ตอนที่แล้วบทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2 : เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2

บทที่ 2: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1


บทที่ 2: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1

'นักปล้นสุสานงั้นเหรอ?'

มีข้อความโฮโลแกรมลอยขึ้นมาข้างเขา

จูฮอนถอนหายใจทันทีที่เห็น พร้อมกับตั้งคำถามว่าทำไมถึงเห็นอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

[ซอจูฮอน นักปล้นสุสาน]

ระดับที่ 1

โจรล้วงกระเป๋ากระจอกที่แม้แต่พลั่วยังใช้ไม่ได้

มีบางคำทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด อย่าง นักปล้นสุสาน! คำที่ไม่ควรมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยกับโลกในช่วงเวลานี้ได้ปรากฎขึ้นมา

"นี่เราตาฝาดไปงั้นเหรอ?"

ถึงอย่างนั้น เขาจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้ ได้เห็นเรื่องเหล่านี้เขาก็ต้องการยืนยัน

เขาต้องการที่จะรู้ว่าตัวเองยังมีความสามารถพิเศษอยู่ไหม นั่นจะเป็นตัวกำหนดว่าชีวิตของเขาเปลี่ยนไปจากนี้หรือไม่

นี่แหละคือโอกาส

นี่คือเหตุผลที่จะเริ่ม ...

จูฮอนคว้าเก้าอี้ขึ้นสนิมมา พร้อมกับพยายามใช้ความสามารถบางอย่าง

'ฟื้นฟู!'

น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเก้าอี้เลย จูฮอนทำได้แค่ถอนหายใจ

‘ไม่มีโบราณวัตถุก็ใช้งานไม่ได้สินะ’

ความสามารถในการฟื้นฟูเป็นหนึ่งในความสามารถที่เขาได้รับจากโบราณวัตถุของนักโบราณคดี

เท่าที่จำได้ มันควรจะกำจัดสนิมบนเก้าอี้ออกไปได้อย่างง่ายดาย

'นี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ?'

ขณะนั้น เขาเห็นข้อความปรากฏขึ้นต่อหน้าอีกครั้ง

[จำเป็นต้องใช้ทักษะอื่น ๆ เพื่อที่จะใช้ความสามารถในการฟื้นฟู]

[จงเรียนรู้ทักษะพื้นฐานทั้งสี่ก่อน]

'ทักษะระดับสูงกว่านี้เหรอ?'

สิ่งนี้เสมือนหน้าต่างในเกม จูฮอนเริ่มสับสน กระนั้นก็ยิ้มออก

สิ่งที่แปลกประหลาด แต่ก็คุ้นตาได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

• สกิลโจรปล้นสุสานขั้นพื้นฐาน (1/4)-

[สอดแนม (แรงค์ F): สามารถสำรวจพื้นที่รอบตัวเองได้ในระยะ 1 เมตร]

ได้เห็นคำอธิบายนั้น จูฮอนจึงเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง ทำให้เจ้าหน้าที่มองจูฮอนด้วยความตกใจ

"ไอ้เจ้านี่มันบ้าไปแล้วหรือไง?"

"นี่ หัวเราะอะไรของนายน่ะ?"

ถึงกระนั้น จูฮอนก็ไม่ได้สนใจและยังหัวเราะต่อไป

ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้ว

ชื่อที่แตกต่างกัน แต่มันเป็นความสามารถในการค้นหา ซึ่งเป็นหนึ่งในทักษะพิเศษ

แต่มันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้แล้วเหรอ?

‘ความสามารถเดิมของเรากลับกลายเป็นทักษะในเกมเหรอเนี่ย?’

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ดวงตาของจูฮอนเปล่งประกาย

หากเป็นเช่นนี้ เขาก็สามารถใช้ทักษะพิเศษได้ถึงแม้จะไม่มีโบราณวัตถุ

มีข้อความโผล่ขึ้นมาอีกขณะที่เขากำลังคิดอยู่

[จงปลุกความสามารถทั้งสี่ที่ซ่อนเร้นให้ตื่นขึ้นเพื่อที่จะได้เป็นนักปล้นสุสานเต็มตัว]

[ภารกิจ: จงปลุกความสามารถพื้นฐานทั้งสี่ของนักปล้นสุสานให้สำเร็จ]

'โห ตอนแรกก็หน้าต่างสกิล ตอนนี้หน้าต่างภารกิจงั้นเหรอ?'

เขาไม่ได้รู้สึกคัดค้านอะไร ทำไมเขาถึงต้องมีปัญหากับเรื่องที่จะทำให้เขาใช้ความสามารถในตอนนี้ด้วยล่ะ?

'แล้วเราจะปลุกความสามารถพวกนี้ได้ยังไงกัน?'

ขณะคิดถึงเรื่องพวกนี้ อีกด้านกลับเกิดเรื่องขึ้น

"เห้ย เอาจริงดิ นี่แก! รีบคุกเข่าแล้วขอโทษมาเดี๋ยวนี้! แกอยากจะเข้าไปนอนอยู่ในคุกงั้นเหรอ?”

จูฮอนหันหน้าไปเห็นนักเรียนมัธยมปลายและหญิงผู้ดีคนหนึ่ง

"รีบคุกเข่า ยอมรับมาซะดี ๆ ว่าแกต่อยลูกชายฉัน! เราจะเรียกค่าเสียหายสิบล้านวอน! ยอมจ่ายค่าเสียหายมาซะดี ๆ ไม่งั้นก็เตรียมเข้าคุกได้เลย!"

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้วหลังจากได้ยินเสียงตะโกน

'ไอ้คนบ้าพวกนี้มันเป็นใครกัน?'

และแล้วจูฮอนก็นึกออก ความทรงจำของจูฮอนยังคงดีอยู่ เขายังจำเบอร์โทรศัพท์ที่เขาได้รับกลางท้องถนนเมื่อหลายปีก่อนได้อยู่เลย

นั่นคือเหตุผลที่เขาจำได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

มันเกิดขึ้นกลางถนน ช่วงเวลาอาหารเย็น

'เท่าที่จำได้ ไอ้เด็กบ้านั่นมันมาหาเรื่องยั่วโมโหเราก่อนเพราะมันเมานี่'

อย่างที่คาดคิดไว้ มีนักเรียนมัธยมกำลังหัวเราะอยู่ข้างหลังแม่ของเขา

"โอ๊ะ นี่แกจะจ้องมองฉันอยู่แบบนั้นเหรอ? ใครบอกให้แกมายุ่งกับเด็กมัธยมที่กำลังเรียนอยู่กัน เขาใช้มือของตัวเองไม่ได้ก็เพราะแก"

“หือ นี่แกจะเอาแต่จ้องมองหรือไง? ใครใช้ให้แกมายุ่งกับเด็กมัธยมที่กำลังเรียนอยู่ ที่มือลูกชายฉันใช้ไม่ได้ก็เพราะแก”

"พวกเขาบอกว่าต้องใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์ กว่าจะกลับมาปกติเหมือนเดิม! แกจะรับผิดชอบยังไงหากลูกชายฉันไม่ได้เข้ามหาลัยก็เพราะแก? แกรับผิดชอบชีวิตลูกชายฉันไหวงั้นเหรอ?!"

ถึงกระนั้น จูฮอนก็หัวเราะเยาะใส่

'แผลแค่นั้นใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์เลยเหรอ?'

“ปัญญาอ่อนสิ้นดี”

แม่ลูกคู่นั้นหยุดบ่นทันทีที่ได้ยิน

เด็กที่เมื่อครู่อ้างแต่ว่าไม่มีเงินจ่าย ตอนนี้ถึงกับพล่ามอะไรออกมา?

"อ้าว! นี่แกบ้าไปแล้วหรือยังไง?"

ไม่ว่ายังไง จูฮอนก็เอาแต่หัวเราะเท่านั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาต้องทำทันทีที่เขากลับมาสู่อดีต

นั่นคือการตามล่าหาโบราณวัตถุตามสุสานให้ได้ก่อนคนอื่น ๆ เขาต้องปลุกความสามารถให้ตื่นขึ้น แต่ติดอยู่แค่เขายังต้องมาเสียเวลากับคนบ้าบอพวกนี้

'เรานี่น่าจะตบหัวตัวเองตั้งแต่สิบหน้าปีก่อนแล้ว'

เขาก็เข้าใจว่าทำไมตัวเองในอดีตถึงทำเช่นนั้น นี่คือวิธีที่เขาใช้มีชีวิตจนกระทั่งได้รับความสามารถทางโบราณคดี

เขารู้ว่ามันยากที่จะหางานทำในฐานะเด็กมัธยม และยังต้องมาทนทุกข์รับใช้เจ้านายผู้ชั่วร้ายอีก

'แต่ตอนนี้ เราจะมาเสียเวลาแบบนั้นไม่ได้'

ไม่มีเวลามาจัดการกับไอ้คนพวกนี้แล้ว

แม่ลูกคู่นั่นรู้สึกวิตกกังวลทันทีที่เห็นจูฮอนเริ่มหัวเราะ

"นี่ แกบ้ารึเปล่า? มันน่าขำตรงไหน? หา?"

"ไอ้เด็กบ้าไร้ประโยชน์นี่จะต้องได้สติหลังจากที่โดนฉันตบนี่แหละ!"

ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะตบหน้าจูฮอน เจ้าหน้าที่พยายามหยุดเธอไว้ด้วยความตกใจ

"โอ้ย!"

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วทั้งสถานี

เจ้าหน้าที่รู้สึกตกใจ มือของผู้หญิงที่พยายามจะตบจูฮอนถูกบิดไปอีกทาง

มันเกิดขึ้นเร็วมาก

"นี่มัน...!"

"โอ้ย! แขนฉัน แขนฉัน!"

จูฮอนหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาบิดแขนเธอ

"นี่ ยัยป้า รู้ตัวหน่อยนะว่าอะไรตบได้ อะไรตบไม่ได้"

"โอ้ย!"

"ม-แม่ครับ! เป็นอะไรมากไหม? แก ไอ้สารเลว!"

ลูกชายพยายามพุ่งเข้ามาต่อยจูฮอน แต่ก็ถูกบิดแขนเช่นกัน

“อ๊าก!”

“โอ๊ะ นี่ฉันคิดว่านายต้องใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์ถึงจะใช้มือได้เสียอีก มือนายดูปกติดีแล้วนี่”

“อ๊าก! หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันขอโทษ!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด