ตอนที่ 9 เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ 2
ตอนที่ 9 เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ 2
“สวัสดีค่ะ”
จียุนโค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกับทักทายด้วยประโยคสั้น ถึงจียุนอยากสนิทกับชินเฮ แต่เธอคิดว่ามันไม่จำเป็นที่ต้องทำความรู้จักพ่อเธอด้วย พร้อมกับยังปิดกั้นตัวเอง แม้แต่ชายที่แต่งงานแล้วยังเคยจีบเธอ ถ้าซังยอนแสดงอาการสนใจมากเกินไป มันคงส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างจียุนและชินเฮในอนาคต ทั้งยังพยายามจะหลีกเลี่ยงมัน
ทว่าที่เธอกังวลก็สูญเปล่า
“ครับ สวัสดีครับ”
ซังยอนโค้งคำนับจียุน ทั้งยังนิ่งสงบราวกับว่าไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอแม้แต่น้อย ในความจริงซังยอนยังปิดกั้นตัวเองจากจียุน เป็นครั้งแรกในชีวิตเธอที่มีผู้ชายมองเธอด้วยแววตาระมัดระวังตัว
“คุณเป็นครูพี่เลี้ยงเธอเหรอครับ?”
เสียงซังยอนฟังดูขื่นขมเล็กน้อย จียุนรู้สึกงุนงง แต่เธอเก็บซ่อนสิ่งนั้นไว้
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันออกมาเป็นจิตอาสาที่มูลินิธิเด็กกำพร้า เด็กคนอื่นถูกส่งไปโรงพยาบาล วันนี้ครูหลายคนจึงต้องไปด้วย นั่นคือเหตุผลที่ฉันมาที่นี่แทน”
หลังจากได้ยินคำอธิบายจากเธอ ซังยอนพยักหน้า และสายตาเขาไม่ได้สนใจจียุนสักนิด
“ลูกสาวที่รัก! วันนี้ลูกอยากทำอะไรดีน้า?”
ถ้าเขาเหมือนชายทั่วไปก็คงพยายามจะพูดคุยต่อ จียุนสังเกตปฏิกิริยาซังยอนค่อนข้างสดชื่น ตอนนี้จียุนเริ่มแน่ใจว่าชายคนนี้ไม่ได้สนใจเธอจริง
“อืม...”
ชินเฮเอานิ้วมือแตะที่ริมฝีปากและเริ่มครุ่นคิด ว่าจะใช้เวลาทั้งวันทำอะไรดี? อะไรจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดกับพ่อ? จียุนเห็นท่าทางชินเฮค่อนข้างวุ่นในการคิด
ซังยอนรอให้ชินเฮพูด ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการเบื่อหน่าย จียุนดูสีหน้าออกว่าเขารักชินเฮมากแค่ไหน
ซังยอนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง สายตาเอาแต่ดูลูกสาวที่กำลังมีความสุข และจียุนรู้สึกดีในสิ่งที่เห็น
มันไม่ใช่ความรู้สึกดีแบบเสน่หา และไม่เหมือนภาพยนตร์หรือในละครที่มีคนตกหลุมรักกับคำพูดว่า ‘คุณเป็นคนแรกที่ทำกับฉันแบบนี้’ เธอไม่ได้รู้สึกใกล้เคียงแบบนั้น แต่กลับกัน รอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั้น มาจากที่เห็นครอบครัวได้เจอกันอย่างอบอุ่น มันเป็นความรู้สึกนั้น
“เดี๋ยวฉันไปก่อนนะคะ”
นี่เป็นเวลาสำคัญระหว่างพ่อลูก เธอไม่ใช่คนในครอบครัว จึงไม่อยากก้าวก่ายเวลาอีกฝ่าย นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมจียุนถึงพูดออกไป
“เดี๋ยวสักพักเรามาเจอกันที่นี่นะชินเฮ ตกลงไหมคะ?”
“ตกลงค่ะพี่สาว!”
จียุนยิ้มหัวเราะ ขณะที่ชินเฮส่งยิ้มและโบกมือลาเธอ
“ขอบคุณที่มาส่งชินเฮนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ขณะกล่าวขอบคุณที่พาชินเฮมาหาเขา ซังยอนโค้งหัวลงเล็กน้อย จียุนรู้สึกอายนิดหน่อย ดังนั้นเธอจึงยิ้มอย่างเคอะเขิน
หลังจากที่จียุนจากไป ซังยอนเริ่มเล่นกับชินเฮ พวกเขาพากันไปที่ร้านอาหาร และซื้อเบอร์เกอร์ให้ชินเฮทาน ทั้งพาไปยังโรงภาพยนตร์และดูหนังอนิเมชั่นที่เพิ่งเข้าล่าสุด ถ้ายังพอมีเวลาเขาอยากจะพาชินเฮไปสวนสนุกหรือสวนสัตว์ แต่น่าเสียดายที่ต้องไปทำงานต่อ
แต่แล้วชินเฮก็มีความสุขกับทุกกิจกรรมที่ได้ทำวันนี้ มันไม่สำคัญว่าผู้อำนวยการ ครูพี่เลี้ยง หรือจียุนจะดูแลเธอดีแค่ไหน ไม่มีอะไรเอาชนะเวลาที่ได้อยู่กับพ่อเธอได้
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ ขณะที่กำลังสนุก ดวงอาทิตย์ก็เริ่มตกดิน มีเพียงแสงสีแดงที่ยังเอ้อระเหยสาดส่องอยู่บนท้องฟ้า
จียุนกำลังรอสองพ่อลูกอยู่ตรงหน้าธนาคาร เธอมาก่อนเวลาสิบนาที
จียุนเห็นพ่อลูกเดินมาหาจากฝั่งตรงข้าม
มือขวาชินเฮถือลูกกวาดอันใหญ่ และมือซ้ายกุมมือพ่อเธอไว้แน่น แสงตะวันลับขอบฟ้าส่องผ่านพวกเขา มันช่างเป็นฉากที่อบอุ่น
จียุนนึกถึงครอบครัวของตนเอง ครั้งยังเด็กเธอไปยังสวนสนุกหลายครั้ง มันสนุก แต่บางครั้งก็รู้สึกง่วง ขณะที่หาวเพราะความเหนื่อยล้า เมื่อพ่อของเธอพบเห็นจึงมักให้ขี่หลัง แผ่นหลังนั้นทั้งใหญ่และแสนอบอุ่น ทว่าตอนนี้เธอเกลียดกลิ่นบุหรี่ ทั้งที่ตอนยังเด็กมันเป็นกลิ่นติดตัวของพ่อที่เธอสูดดมแล้วจะสบายใจทุกครั้ง
‘มันผ่านมานานมากแล้ว เราควรหาเวลาไปทานข้าวกับพ่อแม่บ้างสินะ'
เธอเอาเวลาส่วนใหญ่ไปใช้ชีวิตในมหาลัย จึงไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัวมากนัก ขณะนี้เธอคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ต้องให้เวลากับครอบครัวบ้าง
จียุนครุ่นคิด ขณะเดียวกันพ่อลูกเดินมาถึงตรงหน้า
“สนุกไหมคะชินเฮ?”
ชินเฮไม่ตอบ จียุนสังเกตอาการชินเฮ เป็นอาการเศร้าที่เริ่มมีน้ำตาปรากฏ
ซังยอนไม่กล่าวอะไร ขณะนั้นเขาวางมือไว้บนหัวชินเฮ เธอดูคล้ายกับลูกสุนัขที่คอยตามติดแม่ ขณะเกาะติดซังยอน เธอวางมือไว้ที่มือของซังยอน
“หนูอยากอยู่กับปะป๋าให้นานกว่านี้”
ชินเฮหัวเราะพลางพูดด้วยความหวังอย่างไร้เดียงสา เธอได้ใช้เวลาแสนสนุกกับพ่อก็จริง แต่ตอนนี้ชินเฮกลับไม่ได้ดูสดใสเหมือนตอนแรก และจียุนรู้ว่าทำไม
‘เธอคงไม่อยากแยกออกจากพ่อเธอสินะ’
ชินเฮต้องอยู่แยกจากพ่อตั้งแต่อายุยังน้อย มันเป็นเวลาที่ยากลำบาก จียุนรู้สึกเสียใจแทนเธอ
ซังยอนก้มหน้าลง แล้วยื่นแขนทั้งสองข้างเข้าหาเธอ
“งั้นพ่อขอกอดลูกอีกสักครั้งนะ ลูกสาวพ่อ”
ราวกับว่าเธอกำลังรออยู่ ชินเฮกระโดดเข้ากอดซังยอน ขณะที่ซังยอนรับกอดไว้พร้อมลูบหลัง
เขาต้องการบอกเธอว่าจะมาหาอีกครั้ง ทั้งยังอยากสัญญาว่าเราต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เขารู้ดีว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยให้เขาทำแบบนั้น
