บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1
บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1
ตู้ม!
ทางเดินใต้ดินเริ่มสะเทือนทันทีที่จูฮอนแตะบางสิ่งในความมืด พื้นที่โดยรอบเริ่มสั่นก่อนที่จะสะเทือนลงไปตามทางเดิน
ลินดาและอาเบะที่เพิ่งผ่านทางเข้าเกิดตกใจ และทำอะไรต่อไม่ได้
“นะ-นั่นเสียงอะไรน่ะ?”
ทันทีที่ลินดาหันไฟฉายไป ก็รับรู้ถึงอันตราย เธอมองดูถ้ำที่เหมือนงูขนาดใหญ่เลื้อยผ่าน
ทางเดินภายในถ้ำแตกต่างกันออกไป เธอมั่นใจว่าทางเดินใต้ดินนี้ถูกสร้างขึ้นเพราะการปรากฏของสุสาน ที่นี่ไม่มีแม้แต่หินงอกเพราะมันไม่ใช่ถ้ำจริง
อาเบะที่กำลังเคร่งครึมอยู่เริ่มหัวเราะออกมา
"เวรล่ะ เสียงน้ำที่ไกลออกไปทำให้ฉันหวนคิดถึงสวนน้ำเลย..."
ทว่า อาเบะและลินดาเริ่มขมวดคิ้ว
‘เดี๋ยวก่อนนะ เสียงน้ำงั้นเหรอ?'
ซ่า ซ่า ซ่า
นั่นไม่ใช่แค่เสียงน้ำ เสียงที่เงียบสงบในตอนแรกกลับกลายเป็นอึกทึกของน้ำตกไปเสียแล้ว
"นะ-นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?!"
ลินดากับอาเบะทำอะไรไม่ได้นอกจากกรีดร้องทันทีที่เสียงนั่นเข้ามาใกล้ คลื่นยักษ์ราวกับสึนามิกำลังพุ่งเข้ามา
"เวรเอ้ย!"
"นั่นมันอะไรน่ะ?!"
ทั้งคู่วิ่งหนีอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยท่าทีซีดเซียว แต่ทว่าไม่มีทางที่มนุษย์จะเอาชนะธรรมชาติได้
เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วถ้ำทันทีที่ทั้งคู่ถูกคลื่นซัดผ่าน
“อ๊าก!”
จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่ได้ยินเสียงผ่านถ้ำมายังจุดที่ยืนอยู่ ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงแค่ฟังเสียง
"หน้าโง่
จูฮอนหัวเราะขณะเดินไปยังใจกลางสุสาน เขาไม่ได้ทำอะไรมาก ทั้งหมดที่เขาทำคือปลุกการใช้งานหนึ่งในกับดักของโบราณวัตถุ
อาจมีคำถามที่ว่าเขารู้เรื่องกับดักที่อยู่ในสุสานได้ยังไงทั้งที่ไม่เคยเข้ามาก่อน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับจูฮอน
เขาจำกับดักหลากชนิดในสุสานได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่สามารถบอกได้ในทันทีที่เข้ามาในสุสาน
เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะว่ามีอักษรสุสานโบราณอยู่ภายในสุสานด้วยเช่นกัน
มีข้อความปรากฎขึ้นมาทันทีที่จูฮอนส่องไฟฉายไปที่ผนัง
จูฮอนหัวเราะออกมาราวกับสิ่งที่เห็นเป็นอะไรที่พบเจอได้จากโบราณวัตถุหรือสุสานภายในพีระมิด
[ความเร็วในการอ่านและเข้าใจอักษรสุสานโบราณเพิ่มขึ้นเนื่องจากความสามารถด้านภาษาศาสตร์ของคุณ]
นั่นคือเหตุผล ข้อความเหล่านี้เพียงให้คำอธิบายโดยสรุปของสุสานเท่านั้น อย่างเช่น ข้อมูลที่ไร้ประโยชน์ที่ว่าโบราณวัตถุต้องการผู้ชายหรือผู้หญิง
'จากข้อความ มันดูเหมือนโบราณวัตถุที่เรารู้จักเลยนี่'
จูฮอนเดินต่อ สุสานดูเหมือนจะยังก่อตัวไม่สมบูรณ์เนื่องจากเพราะเพิ่งปรากฎได้ไม่นาน ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางของสุสานมากเท่าไหร่ กลิ่นเหม็นเน่าของเชื้อราก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แกนกลางของสุสานเป็นที่ตั้งของโบราณวัตถุ
'ไม่ว่าจะเป็นสุสานของใครก็เถอะ กลิ่นเหม็นเป็นบ้า'
บางอย่างเกิดขึ้นเมื่อจูฮอนเดินลงไปตามทางลาดชัน
“อ่า”
เขามาถึงที่โล่งกว้างที่มีบ่อน้ำโปร่งใส คล้ายกับแอ่งที่อยู่ด้านล่างของน้ำตก มันเล็กเกินไปที่จะเป็นทะเลสาบ และค่อนข้างใหญ่ไปที่จะเป็นบ่อน้ำ มันส่องสว่างแม้ว่าจูฮอนจะอยู่ในความมืด
จูฮอนยิ้มทันทีที่มองไปที่บ่อน้ำ
“เจอแล้ว”
เขามั่นใจว่าโบราณวัตถุต้องอยู่ที่นี่แน่ จากนั้นก็หยิบมีดอียิปต์ขึ้นมา
จากนั้นเขาจึงทำสิ่งที่ผู้อื่นคงต้องกรีดร้องแตกตื่นหากพบเห็น
จ๋อม!
เขาโยนโบราณวัตถุอันมีค่าลงไปในสระน้ำโดยไม่ลังเล ราวกับโยนอาหารให้ปลากิน
คนที่รู้เรื่องโบราณวัตถุอย่างอาเบะและลินดาอาจต้องตกตะลึงได้
จากนั้นจึง
ตู้ม!
พื้นเริ่มสั่นสะเทือนอีกครั้งก่อนที่สัตว์ประหลาดสีขาวกระโจนออกจากบ่อน้ำ ขนาดมันใหญ่พอที่จะกลืนกินคนได้
[เหมือนจะมีมนุษย์ผู้น่าสงสารทำสิ่งของตกลงมาในสระน้ำสินะ]
สิ่งที่โผล่ออกมาจากบ่อน้ำคืองูสีขาวตัวใหญ่ขนาดเท่าอาคาร มันปรากฏขึ้นมาราวกับเป็นวิญญาณแห่งภูเขาที่กำลังอ้าปาก
ภายในปากอันน่ากลัวมีโบราณวัตถุอยู่สองชิ้นที่ดูเหมือนมีดที่จูฮอนโยนลงไป ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเล่มหนึ่งเป็นสีทอง อีกเล่มเป็นสีเงิน
ปีศาจงูมองมาที่จูฮอนราวกับกำลังสำรวจก่อนที่จะยิ้มออกมา
[จงบอกข้า มีดทองกับเงิน เล่มไหนเป็นของเจ้า?]
จูฮอนถอนหายใจด้วยความรังเกียจเหมือนว่ากำลังรอคำพูดเหล่านั้นอยู่
มันอยู่ที่นี่ เจ้าโบราณวัตถุจอมโอหัง
‘เล่มไหนคือของเรางั้นเหรอ?’
จูฮอนถอนหายใจกับคำถามของปีศาจงู
‘เป็นคำถามที่แน่ชัดอยู่แล้ว’
เรื่องเล่านี้เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ทุกคนที่รู้จักนิทานโบราณต้องรู้
ขวานทองคำและขวานเงิน
เขามั่นใจว่าโบราณวัตถุในสุสานนี้คือขวานทองกับเงิน สถานการณ์พวกนี้เป็นเหมือนบททดสอบของโบราณวัตถุ
มันจำเป็นต้องผ่านด่านทดสอบจำพวกนี้ก่อนที่จะได้โบราณวัตถุจากสุสาน นี่เป็นวิธีเดียวที่เจ้านาย
จูฮอนคาดการณ์มูลค่าของโบราณวัตถุ และรู้ว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น
หลายครั้งที่จูฮอนเกือบตายอย่างอนาถเพราะโบราณวัตถุที่ไร้
‘อย่างน้อยขวานทองคำและขวานเงินก็ไม่ใช่ขยะแล้วกัน’
หากจูฮอนจำไม่ผิด ขวานทองคำและขวานเงินอยู่เกรด B (ระดับหายาก) เขาควรจะทำอะไรซักอย่างกับของระดับนี้
ทันใดนั้น ปีศาจงูก็เร่งเร้าจูฮอน
[เล่มไหนเป็นของเจ้ากัน?]
จูฮอนจ้องมองไปที่มีดทั้งสองเล่ม
ขวานทองคำและขวานเงิน ไม่ใช่สิ มีดทองคำและมีดเงิน ทั้งสองเล่มดูมีค่าไม่น้อย แต่ทว่าจูฮอนรู้ดีว่าต้องตอบว่าอะไร
“ไม่ใช่ทั้งสองเล่ม”
ดวงตาของปีศาจงูขดเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ก่อนที่จะนำมีดที่ดูคุ้นเคยออกมา
[งั้นเล่มนี้ใช่ของเจ้าหรือไม่?]
มันเป็นมีดเหล็กธรรมดา เห็นได้ชัดว่าเป็นของจูฮอน และใครก็ตามที่รู้จักนิทานเรื่องขวานทองคำและขวานเงินก็คงตอบเช่นนี้
‘ใช่แล้ว เล่มนี้แหละ’
หากตอบอย่างซื่อสัตย์ ก็จะได้ทั้งขวานทองคำและขวานเงินเป็นการตอบแทน นั่นคือวิธีที่จะเอาชนะสุสาน และนั่นอาจเป็นวิธีที่พวกสหรัฐฯหรือญี่ปุ่นนำโบราณวัตถุไปใช้ในอดีต
ขวานทองคำและขวานเงินนั้นมีพื้นฐานมาจากเรื่องเล่าอันโด่งดังที่ชื่อว่า เทพารักษ์กับคนตัดไม้ในนิทานอีสป หลายประเทศมีเรื่องเล่าที่คล้ายกัน
ถึงกระนั้น
'ไอ้พวกปัญญาอ่อนพวกนั้นคงชิงเอาไปโดยไม่รู้อะไรเลย'
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนถามปีศาจงูกลับ
"ขอดูให้แน่ใจหน่อยได้ไหมว่านั่นใช่มีดของฉันไหม?"
[ได้สิ]
สายตาของจูฮอนเย็นยะเยือกทันทีที่ได้รับมีด
จากนั้น...
บางอย่างเกิดขึ้นในพริบตา