ตอนที่ 7 ค่ำคืนที่มืดมิดบนดวงจันทร์โฉมใหม่ 2
ตอนที่ 7 ค่ำคืนที่มืดมิดบนดวงจันทร์โฉมใหม่ 2
จียุนรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงแสดงท่าทีอย่างนั้น แต่แล้วพวกเขาเลือกเข้าหาเธอผิดวิธี ยิ่งทำแบบนี้ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกดีขึ้นแต่กลับติดลบลงไปอีก
เธอถอนหายใจอีกครั้งขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูไปที่ห้องสุ่ม
เธอได้ยินเสียงผ่านประตู
“เฮ้ย นายเองก็เล็งจียุนไว้เหรอ?”
มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย เขาเป็นนักศึกษาใหม่และอยู่ชมรมอาสาสมัครเดียวกันกับจียุน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหนึ่งในชายที่ฉกไม้กวาดตอนที่เธอกำลังกวาดพื้น
“ก็ใช่น่ะสิ นี่นายก็มาที่นี่เพราะเหตุผลเดียวกันใช่ไหม? มีใครบ้างละที่เข้ามาเป็นจิตอาสาเพื่อไม่ได้มาจีบจียุน?”
นั่นเป็นอีกเสียงที่คุ้นเคย เขาเป็นน้องใหม่อีกคนที่เข้าร่วมชมรมเดียวกับเธอ และยังเป็นคนฉกเตาอบออกจากมือในขณะที่เธอกำลังจะขนย้ายมัน
จียุนรู้สึกตกตะลึงตั้งแต่ได้ยินเสียงซุบซิบเรื่องเธอ มือจียุนเริ่มชาขณะที่มือวางไว้ที่ลูกบิดประตู จากนั้นเธอยังคงได้ยินเสียงอื่นแทรกเข้ามาอีก
"ให้ตายเถอะ เจอเธอครั้งแรกนี่ทำฉันอึ้งไปเลย ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้เจอคนหน้าตาแบบนี้อีกไหม? ขนาดดารายังไม่งดงามงามเท่าเธอ"
“ฉันเคยมีโอกาสได้เจอดาราอยู่บ้าง พวกนั้นเทียบเธอไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว แม้ว่าจียุนจะร้องหรือว่าเต้นไม่เป็น แต่ถ้าได้รับการฝึกฝนรับรองเธอต้องได้เป็นดาราลำดับต้นของประเทศเป็นแน่”
“แถมบุคลิกและหุ่นนั่นยังดูดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ คงไม่ได้มาจากตระกูลร่ำรวยอะไรทำนองนี้หรอกมั้ง?”
“ครอบครัวเธอทำธุรกิจขนาดย่อมของประเทศ ใช่เธอเพียบพร้อมทุกอย่าง”
“เธอแทบไม่ต่างอะไรกับวัสดุที่สมบูรณ์แบบ ได้ออกเดทกับเธอสักครั้งคงดี กับคนที่ดูดีตลอดเวลาแบบนั้น เรื่องบนเตียงยามราตรีคงเร่าร้อนไม่ใช่น้อยแน่ ทั้งยังว่านอนสอนง่าย ได้โลดแล่นกับเธอสักครั้งคงสนุกไม่ใช่น้อย”
“หญิงสาวแบบเธอ ตอนอยู่บนเตียงคงซุกซนไม่น้อย...”
จียุนวิ่งออกมาจากตรงนั้นราวกับกำลังวิ่งหนี นั่นคือสิ่งเดียวที่จะทำได้
เรื่องราวเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ชายเหล่านั้นต่อหน้าเธอทำตัวเป็นคนดีโดยตลอด แต่นั่นก็เพราะหลงใหลใบหน้าและฐานะ เธอสามารถวางมาดเป็นเจ้าหญิงให้รู้สึกสะดวกสบายได้ ทว่าหัวใจของเธอไม่อาจปล่อยให้ทำ และเธอก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นด้วย
“เฮ้ จียุน!”
เธอได้ยินเสียงคนเรียกตามหลัง จียุนถอนหายใจ นั่นคืออีกเสียงที่คุ้นเคยเช่นกัน
“คุณอยู่นี่เอง ในที่สุดก็เจอสักที”
อีกฝ่ายคือมินซุงที่เป็นประธานชมรม จียุนเปลี่ยนสีหน้ารวดเร็ว ลบความขยะแขยงบนใบหน้าหายวับ เธอเผยยิ้ม ทว่าไม่ได้พยายามทำให้ดูดีในสายตาอีกฝ่าย แต่หากเผยท่าทีเศร้าสลดออกมาแม้เพียงนิด ชายเหล่านั้นจะฉวยโอกาสเข้าใกล้ชิด พวกนั้นจะพยายามหาทางแก้ปัญหาให้เธอ
“พี่ชายตามหาฉันมีอะไรรึเปล่าค่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่กำลังสงสัยว่าเธอทำงานเหนื่อยรึเปล่า?”
‘ไม่เหนื่อยเลยสักนิด ก็เพราะพวกคุณนั่นแหละ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า’
เธออยากจะบอกความในใจออกไป แต่แล้วเหมือนคำพูดติดอยู่ในลำคอ สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่พูดออกไป
“ไม่เหนื่อยค่ะ ทุกอย่างปกติดี หลายคนเข้ามาช่วยฉัน รวมถึงพี่ก็ด้วย”
“คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ หญิงสาวคนอื่นได้รับมอบหมายทำแต่งานง่าย แต่เธอกลับได้รับมอบหมายงานหนักทั้งนั้น”
มินซุงพูดอย่างมีเลศนัยขณะที่เขายืนอยู่ข้างจียุน
“ผมไม่เคยคิดว่าผู้อำนวยการเป็นคนแบบนั้น แต่นี่มันมากไป หล่อนคงอิจฉาเพราะอายุเริ่มมากขึ้น และอีกอย่างผมคิดว่าคุณน่ารักมากเกินไป”
เขาพูดขณะที่ชำเลืองมองจียุน
“ถ้าคุณต้องการอะไรก็ขอแค่พูด ผมจะช่วยคุณทุกอย่างที่คุณต้องการ”
“ไม่ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ”
มินซุงยังขัดขืนและพยายามเข้าใกล้ชิดมากขึ้น ขณะเดียวกันเธอยังยืนยันที่จะปฏิเสธเสียงแข็ง มินซุงเริ่มรู้สึกอึดอัดใจแล้วตอบกลับไปว่า ‘งั้นก็ได้’ ก่อนที่จะถอยออกมา’
ปกติแล้วมินซุงจะไม่รีบถอยออกมา เขาโชกโชนเรื่องผู้หญิงมากและรู้วิธี ‘พิชิตใจหญิง’แต่พอเขาเจอผู้หญิงเมินเฉยกลับแบบนี้ ในหัวเขามีบทละครหลายตัวที่อยากจะลองแสดงออกไป
แต่แล้วเขาไม่สามารถทำตามแผนอย่างที่คิดไว้ได้ แม้ว่าจะผ่านประสบการณ์ล่อลวงผู้หญิงมาเยอะ แต่กับจียุนเธอเป็นหนึ่งในหญิงสาวที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็น หัวใจเขาเริ่มเต้นแรง กว่าจะเปล่งคำพูดออกมาได้แต่ละคำช่างยากลำบาก เขามีท่าทีเหมือนสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน
“วิ้ว!”
มินซุงหันหลังไป ไหล่หย่อนคล้อยเล็กน้อยในขณะที่จากไป จียุนเริ่มถอนหายใจอีกครั้งขณะมองไปยังหลังเขา
กาลเวลาผ่านไป ปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง แต่ท้ายที่สุดงานที่มูลนิธิเด็กกำพร้าก็เริ่มคลี่คลายลง จียุนยังคงมองหางานอื่นที่ได้รับมอบหมายให้ทำ
หลังจากที่จียุนซักเสื้อผ้าเด็กเสร็จ เธออยากมีเวลาพักจึงไปนั่งที่สนามเด็กเล่นขนาดเล็กในมูลนิธิเด็กกำพร้าแห่งนี้
“เธอทำได้ดีมากนะ”
มีใครบางคนพูดคุยกับเธออีกครั้ง แต่แล้วมันไม่ใช่เสียงของชายที่แสนน่ารำคาญที่ได้ยินตลอดเวลา มันเป็นเสียงอบอุ่นและอ่อนโยน ราวอย่างกับเสียงคุณยายของเธอที่อาศัยอยู่ในชนบท
จียุนหันไป ผู้อำนวยการกำลังยืนถือแก้วกาแฟสองใบขณะที่กำลังมองไปยังจียุน
“เวลาพักแบบนี้ เธอพอจะมีเวลาคุยกับหญิงชราอย่างฉันบ้างไหม?”
ผู้อำนวยการกำลังนั่งลงตรงข้างเธอพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้จียุน
“อืม ขอบคุณค่ะ”
จียุนรับแก้วกาแฟด้วยสองมือ กาแฟเย็นทำให้มือเธอเย็นไปด้วย
ผู้อำนวยการเปิดฝาแก้วกาแฟแล้วดื่ม ส่วนจียุนก็เริ่มเปิดฝาแก้วกาแฟเช่นกัน
“อันที่จริง ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษคุณ จียุน”
กาแฟรสขมค่อนหวานกำลังไหลลงคอเธอ เมื่อได้ยินผู้อำนวยการกำลังพูดคำนั้น
“อะไรกันคะ? ทำไมคุณถึงต้องมาขอโทษฉัน?”
“ก็วันนี้ฉันใช้งานจียุนเยอะไปหน่อย ฉันแค่อยากใช้แรงงานพวกผู้ชายที่ตกหลุมรักเธอไงล่ะ”
