ตอนที่ 10 มนุษย์ไร้หัวใจ 2
ตอนที่ 10 มนุษย์ไร้หัวใจ 2
วันนี้ซังยอนอารมณ์ดีมาก ถึงแม้เขาจะมีหนี้สินมหาศาลและอดีตที่เลวร้าย แต่แล้ววันนี้ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เพราะเขาได้ใช้เวลาอยู่กับลูกสาวคนที่รักมากที่สุด เธอได้มาเติมเต็มวันที่แสนเศร้าให้สดใส ถึงแม้วันพรุ่งนี้ชีวิตที่ยากลำบากต้องดำเนินต่อไปอีกครั้ง เขาจะไม่คิดโทษตัวเอง เพราะอย่างน้อยวันนี้ก็ได้รับความสุขอย่างมหาศาล
หลังจากที่ลงจากรถเมล์ก็ไม่ได้กลับบ้านทันที เขาหยิบภาพจากกระเป๋าเงินออกมา มันเป็นภาพที่เขาถ่ายคู่ชินเฮแต่ถูกตัดออกไปส่วนหนึ่ง ในรูปซังยอนหัวเราะอย่างมีความสุขขณะที่จับมือชินเฮ ความจริงแล้วมันเป็นรูปที่มีชินเฮอยู่ตรงกลางและมีคนอยู่ด้านข้างเธอทั้งสองข้าง แต่แล้วเขาตัดภาพไปส่วนหนึ่งให้เหลือแต่ด้านเขาและชินเฮในรูป
แน่นอนส่วนที่ตัดไปคือรูปมียุน เมื่อครั้งที่หยิบรูปขึ้นมา เขาตัดรูปส่วนมียุนออกเพราะอยากลืมความทรงจำที่เจ็บปวดทั้งหมดให้สิ้น
ซังยอนมีความสุขขณะที่มองดูรูป เขานำมือลูบไปที่ภาพ และรู้สึกราวกับได้สัมผัสชินเฮด้วยความทว่า มือของเขาไม่แม้จะไปสัมผัสตรงส่วนขอบที่ถูกตัดออกไป
ซังยอนก้าวช้าลงขณะที่กำลังเดินไปยังห้องเช่าราคาถูก ท้องฟ้าปลอดโปร่งตลอดทั้งวันขณะที่เขาเล่นกับชินเฮ แต่ตอนนี้กลับมืดสนิท เขาต้องผ่านตัวเมืองเพื่อไปยังจุดหมาย ซังยอนเลี่ยงที่จะเดินเท้า เพราะผู้คนส่วนใหญ่ชอบออกมาเพลิดเพลินยามค่ำคืน
ตึก ตึก!
ซังยอนประหลาดใจ เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังอยู่ในหู
ตึก ตึก! ตึก ตึก!
ราวกับว่ามีใครเพิ่มเสียงลำโพงให้ดังสุด เสียงหัวใจเขาเต้นแรงคล้ายกับมาเต้นอยู่ข้างหู
ซังยอนมองไปโดยรอบเพื่อค้นหาแหล่งที่มาของเสียง แต่แล้วก็ไม่พบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ใดที่ทำให้เกิดเสียงได้ ส่วนผู้อื่นก็เดินไปตามทางราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงใดทั้งสิ้น แต่ในความจริงผู้คนรอบข้างมองซังยอนอย่างประหลาด ขณะที่เขาสังเกตดูรอบตัว
ตึก ตึก! ตึก ตึก! ตึก ตึก!
เสียงหัวใจเต้นเร็วขึ้น ในที่สุดซังยอนก็ตระหนักได้ เสียงไม่ได้มาจากที่ไหน แต่มันเป็นเสียงหัวใจเขาเอง
“เอื้อก!”
ความเจ็บปวดเริ่มก่อตัวขึ้น มันเป็นความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุดคล้ายกับที่เขาเคยเจอ แต่แล้วซังยอนรู้สึกได้ว่าความเจ็บปวดครั้งนี้ต่างออกไปจากทุกครั้ง
เขาลูบคลำที่หัวใจ ทั้งรู้สึกได้ถึงการเต้นอย่างรวดเร็วผ่านมือที่วางอยู่เหนือหน้าอก ราวกับว่าหัวใจกำลังร้องขอความช่วยเหลือ มันส่งเสียงร้องไห้ออกมาเหมือนกำลังจะแตกสลาย
ตึก!
เขาทรุดเข่าลง เพราะอดทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ฮึ้ก – อึ้ก! ฮึ้ก – อึ้ก! ฮึ้ก – อึ้ก!”
เขาหายใจเร็วขึ้น น้ำลายไหลออกจากปาก ทว่าตอนนี้เขาไม่ทราบแล้วว่าตนเองมีอาการเป็นอย่างไร
ผู้คนเริ่มพูดคุยอยู่รอบตัว พวกเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับซังยอน
“เฮ้! นี่คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมากับเด็กคว้าไหล่ซังยอน ขณะนั้นซังยอนเงยหน้าขึ้น
สายตาเริ่มพร่ามัว และโลกทั้งใบเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว
“ฮึ้ก – อึ้ก! ฮึ้ก – อึ้ก! ฮึ้ก – อึ้ก!”
ท้ายที่สุดเขาอาเจียน ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาได้ทานอาหารอร่อยแล้วเล่นกับชินเฮต่อเป็นเวลาสักพักใหญ่ ถึงกระนั้นเขาอาเจียนอาหารที่ได้กินไปทั้งหมดออกมา
เขาได้ยินเสียงคนตะโกนโวยวายอยู่รอบตัว ผู้คนเริ่มขยับห่างจากเขาอย่างลนลาน
'มันรู้สึกแปลก ๆ’
สติกำลังจางหายไป แต่เขาก็ยังรับรู้ถึงความจริงที่ว่า มีบางอย่างผิดปกติ
'เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วน่ะ?'
ความเจ็บนี้ควรหายไปตั้งนานแล้ว โดยปกติมันจะกินเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่ทำไมครั้งนี้ความเจ็บปวดยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง
ขณะนั้นซังยอนตระหนักถึงบางสิ่ง
'ในที่สุดมันแตกสลาย'
หัวใจของเขาไม่ได้แค่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันกำลังร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ มันเป็นความตายของหัวใจ มันเป็นระฆังที่เป็นลางไม่ดีที่เตือนถึงจุดจบของชีวิตเขา
“บ้าเอ้ย!”
บ้าม!
เขาสบถออกมาด้วยความสิ้นหวัง ทั้งยังคงได้ยินผู้คนกรีดร้องอยู่รอบตัว
“เฮ้! เฮ้! ตื่นขึ้นสิ!”
มีคนกำลังเขย่าร่างเขา ขณะนั้นมันเป็นช่วงเวลายากลำบากที่จะพูดออกไป จิตใจซังยอนเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เก้าหนึ่งหนึ่ง! ใครก็ได้โทรเรียกเก้าหนึ่งหนึ่งเดี๋ยวนี้!”
ยังคงมีพลังงานวุ่นวายอยู่รอบตัว ดูเหมือนว่าผู้คนเริ่มรับรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น และเริ่มตื่นตระหนก ขณะนั้นก็มีผู้คนอีกกลุ่มหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเก้าหนึ่งหนึ่ง
‘ไม่!’
ซังยอนข่มใจตัวเอง
‘เต้น! ต้องเต้นต่อสิ! ฉันยังอยากให้แกเต้นต่อไป!’
เขายังตายตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ต้องชำระหนี้ให้หมดสิ้น หากเขาตายตอนนี้หนี้จำนวนมหาศาลจะถูก "สืบทอด" ให้ชินเฮทันที ชินเฮไม่ทราบวิธีการยกเลิกรับมรดก หนี้สินทั้งหมดจะตกเป็นของเธอโดยปริยาย
'จะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้!'
เขาควรบอกเรื่องนี้ให้ผู้อำนวยการมูลนิธิเด็กกำพร้ารับรู้
‘เราไม่ได้อยากมีเวลามากมายอะไร! แต่แค่อยากแน่ใจว่าหนี้ทั้งหมดจะไม่ถูกส่งต่อให้ชินเฮ...! ’
เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย แต่ยังคงเอาแต่คิดถึงเรื่องอนาคตชินเฮ
เสียงเต้นหัวใจที่เคยดังขึ้นกลับจางหายไป มันเคยเต้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ตอนนี้มันเริ่มช้าลง ซังยอนรู้ว่าหัวใจเขาจะไม่กลับสู่สภาวะปกติอีกแล้ว เขาดับเปลวไฟแห่งความหวังลงและทุกอย่างก็ได้หยุดชะงัก
‘อ้าก!’
ซังยอนมีสัญชาตญาณ ว่าหัวใจจะไม่กลับมาเต้นอีกครั้ง
‘ขอสัญญา... ว่าจะรีบกลับมาพบก่อนที่จะ...’
จังหวะหายใจเริ่มช้าลงจนหยุดเต้น
'ยัง ... เรายังอยากเห็นชินเฮเป็นครั้งสุดท้าย'
อย่างน้อยที่สุดความคิดนั้นก็ทำให้เขาสบายใจขึ้น เขารู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของลูกสาว ทั้งยังเข้าใจอย่างถ่องแท้ในความทรงจำที่มีทั้งเสียงและภาพของลูกสาวปรากฏอยู่ เธอคือนางฟ้าคนสุดท้ายสำหรับเขา ที่หลงเหลืออยู่ในโลกนี้
“ชิน...เฮ”
เขาพูดชื่อกำลังคำนึงถึงอยู่ในความคิด
“เฮ้! เฮ้!”
ชายคนหนึ่งเขย่าร่าง แต่แล้วตอนนี้ร่างเขาคล้ายกับท่อนซุงที่ไร้ความรู้สึกใด ราวกับเป็นไผ่บางเบาที่หักเหไปตามลมร่างกายซังยอนสูญเสียพลังทั้งหมด
ตึก ตึก!
ราวกับหัวใจกำลังหมดแรง หัวใจซังยอนเต้นอย่างหนักแล้วกำลังหยุดเคลื่อนไหว ท้ายที่สุดมันเงียบและสงบลง
หลังจากวันนั้น หัวใจซังยอนไม่เคยเต้นอีกเลย