ตอนที่ 9 เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ 1
ตอนที่ 9 เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ 1
“ท่านอยากให้ฉันพาชินเฮไปพบคุณพ่อของเธองั้นเหรอคะ?”
จียุนกะพริบตาปริบ
“ใช่ อันที่จริงอากาศหนาวจัดทำให้เด็กป่วย เราต้องส่งเด็กไปโรงพยาบาลด่วน แน่นอนเด็กจะไปกันเองไม่ได้ เลยต้องมีครูพี่เลี้ยงไปด้วย และเจ้าหน้าที่ก็ยังมีไม่พอ มันทำให้ไม่มีใครว่างพาชินเฮไปหาพ่อได้”
“พ่อเธอไม่ได้มาหาที่นี่เหรอคะ?”
เธอฟังจากคำพูดผู้อำนวยการ ก็สรุปได้ว่าชินเฮต้องไปพบพ่อนอกสถานที่ ผู้อำนวยการดูเศร้าโศก
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วใช่ไหม? พ่อชินเฮมาเยี่ยมบ่อยทำให้เด็กคนอื่นไม่ชอบเธอ เราเลยหาวิธีการแก้ปัญหา แล้วนี่ก็เป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะทำให้เด็กหลายคนไม่ต้องเห็นการนัดพบระหว่างชินเฮและพ่อ แน่นอนเด็กคนอื่นยังคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันคงดีกว่าที่ต้องเห็นต่อหน้าต่อตา”
นั่นเป็นเหตุผลที่ดี จียุนพยักหน้ายอมรับข้อตกลง
“แต่เพราะครูพี่เลี้ยงยังมีไม่พอ แล้วฉันก็คงเลื่อนนัดพ่อลูกคู่นี้ไม่ได้”
“ก็จริงค่ะ”
นี่เป็นวันที่ชินเฮจะได้พบสมาชิกคนเดียวในครอบครัว มันจะโหดร้ายเกินไป ถ้าจะเลื่อนวันนัดพบ
“หลังจากที่ไปส่งชินเฮ เธอไม่ต้องอยู่กับพวกเขา แค่ต้องไปส่งยังสถานที่นัดหมายและต้องกลับไปรับตามเวลาที่ตกลงไว้ เธอต้องรับชินเฮกลับมาด้วย”
เมื่อจียุนได้ยินสิ่งที่ผู้อำนวยการพูด ถึงรู้ว่ามันไม่ใช่งานยาก นี่เป็นสาเหตุที่จียุนตกลงทำตามคำขอ
“แล้วที่ไหนคะที่ต้องพาเธอไป?”
“งั้นแปลว่าตกลงแล้วใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ แต่นี่ไม่ใช่เพราะฉันสนิทกับชินเฮ แล้วจะไม่ใช่เรื่องยากนะคะ”
ใบหน้าผู้อำนวยการสดใสขึ้น
“ขอบใจเธอมากนะ สถานที่นัดหมายคือธนาคารถัดจากมูลนิธิ”
“ทำไมใกล้จังคะ?”
มันใกล้จนจียุนไม่ต้องการแผนที่นำทางด้วยซ้ำ
“พวกเขาแค่ต้องหลบไม่ให้เด็กคนอื่นเห็น ถ้างั้นคงไม่ต้องไปไกลมากหรอก”
“ให้ฉันไปตอนนี้เลยไหมคะ?”
“ใช่ ตอนนี้เขาน่าจะกำลังรอเธออยู่”
หลังจากที่ผู้อำนวยการกล่าวขอบคุณ จียุนไปตามหาชินเฮ เด็กหญิงที่อยากจะออกไปข้างนอกเต็มที เธอเดินวนไปวนมาตรงกำแพงด้านหน้ามูลนิธิ
“ชินเฮ!”
จียุนเผยยิ้มสดใสขณะเรียกหาเด็กหญิงตัวน้อย พวกเธอเริ่มสนิทกัน ทำให้น้ำเสียงเธอฟังดูเป็นมิตร
“พี่สาว!”
ชินเฮก้าวเท้าวิ่งอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาเธอต่างไปจากทุกที กระนั้นแล้วเธอรีบเคลื่อนไหวขาอันน้อยเข้าหาอ้อมแขนจียุน
“วันนี้หนูจะได้ไปพบคุณพ่อแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่แล้วค่ะ!”
โดยปกติแล้วเธอมีสีหน้าเศร้าสร้อย แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่ร่องรอยความรู้สึกนั้นอยู่บนใบหน้า ราวกับจียุนได้เป็นพยานดอกไม้ช่อเล็กในวันฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่น ท่าทางชินเฮน่าเอ็นดู มีบรรยากาศแห่งความสุขอยู่รอบตัว และมันยิ่งเน้นย้ำว่าเธอน่ารักมากแค่ไหน
“พี่จะพาหนูไปหาพ่อแทนครูพี่เลี้ยงนะคะ”
“ฮ๊า? พี่จะ...?”
ดวงตาชินเฮมองไปรอบข้าง
“ใช่ค่ะ วันนี้ครูพี่เลี้ยงทุกคนงานยุ่ง พี่เลยต้องพาหนูไปแทนไงคะ”
ชินเฮยิ่งประหลาดใจไปอีก แต่เธอก็ยังคงฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส
“ป่ะ ไปกันเลย!”
ชินเฮไม่ได้สนใจแต่แรกว่าจะเป็นครูพี่เลี้ยงหรือว่าจียุนไปส่ง ถ้าจะได้พบพ่อ เธอจะยอมออกไปเองตามลำพัง แต่พ่อและครูพี่เลี้ยงคอยสอนตลอดว่าอย่าไปไหนตามลำพัง นี่คือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ออกไปคนเดียว
จียุนจับมือชินเฮไว้แน่น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากเด็กน้อย
“ทำไมมือพี่เย็นจังคะ!”
ชินเฮหัวเราะออกมาเล็กน้อย จียุนไม่เคยเห็นชินเฮมีความสุขเท่านี้มาก่อน เธอคิดว่าเริ่มสนิทกับชินเฮแล้ว แต่อย่างที่คาดไว้ มันเทียบไม่ได้กับพ่อเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างจียุนค่อนข้างอิจฉานิดหน่อย
เธอเดินคู่กันไปตรงกำแพงหน้ามูลนิธิ และไม่นานก็มาถึงทางแยก ชินเฮยกมือข้างที่ไม่ได้จับจียุนขึ้น เธอระวังแล้วมองไปทางถนนทั้งสองด้าน การกระทำเธอทำให้จียุนยิ้ม
หลังจากที่ข้ามถนน ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ที่นี่มีผู้คนจำนวนมากเดินเข้าออกประตูธนาคารไม่หยุดหย่อน ทุกคนดูยุ่ง แต่มีผู้ชายปริศนาหนึ่งคนยืนอยู่ข้างประตู
“ปะป๋า!”
ชินเฮปล่อยมือจียุนและวิ่งออกไป มันดึงดูดสายตาคนที่เดินผ่านไปมา แต่ชินเฮไม่ได้สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
ชายผู้นั้นตอบโต้เสียงชินเฮและหน้าเขาดูตื่นขึ้น
“ชินเฮ!”
ชายผู้นั้นวิ่งไปข้างหน้า เพื่อไปหาชินเฮที่กำลังวิ่งอยู่
“ปะป๋า!”
ชินเฮกระโดดเข้าหาอ้อมแขนซังยอนและเผลอหลุดเสียงออกมา ‘อู้ว’ ขณะที่กำลังอุ้มชินเฮ
ชินเฮปล่อยมือเธอไปข้างหน้าทันที จียุนถอยหลังลงเล็กน้อย แต่แล้วรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นการพบกันที่อบอุ่นระหว่างพ่อกับลูกสาว
“ลูกสบายดีใช่ไหม?”
“ค่ะ ปะป๋า!”
การแสดงออกของชินเฮนั้นสว่างกว่าพระอาทิตย์ที่เจิดจ้าบนท้องฟ้า ชินเฮโยกหัวเธอไปติดชิดกับอกซังยอน
พ่อและลูกสาวยังคงอยู่แบบนั้นชั่วครู่หนึ่ง ขณะที่พูดคุยกัน
จียุนมองดูพวกเขาพลางนึกขึ้นได้ว่าต้องทำอะไรต่อ ชินเฮได้พบพ่อแล้ว ดังนั้นเธอควรจะกลับไปที่มูลนิธิโดยไม่พูดอะไร ถึงกระนั้นเธออยากกล่าวอำลาชินเฮ
จียุนเริ่มเดินไปทางพ่อลูกคู่นั้น
“อ๊า! พี่สาว!”
หลังจากที่ชินเฮพบพ่อ ในขณะนั้นเธอลืมไปว่าจียุนมาด้วย ชินเฮเรียกหาจียุนอีกครั้ง เธอลอดแขนซังยอนและผลักมือที่หยาบกระด้างออก
“ปะป๋า ปะป๋า! นั่นไงพี่สาวที่พาหนูมาวันนี้!”
เมื่อซังยอนได้พบเธอ จียุนสามารถสังเกตใบหน้าซังยอนอย่างใกล้ชิด เธอเริ่มประหลาดใจ
เขาไม่ดูแลตัวเอง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูเหมือนชีวิตพบเจอแต่เรื่องยากลำบาก ดังนั้นจึงดูซูบผอมจนเห็นโหนกแก้มอย่างชัดเจน เสื้อเขาสกปรกมอมแมม แต่แล้วใบหน้าซังยอนดูดีกว่าที่คิดไว้มาก ถ้าเขาดูแลตัวเองสักหน่อย เธอคิดว่านักศึกษาหญิงทุกคนต่างต้องตกหลุมรักเขาเป็นแน่