันมีหลายสิ่งมากที่อยู่ในหัว มันชอบพุ่งขึ้นมาเวลาที่ฉันนึกถึง”

“อย่างเช่น… เอิ่ม ถ้านายไม่อยากเล่าทั้งหมดก็ขอสั้นๆ ให้ฉันจินตนาการต่อก็ยังดี”

“ช่วงเรียนมหาลัยไม่เท่าไหร่ หลังจบมาเท่านั้นเหละ โลกที่เคยเห็นก็กลายเป็นอีกใบ” ซิสพูดต่อ “เหมือนโดนล้างสมอง กรอกหูอะไรเทือกนั้น”

คิวพยักหน้าต่อไป

“ช่างเถอะ เอาเป็นว่านอนกันดีกว่า” ซิสพูดต่อ “นายยังจำตอนที่เราโหลดเกมใส่คอมพิวเตอร์ ตั้งแต่เย็นถึงตีสามได้ไหม”

“ได้สิ จำได้แม่นเลยล่ะ” คิวพูดต่อ “แม่งกว่าจะโหลดได้ เข้าเล่นห้านาที เซิฟปิด”

ทั้งคู่หัวเราะ

“อย่างว่า เซิฟต่างประเทศ เราอยู่กันคนล่ะเวลา”

ซิสยังคงตื่นมาเข้าไปลุยดันเจี้ยน ในขณะที่คิวออกไปขายไอเท็มที่ล่ามาได้

การหาไอเท็มมาเพื่อขายเป็นทุนในการเดินทางทำให้เขาทำได้ถึง 120,000 ทอง ใยสีทองเป็นที่ต้องการอย่างที่คิวบอกไว้ ซึ่งถ้าซิสขายเองน่าจะได้ไม่ถึง 100,000 ทอง คิวมีทักษะเจรจาที่เหลือเชื่อ ไม่ว่าเขาจะจับอะไรก็ดูเป็นเงินทองไปหมด แต่ซิสก็ยังคงทำหน้าที่ของเขาอย่างดีที่สุดต่อไป

ได้เวลาออกเดินทาง

“หน้าที่ฉันคือ กำจัดมอนสเตอร์!!!!!” ซิสตะโกนและเร่งฝีเท้าเข้าไปฟันดาบใส่มอนสเตอร์

ลิงปามีดอาศัยอยู่ตามภูเขาคอยซุ่มโจมตีนักผจญภัย ที่เดินทางไปหมู่บ้านทานตะวัน ผิวของมันสีม่วงเข้มตัดกับสีขาว แววตาดุร้ายสีแดงก่ำ พกมีดเป็นอาวุธ การโจมตีของมันก็คือ ปามีดที่ทำจากหินใส่คู่ต่อสู้

คิวใช้โล่บังและวิ่งต่อไป รอบข้างเต็มไปด้วยนักผจญภัยคนอื่น กำลังต่อสู้เช่นกัน บางคนก็วิ่งหนีตาย เอาตัวรอด รถม้าวิ่งฝ่าไปด้วยความเร็วสูง ฝุ่นลอยบนอากาศเป็นทาง

“ระวังคิว” คลื่นลมรูปร่างมีดสีเขียว พุ่งเข้ามาโจมตี ซิสโอบคิวก้มต่ำ ต่อจากนั้นใช้โล่บังหินจำนวนมากที่โจมตีเขาทั้งคู่

“คิว ฉันขอโทษนะเรื่องก่อนหน้านี้” ซิสรู้สึกผิด

“มาขอโทษอะไรเวลานี้ เจ้าบ้าซิส” คิวควักระเบิดออกมาจากกระเป๋า

“ฟังฉันก่อน” ซิสจับแขนซิสไว้ หินจำนวนมากปะทะที่โล่ส่งเสียงดัง “ฉันมักจะมองคนอื่นเอามาเปรียบเทียบและทำร้ายตัวเองบ่อยครั้ง นั่นเป็นการกระทำที่แย่มาก ฉันกลับลืมมองเท้าตัวเองว่าก้าวมาได้ไกลกว่าเดิมแค่ไหน ฉันขอโทษ”

“กำจัดมอนสเตอร์ก่อนค่อยว่ากัน” โล่คิวส่องแสงสีเขียว “เจ้าบ้าซิส”

“จริงๆ แล้วฉันควรจะขอบคุณนาย ก็จริงฉันมันเสียสติ อีกครั้งที่ต้องเปิดสมุดจดบันทึก แต่ก็ท่องไม่เคยจำ บอกให้ตัวเองวางอดีต เก็บสิ่งที่ดี แล้วก็บทเรียนไว้ก็พอ แต่ฉันมันชอบแบกโลก เซ็งชะมัด” ไอเย็นที่ดาบหน้าแน่นขึ้น น้ำหมุนเร็วกว่าที่เคย เสียงลมก้อนเล็กระเบิดออกคิวมองที่เท้าของซิส น้ำแข็งก่อตัวที่ดาบ เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะไปได้ถึงไหน แต่ที่แน่ๆ ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น!!! และไปให้สุดทาง”

ซิสพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ควันสีขาวลอยออก ลิงตาสีแดงกำลังชูมีดใส่ซิส เขาฟันคลื่นน้ำแข็งใส่ ลิงสีม่วงแตกสลายเป็นคริสตัล ตัวอื่นหันมาจ้องที่ซิสและเตรียมมีดหินในการโจมตี ตัวต่อไปเข้ามาก็แตกสลาย

“เข้ามาเลย!” น้ำแข็งวนรอบแขนของซิส ดาบขยายออกขึ้นเรื่อยๆ

เสียงบีบโพชั่นดังขึ้นต่อเนื่อง ซิสลากดาบพุ่งเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง นักผจญภัยคนอื่นหยุดและหันมอง คิวใช้โล่พุ่งชนและขว้างโล่ใส่ลิงสีม่วงแตกสลายเป็นคริสตัล

“พวกนั้นกำลังเอาจริง” นักรบถือดาบสีขาวพูดขึ้น “พวกเราก็อย่ายอมแพ้”

เสียงเวทย์สนั่นที่พื้น อากาศ ลูกธนูไฟ ลูกธนูน้ำแข็ง สาดออกมาเป็นจำนวนมาก มีดสั้นลอยทั่วฟ้า หอกแหลม เสียงปะทะของชุดเกราะ ดาบสั้น แม้กระทั่งขวาน ‘เป๊งๆๆๆๆๆ’ ‘ตู้ม!!!!!’

ฝูงลิงที่เหมือนกำจัดออกไปยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่ำกว่าสองร้อยตัว นักผจญภัยประมาณสิบกลุ่มรวมตัวกัน ซิสและคิวก็ด้วย

“วิ่งต่อไปและโจมตีไปด้วย” ซิสบอกคิว “เราจะอยู่กับที่แล้วโจมตีมันไม่ได้ โคตรเสียเปรียบ”

คิวทำตามที่ซิสพูด วิ่งพุ่งตรงขึ้นไป ฝูงลิงซุ่มโจมตีเป็นระยะ โล่คิวสาดแสงสว่างขึ้น ก่อนที่เขาจะขว้างโล่ออกไปจัดการได้ถึงสามตัว คริสตัลลอยทั่วฟ้า

“คลื่นน้ำแข็ง” ซิสฟันดาบคลื่นน้ำแข็งออกไป เกาะเข้าเต็มตัวลิง และปิดฉากด้วยการซ้ำทักษะเดิม แตกสลายเป็นคริสตัล

ทั้งคู่วิ่งออกมาไกลพอสมควร นักผจญภัยคนอื่นๆ ก็เช่นกัน เสียงหายใจแรงกันถ้วนหน้า บางคนก็ชูมือ ‘เย้! เรารอดแล้ว’

“ไม่ได้หันไปเก็บหางลิงเลย” ซิสรู้สึกเสียดาย “ก้อนสีเหลืองกลม ใบไม้ที่ดูเหมือนจะมีราคา”

“ช่างเถอะ” คิวหายใจแรง “มันเยอะเกินกว่าที่เราจะมาเก็บไอเท็ม ถ้าขืนก้มเก็บ มีหวังกดโพชั่นร้อยขวดก็เอาไม่อยู่”

“ก็จริง แค่ลำพังต่อสู้ก็เหม่อลอยไม่ได้ แม้แต่เสี้ยวนาที”

“เท่าที่ฉันถามคนในหมู่บ้านใยแมงมุม เขาบอกว่าใช้เวลาเดินทางอีก ประมาณสามคืนก็ถึงหมู่บ้านทานตะวัน” คิวพูดต่อ “เราเดินหน้าต่อไปจนกว่าพระอาทิตย์จะตกดินค่อยกางเต็นท์พักแรม”

“ตกลง” ในใจซิสนึกถึงคิร่า “เก่งชะมัดเดินทางคนเดียวผ่านอันตรายมากมาย”

“นายว่าอะไรนะ”

“เปล่า ฉันว่า พวกเราเก่งมากที่ผ่านอันตรายมากมาย”

“คงใช้โพชั่นไม่ต่ำกว่าร้อยห้าสิบขวด” คิวนับเลขที่นิ้ว “สำหรับวิ่งหนีนะ”

ทั้งคู่หัวเราะ

เหล่านักผจญภัยรวมตัวกันกลางลานกว้างดูเหมือนจะเป็นที่หยุดสำหรับทุกคนที่เดินทาง

เต็นท์ถูกกางออกใกล้กับต้นไม้ ในบริเวณที่กว้างนั้นมีนักผจญภัยกลุ่มอื่นกางเต็นท์เช่นกัน บางคนก็เปิดบ้านเวทย์มนต์ มีขนาดเล็กในนั้นมีเตาผิงไฟ นักผจญภัยไม่ต่ำกว่าห้าสิบคนวนเวียนไปมา บางคนก็กำลังเดินพูดคุยกัน

“นายเราขอซื้อโพชั่นหน่อยสิ” เสียงคนใส่ผ้าพันคอสีเขียวพูดขึ้น “แล้วก็เนื้อย่างสามห่อ”

“ได้สิขอเวลาตั้งร้านสักครู่”