ตอนที่ 10 มนุษย์ไร้หัวใจ 1
ตอนที่ 10 มนุษย์ไร้หัวใจ 1
ความเป็นไปได้ที่คำร้องขอเป็นบุคคลล้มละลายจะผ่านนั้นมีน้อยมาก ซังยอนเคยสามารถยืมเงินได้จำนวนมหาศาล ไม่ใช่เพราะผู้ให้กู้เชื่อใจบริษัทเขา แต่ความจริงแล้วพวกนั้นคอยจับตามองธุรกิจแจโฮอยู่ต่างหาก เมื่อครั้งที่โดนแจโฮแทงข้างหลัง ทำให้คำพูดซังยอนเริ่มไม่น่าเชื่อถือ จากนั้นยังโดนแจโฮตัดเพื่อน ยิ่งทำให้ซังยอนกลายเป็นคนปลิ้นปล้อนต่อสายตาทุกคน และกฎหมายในเกาหลีไม่มีข้อไหนที่จะสามารถยกหนี้ก้อนโตให้กับนักต้มตุ๋นแบบเขาได้
ผลตัดสินขอเป็นบุคคลล้มละลายยังไม่สิ้นสุด ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกยอมแพ้ไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ยิ่งกว่านั้นมีบางสิ่งร้ายแรงที่เขาต้องรับมือกับมัน
เขายังคงเจ็บแปลบที่หัวใจ ความเจ็บปวดกินเวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่มันเกินจินตนาการ เห็นได้ชัดว่าหัวใจเขาเริ่มมีอาการผิดปกติ
เขาบอกตัวเองอย่างสิ้นหวังว่ามันจะไม่เป็นอะไร แต่แล้วความเจ็บปวดเริ่มทวีคูณ ความหวังซังยอนยิ่งดูริบหรี่
เขาถูกไล่ออกจากงานก่อสร้างเนื่องจากอาการป่วย
ท้ายที่สุดเขาต้องยอมรับความจริงว่าร่างกายเริ่มทรุดโทรมลง อวัยวะที่สำคัญที่สุดในร่างกายเขาเริ่มแตกสลาย
ด้วยอาการเช่นนี้จึงทำให้เขาไม่สามารอยู่กับชินเฮต่อได้ ความหวังที่จะคอยดูชินเฮเติบโตยิ่งห่างออกไป ทั้งยังคงไม่สามารถใช้ชีวิตกับชินเฮอย่างสงบสุข ด้วยสภาพร่างกายเช่นนี้
เป็นเวลาสักพักที่ซังยอนรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายชินเฮ จากนั้นเขาปล่อยเธอจากอ้อมกอด
“ถึงเวลาที่ลูกต้องกลับแล้ว”
ชินเฮกลั้นน้ำตาพร้อมกับพยักหน้า ซังยอนมองไปที่จียุน เนื่องจากต้องวางใจฝากชินเฮไว้กับเธอ
เขาเห็นใบหน้าอันงดงามอยู่ตรงหน้า ซังยอนเคยคบผู้หญิงหน้าตาดีมาหลายคน ก่อนที่จะเจอมียุน แต่แล้วก็ยังไม่พบเจอใครที่สง่างามเท่าจียุนมาก่อน
ถ้าเขาเป็นชายอื่นคงพยายามที่จะคุยกับเธอให้มากกว่านี้ เขาจะไม่มองเธอด้วยหัวใจที่เหี่ยวเฉา แต่จะต่อบทสนทนาให้ยาวนานที่สุด
ถึงกระนั้นซังยอนเคยโดนมียุนแทงข้างหลัง นี่คือสาเหตุที่เขาไม่สนใจต่อนางฟ้าที่จุติต่อหน้าเขา ทั้งยังปิดกั้นตัวเอง เขาเคยพบเจอหญิงสาวสวยมากมาย ก่อนที่จะเจอซาตานในร่างเทพธิดาที่ชื่อว่ามียุน นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมเขาจึงต้องระมัดระวังตัวกับผู้หญิงหน้าตาดี
ถ้าไม่รู้จักผ่านชินเฮ ทั้งสองฝ่ายก็คงไม่ได้คุยกัน ซังยอนจะไม่เป็นมิตรต่อจียุนเท่านี้ เขาจะไม่พยายามแม้แต่จะคุยกับเธอเป็นแน่
“ได้โปรดดูแลชินเฮด้วยนะครับ”
คำพูดไม่ได้แอบแฝงเจตนาร้าย เขาเพียงอยากให้ลูกสาวมีความสุขที่สุด ซังยอนโค้งคำนับจียุน
จียุนตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัดใจ เธอไม่ใช่ครูพี่เลี้ยงและเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาทั่วไป ถึงกระนั้นเธอไม่มีทางปฏิเสธคำขอของคนเป็นพ่อที่ทำเพื่อลูกสาวได้
“ค่ะ ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณขอ”
จียุนยิ้มอย่างลำบากใจขณะที่ให้คำตอบ
“เอาล่ะ ชินเฮ ลูกต้องกลับไปกับพี่สาวแล้ว”
ซังยอนจับมือชินเฮขึ้นพร้อมกับดึงมือเธอไปข้างจียุน ชินเฮดูไม่มีความสุขเท่าไหร่ขณะที่กำลังเดิน แต่ก็ไม่ได้คัดค้านและทำตามที่พ่อบอกโดยดี จากนั้นเธอปล่อยมือพ่อที่ใหญ่และหยาบกร้าน แล้วจับมืออ่อนนุ่มของจียุนแทน
ซังยอนคลำหากระเป๋าเสื้อพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินออกมา มีสัญลักษณ์แบรนด์หรูติดตรงกระเป๋า มันเป็นหนึ่งในทรัพย์สมบัติที่ยังคงเหลืออยู่ของซังยอน ภายนอกกระเป๋าเงินนั้นดูมีราคาแพงเมื่อเทียบกับเศษเงินในนั้น มีธนบัตรหมื่นวอนอยู่ในกระเป๋าสองใบ ซังยอนหยิบทั้งหมดออกมา
“พ่ออยากให้ลูกเอาเงินนี้ ไปซื้อขนมแล้วแบ่งเพื่อนด้วยนะ”
มืออันน้อยของชินเฮยื่นรับธนบัตรไว้ เธอน่าจะมีความสุขเมื่อได้รับเงินค่าขนม แต่แล้วกลับไม่มีท่าทีใด ธนบัตรสองใบในมือ ไม่สามารถหยุดยั้งความปรารถนาที่จะอยู่กับพ่อได้
“แล้วเจอกันคราวหน้านะ ชินเฮ”
“ตกลงค่ะ คราวหน้าปะป๋าต้องมาให้เร็วกว่านี้นะคะ!”
“แน่นอนลูกรัก!”
หลังจากที่พูดคำนั้นออกไป ซังยอนหันหลังให้อีกฝ่าย มือหนึ่งชินเฮกำลูกกวาดไว้แน่น และใช้อีกมือหนึ่งโบกมืออำลาพ่ออย่างแรง จนร่างกายเคลื่อนไหวตามไปด้วย
ซังยอนหันไปมองพร้อมกับโบกมืออำลา มันเป็นฉากที่ทั้งอบอุ่นและน่าเศร้าระหว่างพ่อลูก สถานการณ์ดำเนินต่อเนื่อง จนกระทั่งซังยอนขึ้นรถเมล์จากไป
“ฮึก! ฟืด!”
ชินเฮเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นและน้ำตาก็เริ่มร่วงหล่นลงจากดวงตา จียุนรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ เธอจึงไม่ตกใจเท่าไหร่นัก ทั้งยังคอยปลอบและใช้มือที่เรียวขาวเช็ดน้ำตาให้ชินเฮ
“ไม่ร้องนะ ไม่ร้องไห้นะคะ ถ้าหนูร้องไห้จะทำให้คุณพ่อกังวลนะ หนูคงไม่อยากให้คุณพ่อเป็นห่วงหรอก ใช่ไหมคะ?”
ชินเฮยังคงสะอึกสะอื้น ดูเหมือนเธอจะสำลัก เพราะอยากพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาจากลำคอได้ เธอพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมทั้งเช็ดน้ำตาด้วยแขนข้างหนึ่ง ขณะที่เธอพยายามหยุดร้องไห้มันทำให้ดูเข้มแข็งขึ้น
เธอดูน่ารักจนจียุนเกือบหลุดหัวเราะออกมา แต่ถ้าชินเฮเห็นคงไม่ชอบใจแน่ ดังนั้นจียุนจึงกลั้นหัวเราะไว้
“ไปกันเถอะ”
เธอกังวลว่าจะหลุดหัวเราะออกมา ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้น พร้อมกับกุมมือชินเฮและเริ่มเดินไปยังมูลนิธิเด็กกำพร้า หลังจากที่ชินเฮหยุดร้องไห้แล้ว สีหน้าเธอดูเข้มแข็งขึ้น
เธอยังคงหันไปมองที่ป้ายรถเมล์ ที่ที่เธอจากมาเป็นครั้งคราว
* * *