ตอนที่2 ยินดีที่ได้รู้จัก
ตอนที่2ยินดีที่ได้รู้จัก
ดีดตัวดิ้นทุรนทุรายบนอะไรนุ่มๆได้สักพักก่อนที่ตัวฉันจะเป็นอิสระตามปกติ พร้อมกับเชือกที่รัดตัวได้คลายปมออก ฉันกระเด้งตัวลอยหนีจากที่ๆอยู่ในตอนนี้ทันทีจนชิดกับขอบเตียงซะดื้อๆ
“...”เบิกตากว้างแลซ้ายแลขวาก่อนจะเจอเข้ากับสายตาที่มองมาที่ฉันด้วยอารมณ์สงสัยปนสนุก ยูกิยืนอมยิ้มแก้มตุ่ยให้ฉันตรงเสามุมเตียงพร้อมกับใบหน้าที่กลั้นขำอย่างเต็มเหนี่ยว
“..คะ..คุณ”
“อุ๊บ..ฮ่าๆๆ..ขอโทษค่ะ..ฉันยูกิเรียกสั้นๆยูค่ะ”
“..ฉะ..ฉันมัดหมี่..เรียกมัดก็ได้ค่ะ ว่าแต่นี่มันอะไรกันคะ”
“ก็..ลักพาตัวมั้งคะ??”ยูกิเอ่ยปากพูดเบาๆ ระหว่างเดินอ้อมจากเสาค้ำเตียงมาหาฉันที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียงในสภาพหัวฟูกระเซอะกระเซิงพร้อมหน้าตาที่ตื่นตะหนกแบบสุดขีด
“ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณกลัว..”
“...”ฉันแทบไม่กล้าอ้าปากจะคุยด้วยใครจะคิดว่าหน้าตาสวยๆ แบบนี้ริอาจลักพาตัวฉันมา ตำรวจช่วยด้วยยย
“แล้วก็อีกอย่างเลย..คุณ”
“...”ยูกิขยับตัวชิดฉันมากจนสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นเบาๆ ส่วนของฉันนี่รัวเป็นm16เลยแหละ
“ฉัน..คิดถึงคุณนะ..จุ๊บ”
“เฮือก...”
ริมฝีปากนุ่มๆนั่นจรดลงที่แก้มของฉันด้วยความรวดเร็วก่อนจะผละออกไปในทันที
“อีกอย่างนะ..คุณห้ามต่อล้อต่อเถียงกับฉันให้มากเลยนะ..ฉันไม่ชอบ..ปัง”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด..”นี่คงจะเป็นเสียงกริ๊ดที่ดังที่สุดในตอนนี้ที่ฉันเคยร้องออกมา ฉันโดนเพศเดียวกันจุ๊บแถมๆยังบอกว่าคิดถึงด้วย ฉันไม่เคยเจอกับยูกิเลยนะเว้ย
“กริ๊ดดดดดด..ทำไงดีๆๆ”ทุบหมอนอย่างหงุดหงิดกว่าจะตั้งสติได้ก็นู้นแหละ2ทุ่มกว่าๆ เดินออกจากห้องด้วยการชำเหลืองมองไปมาตรงหน้าประตูก่อนจะผลักออกไปแล้วก็วิ่งแจ้นลงไปพร้อมจะไปเปิดประตูใหญ่ แต่สิ่งที่ฉันเจอคือยูกิยืนกอดอกยิ้มกรุ่มกริ่มให้ที่หน้าประตูสูงลิ่ว
“แหะๆๆ..ว่างายคะคุณยู”
“จะไปไหนหรอคะคุณวิมล..”คุณยูกิเน้นเสียงตรงวิมลอย่างยียวนมากก่อนจะเริ่มเดินดันตัวฉันไปเรื่อยๆ จนฉันเซล้มลงกับโซฟาแถวนั้นเอาซะดื้อๆ
“ว้าย..ฟุ่บ..อือ”ล้มตามสเต็ปเลยตัวกระแทกกับขอบโซฟาโครตเจ็บเลยโว้ยไอ้เหี้ย
“ลุกได้ไหมคะ??..”
“อือ..”ยื่นมือไปให้ยูกิคว้าไว้ก่อนจะโดนกระชากจนตัวปลิวไปซบเข้ากับคนตัวหอมๆที่ยืนยิ้มตาหยี่ให้ คนบ้าอะไรเนี่ยยิ้มบ่อยชะมัดกลัวแล้วแม่จ๋าหนูอยากกลับบ้านแล้วฮือๆ
“ไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหมคะ??”
“คะ?..”ยังไม่ทันจะตอบตกลงสิ่งแรกที่ฉันเจอคือการโดนลากออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเดินมาถึงโรงรถขนาดใหญ่ที่มีรถหรูจำนวนมากจอดเรียงราย
“อยากขึ้นคันไหน..”ยูกิยืนพูดเรียบๆกับฉันโดยที่สายตาของเจ้าตัวจดจ้องที่รถรอแล้ว
“คัน..ไหนก็ได้ค่ะ..ว้าย”
โดนฉุดจ้าตัวปลิวไปบนไหล่ของคนตัวสูงขาวๆนี่ที่เดินดุ่มๆไปที่รถของตัวเองก่อนยัดตัวฉันลงไปในรถทันที
“อยากทานอะไรเป็นพิเศษ..”
“อะไร..อื๋อออ”สิ่งนี้คือควรมันจะอยู่ในตอนหลังๆไม่ใช่หรอที่โดน ฉันโดนจูบภายใน2ตอนแบบนี้ไม่ได้ ระรัวกำปั้นทุบลงไปที่หัวไหล่ของยูกิอย่างอึดอัด ริมฝีปากนุ่มๆ นั่นไล่ขบเม้มไปมาตามริมฝีปากล่างอย่างเอาแต่ใจก่อนจะค่อยๆดูดเบาๆที่ปลายลิ้นของฉัน พร้อมกับถอนจูบเมื่อกี้ออกอย่างช้าๆ จนหน้าฉันแหละยูกิเสมอระดับเดียวกัน
“..คุณ..”
“เพี๊ยะ..โรคจิต!!..”เงื้อมมือได้ก็ฟาดลงไปที่หน้าขาวๆนั่นอย่างโมโห
“...” ยูกิยืนสงบนิ่งกับแรงตบเมื่อกี้ไปสักครู่ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาเบาๆ แล้วก็เปิดประตูขึ้นรถพร้อมกับพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง
[ยูกิ]
ฉันได้แต่นั่งถามตัวเองไปตลอดทางว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดอีกแล้วแถมตอนนี้กำลังพาวิมลนั่งรถไปไหนกัน ได้แต่ถามตัวเองไปมาในหัวว่าทำอะไรลงไปอีกแล้ว
‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นลงไปอีกแล้ว’
ลืมแนะนำตัวอย่างจริงจัง ฉันยูกิเพศสภาพก็ตามที่เคยพูดไปไงว่าเป็นพวก2เพศ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เป็นแบบนี้ปอมเปย์ก็เป็นนะแถมเป็นหนักใช้งานแบบไม่เคยพัก ตัดภาพมาที่ฉันสิแห้งเหี่ยวเชียวฉันเป็นพวกที่แปลกๆซะหน่อยค่อยข้างจะพูดน้อยในบางครั้ง และบางครั้งก็พูดเยอะจนน่ารำคาญ ไหนใครอยากรู้ความเป็นมาของฉันกับมัดหมี่บ้างล่ะหื้ม?เห็นนะพยักหน้ากันใหญ่เลยฉันและมัดหมี่น่ะเคย...กันมาก่อน
“เอี๊ยดดด..”
“..คุณ..”
“มีอะไรหรอวิมล”
“เรียกมัดหมี่ก็ได้ค่ะ..เราจะไปไหนกันคะเนี่ย”
“..ร้านอาหารค่ะ..คุณชอบอาหารจีนไหม??”
“คะ??”เอาตามตรงนะตอนนี้สมองขาวโพลนไปหมดตอนที่โดนตบมา เกิดมายังไม่เคยจะถูกตบหน้ามาก่อนนี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย แล้วทำไมฉันถึงไปจูบมัดหมี่กันล่ะใครรู้อะไรบอกหน่อยสิ ขับรถมาราวชม.นิดๆก็ถึงร้านอาหารจีนที่ฉันชอบมานั่งกินกับยูมิเป็นประจำ สิ่งแรกที่เจอเวลาเดินเข้าร้านคือภาษาจีนและเสียงพูดคุยที่จอแจไปมาอย่างคึกคัก ไม่ช้าพนักงานต้อนรับก็เดินมาถามฉันก็เลยชูนิ้ว2นิ้วให้ก่อนที่เขาจะผยักหน้ารับแล้วผายมือเชิญ
“ตามมานี่สิ..”
“คะ..”เผลอไปจับข้อมือเล็กๆนั่นติดมือมาด้วยกันก่อนจะลากออกมายังโต๊ะที่ถูกสั่งจ้องไว้ ไม่นานนักก็เริ่มสั่งเมนูแล้วก็นั่งรอโดยการมองวิวรอบๆร้านไปมา
“คุณ..ยูกิ”
“คะ? ..”
ตวัดสายตามามองหน้าของมัดหมี่ที่กำลังทำท่าทางร้อนรนแปลกๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ซะดัง
“ขอ..ขอโทษด้วยค่ะ..ที่ตบหน้าคุณ”
“...ฉันสิต้องขอโทษคุณ...”
“ตะ..แต่”
“ขอโทษด้วยที่ยูกิ..ไปทำแบบนั้นกับคุณปุ๊บปั๊บ..ยูไม่ได้ตั้งใจ”
“0.0) ...”มัดหมี่เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนที่แก้มสีเข้มนั่นขึ้นสีฝาดระเรื่อซะงั้น ก็จริงสิที่ฉันไปทำแบบนั้นใส่ฉันผิดเองนั่นแหละเนาะ
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ..ยูผิดเองที่ไปทำเรื่องแบบนั้น”แล้วฉันก็เลิกพูดถึงเรื่องนั้น ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟหลังจากกินกันเสร็จฉันก็อาสาพามัดหมี่ไปเดินย่อยอาหารต่อที่ย่านการค้าแถวๆ นี้ ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาที่ยังไม่ค่อยดึกมากนักจึงมีคนเดินเยอะพอสมควร
“..เอ่อ...คุณยู..”มัดหมี่ร้องทักเบาๆระหว่างที่หยุดเดินตามฉันจนฉันต้องหันหน้ากลับไปที่ต้นเสียง
“ว่า..”
“มัด..ต้องเริ่มงานวันไหนคะ”เสียงมัดหมี่ดูหนักแน่นชอบกลตอนพูดถึงเรื่องงาน
“ไม่รู้สิ..ตึกๆๆ”
“ดะ..เดี๋ยวสิคะ..คุณยู”
ฉันเลือกที่จะเดินหนีไม่อย่างพูดต่อล้อต่อเถียงให้มากนัก เพราะยังไงอีกไม่นานมัดหมี่ก็ต้องมีสิ่งตอบแทนฉันอย่างสาสมอยู่แล้วล่ะโทษฐานที่ลืมฉันได้ลงคอ
“ตึกๆๆ..คุณยู..แฮ่กๆๆ..เดี๋ยวก่อนสิคะ”
“ตึกๆๆ..”กลายเป็นว่าฉันกำลังก้าวขาเร็วขึ้นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการจ้ำอ้าววิ่งหนีมัดหมี่ที่วิ่งตามหลังมาติดๆ
“ตึกๆๆ..”
“คุณยู..รอก่อน..สิคะ..พลั่ก...พรืดด..ว้ายยย!!”ไม่ช้ามัดหมี่ก็กริ๊ดออกมาอย่างสุดเสียงตามด้วยเสียงของเจ้าตัวที่ล้มไถลกับพื้นถนนอย่างจัง
“..ตึกๆ..ควับ”ฉันชะงักตัวเองไว้ทันทีก่อนจะวิ่งกลับไปหามัดหมี่ด้วยความเร็ว
“อือออ..เจ็บ..”มัดหมี่ยันตัวเองให้เงยหน้าจากพื้นส่งค้อนลูกใหญ่ให้ฉันเบาๆก่อนกัดฟันยันตัวเองที่เจ็บให้ลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล
“..พรึ่บ”ฉันที่ยืนอยู่เห็นท่าไม่ดีก็เลยต้องรวบตัวมัดหมี่เข้ามากอดแนบอก
“กริ๊ดดดด..คุณยู!!”
“อยู่นิ่งๆ..”
“..เจ็บ...อือ”
“รู้แล้ว..”ฉันเอ็ดใส่เจ้าตัวที่ดิ้นไปมาไม่อยู่นิ่งให้สงบลงสักที
มัดหมี่เอาแต่ครวญครางไปตลอดเวลาที่ฉันอุ้มไปรถ ต่อให้จะเจ็บหรือตายฉันก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวด้วยหรอกนะก็เพราะว่ามัดหมี่ทำตัวเองทั้งนั้น
“แอ๊ด..ปึง!!..ฟึ่บ”
“อื๋อ..จะ..เจ็บ”
“รัดเข็มขัด..ปึง”
ปิดประตูใส่มัดหมี่ทันทีก่อนขึ้นรถขับกลับบ้านในทันที เมื่อถึงบ้านได้ฉันไม่รอช้าที่จะแบกคนผอมแห้งขึ้นบ่าก่อนจะพาเดินดุ่มๆ ขึ้นห้องไปในทันที โดยมีเสียงของมัดหมี่กรีดร้องจะเป็นจะตายตีขาพั่บๆใส่ไม่เลิก เมื่อเดินมาถึงห้องนอนได้ฉันก็รีบทำการพามัดหมี่ลงเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ออกมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นและผ้าขาวสะอาดๆหนึ่งผืน
“ยื่นขาออกมา..”คุกเข่าลงกับพื้นห้องก่อนจุ่มผ้าลงในน้ำอุ่นและบิดหมาดๆ
“จะ...เจ็บ..อือออ..”มัดหมี่ยอมทำแต่โดยดีเหยียดขาข้างที่เจ็บมาให้ฉันก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าซับเบาๆที่รอยแผลแดงยาวตรงต้นขาของมัดที่แตกเป็นทางเพราะรอยครูดกับถนน
“อ๊ะ..อือออ..เจ็บบบบ”
“เบา..เบาๆ”
“จะ..เจ็บบบ..อือออ..”
‘อาจจะขาผลิกก็ได้ถ้ามันม่วงช้ำหนักมาคงต้องพาไปหาหมอ’
“ไม่ต้องไปทำงาน..อยู่ที่นี่แหละ”
“ตะ..แต่..อือออ..”
ฉันบรรจงเช็ดรอยเลือดซิบๆที่ไหลออกจนหมดก่อนเดินเก็บของทุกอย่างไปล้างในห้องน้ำต่อ
“อาบน้ำ..”ฉันกดเสียงแข็งนิดหน่อยตอนที่ออกมายืนมองดูมัดหมี่ที่นอนทิ่มหน้าลงกับเตียง
“อาบน้ำ..”
“ม่ายยยยยยย..”
นอกจากฉันจะได้เลขาที่ดูเหมือนไม่สมประกอบแต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันน่าจะรู้อยู่แก่ใจสักนิดนะว่ามัดหมี่ขี้เกียจแค่ไหนเวลาจะอาบน้ำ ฉันไม่รอช้าเดินดุ่มๆไปที่เตียงก่อนทำการคร่อมตัวมัดหมี่ไว้จากด้านหลัง
“อาบน้ำ..”
“อือออ..ออกไปนะ..”
ยิ่งสั่งก็เหมือนไม่ได้สั่งฉันไม่รอช้าช้อนมือเข้าไปที่ใต้ท้องผอมแห้ง นั่นก่อนออกแรงยกตัวนิดหน่อยมัดหมี่ก็ตัวลอยออกจากเตียง ฉันไม่รอช้าที่จะแบกคนขี้เกียจขึ้นบ่าแล้วทำการจับทุ่มลงอ่างทันที
“กริ๊ดดดด..ปล่อยฉันนน..ตู้มๆๆ”
“อาบน้ำ!!!”
มัดหมี่กรีดร้องหวีดว้ายอย่างบ้าบอ จนฉันอดมีน้ำโหไม่ไหวจัดการถลกเสื้อมัดหมี่ขึ้นเหนือหัวในทันที
“กริ๊ดดด..อื้ออออ..”
ฉันรีบดึงเสื้อออกแล้วจัดการเหวี่ยงลงกับพื้นห้องน้ำตามด้วยการปลดตะข้อเสื้อในของคนบ้าได้ก็โยนทิ้งตามด้วยทุกๆ อย่างที่อยู่บนตัวมัดหมี่ก็โดนเขวี้ยงทิ้งหมด ตอนนี้มัดหมี่กำลังล่อนจ้อนอยู่ในอ่างน้ำอุ่นที่สามารถมองเห็นทุกอย่างทะลุผ่านได้สบายๆ
“ซ่าๆๆ..ออกไปเลยนะ..”
“ก็ได้...” ลุกตัวยืนขึ้นก่อนจะชูมือขึ้นเหนือหัวช้าๆแล้วหันหลังเดินออก
“..”
กำลังก้าวเท้าออกมาได้แค่สองก้าวฉันก็ทำการหมุนตัวกลับไปหาคนดื้อทันที ก่อนจะเริ่มเปิดฉากสงครามอีกครั้งด้วยการขยี้กลีบปากเล็กๆ นั่นอย่างเอาแต่ใจตามด้วยการกอดรัดเอวบางนั่นไว้จนแน่นก่อนจะเริ่มการปลุกเร้าอย่างช้าๆ ตามด้วยการสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดดูดดึงลิ้นเล็กๆ ที่ดิ้นหนีคลุกคลักไปมาอย่างมึนงง
“อื๋ออออออ..อือๆๆ”
“อื้อ..จ๊วบ..จุ๊บๆๆ..”
“อื้อๆๆ..ตุ๊บๆๆๆ”
กำปั้นเล็กๆนั่นทุบลงแผ่นหลังของฉันอย่างหมดแรงก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นการขยุ้มเสื้อฉันไว้แทนซะงั้น
“อื้อ..อืม..จุ๊บ..ฮ่า..”
“แฮ่กๆ ..”
“ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะคะ..คุณวิมล..”
“...กริ๊ดดดดดด”
สิ่งที่ฉันได้รับหลังจากออกมาจากห้องน้ำคือรอยข่วนยาวที่แก้มเป็นทาง พร้อมกับรอยประทับเป็นรูปห้านิ้วที่แก้มอีกข้างเป็นของตอบแทน
“แสบ..เอาเรื่องนี่..มัดหมี่”
ลูบแก้มตัวเองปอยๆระหว่างออกมานั่งอ่านข่าวในเฟสไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาสะดุดตาเข้ากับแชทที่เด้งเข้ามาของปอมเปย์
*ยู*
*อืม*
*กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย*
*ว่า*
*ช่วยสืบเรื่องหมูตุ๋นให้กูหน่อย*
*เพราะ?*
*กูขอร้องมึงช่วยกูหน่อยกูมีเรื่องต้องสะสางว่ะ*
*อืม*
*อืม??แค่เนี๊ยตอบอะไรหน่อยสิโว้ยยยยย*
“ปิ๊บ..เรื่องอะไร?? ที่ต้องสะสาง”
ปิดมือถือตัวเองลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปยืนมองดูวิวที่กระจกใสหน้าระเบียง
“เรื่องสะสาง..ของผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอ”
ถึงจะเคยได้ยินเสียงบ่นเรื่องผู้หญิงชื่อหมูอะไรสักอย่างที่ปอมเปย์บ่นถามตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนโต ป่านนี้ยังไม่ได้เวลาไปหาอีกหรอถึงต้องให้ฉันช่วย
“ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก..”
“แอ๊ดดด..”
“..อาบเสร็จแล้วหรอ..แผลเป็นไงบ้าง”
“เจ็บค่ะ..”มีแค่น้ำเสียงที่สลดลงเล็กน้อยตามด้วยท่าทางเดินกะเผลกของมัดหมี่ที่ค่อยๆ เดินย่องออกจากห้องน้ำก่อนจะมาทรุดตัวลงอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งเข้าไปอ้าแขนรับตัวได้ทันก่อนจะอุ้มไปวางขึ้นเตียง
“ทำไมถึงชอบซุ่มซ่าม..”
“อึก..คุณ..มันเผด็จการ”
“เผด็จการ? ..ตรงไหน..”
“เฮือก..ยะ..อย่าเข้ามานะ”
ดันตัวมัดหมี่เอนลงกับเตียงอย่างว่าง่ายก่อนจะยันแขนขึ้นคร่อมไว้ทันที
“ไหน..ฉันเผด็จการตรงไหน”
“คุณ..มันบ้า..บ้าๆๆ”
“หมับ!! ..” คว้าข้อมือเล็กๆ ทั้งสองมารวบไว้ก่อนจะยกขึ้นมากดเหนือหัวไว้ทันที
“เฮือก..”
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วเรื่องการพูดกับฉัน..ห้ามเถียง..”
“คุณมัน..ร้าย..ทั้งๆที่หน้าตาออกจะ..”
“ออกจะ..??อะไร”
“หน้าตาดี!!..”
“..งั้นหรอ..อื้มมม”
“กริ๊ดดด..อย่าจูบฉันนะ..อื๋ออออ”
ประทับจูบลงไปช้าๆเพียงแค่แตะชั่ววูบก่อนผละตัวออกจากมัดหมี่ด้วยท่าทีปนเสียดาย
“ฉัน..ไม่ชอบคนขี้โวยวาย..”
“อึก..คุณมันบ้า..เผด็จการ..พลัวะ..”
ได้ยินแค่เสียงหมอนที่ถูกฟาดอัดใส่ประตูห้องน้ำตามหลังมาติดๆ
“เผ็ดจการหรอ...ไม่น่าใช่หรอกมั้ง”
อย่างที่เคยบอกไปว่าฉันเป็นพวกนิสัยแปลกๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการต่อล้อต่อเถียงกับคนที่คุยด้วยไม่รู้จบมันน่ารำคาญจะตายชัก
“ถ้าเธออยากให้ฉันร้าย..ก็ได้”
รุ่งเช้าตื่นมาพร้อมกับร่างที่ไม่มีตัวตนของมัดหมี่ มีเพียงรอยยับยู่ยี่ของผ้าปูเตียงเท่านั่นที่เหลืออยู่
“ไปไหน..หาวว..อือ”
ยันตัวลงจากเตียงก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเพื่อลงไปข้างล่างต่อ
เมื่อลงมาถึงข้างล่างสิ่งที่เจอกับเป็นยูมิคนเดียวที่นั่งไขว้ห้างสบายใจเฉิ่มคนเดียวกลางบ้านไร้ซึ่งวี่แววของมัดหมี่
“ยูเห็นผู้หญิงคนเมื่อวานที่มากับพี่ไหม?”
“คนไหน?..”
“ก็คนที่พี่แบกกลับมานั่นไง”
“เห็นสิ..เห็นกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ทางโน้นน่ะ”
“อืม”ครางรับในลำคอเบาๆก่อนจะเดินเอื่อยออกไปที่หน้าประตูพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ จนกระทั่งเจอเข้ากันคนตัวแคระที่วิ่งยิกๆ ไปมารอบสวนตรงปีกซ้าย
“อืม..”
เพ็งสายตามองไปยังมัดหมี่อย่างตั้งอกตั้งใจดู อกอึ๋มเด้งกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงวิ่งไปมาพร้อมด้วยหยาดเหงื่อใสที่ไหลหยดย้อยลงตามต้นคอ
“อึก...”ลอบกลืนน้ำลายด้วยความเผลอตัว ก่อนจะเดินเข้าจากด้านหลังมัดหมี่แล้วตวัดแขนตัวเองดึงเข้ามากอดเบาๆ
“ว้าย!!...คะ..คุณ”
“ออกกำลัง..ตอนเช้าเหรอคุณ”
“ปะ..ปล่อยฉันนะ..อือออออออ”
“แผลล่ะ...”
“หะ..หายแล้ว..ปล่อยฉันนะ..อือออ”
“โกหก...พรึ่บ”
“กริ๊ดดดดดดด”ฉันรวบคนโกหกขึ้นบ่าก่อนจะออกแรงเดินก้าวขาฉับๆไปในตัวบ้านคืน
“กริ๊ดด..ปล่อยฉันนะไอ้คนเผด็จการ”
“พี่ยู??”ยูมิที่ดูจะมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรเพิ่ม
“ไม่มีอะไร..ไปกินข้าวเถอะ”
“อืม”
เดินดุ่มๆขึ้นชั้นบนไม่รอช้าจัดการพาคนดื้อด้านลงอ่างก่อนปิดประตูห้องน้ำดังปึง
“ปังๆๆ..ปล่อยฉันออกไปนะ..ปังๆๆ”
“อาบน้ำ!! ..”
“ก็ได้..ชิ”
แล้วเสียงบ่นก็เงียบไป ฉันถึงได้ผละตัวจากหน้าประตูห้องน้ำแล้วนั่งเฝ้าที่เตียงนอนแทน
“ดื้อด้านชะมัด..คนบ้าอะไรเนี่ย”
ราว20นาทีมัดหมี่ก็โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ
“ขอผ้าหน่อยสิ...”
“ผ้า??..อ่อ..เอานี่”ลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมายื่นให้ แต่ฉันก็ทำฟอร์มไปงั้นพอสบโอกาสเหมาะก็ดึงข้อมือบางเข้าหาตัวจนกระทั่งเซลงด้วยกันกับพื้น
“กริ๊ดดดดด..ตุ๊บ..อือ..เจ็บ..”
“ตัวเบาไปนะ...”
“กริ๊ดดดด..เพี๊ยะๆๆ”ฝ่ามือบางระรัวตบกลางอกฉันจนเจ็บแสบไปหมด ฉันทำได้แค่เงยหน้ามาจ้องเขม็งใส่เบาๆจนมัดหมี่ชะงักมือหยุด
“จะลุกไหม?..”
“...อือ”
มัดหมี่ผลุบตาหลบหนีฉันในทันทีก่อนที่แก้มสีเข้มจะขึ้นสีฝาดเล็กน้อย พร้อมเสียงบ่นที่ดังงึมงำในลำคอ
ฉันอดไม่ได้ที่จะแกล้งมัดหมี่อีกครั้งด้วยการกดตัวมัดหมี่ลงมาจนเราทั้งคู่ตัวแนบสนิทติดกันเป็นกาวเหนียว เสียงหัวใจที่เต้นตุ๊บๆในอกของมัดหมี่ดังทะลุผ่านออกมาจนฉันรู้สึกได้ แถมเนื้อตัวที่เนียนละเอียดตอนนี้กำลังขึ้นสีฝาดไปหมด จนฉันเผลอทำสายตาหื่นกามส่งมาด้วยการไล่ตรวจตาดูตั้งแต่หัวจรดก้น
“ยะ..อย่ามองนะ”
“ไม่เล็กไม่ใหญ่..กำลังดีเลยนี่”
มัดหมี่เหมือนจะรู้สึกไม่พอใจก็เลยหยิกต้นแขนฉันอย่างจังบิดจนเนื้อฉันแดงแจ๋
“กึดดด..ปล่อยนะไอ้คนบ้า”
“อึก..”เหมือนว่าฉันจะสติหลุดไปชั่วครู่ พอตั้งสติได้เท่านั้นก็จัดการรวบมัดหมี่ไปโยนลงกับเตียงจนกระเด้ง
“กริ๊ด..อือ”
“ชอบแรงๆก็ไม่บอกนะ..”
“กริ๊ดดดดดด..ผลัวะ..อย่าเข้ามานะ..ช่วยด้วยยยยยย”
ยืนตัวตรงจ้องมองเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อมัดหมี่ในทันที หลังจากที่โดนเล่นงานมาเมื่อกี้
“ไหนเธอบอกว่าเป็นคนดีไง..”
“กริ๊ดดดด..ผลัวะอย่าเข้ามานะ”
“จะหนีไปไหนซะล่ะ..”ทิ้งเข่าลงกับพื้นเตียงระหว่างย่ำไปหามัดหมี่ที่ดีดดิ้นจะเป็นจะตายจนชิดกับกำแพงหัวเตียง
“จนมุมแล้วนะ”
“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะคุณยู...”
“คงไม่ได้หรอก”
สิ้นคำพูดฉันดึงข้อเท้าบางนั่นมาประชิดตัวก่อนจะยกแขนมัดหมี่ชูเหนือหัวแล้วกดตรึงกับเตียงจนขยับไม่ได้
“ปล่อยนะ..ไอ้คนบ้าคนผีทะเล..ไอ้เผด็จการ”
“เหรอ..ฉันเนี่ยนะร้าย..หึ”
“ใช่...”
“เธอนี่มันแสบชะมัด”
“กะ..กิ..อุ๊บ..อือออออ..”
“อื้มมม..จ๊วบบบ..จุ๊บ”
ประทับจูบดิบๆใส่ลงไปแทนอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น ก่อนจะถอนออกมาช้าๆจนสายตาของฉันประสานเข้ากับมัดหมี่ที่นอนน้ำตาคลอหน่วยไปหมด
“ขอ..โทษ”
“ฮึก..ฮือ..ปล่อยฉันไปนะ”
จ้องมองริมฝีปากที่สั่นระริกเล็กน้อยที่เริ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนช้อนสายตาขึ้นมาจ้องประสานกับมัดหมี่ด้วยอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆอย่างไม่สงบสุข
‘ทำไม...ฉันถึงกลายเป็นแบบนี้’
“ขอโทษ..ฮึบ..ไปแต่งตัวเถอะ”ปล่อยมือตัวเองออกจากการเกาะกุมข้อมือบางนั่นไว้ เพื่อที่จะยันตัวเองมานั่งหลบที่ขอบเตียง ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของมัดหมี่ตามด้วยแรงกดของเตียงที่ยุบลง ก่อนที่เสียงกระแทกประตูห้องน้ำจะดังมาตามหลัง
“เฮ้ออออ..ให้ตายเถอะ..เป็นอะไรของฉันอีกล่ะเนี่ย”
ลูบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะยืดตัวลุกจากเตียงเพื่อไปเฝ้าหน้าประตูห้องน้ำ
“ก๊อกๆ..หมี่..ขอโทษที่ฉันทำอะไรแบบนั้นลงไป”
“..”
“ขอโทษ..”
“..คะ..คุณมัน..เผด็จการ!!”
“อ่า..ฉันผิดเอง...พอใจไหม”ยกมือขึ้นมากับตัวเองแสดงเจตจำนงที่ยกธงขาว
“คุณมัน..ลามก”
“อืม”
“..วิตถาร..โรคจิต”
“อืม..”ครางตอบลำในลำคอเบาๆตามที่มัดหมี่ตะโกนใส่
“เจอกันข้างล่างตอน11.30ฉันจะพาคุณไปบริษัท”
พูดจบฉันก็เดินลงไปข้างล่างทันทีอย่างไม่รีรอ
‘ฉันนี่มัน..บ้าชะมัดรู้ทั้งรู้ว่าเจ้าตัวเจ็บแต่ก็ยังจะดื้อดึงพาไปด้วยอีก’
“ฉันไม่ได้ตั้งใจอคติกับเธอหรอกนะมัด...”ฉันยังไม่เข้าตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่แน่อาจจะต้องไปโรงพยาบาลสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง
