ตอนที่แล้วบทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1

บทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2


บทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2

[แกคิดจริงหรือว่าสภาพแบบนั้นจะรอดไปได้?]

จูฮอนไอกระอักเลือดออกมา พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว มันเป็นอะไรที่ชัดเจน ไม่มีอะไรอยู่ที่ช่วงล่างของร่างกายเขาเลย

ทั้งหมดที่เขาเห็นก็คือเลือดที่กำลังไหลไปตามทาง แต่น่าตกใจที่ว่าเขายังไม่ตกใจจนหมดสติไปเสียก่อน

เสียงนั้นเริ่มเย้ยหยันจูฮอนในขณะที่เขากำลังจะตาย

[หัวขโมยที่หิวกระหายสมบัติของเทพเจ้า บุกเข้ามาโดยไม่มีความกลัว นี่คือจุดจบของคนโง่อย่างเจ้า]

จูฮอนรู้ว่าเขากำลังจะตาย แต่กระนั้นเขาก็กำลังยิ้มอยู่

"หุบปากแล้วปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้"

[ถึงเจ้าจะมีพรสวรรค์ที่เป็นเลิศ แต่ดูเหมือนกับว่าเจ้าไม่สามารถใช้ศักยภาพพวกนั้นได้อย่างเต็มที่ ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงเพราะเจ้าอยู่ผิดที่ผิดเวลา]

จูฮอนรู้สึกกระเทือนอารมณ์หลังจากนั้นก็ทำหน้าเยาะเย้ย

"แกมันไอ้โง่ แกคิดว่าคนอย่างฉันจะอยาก..."

เขาพยายามที่จะบอกว่าเขาไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็พูดได้ไม่จบประโยค

เป็นเพราะเขาเริ่มโกรธที่คิดถึงเรื่องของประธานควอนและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่บังคับให้เขาต้องใช้ชีวิตเช่นนี้

"แม่งเอ้ย... ไอแก่ควอนนั้น มันก็แค่โชคดีที่เจอกับโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าก่อนคนอื่น"

[ฮ่า ๆ]

สิ่งนั้นหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้งหลังจากได้ยิน ฟังดูเหมือนกับเสียงของชายชราผู้น่ากลัว

[ถ้าจะปล่อยให้เจ้าตายไปแบบนี้ก็น่าเสียดายอยู่]

จูฮอนกรีดร้องขึ้นมา แสงไฟส่องแสงวาบขึ้นมาในทันทีและทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

จูฮอนเห็นบางสิ่งอย่างปรากฏขึ้นมาจากผนัง

มันเป็นสิ่งที่แม้แต่คนที่เคยเห็นโบราณวัตถุมามากมายอย่างเขา ไม่เคยเห็นมาก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นสิ่งที่เหมือนทำให้ทุกคนบนโลกมีความสุขอย่างยิ่ง

โบราณวัตถุระดับวีรบุรุษ? โบราณวัตถุระดับเทพเจ้างั้นเหรอ?

ไม่สิ ไม่ใช่เลยทั้งคู่

แล้วมันเป็นอะไรล่ะ?

จูฮอนเห็นภาพอีกาในแสงไฟวูบวาบนั้น

[ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้า ที่จะครอบครองบังลังก์แห่งราชันย์]

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่จูฮอนได้ยินก่อนที่จะหมดสติ

"ราชันย์บ้าบออะไรกัน"

จูฮอนบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังขยับขา เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่มีขา แต่มันก็เหมือนจะมีบางอย่างตอบสนองอยู่

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..

‘เอ๋?’

มันขยับได้ เขารู้สึกถึงขาของตัวเองทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรมีอยู่ตรงนั้น จูฮอนตกใจมากและกระโดดขึ้นเก้าอี้ แต่ถึงกระนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เขาตกใจสุดขีดหลังจากกระโดดขึ้นเก้าอี้

มีสายตาที่น่ากลัวจองมองเขาอยู่

"นี่นายพล่ามอะไรอยู่ได้?"

จูฮอนกระพริบตาสองสามครั้งแล้วมองไปรอบ ๆ แทนที่จะตอบกลับ

เขาดูเหมือนจะอยู่ที่สถานีตำรวจ

คนอื่น ๆ ที่กำลังถูกสอบสวนในสถานีจ้องมองไปที่จูฮอนก่อนที่จะก้มศีรษะลงอีกครั้ง

จูฮอนยืนสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

บางอย่างดูแปลกไป

เจ้าหน้าที่ที่อยู่หน้าเขาเริ่มทุบโต๊ะด้วยความโกรธ

"นี่ ฉันขอรหัสประจำตัวของนายนานแล้วนะ นายไม่มีหรอ? นายไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึงที่นี่ นี่นายจะไม่พูดอะไรเลยหรอ? นายคิดว่าพวกเรามีเวลากันทั้งวันรึไงกัน?”

‘ไม่สิ ลืมเรื่องที่จะไม่พูดไปได้เลย’

‘ฉันต้องรู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นเพื่อที่จะตอบ’

เขาเคยอยู่ในสุสาน และกำลังจะกลายเป็นอาหารงู แต่ถึงกระนั้นทำไมเขาถึงปรากฎตัวในสถานีตำรวจล่ะ?

‘นี่มันเป็นเล่ห์กลของไอ้เจ้าอีกานั่นงั้นหรอ?’

จูฮอนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและนั่งลง เขากำลังนึกถึงเขาวงกตเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่เขากำลังจะตาย

‘เขาต้องการที่จะทำอะไร? ลงโทษที่เราที่เข้าไปปล้นสุสานงั้นเหรอ?’

เจ้าหน้าที่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาเริ่มบ่น

"เฮ้ออ พวกเราเบื่อมากนะที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในวันแรกของปี 2025 เนี่ย เข้าใจไหม? นายช่วยให้ความร่วมมือหน่อยได้ไหม พวกเราจะได้กลับบ้านซักที?”

จูฮอนอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามหลังจากได้ยินเช่นนั้น มันเหมือนกับว่าเขาได้ยินในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

‘เดี๋ยวนะ เขาพูดว่าปี 2025 งั้นเหรอ?’

เขามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างรวดเร็ว

นั่นคือสิ่งที่เขาเห็น

ปฏิทินบนกำแพงมีวันที่บอกอยู่

[1 มกราคม 2025]

นี่มัน 15 ปีที่แล้วตอนที่เขาอายุ 23 ปี เป็นช่วงเวลาก่อนหน้าที่สุสานจะปรากฏขึ้น!

จูฮอนรู้สึกหนาวสั่นหลังจากคิดออก เขาได้ยินไม่ผิดหรอก มันคือวันนี้จริง ๆ!

‘สุดยอดเลย นี่ก็หมายความว่าโบราณวัตถุระดับพระเจ้ายังอยู่ในสุสานสินะ!’

การจับจ้องของจูฮอนเปลี่ยนเป็นความหิวกระหายเมื่อคิดถึงข้อเท็จจริงนี้

‘ถ้างั้น เราก็ไล่เก็บโบราณวัตถุพวกนั้นได้หมดสินะ’

เขายังมีความรู้และประสบการณ์ก่อนหน้านี้อยู่ นอกจากนี้เขายังไม่ป่วยด้วย ตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับประธานควอนเช่นกัน นั่นหมายความว่าเขาสามารถเริ่มต้นใหม่ได้

แต่ถึงกระนั้นความหวังนั้นก็ถูกทำลายลงในไม่ช้า

มันเป็นเพราะว่าเขายังไม่มีพรสวรรค์

มันไม่สำคัญว่าโบราณวัตถุทั้งหมดยังอยู่ที่บ้านหรือไม่

สุสานที่เขาเจอกับโบราณวัตถุยังจะคงไม่ปรากฎในอีก 5 ปีนับจากนี้ ตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนธรรมดา

‘แม้ว่าเราจะมีความรู้มากมายเกี่ยวกับโบราณวัตถุพวกนั้น แต่ฉันยังไม่มีพรสวรรค์ในการปล้นสุสาน...’

จูฮอนนั่งลงพร้อมกับแสดงสีหน้าหงุดหงิดหลังจากตระหนักถึงความจริงข้อนั้น

‘บ้าเอ้ย นี่เราตื่นเต้นกับอะไรอยู่เนี่ย’

มันต้องเป็นอีกาตัวนั้นแน่ ๆ ที่เล่นเล่ห์กลอุบายกับจูฮอน

เขาเป็นหัวขโมยที่รู้ว่าสมบัติอยู่ที่ไหน ถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่จะได้มา ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ใครก็สามารถเยาะเย้ยเขาได้

‘เขาต้องการให้เราใช้ชีวิตที่น่าเศร้าอีกซ้ำไปซ้ำมางั้นเหรอ?’

จากนั้น ดวงตาของจูฮอนพลันเบิกกว้างพร้อมเดาะลิ้น

เป็นเพราะเขาเห็นเงาสะท้อนผ่านกระจกบนโต๊ะ เขาจ้องมองไปที่ข้อความแปลก ๆ

[ซอจูฮอน นักปล้นสุสาน]

ตาของจูฮอนเป็นประกายทันทีที่ได้เห็นข้อความ

‘โห อะไรกันเนี่ย?’

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด