ตอนที่แล้วบทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 5: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1

บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2


บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2

"เฮ้ย หยุดนะ! ซอจูฮอน ไอ้เด็กเนรคุณ!"

“ล-ลูกพี่!”

ปาร์คคยองเทเหมือนจะร้องไห้ออกมา แท้จริงแล้ว พวกอันธพาลสมัยนี้ก็เป็นแค่พวกขี้ขลาดที่ไม่รู้จักวิธีการต่อสู้ของจริงแม้สักคน

หากเทียบแล้ว จูฮอนมาจากยุคที่ผู้คนเคยชินกับการเข่นฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงโบราณวัตถุ เรื่องราวจึงดูง่ายดาย

แน่นอนว่าปาร์คคยองเท ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังสั่นระริกด้วยความกลัว

'เวรเอ้ย ไอ้เด็กนี่มันบ้าไปแล้วจริง ๆ หรือมันถูกผีสิงกันแน่

ไม่ว่าจะยังไง พวกเขาก็ไปยุ่งผิดคนเสียแล้ว

ณ ตอนนี้ รู้สึกเสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ขณะนี้คือนั่งด้วยความหวาดกลัว

"ฉ-ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ด้วยเถอะ! ฉันจะจ่ายเงินชดเชยและค่าตอบแทนให้เดี๋ยวนี้เลย!"

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป

จูฮอนดึงมีดกลับพร้อมเผยความยินดี

“ก็ดี พอดีฉันใจกว้าง และจะให้เวลาพวกแกแค่สามสิบนาทีก็แล้วกัน”

ปาร์คคยองเทเงยหน้าขึ้นมอง แผนการบางอย่างซุกซ่อนภายใต้ท่าทีอ่อนน้อม ตัวเขายังไม่อาจยอมรับในสิ่งที่ถูกกระทำได้

เขาต้องการที่จะหนีจากสถานการณ์นี้เพื่อหาโอกาสทำร้าย

ปาร์คคยองเทรู้สึกกล้ำกลืน หลังคิดแผนได้จึงกล่าวคำออก

“ค-คือ นายก็เห็นแล้วนะ...”

“มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”

“เราไม่สามารถถอนเงินออกจากบัญชีบริษัทโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้านายได้...”

แต่จูฮอนก็ไม่ได้สนใจ

“โอ้ งั้นเหรอ? นายต้องการคำขออนุญาตงั้นเหรอ?”

ปาร์คคยองเทคิดว่าจูฮอนน่าจะติดกับแล้ว จึงเริ่มยิ้มแบบประจบประแจง

"ใช่แล้ว! หากนายให้เวลามากกว่านี้ พวกเราจะกลับไปเอาเงินสดมาให้!ได้อย่างแน่นอน...!"

พวกลูกน้องที่รู้ซึ้งถึงแผนการดี จึง

"ใช่แล้ว ลูกพี่พูดถูก! เราเอาเงินของบริษัทมาใช้ตามต้องการไม่ได้ ฮ่า ๆ"

‘ไอ้เด็กบ้านี่สมควรยืดเวลาให้พวกเรา ถึงตอนนั้นค่อยไปเรียกกำลังเสริมมาช่วย พอจับเพื่อนมันเป็นตัวประกันก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้แล้ว!’

พวกนั้นแอบหัวเราะภายในใจ ขณะนั้นเอง พวกอันธพาลก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาพูดขึ้น

"พวกแกปัญญาอ่อนไปแล้วหรือไง?"

พวกเขาเริ่มหน้าซีดหลังจากสบตากับจูฮอน

เขายิ้มอย่างมีเลศนัย แววตานั้นน่ากลัวไม่น้อย

ทันใดนั้นเอง

จูฮอนที่กำลังยิ้มอยู่ได้ทำเสียงแครกที่คอก่อนที่จะยกกำปั้นขึ้น

จากนั้น

พัวะ!

จูฮอนเริ่มจัดการกับอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานี เขาเดินวนไปรอบ ๆ และต่อยที่จุดเดิมซ้ำไไปซ้ำมา อันธพาลพวกนี้ค่อนข้างหนังเหนียว เลยถูกต่อยจนกระดูกแทบหัก

พัวะ! พัวะ!

"โอ้ย หยุด หยุดนะ! ฉันขอโทษ อ๊ากกกกกก!"

ท้ายที่สุด ศักดิ์ศรีความเป็นชายอย่าได้กล่าวถึง ปาร์คคยองเทเริ่มร้องไห้ออกมา

“บ้าเอ้ย ไอ้เวรเอ้ย……!”

"เหมือนว่าพวกแกยังไม่เข้าใจสินะ ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกไปเอาเงินมาจากในบัญชีของบริษัทจะให้เวลาแค่ห้านาที ส่งเงินมาเดี๋ยวนี้"

อีกฝ่ายหน้าตาซีดเซียว รู้ซึ้งถึงความผิดที่ทำลงไป แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว

[มันพูดว่าอะไรนะ? มันจะเลิกทำงานให้พวกเรางั้นเหรอ? ซอจูฮอนพูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ เหรอ?]

ปาร์คคยองเทหลับตาปี๋ทันทีที่ได้ยินพี่สาวตัวเองพูดแบบนั้น ปาร์คคยองจูกำลังโกรธจัด ปาร์คคยองจูยังมีชีวิตอยู่ในฐานะผู้หญิงที่มีการศึกษา ซึ่งเป็นหัวหน้าขององค์กรนายหน้าขายศิลปะ

พวกเขาเพิ่งเจอข้อตกลงที่ได้กำไรสูง ซึ่งพยายามที่จะใช้ให้จูฮอนกลับไปทำงาน

ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะโกรธเพราะพวกโง่ที่ถูกส่งไปทำงานนั้นก็เอาแต่ร้องไห้กลับมาและเรียกชื่อเธอไม่หยุด

[ไอ้พวกโง่! ไอ้โง่เอ้ย พวกแกให้ซอจูฮอนพูดแบบนั้นใส่ได้ยังไงกัน?]

"ไม่ใช่นะ พี่ไม่เห็นไอ้หมอนั่น พวกเราแทบจะเข้าถึงตัวมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เหมือนกับเป็นคนละคนกันเลย ปุบปับมันเก่งขึ้นขนาดทำพวกเราเกือบตาย...”

[นี่! พวกแกบ้าไปแล้วหรือไง? แกเรียกตัวเองว่านักเลงได้ยังไงกัน แค่เด็กเมื่อวานซืนยังกลัวหัวหด?!]

"ม-ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่"

[พอกันที!]

ปาร์คคยองจูดูเหมือนจะทนฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้ไม่ได้อีกต่อไป

[ช่างมัน แล้วพวกแกก็ไปจัดการธุระให้เรียบร้อย มันเป็นข้อตกลงที่สำคัญไม่น้อยเลยนะ ตัวอย่างอยู่ที่พวกแกใช่ไหม?]

ปาร์คคยองเทถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเรื่องที่แย่ที่สุดมาถึงแล้ว ปัญหาจริง ๆ มันเริ่มจากตรงนี้แหละ

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่ คือว่า..."

[อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?]

"ค-คือว่า ไอ้เจ้าบ้าจูฮอนมันเอาไปแล้ว"

[เอาอะไรไปงั้นหรือ?]

“มันเอาชิ้นงานศิลปะ...”

[อะไรนะ? นี่แกปล่อยให้มันเอาไปดื้อ ๆ อย่างงั้นหรือ?]

"ช-ใช่ครับพี่ มันเอาทุกอย่างไปหมดเลย แถมยังบอกอีกด้วยว่านั่นเป็นค่าชดเชยและค่าตอบแทน..."

ปาร์คคยองเทพูดออกไปเช่นนั้น และเตรียมรอรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ทันใดนั้นเอง

[หา อะไรนะ! ไอ้พวกโง่เอ้ย! แกไม่รู้จริง ๆ เหรอว่ารูปปั้นพระพุทธรูปนั่นคืออะไร?!]

ปาร์คคยองจูรู้สึกโกรธเกรี้ยวทันที

[พวกแกรู้ไหมว่านั่นมันมีค่าเท่าไหร่?!]

"แล้วก็... มันยังเอาเงินของพวกเราไปหมดเลยด้วย!"

กระนั้นเขาได้ยินเหมือนเสียงคำสบถด่าทอราวกับเธอไม่ได้สนใจเรื่องเงิน ปาร์คคยองจูทำอะไรไม่ได้นอกจากตะโกนด่าทอผ่านโทรศัพท์

[แสดงว่า ซอจูฮอน ไอ้เด็กบ้านั่นมันอยู่กับตำรวจงั้นเหรอ! ถ้าเกิดว่ามันรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในรูปปั้นพระพุทธรูปนั่นล่ะ?! พวกแกทำให้ฉันประสาทเสียไปหมดแล้ว!]

"ม-ไม่หรอก! มันไม่เป็นอะไรหรอกพี่! ไอ้จูฮอน... ไอ้เด็กเวรนั่น... มันคงไม่สังเกตเห็นอะไรแบบนั้นได้หรอกพี่! มันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรอยู่ข้างใน...!"

[โอ้ย ยังไงก็เถอะ! ฉันไม่สนใจแล้ว! พวกแกรีบกลับมาเดี๋ยวนี้! อย่าคิดว่าจะได้หนีกลับบ้านเชียวนะ!]

กริ๊ก

จากนั้นเธอจึงวางสาย

“โธ่เอ๊ย ไอ้บ้าเอ้ย!”

"เป็นเพราะซอจูฮอนแท้ ๆ"

ปาร์คคยองเทส่ายหัวอย่างหงุดหงิด

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด