บทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1
บทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1
‘ยอดเยี่ยมจริง ๆ’
จูฮอนเริ่มยิ้มทันทีที่มองไป แต่สารวัตรคิมที่เห็นคนพวกนั้นกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"ว่าไงนะ? ไอ้พวกบ้านั่น? โอ้โห งี้ฉันก็จับพวกมันได้แล้วสิ ครั้งที่แล้วพวกนั้นวิ่งหนีไปตอนที่ฉันใช้นายเป็นโล่ป้องกันไง!”
จูฮอนหยุดสารวัตรคิมไว้ เขาดูพร้อมที่จะจับคนพวกนั้น
"อ่า ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง ผมต้องการอะไรจากพวกมันอยู่พอดี"
"อะไรนะ? นายต้องการบางอย่างจากพวกนั้นงั้นเหรอ?"
"ใช่ โทรเรียกรถพยาบาลไว้เลยก็ดี เผื่อเอาไว้น่ะ เรื่องคงจะยุ่งหน่อยหากพวกบ้านั่นตาย"
สารวัตรคิมรู้สึกคลางแคลงใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
'อะไรนะ ใครตายกันนะ?'
"เดี๋ยวก่อน! นี่! จูฮอน แกพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย?"
'วิธีต่อสู้แกยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!' สารวัตรคิมไล่ตามจูฮอนชั่วครู่หนึ่ง ทว่าอีกฝ่ายก็หายเข้าตรอกไปเสียแล้ว
สิ่งแรกที่จูฮอนจำเป็นต้องทำทันทีที่การสะสางปัญหาให้หมด การจัดการกับเรื่องที่ยังค้างคาอาจจะเป็นวิธีที่ดีเกินไปที่จะแบ่งแยกคนพวกนี้...
แน่นอนว่าสิ่งที่เขากำลังต่อกรอยู่คือพวกนายหน้างานศิลปะจากองค์กรอาชญากรรม
เขาเคยทำงานให้กับคนพวกนี้ตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยมเพื่อหาเงิน แต่จบลงด้วยการถูกบังคับให้ทำงานตั้งแต่นั้นมา
จูฮอนเคยทำงานอย่างหนักจนเป็นทาสให้กับพวกแก๊งบ้านี่
'ถ้าจำไม่ผิด เราต้องทำงานให้พวกมันจนถึงอายุยี่สิบกว่า ๆ ก่อนที่จะได้ความสามารถมา'
จูฮอนในตอนนี้ต้องขโมยเงินจากคนพวกนี้ และต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำ ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เคยคิดที่จะหนีแม้ว่าจะมีสารวัตรอยู่ข้าง ๆ แต่เขาก็ไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้จะเข้าจู่โจมมาด้วยวิธีไหน
จูฮอนถอนหายใจทันทีที่นึกขึ้นว่าความจริงนั้นดีกว่าทุกสิ่ง
ในตอนแรก คนพวกนี้วางแผนที่ให้จูฮอนซื้องานศิลปะจนต้องเป็นหนี้ ก่อนที่จะรับมาดูแล ความทรงจำที่ยังคงรบกวนเขาในตอนนี้ค่อนข้างที่จะเป็นประโยชน์
ตอนนั้นก็เหมือนกับตอนนี้
"โธ่เว้ย ไอ้ลูกหมาจูฮอน ไอ้เด็กกำพร้า แกต้องก้มหัวให้รุ่นพี่ของแกทันทีที่เห็นสิวะ"
"ทำงาน ได้เวลาทำงานแล้ว"
อีกฝ่ายมีกันสี่คน
ชายร่างใหญ่เทอะทะสี่คนกำลังทำกร่างอยู่ในตรอกเล็ก ๆ พร้อมกับปิดทางหนีของจูฮอน คนหนึ่งถือกล่องไม้เล็ก ๆ ที่มีงานศิลปะอยู่ในเสื้อ พวกนั้นอาจจะกำลังมองหาเขาเพราะสิ่งนี้อยู่ก็ได้
"เอาล่ะ รีบกันหน่อย เรามีเวลาไม่มาก ไอ้พวกสวะ"
"แกดูเก่งขึ้นนี่ แกไม่ให้สารวัตรมาขวางทางด้วยซ้ำ"
“ในที่สุดแกก็รู้สักทีว่าควร?”
“ฉันหมายความว่างานที่ทำอยู่มันช่างง่ายเหลือเกิน? ใช่ไหม? ขณะที่คนอื่นกำลังมองหางาน แต่เราปล่อยให้แกกลับบ้านตั้งเดือนละสองครั้ง จ่ายเงินให้แม้ว่าจะยังเป็นเด็กฝึกงาน มิหนำซ้ำยังสอนอะไรตั้งหลายอย่าง เราไม่ควรได้รับค่าจ้างแทนแกงั้นเหรอ?”
จูฮอนขำเยาะเย้ย และกำลังสงสัยว่าอีกฝ่ายเชื่อในสิ่งที่เพิ่งจะพูดออกไปจริง ๆ หรือไม่
พวกเขากำลังทำผิดพลาดครั้งร้ายแรง เหตุผลที่จูฮอนหนีจากสารวัตรคิมราวกับว่าหรือหวาดกลัว
ถ้าอย่างนั้นทำไมล่ะ?
เหตุผลง่าย ๆ เลย มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากมากกว่าเดิมหากสารวัตรต้องมาเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ตัวอย่างเช่น
“เร็วเข้า ตามมาเร็วถ้าหากแกรู้ว่า...
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังไปทั่วตรอก มีชายคนหนึ่งถูกต่อยลอยไปพร้อมกับฟัน มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่มีใครรู้เลยว่าจริง ๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น
จนกระทั่งจูฮอนเริ่มหัวเราะและพูดออกมา
“ไอ้พวกโง่”
“อะไรนะ?!”
“เหตุผลที่ฉันไม่ต้องการสารวัตรอยู่ที่นี่ ก็เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมารับโทษสำหรับการป้องกันตัวเองเกินกว่าเหตุยังไงล่ะ”
"อ-ไอ้เจ้าหมอนี่?!"
"เฮ้ย! ซอจูฮอน! แกน่ะ กล้าดียังไงมาแตะต้องลูกพี่ของพวกเรา!"
จูฮอนสะบัดมือออกแล้วเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงสงบเงียบหลังจากชกชายคนหนึ่งกระเด็นไป
"ฉันไม่มีหรอก ไอ้จดหมายลาออกน่ะ กลับไปหาหัวหน้าของพวกแกแล้วฝากบอกด้วยว่า ฉันเลิกทำงานให้มันแล้ว"
"ก-แกพูดว่าอะไรนะ?"
พวกนั้นเริ่มสงสัยว่าจูฮอนบ้าไปแล้วหรือเปล่า
ไอ้เด็กบ้าขี้ประจบประแจงที่คอยแต่เลียแข้งเลียขา ตอนนี้มันเป็นบ้าอะไรไป
จากนั้นจูฮอนก็เริ่มหักข้อนิ้วและหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“โอ้ แล้วก็ก่อนที่ฉันจะออก”
“?”
“พวกแกมีเงินติดตัวกันบ้างรึเปล่า? ฉันคิดว่า
เขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ
ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะยังคงสับสนอยู่ แต่จูฮอนดูจริงจังไม่น้อย
ยุคของโบราณวัตถุจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า ตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอ ที่จะเข้าไปในสุสานและไล่เก็บโบราณวัตถุทั้งหมดก่อนคนอื่น อย่าพูดถึงเรื่องที่จะจัดการคนพวกนี้เลยจะดีกว่า
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจะต้องจัดการกับพวกตัวปัญหาที่น่ารำคาญให้หมดเสียก่อนที่จะบุกเข้าไปที่สุสาน
กระนั้นเอง พวกนั้นก็หัวเราะขึ้นมาราวกับว่าไม่เข้าใจท่าทีของจูฮอนเลยสักนิด
"หือ? เจ้านั่นมันบ้าไปแล้วหรือไง? อะไรกัน? จ่ายค่าจ้างเหรอ? ค่าตอบแทนงั้นเหรอ?"
"โอ้โห ซอจูฮอน ดูเหมือนว่าพวกเราต้องอบรมแกใหม่ซะแล้วสิ"
"เหอะ ไอ้ตัวบัดซบที่ไม่รู้วิธีสู้ อย่ามาอวดดีหน่อยเลย!"
คนพวกนี้เริ่มอารมณ์เสียและตะโกนขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาจูฮอน
สำหรับพวกนั้นแล้ว จูฮอนเป็นเพียงแค่ลูกไก่ในกำมือที่คอยช่วยหาผลประโยชน์ กระนั้นเองจูฮอนเดาะลิ้นและจ้องมองไป เขาหวังว่านี่คงจะไม่จบลงเพียงแค่คำพูดเพียงอย่างเดียว
"ทำฉันไม่มีทางเลือกเองนะ"
จูฮอนซัดเข้าไปที่กระดูกไหปลาร้าของชายคนหนึ่ง
“อ้าก”
จากนั้นเขาจึงยกศอกขึ้นแล้วกระแทกไปที่คอของอีกคน ตามมาด้วยคว้าชายคนที่สามแล้วกระแทกด้วยเข่าา
แครก
“อ้ากกกกกกกกก!”