บทที่ 171

บทที่ 171

ผู้แปล loop

ทุกคนในบ้านยังคงกำลังตกใจกับดงซูบินเมื่อรู้ว่าเขากลายเป็นหัวหน้าสำนักความมั่นคงสาธารณะของมณฑล

ดงซูบินหัวเราะและดึงแขนของต้าจิน ซึ่งยังคงพันรอบคอของเขาอยู่และลูบหัวเธอ “เธอซุกซนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอโตแล้วและทำไมเธอยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่” ต้าจินไม่ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยและเริ่มทำงานหลังจากมัธยม ปัจจุบันเธอทำงานที่โรงงานกระเป๋าหนังในหมู่บ้าน เธออายุไม่ต่างจากดงซูบินมากนัก

ต้าจิน หัวเราะ “หนูมีความสุขดีนะ ... นี่เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวของเรามีเจ้าหน้าที่ระดับสูง”

ดงซูบินยิ้ม “มันเป็นเพียงตำแหน่งนองหัวหน้าส่วน ฉันเป็นรองหัวหน้าสำนักในสำนักงาน เธอกำลังพูดเรื่องอะไรกับเจ้าหน้าที่ระดับสูง”

ต้าจิน หัวเราะ “นี่ยังไม่ถือว่าเป็นอันดับสูงหรือ พี่สามารถเป็นรองหัวหน้าสำนักในวัย 20 ต้นๆเลยนะ พี่ชาย, พี่จะมาที่นี้อีกไหม?”

ดงซูบินตอบว่า:“ฉันอาจจะอยู่ที่เขตหยานไท่สัก 1 ถึง 2 ปีข้างหน้า ฉันไม่แน่ใจในอนาคต”

ป้าสองของดงซูบินเห็นลูกสาวของเธอถามดงซูบิน เธอจึงพูดว่า:“เสี่ยวจิน, พี่ชายของลูกน่าจะเหนื่อยแล้ว ให้เขาหยุดพัก โอ้เขาได้ลงโทษนักเลงพวกนั้นให้กับลูก และลูกยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย” หลังจากรู้ว่าดงซูบิน ได้กลายเป็นผู้นำระดับสูงเธอจะได้รับการสงวนมากขึ้นเมื่อเธอพูดกับเขา เธอเห็นถ้วยของดงซูบินเกือบจะว่างเปล่าและรีบช่วยเทน้ำให้เขา

ต้าจิน กล่าวว่า“ขอบคุณค่ะ”

“อย่าพูดอย่างงั้นเลยครับ” ดงซูบินพูดและหยุดป้าที่สองของเขาอย่างรวดเร็วจากการเติมถ้วยของเขา เขาจับพวกมันออกจากขวดแล้วเทน้ำให้สามีและถ้วยของเธอ “ป้าสอง ป้าไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมเลย พวกเราคือครอบครัว. ถ้าผมไม่ช่วยเสี่ยวจินใครจะช่วยเธอ เมื่อพ่อของผมป่วยครอบครัวของป้าให้เงินออมทั้งหมดกับเรา ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่ป้าได้ทำเพื่อเรา หากป้าหรือทุกคนประสบปัญหาใด ๆ ในอนาคตแจ้งให้เราทราบ ผมจะทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วย”

ป้าคนที่สองได้สัมผัสและยิ้ม “มันก็แค่เงินไม่กี่พันเท่านั้น”

ดงซูฐินพูดถึงอดีตโดยเจตนาและลุงและป้าคนแรกของเขารู้สึกอับอาย เมื่อลวนเสี่ยวผิงเข้าหาพวกเขาเพื่อขอความช่วยเหลือพวกเขาปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ พวกเขารู้ดีว่าสภาพของพ่อดงซูบินบาดเจ็บหนัก เงินจำนวนหนึ่งจะไม่สามารถรักษาความเจ็บป่วยของเขาได้ นี่คือสาเหตุที่พวกเขาปฏิเสธที่จะให้เงินกับครอบครัวของดงซูบิน

ลวนเสี่ยวผิงใจดีมากและไม่ต้องการให้ลูกชายของเธอตัดขาดจากพี่น้องของเธอ เธอเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “ซูบินลูกมีที่พักอยู่ในเขตนี้ไหม? ถ้าอยู่ในหมู่บ้านล่ะ มันอยู่ไม่ไกลจากเมืองของมณฑล ลูกสามารถซื้อรถมอเตอร์ไซด์แทนไม่ต้องไปพักโรงแรมแพงๆหรอก”

ดงซูบินจับแม่ของเขาและนั่งลงบนโซฟา “แม่ผมเป็นผู้นำแล้ว สำนักจะไม่จัดที่พักให้ผมได้อย่างไร ผมมาถึงอพาร์ทเมนต์ของผมในตอนบ่าย มี 2 ​​ห้องนอนและมีเครื่องใช้ในบ้าน มันดีกว่าห้องของโรงแรมมาก”

ป้าคนแรกของดงซูบินถามว่า:“ที่ทำงานของหลานให้อพาร์ทเมนต์ของหลานด้วยหรือ”

สามีของเธอจ้องมองเธอ “มีอะไรให้ประหลาดใจ ซูบินเป็นถึงผู้นำในขณะนี้ ผู้ที่สูงกว่าต้องจัดที่พักให้ฉัน”

นอกเหนือจากครอบครัวของป้าที่สองของดงซูบินแล้ว ดงซูบินไม่ต้องการพูดกับคนที่เหลือ แต่แม่ของเขาอยู่ใกล้ๆและเขาไม่สามารถหยาบคายได้ “มันเป็นแค่ตึงชั่วคราว ผมต้องส่งคืนเมื่อโอนย้าย”

ต้าจิน มองดูดงซูฐิน อย่างอิจฉา เธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านตลอดชีวิตของเธอและความฝันของเธอคือการซื้ออพาร์ทเม้นในเขตเมือง

หลังจากคุยกันสักพักลวนเสี่ยวผิงจำได้ทันทีว่าเธอยังไม่ได้ล้างจาน “ทุกคนคุยไปกันก่อนเถอะ ฉันจะไปล้างจาน”

ลุงของดงซูบินได้ยินและใช้ขาของเขาเพื่อสะกิดภรรยาของเขาอย่างลับๆ

ภรรยาของเขาได้รับคำใบ้ทันที เธอดูที่ดงซูบินและหยุดลวนเสี่ยวผิง อย่างรวดเร็ว “น้องลวนให้ฉันล้างจาน ฉันจะให้คุณล้างจานได้อย่างไง หลังจากทำงานทั้งวันแล้ว หยุดพักและทานผลไม้บ้าง”

ลววเสี่ยวผิงโบกมือของเธอ “พี่สะใภ้ฉันไม่เหนื่อย ฉันสามารถทำอาหารได้”

พี่สะใภ้ของลวนเสี่ยวผิง แสร้งทำเป็นโกรธ “อยู่กับซูบินนั้นแหละ ฉันจะดูแลงานบ้านทั้งหมดในอนาคต”

ป้าคนแรกของดงซูบินก็ขยับเข้าหาพวกเขาและยิ้ม “เสี่ยวผิงเธอไม่ได้พบซูบินนานแล้วิน ไปอยู่ลูกชายของเธอ ทิ้งงานเหล่านี้ไว้กับพี่สะใภ้และฉัน”

ลวนเสี่ยวผิง รู้สึกแย่ “พี่สะใภ้ฉันจะปล่อยให้พวกคุณทำสิ่งนี้ได้อย่างไร? ให้ฉันทำมัน” ป้าที่สองของดงซูบินและเธอเป็นคนที่ทำงานบ้านเหล่านี้เป็นประจำ

คุณยาของซูบินกล่าวว่า“เสี่ยวผิงสุขภาพของเธอไม่ดี ทิ้งงานเหล่านี้ไว้ให้พวกเขาในอนาคต”

ลวนเสี่ยวผิงกลายเป็นแม่ของรองหัวหน้าสำนักดงซูบินยังคงนั่งอยู่บนโซฟาดูพวกเขา ภรรยาคนแรกของป้าและลุงของเขาไม่กล้าปล่อยให้แม่ทำงานบ้าน ตอนนี้มันแตกต่างกันแล้วลวนเสี่ยวผิง รู้สึกได้ถึงสถานะของเธอในครอบครัวที่เปลี่ยนไป แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นทันทีเธอก็รู้ว่ามันเป็นเพราะลูกชายของเธอ

ดงซูบินรู้สึกดีขึ้นเมื่อเขาเห็นทัศนคติของพวกเขาที่มีต่อแม่ของเขาเปลี่ยน

ลุงของซูบินให้ขยับเข้ามาใกล้และหยิบบุหรี่หนึ่งซอง เขาเสนอให้ซูบิน“เสี่ยวปิงสูบบุหรี่ไหม”

ตั้งแต่ลุงของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเคารพดงซูบินจะต้องกลับมาชอบเขา เขาจุดบุหรี่และเสนอลุงของเขาและลุงของป้าคนแรกบุหรี่ซงฮัวของเขา แต่เมื่อเขาเห็นแม่ของเขาจ้องมองเขาเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่เคยสูบบุหรี่ต่อหน้าแม่ของเขามาก่อน เขายิ้ม:“แม่ผมไม่ขอยควันบุหรี่”

ถ้านี่คืออดีต ลวนเสี่ยวผิงจะตำหนิลูกชายของเธอ การสูบบุหรี่เป็นอันตรายต่อสุขภาพของเขา แต่ตอนนี้ลูกชายของเธอเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง เธอไม่ได้ดุลูกชายของเธอและรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติที่ลูกชายของเธอจะสูบบุหรี่ ข้าราชการคนไหนไม่สูบบุหรี่?

หลังจากนั้นครู่หนึ่งภรรยาของลุงกลับมาหลังจากล้างจาน “เสี่ยวผิงฉันไปที่เขตเมืองมาเมื่อสองสามวันก่อนและซื้อเสื้อผ้า ลองไปดูว่าเธอชอบมันไหม ฉันจะให้มันกับคุณ.”

ลวนเสี่ยวผิงรู้เรื่องนี้ พี่สะใภ้คุยเรื่องเสื้อผ้าที่เธอซื้อหลังจากกลับมา เสื้อผ้าเหล่านั้นมีราคาแพง “ฉันยังมีเสื้อผ้า ขอบคุณ.”

พี่สะใภ้จับแขนของเธอ“อย่าปฏิเสธฉันเลย มาลองดูกัน”

ป้าคนแรกของดงซูบินตามให้เธอมาด้วย “รูปร่างของเสี่ยวผิงดีกว่าฉัน เธอจะไม่พอดีกับเสื้อผ้าของฉัน ฉันจะซื้อใหม่ให้ถ้าฉันได้เข้าไปซื้อของ” ลวนเสี่ยวผิงกลายเป็นวีไอพีของครอบครัวในทันใด หลังจากดงซูบินได้กลายเป็นผู้นำเขตพวกเขารู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องปรับปรุงความสัมพันธ์ที่แตกสลาย ที่สำคัญกว่านั้นป้าคนแรกของดงซูบินและเป็นภรรยาของลุงรู้ว่า ดงซูบินยังโกรธพวกเขาอยู่ พวกเขากำลังทำสิ่งเหล่านี้เพื่อแสดงให้ดงซูบินเห็น

21.00 น.

ดงซูบินจำได้ว่าเขายังมีบางสิ่งที่จะพูดคุยกับครอบครัวของป้าที่สองของเขา เขาเรียกครอบครัวของป้าที่สองของเขาไปที่ห้องของแม่ของเขา หลังจากเข้าห้องแม่ลวนเสี่ยวผิงกลับมาสวมชุดที่พี่สะใภ้ของเธอมอบให้

ต้าจินหัวเราะ "เธอดูสวยมาก."

เพิ่มน้าที่สอง "ถูกตัอง. ชุดนี้เหมาะกับเธอ”

ลวนเสี่ยวผิง ยิ้ม “ฉันอายุเกือบ 50 ปี ฉันจะสวยได้อย่างไร” เธอพูดอย่างนี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกดีในใจ

ดงซูบินหัวเราะและยกย่องแม่ของเขาด้วย หลังจากนั้นเขาหยิบกระเป๋าเงินของเขาและหันไปหาถต้าจิน ต้าจินฉันไม่ได้เตรียมของขวัญให้เธอวันนี้ นี่ ...... .“ดงซูบิน นำซองสีแดงออกมาที่เขาเตรียมไว้ ซองสีแดงนั้นหนามากและไม่สามารถปิดผนึกได้”นี่ของเธอ. ตั้งแต่ปีใหม่ตรุษจีนผ่านมาเพียงแค่ถือว่านี่เป็นซองสีแดงปีใหม่จากฉัน”

ต้าจินโบกมือของเธอ “ไม่ๆ หนูรับสิ่งนี้ไว้ไม่ได้หรอก”

ป้าที่สองของดงซูบินผลักซองสีแดงกลับไปที่ดงซูบิน“ซูบินเราไม่สามารถรับเงินของหลานได้ เก็บมันไว้.”

ดงซูบินผลักซองสีแดงเข้ามาในมือของต้าจิน “น้องสาวแค่เก็บไว้ เธอต้องการทำให้ฉันโกรธหรือยังไงกัน?”

ลวนเสี่ยวผิงพยักหน้ารับการอนุมัติ ลูกชายของเธอเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น “เสี่ยวจิน ตั้งแต่พี่ชาย มอบสิ่งนี้ให้แค่เก็บมันไว้”

หลังจากที่ดึงกันไปกันมาและเงินสดบางส่วนถูกเปิดออก ทุกคนตกใจ พวกเขาคิดว่าซองสีแดงหนามีตั๋วเงินเพียง 10 หยวนและไม่ได้ก็ประมาณ 100 หยวน! ซองสีแดงมีเงิน 10,000 หยวน!

มันเป็นซองตรุษจีนที่มีเงินเยอะที่สุดที่ต้าจินเคยได้รับ เพราะทุกปีมีเธอจะเพียง 100 หยวนเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับซองแดง 10,000 หยวน เธอตกใจ “พี่ชายนี่……. นี่มันมากเกินไป!”

พ่อของถังจินตกตะลึง “ค่าแรงประจำปีของพี่สาวลูกอยู่ที่ 10,000 หยวนเท่านั้น นี่……ไม่รับไม่สามารถรับได้”

ดงซูบินเพิกเฉยต่อพวกเขาและผลักเงินให้ต้าจิน “แค่รับไป ทุกอย่างปกติดี. เธออยู่ในวัยที่เธอควรมีแฟนได้แล้ว เธอต้องแต่งตัวสวย ๆ”

แม้ว่าลวนเสี่ยวผิง รู้สึกว่า 10,000 หยวนมากเกินไปเธอก็ยังพูดว่า“เอาไปเถอะ พี่ชายของหลานมีรายได้มากตอนนี้”

ป้าที่สองของดงซูบินถอนหายใจและตบหลังมือของดงซูบิน

ต้าจิน มองดูดงซูบิน อย่างสุดซึ้ง "ขอบคุณค่ะ."

“ฮ่าฮ่าไม่ต้องพูดอย่างงั้นหรอก” ดงซูบินหัวเราะ “ฉันจะเตรียมของขวัญที่ใหญ่กว่าสำหรับเธอเมื่อเธอจะแต่งงานแล้ว” ดงซูบินเติบโตในปักกิ่งแต่ต้าจินอาศัยอยู่ในชนบท พวกเขาเคยเล่นด้วยกันเพียงไม่กี่ครั้งเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็ก แต่เป็นเพราะป้าที่สองของดงซูบินและสามีของเธอดงซูบิน รู้สึกว่าจำเป็นต้องดูแลเธอ

ป้าสองของดงซูบินและสามีของเธอรู้ว่าดงซูบินพยายามกำลังชดใช้หนี้พวกเขาซึ่งพวกเขาสัมผัสได้

เมื่อครอบครัวของป้าสองกำลังจะจากไปดงซูบิoกระซิบกับต้าจิน “หากเธอต้องการเงินหรือประสบปัญหาใด ๆ เพียงแค่โทรหาฉัน เธอยังมีเบอร์ของฉันอยู่ใช่ไหม?”

ต้าจินพยักหน้า "ขอบคุณค่ะ พี่ชาย."

หลังจากพวกเขาจากไป ลวนเสี่ยวผิงก็นั่งบนเตียงกับลูกชายของเธอ เธอมองเขาและไม่พูดอะไรเลย

ดงซูบินถาม “แม่มันคืออะไร ฮะ? ลูกเป็นบ้าหรือยังไง ให้เงินต้าจินไปมากขนาดนั้น”

“ไม่” ลวนเสี่ยวผิง มองดูลูกชายของเธออย่างระมัดระวังและพูดว่า “ลุงของลูกกับป้าคนแรกอาจเห็นแก่ตัวในอดีต…… แต่พวกเขาก็ไม่ร่ำรวย พวกเขาไม่สามารถให้เงินเรา ลูกอย่าไปโกรธพวกเขาเลย ลูกให้เงินกับน้องสาวมากและไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว ลูกไม่ควร……. มอบบางอย่างให้กับยาย ลุงและป้าใช่ไหม” ลวนเสี่ยวผิง เห็นลูกชายของเธอขมวดคิ้วและพูดว่า:“ลูกไม่จำเป็นต้องให้เงิน 10,000 หยวนก็ได้ ให้สักสองสามร้อยก็ยังดี”

ดงซูบินไม่ตอบกลับ

ลวนเสี่ยวผิงดันแขนลูกชายของเธอ “ลูกคือผู้นำของมณฑลของเราตอนนี้ ลูกไม่ได้มาเยี่ยมพวกเขาเป็นเวลาหลายปีและลูกยังไม่ได้นำของขวัญมาด้วยตอนนี้…ลูกเพียงแค่ปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นการช่วยแม่ ซื้อของให้ลุงและป่าวของลูกสักสองสามกล่องบุหรี่และไม่กี่ร้อยหยวนให้ยายของลูก โอเคไหม?”

ดงซูบินตอบกลับ “แม่ถ้า แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ผมจะไม่สนใจพวกเขาอีกเลย”

ลวนเสี่ยวผิงไม่อยากขัดกับลูกชายของเธอและไม่ต้องการให้เขาให้เงินกับพวกเขา แต่เนื่องจากลวนเสี่ยวผิงเป็นคนในครอบครัวนี้ พี่สะใภ้และพี่สาวปฏิบัติต่อเธออย่างดีก่อนหน้านี้ มันจะเป็นการหยาบคายถ้าลูกชายของเธอไม่ได้ให้ของขวัญกับพวกเขา เธอเห็นลูกชายของเธอนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆเธอพยายามกลั้นน้ำตา

ดงซูบินกลัวแม่ของเขาร้องไห้ "ฮะ? ทำไมแม่ร้องไห้อีกแล้ว ก็ได้…เอาล่ะ ผมจะไปซื้อบุหรี่ตอนนี้ !!! หยุดร้องไห้! ผมขอโทษ!"

ลวนเสี่ยวผิง พยักหน้าและเช็ดน้ำตาเธอ เธอรู้ว่าลูกชายของเธอดีต่อเธอและจะทำทุกอย่างที่เธอบอกเขาเมื่อเธอร้องไห้

ร้านค้าในหมู่บ้านไม่ได้ขายบุหรี่หัวฮั่ว บุหรี่ที่ดีที่สุดมีเพียงบุหรี่ซูซี่ เท่านั้นและ ดงซูบิน ซื้อบุหรี่ที่เหลือทั้งหมดในร้านก่อนที่จะกลับไปที่ห้องของแม่ เขาวางบุหรี่และ 1,000 หยวนบนโต๊ะเครื่องแป้ง “แม่ให้สิ่งเหล่านี้กับพวกเขาในวันพรุ่งนี้ แค่บอกว่ามาจากผม” หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมาจากกระเป๋าของเขาและมอบให้กับแม่ของเขา

ลวนเสี่ยวผิง ถาม “นี่อะไรน่ะ?”

“ในบัญชีนี้มีประมาณ 300,000 หยวน เก็บมันไว้. เพียงซื้อสิ่งที่คุณต้องการ”

"ฮะ?" ลวนเสี่ยวผิงตกตะลึง “ลูกได้เงินเยอะจากนี้มากจากไหน!”

“อยากรู้? อย่าตื่นเต้นมาก ผมจะบอกแม่ช้าๆ” ดงซูบินหัวเราะและมีแขนโอบไหล่ของแม่ “ผมไม่กล้าบอกแม่ก่อนหน้านี้เพราะผมกลัวว่าแม่จะคิดว่าผมได้รับสินบน ผมได้รับเงินนี้ ระหว่างวันเรียนมหาวิทยาลัยผมทำงานพาร์ทไทม์ที่ตลาดโบราณ ผมเรียนรู้หลายอย่างที่นั่น ผมใช้สิ่งที่ผมได้เรียนรู้และพบสมบัติสองสามอย่างซึ่งผมขายได้ 5 ล้านบาท ตอนนี้ฉันกำลังจัดตั้ง บริษัท ประมูลกับฉูหยวน บริษัท จะตั้งขึ้นในไม่ช้า”

หลวนเสี่ยวผิงเกือบหมดสติเมื่อเธอได้ยิน 5 ล้าน “ลูกกำลังพูดความจริงหรือไม่? ลูกโกหกฉันหรือเปล่า”

ดงซูบิน ตอบกลับ “ไม่แน่นอน แม่สามารถถามฉูหยวนได้หากแม่ไม่เชื่อผม บริษัท ประมูลจะเปิดให้บริการเร็ว ๆ นี้”

“5 ล้าน…… 5 ล้าน…….” ลวนเสี่ยวผิงเป็นห่วงว่าลูกชายของเธอได้รับเงินของเขาด้วยวิธีการที่ผิดกฎหมาย เธอถามลูกชายของเธอสักพักก่อนที่เธอจะเชื่อเขา

ดงซูบินมอบบัตร ATM ซึ่งจดทะเบียนภายใต้ชื่อของฉูหยวนแก่แม่ของเขา หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะ “ตอนนี้ผมมีเงินมากและไม่รู้จะใช้อะไร แค่เอาไปซื้อเสื้อผ้าหรือรถจักรยานไฟฟ้า หากแม่อยากซื้ออะไรก็บอกผม”

ลวนเสี่ยวผิง ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วรับบัตร เธอเขียนบนกระดาษแล้ว วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ ลูกชายของเธอเป็นหัวหน้าสำนักความมั่นคงสาธารณะของมณฑลและยังมีเงิน 5 ล้านหยวน! ครอบครัวซูบินจะไม่ถูกดูถูกอีกต่อไปแล้ว !!!