ตอนที่แล้วบทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1

บทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2


บทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2

พวกนั้นไม่สามารถมองการเคลื่อนไหวของจูฮอนออก แล้วจูฮอนเองก็ไม่ได้ให้เวลาพวกเขาในการตอบโต้กลับเลยหลังจากต่อยเข้าที่ขมับ

ทุกจุดที่เขาซัดเข้าไปล้วนเป็นจุดสำคัญ

ชายสองคนที่อยู่ข้างหน้าต่างคร่ำครวญและล้มลง

“ลูกพี่ ลูกพี่ ลูกพี่!”

อีกสองคนตกใจสุดขีดทันทีที่เห็นจูฮอน

"บ-บ้าไปแล้ว ก-แกไม่เคยรู้จักวิธีต่อสู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ!"

เดิมทีจูฮอนเป็นเพียงแค่นักขุดสุสานที่มีความสามารถของนักโบราณคดี ดูเหมือนว่ามันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการต่อสู้เลย แต่ตลอดช่วงชีวิตคนเรามันจะไปเกี่ยวพันกับโบราณวัตถุง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?

เขายังมีฉากเบื้องหลังความรักที่โหดร้ายราวกับเป็นเรื่องของฆาตกรโรคจิตอย่าง แจ็คเดอะริปเปอร์ที่อยู่เหนือเรื่องโบราณวัตถุอีกด้วย

'นั่นคือเหตุผลว่าทำไมการต่อสู้ถึง'

เขาได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แตกต่างกันมากมายรวมถึงมวยภายนอกเพื่อการป้องกันตัวเอง ยั

พัวะ!

"ไอ้เวรเอ้ย อ้ากก!"

ชายคนหนึ่งหยิบไม้กระบองออกมา จูฮอนหัวเราะอย่างใจเย็นขณะมองดู

น่าแปลกที่ร่างกายของเขารู้สึกเบาหวิว สภาพเขาสะบักสะบอมมากในช่วงชีวิตที่ผ่านมา มันก็เป็นเพราะ

เขารู้สึกถึงบางอย่างเหมือนตอนที่อยู่สถานีตำรวจ ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่

ความแข็งแกร่งและพละกำลังของเขาอาจไม่เหมือนเดิมเพราะร่างกายที่เด็กลงสิบห้าปี แต่เขาสามารถใช้ทุกสิ่งที่

ไม้กระบองลอยไปตามอากาศ       พร้อมกับชายคนนั้น ก่อนที่จะกลับมาอยู่ที่มือของจูฮอน

“ไอ้สารเลวนั่น!”

คนพวกนั้นเริ่มถลึงตา แต่จูฮอนก็เอาแต่หัวเราะ จูฮอนควงไม้กระบองราวกับเป็นปลาที่อยู่ในน้ำ และเริ่มที่จะฟาดใส่ชายอีกคน

แครก เสียงดังมาจากคางอีกฝ่าย

"อ-อ๊ากกกกก!"

จูฮอนเล็งไปที่คนต่อไป ชายคนนั้นก็สะดุดล้มลงด้วยความเจ็บปวด

เขาฟาดไปที่ขา!

ไม้กระบองติดอยู่ระหว่างข้อต่อหัวเข่ากับขา ไม่ใช่แค่นั้น เขาหักไม้กระบองออกเป็นครึ่งหนึ่งแล้วชี้ไปที่หน้าท้องของชายอีกคน

พัวะ!

จากนั้นเขาจึงอีกคน

“อ๊ากกกกกก! ตา!”

“อ๊าก!”

จูฮอนไม่ได้รู้สึกมีปัญหาอะไรกับสิ่งที่เขาก่อ และไม้กระบองที่ถืออยู่เลย

เมื่อพวกเขาทั้งสามล้มลงไปกองกับพื้น หัวหน้าของพวกเขา ปาร์คคยองเทเริ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“ไอ้คนทรยศ! นี่คือวิธีที่แกตอบแทนความเมตตาที่เราเลี้ยงดูแกมางั้นเหรอ! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องฆ่าแกเพื่อสั่งสอนเสียแล้ว!”

ทันใดนั้น จูฮอนเยาะเย้ยไปที่ปาร์คคยองเท

'ความเมตตาที่เลี้ยงมางั้นเหรอ?'

ความแตกต่างระหว่างปาร์คคยองเทและอีกสามคนคือพวกมันเป็นคนโง่

ทันใดนั้นเอง เขาควักมีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แม้ว่าเขาจะเรียกตัวเองว่าเป็นนายหน้าขายศิลปะ แต่เขาก็เกิดมาเป็นแค่หัวขโมยที่ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว

แน่นอนว่าแม้แต่เหล่าอันธพาลทุกวันนี้ก็ไม่ได้ใช้มีดกัน แต่ปาร์คคยองเทเป็นนักเลงที่เชื่อว่าต้องได้ลิ้มรสของเลือดสักครั้ง

‘ดูเหมือนว่าไอ้นายหน้าขายศิลปะคนนี้จะมีงานศิลปะแปลก ๆ เพิ่มมาอีกอย่างหนึ่งนะ'

เขาอาจส่งลูกน้องไปหาของแปลก ๆ มาเพิ่มอีกก็ได้

ลูกน้องร้องตะโกนด้วยความวิตกกังวลหลังจากเห็นลูกพี่

"ลูกพี่ ใช้มีดเล่มนั้นใกล้สถานีตำรวจต้องระวังหน่อยนะ...!"

“หุบปากไปเลย ถ้ายังกลัวได้เด็กเฮงซวยนี่จะยังไปไหนมาไหนอีกได้ มีดจะเป็นของจริงได้ก็ต้องลิ้มรสเลือดสักครั้ง!”

จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่เห็นปาร์คคยองเทชี้มีดใส่เขา

'เราก็แค่ต้องปัดให้มันกระเด็นออกไป'

ขณะจูฮอนกำลังปัดมีดออก มันพลันเกิดเรื่องขึ้น สีหน้าของจูฮอนแปรเปลี่ยนไปขณะมองที่มีด

มันเป็นเพราะออร่าที่เขารู้สึกว่ามาจากมีดทองเหลืองที่สลักรูปสุนัขเล่มนี้

'นั่นคือ?'

คนอื่นจะเห็นเป็นเพียงแค่มีดธรรมดาเท่านั้น แต่นี่มันไม่สามารถหลอกตาจูฮอนได้

เขามั่นใจมากกับความรู้สึกนี้

มันคือโบราณวัตถุ

จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่คิดออก

‘แปลกไป ไอ้บ้านี่มีของชิ้นนี้ได้ยังไง?'

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของโบราณวัตถุที่จะโผล่ออกมาเลย ถึงกระนั้นนจูฮอนก็ยอมรับว่ามันคือของจริงในทันทีที่คิดเช่นนั้น

โบราณวัตถุมีหลายวิธีในการมองหาเจ้านาย มีบางสิ่งที่คล้ายกับมีดเล่มนี้หลุดออกมาจากสุสานและซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหมู่มวลมนุษย์ หนึ่งในที่ซ่อนที่ดีที่สุดสำหรับโบราณวัตถุ คืออยู่ท่ามกลางงานศิลปะ

'ก็นะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร'

โบราณวัตถุจะไม่สามารถใช้งานได้ในเงื้อมมือของคนธรรมดา ถึงกระนั้นปาร์คคยองเทก็ยังคงแทงมีดมาที่จูฮอน

"ไอ้ตัวบัดซับ! วันนี้จงไปอยู่ในหลุมฝังศพซะ!"

น้ำเสียงที่เขาตะโกนออกมาค่อนข้างรื่นรมย์

แต่ถึงกระนั้น

พัวะ!

"อ๊ากกกกกกก!"

อย่าได้กล่าวถึงเรื่องควงมีด ปาร์คคยองเทร้องออกเสมือนหมูทันทีที่แขนถูกบิดไปด้านหลัง

"อ๊าก อ๊าก ก-แก ไอ้สารเลว!"

ในทางกลับกัน จูฮอนยิ้มหลังจากหยิบมีดขึ้นมา ดวงตาของปาร์คคยองเทเบิกกว้างเมื่อเขาเห็นจูฮอนถือมีด

"แก ไอ้สารเลว! วางมันลงเดี๋ยวนี้นะ! นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกจะแตะต้องได้! แกรู้ไหมว่าของประดับนั้นมีค่าเท่าไหร่?!”

จูฮอนหัวเราะดังสนั่นไปทั่ว

“ของประดับงั้นเหรอ?”

แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเขา แต่จูฮอนก็เคยจับต้องโบราณวัตถุมามากมายนับไม่ถ้วนตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา เขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ที่ยังมีบางคนคิดว่าโบราณวัตถุนี้เป็นเพียงแค่ของตกแต่ง แม้แต่คนธรรมดายังสามารถบอกได้เลยว่านี่ไม่ใช่มีดธรรมดาหากได้ถือมันไว้ชั่วครู่

'ไอ้สารเลวนี่ไม่รู้คุณค่าของโบราณวัตถุนี้เอาซะเลย แม้แต่ในอนาคตก็ด้วย'

แต่ก็นะ นั่นเป็นเรื่องปกติ

นี่เป็นโบราณวัตถุชิ้นแรกที่เขาได้ครอบครองหลังจากย้อนกลับมาสิบห้าปี เขาอยากจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของโบราณวัตถุชิ้นนี้

“ไปจับไอ้บ้านั่นก่อนเลยละกัน!”

จูฮอนปลุกการใช้งานของโบราณวัตถุได้อย่างง่ายดายทันทีที่ได้ยินเสียงพวกอันธพาลตะโ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด