ตอนที่แล้วบทที่ 7: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2

บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1


บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1

ตู้ม!

ทางเดินใต้ดินเริ่มสะเทือนทันทีที่จูฮอนแตะบางสิ่งในความมืด พื้นที่โดยรอบเริ่มสั่นก่อนที่จะสะเทือนลงไปตามทางเดิน

ลินดาและอาเบะที่เพิ่งผ่านทางเข้าเกิดตกใจ และทำอะไรต่อไม่ได้

“นะ-นั่นเสียงอะไรน่ะ?”

ทันทีที่ลินดาหันไฟฉายไป ก็รับรู้ถึงอันตราย เธอมองดูถ้ำที่เหมือนงูขนาดใหญ่เลื้อยผ่าน

ทางเดินภายในถ้ำแตกต่างกันออกไป เธอมั่นใจว่าทางเดินใต้ดินนี้ถูกสร้างขึ้นเพราะการปรากฏของสุสาน ที่นี่ไม่มีแม้แต่หินงอกเพราะมันไม่ใช่ถ้ำจริง

อาเบะที่กำลังเคร่งครึมอยู่เริ่มหัวเราะออกมา

"เวรล่ะ เสียงน้ำที่ไกลออกไปทำให้ฉันหวนคิดถึงสวนน้ำเลย..."

ทว่า อาเบะและลินดาเริ่มขมวดคิ้ว

‘เดี๋ยวก่อนนะ เสียงน้ำงั้นเหรอ?'

ซ่า ซ่า ซ่า

นั่นไม่ใช่แค่เสียงน้ำ เสียงที่เงียบสงบในตอนแรกกลับกลายเป็นอึกทึกของน้ำตกไปเสียแล้ว

"นะ-นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?!"

ลินดากับอาเบะทำอะไรไม่ได้นอกจากกรีดร้องทันทีที่เสียงนั่นเข้ามาใกล้ คลื่นยักษ์ราวกับสึนามิกำลังพุ่งเข้ามา

"เวรเอ้ย!"

"นั่นมันอะไรน่ะ?!"

ทั้งคู่วิ่งหนีอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยท่าทีซีดเซียว แต่ทว่าไม่มีทางที่มนุษย์จะเอาชนะธรรมชาติได้

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วถ้ำทันทีที่ทั้งคู่ถูกคลื่นซัดผ่าน

“อ๊าก!”

จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่ได้ยินเสียงผ่านถ้ำมายังจุดที่ยืนอยู่ ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงแค่ฟังเสียง

"หน้าโง่

จูฮอนหัวเราะขณะเดินไปยังใจกลางสุสาน เขาไม่ได้ทำอะไรมาก ทั้งหมดที่เขาทำคือปลุกการใช้งานหนึ่งในกับดักของโบราณวัตถุ

อาจมีคำถามที่ว่าเขารู้เรื่องกับดักที่อยู่ในสุสานได้ยังไงทั้งที่ไม่เคยเข้ามาก่อน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับจูฮอน

เขาจำกับดักหลากชนิดในสุสานได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่สามารถบอกได้ในทันทีที่เข้ามาในสุสาน

เพราะอะไรน่ะหรือ?

เพราะว่ามีอักษรสุสานโบราณอยู่ภายในสุสานด้วยเช่นกัน

มีข้อความปรากฎขึ้นมาทันทีที่จูฮอนส่องไฟฉายไปที่ผนัง

จูฮอนหัวเราะออกมาราวกับสิ่งที่เห็นเป็นอะไรที่พบเจอได้จากโบราณวัตถุหรือสุสานภายในพีระมิด

[ความเร็วในการอ่านและเข้าใจอักษรสุสานโบราณเพิ่มขึ้นเนื่องจากความสามารถด้านภาษาศาสตร์ของคุณ]

นั่นคือเหตุผล ข้อความเหล่านี้เพียงให้คำอธิบายโดยสรุปของสุสานเท่านั้น อย่างเช่น ข้อมูลที่ไร้ประโยชน์ที่ว่าโบราณวัตถุต้องการผู้ชายหรือผู้หญิง

'จากข้อความ มันดูเหมือนโบราณวัตถุที่เรารู้จักเลยนี่'

จูฮอนเดินต่อ สุสานดูเหมือนจะยังก่อตัวไม่สมบูรณ์เนื่องจากเพราะเพิ่งปรากฎได้ไม่นาน ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางของสุสานมากเท่าไหร่ กลิ่นเหม็นเน่าของเชื้อราก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แกนกลางของสุสานเป็นที่ตั้งของโบราณวัตถุ

'ไม่ว่าจะเป็นสุสานของใครก็เถอะ กลิ่นเหม็นเป็นบ้า'

บางอย่างเกิดขึ้นเมื่อจูฮอนเดินลงไปตามทางลาดชัน

“อ่า”

เขามาถึงที่โล่งกว้างที่มีบ่อน้ำโปร่งใส คล้ายกับแอ่งที่อยู่ด้านล่างของน้ำตก มันเล็กเกินไปที่จะเป็นทะเลสาบ และค่อนข้างใหญ่ไปที่จะเป็นบ่อน้ำ มันส่องสว่างแม้ว่าจูฮอนจะอยู่ในความมืด

จูฮอนยิ้มทันทีที่มองไปที่บ่อน้ำ

“เจอแล้ว”

เขามั่นใจว่าโบราณวัตถุต้องอยู่ที่นี่แน่ จากนั้นก็หยิบมีดอียิปต์ขึ้นมา

จากนั้นเขาจึงทำสิ่งที่ผู้อื่นคงต้องกรีดร้องแตกตื่นหากพบเห็น

จ๋อม!

เขาโยนโบราณวัตถุอันมีค่าลงไปในสระน้ำโดยไม่ลังเล ราวกับโยนอาหารให้ปลากิน

คนที่รู้เรื่องโบราณวัตถุอย่างอาเบะและลินดาอาจต้องตกตะลึงได้

จากนั้นจึง

ตู้ม!

พื้นเริ่มสั่นสะเทือนอีกครั้งก่อนที่สัตว์ประหลาดสีขาวกระโจนออกจากบ่อน้ำ ขนาดมันใหญ่พอที่จะกลืนกินคนได้

[เหมือนจะมีมนุษย์ผู้น่าสงสารทำสิ่งของตกลงมาในสระน้ำสินะ]

สิ่งที่โผล่ออกมาจากบ่อน้ำคืองูสีขาวตัวใหญ่ขนาดเท่าอาคาร มันปรากฏขึ้นมาราวกับเป็นวิญญาณแห่งภูเขาที่กำลังอ้าปาก

ภายในปากอันน่ากลัวมีโบราณวัตถุอยู่สองชิ้นที่ดูเหมือนมีดที่จูฮอนโยนลงไป ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเล่มหนึ่งเป็นสีทอง อีกเล่มเป็นสีเงิน

ปีศาจงูมองมาที่จูฮอนราวกับกำลังสำรวจก่อนที่จะยิ้มออกมา

[จงบอกข้า มีดทองกับเงิน เล่มไหนเป็นของเจ้า?]

จูฮอนถอนหายใจด้วยความรังเกียจเหมือนว่ากำลังรอคำพูดเหล่านั้นอยู่

มันอยู่ที่นี่ เจ้าโบราณวัตถุจอมโอหัง

‘เล่มไหนคือของเรางั้นเหรอ?’

จูฮอนถอนหายใจกับคำถามของปีศาจงู

‘เป็นคำถามที่แน่ชัดอยู่แล้ว’

เรื่องเล่านี้เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ทุกคนที่รู้จักนิทานโบราณต้องรู้

ขวานทองคำและขวานเงิน

เขามั่นใจว่าโบราณวัตถุในสุสานนี้คือขวานทองกับเงิน สถานการณ์พวกนี้เป็นเหมือนบททดสอบของโบราณวัตถุ

มันจำเป็นต้องผ่านด่านทดสอบจำพวกนี้ก่อนที่จะได้โบราณวัตถุจากสุสาน นี่เป็นวิธีเดียวที่เจ้านาย

จูฮอนคาดการณ์มูลค่าของโบราณวัตถุ และรู้ว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น

หลายครั้งที่จูฮอนเกือบตายอย่างอนาถเพราะโบราณวัตถุที่ไร้

‘อย่างน้อยขวานทองคำและขวานเงินก็ไม่ใช่ขยะแล้วกัน’

หากจูฮอนจำไม่ผิด ขวานทองคำและขวานเงินอยู่เกรด B (ระดับหายาก) เขาควรจะทำอะไรซักอย่างกับของระดับนี้

ทันใดนั้น ปีศาจงูก็เร่งเร้าจูฮอน

[เล่มไหนเป็นของเจ้ากัน?]

จูฮอนจ้องมองไปที่มีดทั้งสองเล่ม

ขวานทองคำและขวานเงิน ไม่ใช่สิ มีดทองคำและมีดเงิน ทั้งสองเล่มดูมีค่าไม่น้อย แต่ทว่าจูฮอนรู้ดีว่าต้องตอบว่าอะไร

“ไม่ใช่ทั้งสองเล่ม”

ดวงตาของปีศาจงูขดเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ก่อนที่จะนำมีดที่ดูคุ้นเคยออกมา

[งั้นเล่มนี้ใช่ของเจ้าหรือไม่?]

มันเป็นมีดเหล็กธรรมดา เห็นได้ชัดว่าเป็นของจูฮอน และใครก็ตามที่รู้จักนิทานเรื่องขวานทองคำและขวานเงินก็คงตอบเช่นนี้

‘ใช่แล้ว เล่มนี้แหละ’

หากตอบอย่างซื่อสัตย์ ก็จะได้ทั้งขวานทองคำและขวานเงินเป็นการตอบแทน นั่นคือวิธีที่จะเอาชนะสุสาน และนั่นอาจเป็นวิธีที่พวกสหรัฐฯหรือญี่ปุ่นนำโบราณวัตถุไปใช้ในอดีต

ขวานทองคำและขวานเงินนั้นมีพื้นฐานมาจากเรื่องเล่าอันโด่งดังที่ชื่อว่า เทพารักษ์กับคนตัดไม้ในนิทานอีสป หลายประเทศมีเรื่องเล่าที่คล้ายกัน

ถึงกระนั้น

'ไอ้พวกปัญญาอ่อนพวกนั้นคงชิงเอาไปโดยไม่รู้อะไรเลย'

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนถามปีศาจงูกลับ

"ขอดูให้แน่ใจหน่อยได้ไหมว่านั่นใช่มีดของฉันไหม?"

[ได้สิ]

สายตาของจูฮอนเย็นยะเยือกทันทีที่ได้รับมีด

จากนั้น...

บางอย่างเกิดขึ้นในพริบตา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด