บทที่ 7: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2

บทที่ 7: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2

‘หา?’

ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นและทักษะถูกเปิดเผย จูฮอนตกตะลึงทันทีที่เห็นรายละเอียด

เขาไม่เคยได้รับตำแหน่งและเรียนรู้ทักษะเลย

'นี่คือวิธีที่เราได้รับทักษะงั้นเหรอ?'

หากทักษะสอดแนมเป็นทักษะเปิดใช้งาน ภาษาศาสตร์ควรเป็นทักษะติดตัว

จูฮอนยิ้มทันทีที่มั่นใจในรายละเอียด พร้อมเคลื่อนตัวออกจากฝูงชน เขาไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ตรงนั้นอีกทันทีที่มั่นใจในเรื่องนี้แล้ว

"ดองฮยอน นายรออยู่ตรงนี้นะ"

"อะไรนะ?"

ดองฮยอนหันควับด้วยความตกใจ แต่จูฮอนก็หายไปแล้ว

สถานที่ที่จูฮอนไปต่อหลังจากเดินออกมา คือแม่น้ำละแวกใกล้เคียงที่ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก

สะพานสูงเสียดฟ้าตั้งอยู่ที่แม่น้ำโดริมชอนที่ตัดผ่านย่านควานักกูในกรุงโซล

แม้ว่าที่นี่จะเงียบมาก เขาก็ได้ยินเสียงดังจากรถบ่อยครั้ง เขาใช้เวลามาที่นี่ไม่ถึงห้านาที

'อยู่แถวนี้ไหมนะ?'

อักษรสุสานโบราณที่จูฮอนอ่านพาเขามาที่แม่น้ำสายนี้

มีอักษรสุสานโบราณจำนวนไม่น้อยปรากฎในพื้นที่นั้น ราวกับจะยืนยันว่านี่เป็นส่วนหนึ่งในการปรากฏของสุสาน

แต่ทว่า จูฮอนกำลังมองหาอักษรพิเศษอยู่

'เจอแล้ว'

เขาเจอสัญลักษณ์สหภาพสีแดง (U) จูฮอนหยิบมีดอียิปต์โบราณขึ้นมาทันทีที่แน่ใจ

มีดนี้สำคัญต่อสิ่งที่เขากำลังจะทำ และแล้วเขาก็เริ่มปลดผนึกสุสาน

ขั้นตอนนี้จำเป็นต้องเปิดสุสานที่ถูกผนึกแน่นออก

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนปลุกการใช้งานมีดโบราณวัตถุ

และจากนั้น!

ชิ้ง!

เขาฟันมีดไปที่สัญลักษณ์สหภาพ เกิดลมกระโชกขึ้นทันทีที่สัญลักษณ์พังทลาย

ในตอนนั้นเอง

ตู้ม!

พื้นเริ่มสั่นสะเทือนและเกิดระเบิดขึ้น ราวกับมีแมกมากำลังพุ่งออกมาจากพื้นดิน ร่างของจูฮอนเริ่มสั่นด้วยความตกใจ

“เหวอ!”

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องจากบริเวณใกล้เคียงที่เกิดแผ่นดินไหว ทันใดนั้นเอง

ข้อความด่วนปรากฏขึ้นต่อหน้าจูฮอนที่กำลังทรงตัวอยู่

[พลังงานที่รุนแรงกำลังปะทุขึ้นผ่านพื้นดิน]

ทว่า การเตือนใช้เวลาเพียงครู่เดียว

‘กำลังมาแล้ว’

แสงจ้าส่องประกายทันทีที่พื้นดินเกิดรอยแตก

ปัง!

แน่นอนว่าไม่มีอะไรต้องตกใจ เขาเคยเจอกับอะไรแบบนี้มาหลายครั้งแล้วในอดีต

รอยโหว่ของสุสาน

ในช่วงยุคของโบราณวัตถุ ไม่สำคัญว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ปรากฏการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นตลอดเวลาเมื่อมีคนเรียนรู้วิธีการปลดผนึกสุสาน

แสงสีแดงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าทำให้เห็นรอยโหว่ของสุสาน ราวกับกำลังประกาศว่าทางเข้าสุสานอยู่ที่นี่

จูฮอนไม่สนใจอะไรในขณะที่กระโดดเข้าไปยังแสงสว่าง

มันคงจะสายเกินไปหากมีคนอื่นมาเห็นและเดินผ่านมา

ปัง!

ผู้คนกรีดร้องทันทีที่เกิดการระเบิด พวกเขามองไปที่จุดเดียวกัน

แสงสีแดงพุ่งขึ้นจากแม่น้ำราวร้อยเมตร เหมือนจะไปจนถึงชั้นบรรยากาศ

"นั่นอะไรอีก?"

“แสงอะไรน่ะ?”

ฝูงชนต่างบ่นพึมพำ และสงสัยว่าอาจมีคนใช้เครื่องฉายเลเซอร์อยู่ แต่ทว่ามีอยู่สองคนที่รู้ว่าแสงนั่นคืออะไร

พวกเขาคืออาเบะและลินดา

‘นั่นอาจจะเป็น?’

‘ทางเข้างั้นเหรอ?’

พวกเขาแน่ใจ แม้ว่าจะไม่แน่ใจเรื่องปรากฏการณ์เช่นนี้ แต่พวกเขาก็มั่นใจว่ามันเกี่ยวข้องกับสุสาน มีโอกาสสูงที่ทางเข้าจะถูกเปิด

ทันใดนั้นเอง ลินดาและอาเบะก็ได้รับข้อความจากกลูกน้อง

[ดูเหมือนว่าทางเข้าสุสานได้เปิดแล้วครับ]

[เราไปดูกันหน่อยไหม?]

ทั้งลินดาและอาเบะเริ่มทำงานทันทีที่เห็นข้อความ

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ลืมที่จะมอบคำสั่งให้กับพวกลูกน้อง

"บอกให้ทหารทุกนายเฝ้าอยู่ที่นี่ อาจจะเกิดแผ่นดินไหวระลอกสองได้!"

ขณะที่เขากำลังรีบ ดูเหมือนสัญชาตญาณจะโผล่ออกมา

ลินดาถอนหายใจทันทีที่ได้ยินอาเบะตะโกนใส่มือถือ

'อะไรกัน? อันตรายจากแผ่นดินไหวงั้นเหรอ?'

“เลียนแบบนักธรณีวิทยาได้เก่งดีนี่!”

"เธอก็ควรจะโกหกให้เป็นบ้างนะ!"

ถึงกระนั้น ลินดาไม่ได้พูดอะไร มันจะเป็นข้อเสียเปรียบหากสหรัฐฯให้ทหารเกาหลีตามไปด้วยขณะที่ทางเข้าสุสานปรากฏ

'โบราณวัตถุต้องเป็นของเรา'

บางอย่างเกิดขึ้นขณะที่ทั้งคู่มาถึงที่ตั้งของแสงสว่างแห่งความละโมบ

มีหลุมยุบขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น และพลังงานแสงอันมหาศาลกำลังพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

"นี่มันหลุมยุบนี่ มันต้องใช่แน่ นี่แหละคือทางเข้า!"

แม้ว่าทั้งคู่จะเคยเห็นอะไรแบบนี้ไม่บ่อยนัก แต่มันก็ตรงกับสิ่งที่เห็นในเอกสาร

ลินดาโยนก้อนหินลงไปในหลุมมืด

แตะ แตะ

จ๋อม!

ก้อนหินตกลงไปในน้ำ

‘มีน้ำอยู่ด้านล่างงั้นเหรอ?’

ลินดามั่นใจจึงโยนเชือกลงไป ทว่าอาเบะกลับกระโดดลงไปโดยไม่กลัวแม้แต่น้อย

“เฮ้ย!”

ลินดาตะโกนด้วยความตกใจ และเธอก็ได้ยินเสียงดังลั่นพร้อมกับคำว่า 'เวรเอ้ย'

"แค่ก แค่ก! เวรเอ้ย! นี่มันน้ำเสีย มันอึหรืออะไรกันเนี่ย?"

สภาพภายในสุสานดูไม่ค่อยดีนัก ยังดีที่อาเบะรู้ว่าข้างล่างมีน้ำก่อนที่จะกระโดด แต่แท้จริงแล้วเขาทำผิดมหันต์

น้ำเน่าก็เป็นเรื่องหนึ่ง เสียงของอาเบะนั้นดังก้องกังวานผ่านอุโมงค์ใต้ดิน

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผล

จูฮอน ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในถ้ำได้ยินเสียงของอาเบะ

"ไอ้พวกปันญาอ่อนนั่นตามมาถึงแล้วสินะ"

เขารู้ว่ายังไงพวกนั้นก็ต้องมา

แน่นอนว่าจูฮอนไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรโง่เง่าเพื่อที่จะชิงเอาโบราณวัตถุ

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนหัวเราะขึ้นขณะที่แตะผนัง หลังทำท่าทางน่าสงสัยกับผนัง มันจึงเกิดอะไรบางอย่างขึ้น