54 พกมาสองร้อยขวดยังไม่พอเลย
นินจาชุดสีน้ำเงินหายไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากออกมาจากถ้ำ กลุ่มนักธนูก็เดินออกมาพร้อมกับการพูดถึงมอนสเตอร์ที่เจอในถ้ำ นักเวทย์ต่างก็นั่งรอคนสร้างโพชั่นสีน้ำเงิน ที่มีขายอยู่เจ้าเดียวในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้
“พกมาสองร้อยขวดยังไม่พอเลย” นักเวทย์ยืนถือโพชั่นสีน้ำเงิน
“เป็นเรื่องธรรมดา ก็พวกเราใช้เวทย์อย่างบ้าคลั่ง” อีกคนหัวเราะ “เวทย์ธาตุดินของนายมันเปลืองพลังเวทย์สุดๆ”
ผู้ชายสวมเกราะไม้สีเทาเข้ม กำลังวางวัตถุดิบ บนแผ่นหนังและสร้างโพชั่นสีน้ำเงินออกมา ซิสมองจากระยะไกลส่วนตัวก็คิดว่า ถ้าเราสร้างได้บ้างคงจะดี มันอาจจะเป็นอาชีพหนึ่งก็ได้
อีกอย่าง มองดูแล้วเหมือนทุกคนจะมีทักษะพื้นฐานในการผลิตโพชั่น ผลิตของอย่างที่สามารถทำเองได้ในระดับเบื้องต้น เขามองไปที่กลุ่มนักธนู ใช้แผ่นเหล็กวางบนแผ่นหนัง ทำให้เกิดลูกธนูโผล่ออกมาจำนวนมาก ลูกธนูไฟ มันใช้ท่อนไม้ ผสมด้วยขวดแก้วใส่เปลวไฟขนาดกลาง เหมือนที่เขาให้นินจาไปแต่ที่นินจาได้ไปขนาดเล็ก เติมใส่ใยแมงมุมสีขาว ขนไก่ ยางสีขาว กลายเป็นลูกธนู ออกมา ดูเหมือนแผ่นไม้จะสร้างลูกธนูได้น้อยกว่าท่อนไม้
คิวฟื้นฟูลุกนั่งขึ้นมา มองหาแมงมุมสีขาวตัวเล็กก็ไม่เห็นเลย จึงถามซิส ซิสเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน นั่งอยู่ริมแม่น้ำ ย่างปลาอีกเช่นเคย อัศวินเดินเข้ามาร่วมวงด้วย
“แยมสับปะรดขวดนี้อร่อยสุดๆ” มือที่ใหญ่ควักลงไปในโหลแก้ว หายไปเกือบครึ่ง
ซิสส่งสายตาให้คิวรับรู้ว่าโหลนั้นจะเป็นโหลสุดท้ายที่โผล่ออกมาให้ใครเห็น
คิวรับรู้ได้ด้วยสายตา “เฮ้อพวกเราเหลือโหลสุดท้าย ไว้ครั้งหน้าเราไปหาซื้อที่ดินแดนที่สามกันซิส”
“ฉันว่าในเมืองหลวงก็น่าจะมีขาย” ซิสดื่มน้ำในใบไม้
“ไว้ฉันจะไปหาซื้อบ้าง” เสียงกินอาหารกับการพูดพรัอมกันฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องของเมทัล
อัศวินเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่เขาเจอในดันเจี้ยน แมงมุมก้นสีฟ้า โหดสุดๆ
“แต่โชคดีสุดๆ” เขาเล่าต่อ ทุกคนตั้งใจฟัง
“พวกเหล่าอัศวินยังไม่มีพลังเวทย์ มันเลยแพ้ทางคมดาบของฉัน” อัศวินหัวเราะ “แต่ที่โหดกว่านั้นคือ แมงมุมก้นสีแดงตัวใหญ่ มันพ่นไฟใส่เกราะเหล็กร้อนสุดๆ ทำให้อัศวินมือใหม่แตกสลายไปสองคน”
ซิสรู้สึกว่ากิ่งไม้ด้านบนขยับ จึงมองขึ้นไปเห็นนินจาชุดสีน้ำเงิน กำลังมองหาอะไรบางอย่าง เขาจึงพูดลอยๆ “แมงมุมสีขาวตัวเล็กมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
คิวมองมาที่ซิส สาดสายตาไปตามที่เขามองบนต้นไม้ แต่ก็ไม่เห็นอะไร
“นายคงคิดถึงมันสิใช่ไหม” คิวนำใยแมงมุมที่ขาด มาห่อตัวเอาไว้ “อย่าว่าแต่นายเลย ฉันก็คิดถึง มันช่วยชีวิตพวกเราไว้”
“อ๋อ พวกแมงมุมตัวเล็ก พวกมันน่ารักมากเลยล่ะ” อัศควักออกมาจากกระเป๋า แมงมุมสีเหลืองสภาพอ่อนเพลีย “มันมาเขียนข้อความให้เราบนผนัง เขียนว่า ‘ก้นของพวกนายพ่นใยได้เปล่า’ พวกเราฮากันท้องแข็ง”
“ฉันว่านายไม่ควรเก็บมันไว้นะ ดูแล้วเหมือนไม่ใช่ธรรมชาติของมัน”
“เอ่อก็จริง ดูมันไม่ค่อยร่าเริงเลย” เมทัลปล่อยให้แมงมุมสีเหลืองตัวเล็กเดินออกไป แมงมุมตัวเล็กสีต่างๆ ก็รีบเข้ามาช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนหลังจากซุ่มรออยู่นาน
“ดูมันรักกันดีนะ” คิวพูดขึ้น
หนึ่งวันเต็มๆ ที่คิวขอนอนพักและเดินสำรวจภายในหมู่บ้าน ซิสเข้าไปสู่ดันเจี้ยนอีกเช่นเคย แต่ครั้งนี้เขาไปคนเดียว เพื่อเตรียมตัวจึงต้องหาใยสีทอง ไอเท็มต่างๆ มาขายทำทุน ก่อนจะออกเดินทาง โพชั่นที่มีก็ใกล้จะหมดเต็มที เขาจึงต่อสู้อย่างปลอดภัย ในห้องแมงมุมสีน้ำตาลดวงตาสีแดง พวกมันแทบโจมตีซิสไม่โดนเลย ไม่ใช่เพราะเขาเก่ง แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากเสียโพชั่น จึงต้องหลบหลีกให้ได้
“นายจะกลับเมืองหลวงแล้วหรอ” คิวถามเมทัล
“การฝึกหมู่บ้านนี้เป็นที่เรียบร้อย” เมทัลปักดาบลงที่พื้นแล้วพูดต่อว่า “ภารกิจต่อไปต่อสู้กับมอนสเตอร์งูทะเลทรายทางทิศใต้”
ซิสกำลังใช้ความคิดและถามออกไป “นี่เมทัล”
“ว่าไง”
“นายทำงานอะไรหรอ”
“ก็ทำอยู่ตอนนี้ไง เป็นอัศวินหนึ่งในสมาคมอัศวินสีเลือด ค่าตอบแทนก็อยู่ที่ 1,500 ทองต่อเดือน” เมทัลพูดเบากับซิสว่า “ทองด้านนอกนะ และถ้าได้เลื่อนขั้นเมื่อไหร่ก็จะสามารถไปพื้นที่สีแดง เงินก็จะเพิ่มด้วย”
“โทษทีนะเมทัล ซิสเขาต้องการทำงานน่ะ เลยถามอะไรตรงไปหน่อย” คิวออกตัวแทน
“ฉันถึงชวนเขาสมาคมอัศวินสีเลือด” เมทัลพูดต่อ “นายจะต้องลำบากนิดหน่อยในช่วงแรก ฝึกแล้วก็ฝึก เมื่อผ่านพื้นฐานจากนั้นก็เข้าสู่ทางเลือก ผู้ฝึกสอน ผู้จัดการภารกิจ หรือนักผจญภัยภารกิจ”
“นั่นสินะ ฉันกำลังหางานทำ” ซิสพูดเบาๆ กับตัวเอง “ฉันควรทำอย่างไรดี”
“เอาล่ะ ฉันขอตัวไปก่อนทำสิ่งที่ฉันต้องทำ” เมทัลเดินนำกลุ่มอัศวินมือใหม่ที่เหลือแค่ห้าคนกลับไปเมืองหลวง “สนใจเมื่อไหร่ก็มาหาข้าได้เสมอ”
“คิว เราจะอยู่ที่หมู่บ้านใยแมงมุมอีกสองวันจากนั้นเราก็ออกเดินทาง” ซิสพูด
“ฉันก็กะไว้ว่าอย่างนั้น” คิวเดินเข้ามาใกล้ซิส “เพราะฉันรู้สึกเหมือนนายจะกังวลอย่างมากเลยตอนนี้”
ซิสเงียบและยืนแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะเดินไปข้างคิว
“สำหรับพวกนาย และคนอื่นๆ ดำรงชีวิตอยู่ไปโดยไม่ต้องกังวลอะไรมาก มีบ้านให้กลับ มีอาหารให้กิน สำหรับฉันวันต่อไปจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้” ซิสพ่นคำพูดออกมา “ถ้าฉันไม่มีโลกนี้ ในโลกจริงฉันก็ใกล้จะตายเต็มทีแล้ว ใช่สิ ฉันมันห่วย ฉันมันแย่ ไม่เคยทำอะไรได้ดีเลย ครอบครัวฉันพูดถูกแล้วล่ะ ว่าฉันเป็นคนไม่เอาไหน หรือว่าฉันควรจะออกจากโลกนี้แล้วไปทำอย่างอื่น”
“ใจเย็นเพื่อน” คิวมองเข้าไปในดวงตาของซิส “ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายเผชิญอะไรมาก่อน และตอนนี้ แต่ถ้านายเอาแต่ผูกมัดตัวเองกับสิ่งเหล่านี้ นายจะไม่มีวันก้าวต่อไปได้ ฉันไม่รู้จะช่วยนายยังไง แต่สิ่งที่นายพูดออกมาด้วยอารมณ์ ดูเหมือนมันจะเป็นเหมือนหนามทิ่มแทงใจนายตลอดเวลา”
ทุกอย่างนิ่งสนิท ราวกับว่าไม่มีสายลม ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้น เวลาถูกหยุดลง