9 ขอบคุณที่โลกนี้มีหนังสือ

“ผมว่าไม่ได้วาร์ปกันง่ายๆ เพราะในเกมที่เราเล่น มันต้องเสียค่าใช้จ่ายในการเทเลพอร์ต และยิ่งกว่านั้นคือ คนที่จะเทเลได้ก็ต้องเคยไปจุดนั้นมาแล้ว” ซิสถือขนกระต่ายอยู่ในมือ

“ถูกต้องแล้วล่ะ มีทักษะไม่น้อยเหมือนกันนะเรา” ลุงพูดต่อ “แล้วจะเอายังไงกับขนกระต่ายล่ะ”

“ลุงอยู่มากี่ปีแล้วนะ” ซิสมองไปที่กระเป๋าของลุงออคัส

“ประมาณสิบปี” ลุงยกกระเป๋าให้ซิสถือ “ขนกระต่ายนำไปสร้างอะไรได้หลายอย่าง ผ้าคลุม หมวก เสื้อ หรือจะเป็นกระเป๋า”

“ลุงเล่นบทบาทอะไร” คิวถาม

“ไม่เชิง เอาเป็นว่า ลุงชอบการทำอาหาร และผลิตไอเท็มแบบง่ายๆ ถ้าจะทำกระเป๋าก็ได้ถ้าเจ้าของไอเท็มสนใจ” ลุงพูดอย่างสบายใจ

“แน่นอน รบกวนลุงด้วยครับ” ซิสพูดอย่างสุภาพ

หมูป่าเสียบไม้ย่าง รสชาติเยี่ยม ส่วนใหญ่ก็กินแต่ ขนมปัง ผลไม้ เยลลี่ ลูกกวาด น้ำผลไม้ ซุปหมูป่าถูกจัดใส่ห่อกลายเป็นไอเท็มที่จะใช้งานเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ต้องไม่เกิน 7 วัน ลุงออคัสมอบให้คนล่ะ 2 ชิ้น

ต่อจากนั้นลุงออคัสวางแผ่นหนังขนาดเท่าโต๊ะ ม้วนเล็กนิดเดียวตอนที่หยิบออกจากกระเป๋า พอกางออกก็ใหญ่ขึ้น ซิสนำขนกระต่ายให้ ลุงออคัสวางขนกระต่ายลงบนแผ่นหนัง เปลือกไม้ขนาดเล็ก 2 ชิ้น ยางต้นไม้ 3 หยด เปลือกหอยทาก 4 อัน ประทับฝ่ามือลงบนแผ่นหนัง เกิดแสงสีขาว จากนั้นก็กลายเป็นกระเป๋าขนกระต่ายเล็กๆ สีดำ

“ขอโทษที ลุงลืมไปว่ามันจะเปลี่ยนสี ถ้าเราใส่มันน้อยชิ้น ขนกระต่ายสัก 3 ชิ้นจะทำให้กระเป๋าเป็นสีขาว” ลุงอธิบาย “หรือไม่ก็น้ำยาย้อมสี”

“ไม่เป็นไรครับลุง สีดำผมก็ใชัได้ ไม่มีปัญหา” ซิสดีใจ

“ในการผลิตไอเท็ม แน่นอน มันตัองมีค่าใช้จ่ายถูกไหม” คิวเสริม “ค่าวิชาน่ะ”

“ฮ่าๆ นายนี่มันหัวการค้าจริงๆ” ลุงออคัสหัวเราะ

“เท่าไหร่ครับ” ซิสถาม ในขณะที่เขามีไม่ถึง 1 ทอง

“ลุงยังไม่ต้องการเงินตอนนี้ ลุงอยากได้หางหมูป่า” ลุงพูดต่อ “เอามันมาเป็นการแลกเปลี่ยนแล้วกัน”

“แล้วทำไมลุงไม่ไปซื้อจากคนที่หาได้” คิวถาม

“แตกต่างกันที่ความสดใหม่ คนทำอาหาร หรือปรุงยาย่อมรู้ดี” ลุงออคัสตอบ

ลุงดูก็รู้ว่าไม่สามารถเรียกเงินได้จากคนที่เข้ามาใหม่ และอยากจะเห็นการพัฒนาของผู้เริ่มต้นทั้งสองคน

เช่นเดียวกัน หากเรียกมากกว่า 1 ทอง ซิสไม่มีจ่าย แน่นอนเหละ อย่างต่ำก็หลายทองอยู่ ซิสเดา

“งั้นอีกสองวันเจอกันที่ประตูเมืองทิศตะวันออกตอนกลางวัน” ลุงเก็บข้าวของลุกขึ้นยืน

“ตกลงครับลุงออคัส” ซิสยืนขึ้นอย่างสุภาพ “ผมจะหาสิ่งนั้นเพื่อแลกเปลี่ยนกระเป๋าใบนี้”

“เกือบลืม” ลุงจับสมุดของคิวขึ้นมา “สิ่งที่อยู่ในเล่มนี้มันอาจจะบอกวิธีการ หรือไม่บอก สิ่งสำคัญของผู้อ่านก็คือ การคิด. พวกนายพึ่งมันตลอดไม่ได้หรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ใช้มัน. ข้อมูลที่ดีเยี่ยมก็ไร้ความหมาย หากไม่ได้นำไปใช้ประโยชน์ ดึงศักยภาพของสิ่งที่เรามีออกมาให้เต็มที่ นั่นดีที่สุด อย่างที่นายเป็น ซิส”

“ขอบคุณที่โลกนี้มีหนังสือ” ซิสนึกถึงช่วงเวลาที่อ่านหนังสือ

“ลุงมีหนังสือสนุกๆ อีกมากมาย” ลุงกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้และหายไปกับสายลม

คิวยืนงงอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะเดินต่อไป

“คิวนายเหลือโพชั่นกี่ขวด” ซิสเดินออกมาจากพุ่มไม้

“20 ขวด” คิวนับรอบตัว “แต่ระเบิดต้องสร้างเพิ่มอีกนิดหน่อย”

“เท่ากัน งั้นเรามาลุยให้สุดไปเลย ก่อนจะกลับเข้าเมือง” ซิสพุ่งเข้าไปโจมตีหมู่ป่าขนาดกลาง

ต่อสู้อย่างดุเดือดในป่า ควันของระเบิดลอยทั่ว เสียงท่อกระทบกับแผ่นหลังของมอนสเตอร์ ทักษะที่มีได้ถูกใช้ออกมา ความเหนื่อยล้า หยาดเหงื่อ หมูป่าขนาดกลางไม่ต่ำกว่า 80 ตัวที่ถูกกำจัด ไม่มีวี่แววของไอเท็มหางหมู่ป่า

ซิสวางแผนในการต่อสู้ให้ใช้โพชั่นน้อยที่สุด การโจมตีโดยการให้คิวเป็นตัวล่อ ซิสโจมตีด้านข้าง กำจัดไปทีล่ะตัว ถ้าหากมันโผล่มาเยอะ ค่อยใช้ระเบิด

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน” ซิสมองไปที่คิว

“อืม เหนื่อยจริงๆ” คิวเสริม “ดูสิ เราได้เนื้อหมูป่า หนังหมูป่า และเขี้ยว เก็บเนื้อไว้ทำอาหารนิดหน่อย ที่เหลือขายให้หมด อย่างต่ำก็ 20,000 ทองเชียวนะ”

“ไม่สิ เลเวลก็ขึ้นมาด้วย” คิวห่อไอเท็มที่ได้รับเป็นถุงเดียว “กลับกันเถอะ”

โรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองหลวง

อยู่ริมถนนเล็กๆ ทางเข้ามีร้านขายไอเท็มทั่วไป โคมไฟประดับมีใยแมงมุมเกาะอยู่ ผู้คนถือถุงเข้าไปหน้าร้านค้าเพื่อขายของจิปาถะ หน้าโรงแรมมีป้ายไฟห้อยลงมา บ้านไม้ขนาดเล็ก ประตูไม้ผุ รูปภาพคนที่เคยมาเยือนเต็มฝาผนัง ถัดเข้าไป ก่อนจะไปถึงบันได ก็มีบาร์ เก้าอี้สูงประมาณ 6 ตัว โต๊ะอาหาร รูปร่างไม่เหมือนกัน 3 ชุด

บนบ้านนี้มีห้องพักขนาดเล็ก 8 ห้อง ซิสและคิวได้พักห้องเดียวกัน ที่จริงแล้วห้องทุกห้องพักได้แค่หนึ่งคน แต่ได้ข่าวมาว่า บางห้องก็นอนถึงสี่คน

ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เหล่านักผจญภัยต่างก็เดินกลับที่พัก

“โลกนี้ก็ไม่ต่างกับโลกที่เราอยู่สักเท่าไหร่” ซิสพูดในขณะที่เดินเข้าไปที่พัก

“มันก็เหมือนจะตื่นเต้นแต่ไม่สินะ” คิวพูดต่อ “ในการทำงานคนเราก็ทำอะไรซ้ำไปซ้ำมา แปลกใหม่บ้าง แต่เชื่อเถอะ มีอะไรที่เรายังไม่รู้”

“แล้วเราควรรู้หรือไม่ควรรู้” ซิสผลักประตูโรงแรม “อะไรคือคำตอบ ไม่รู้สิ แต่ที่แน่นอนก็คือ ฉันต้องหาเงินมาใช้หนี้”

คนในบาร์หันมามองเขาทั้งสองคน

“เงียบหน่อยซิส” คิวดันซิสขึ้นบันไดและเปิดห้อง “ไม่ว่าจะโลกไหนๆ เรื่องเงินไม่สมควรที่จะพูดมากนัก คนบางคนจับเงินก็กลายเป็นมอนสเตอร์ไปเลยก็มี”

“ขอโทษที ฉันแค่หงุดหงิด กับปัญหาที่ฉันเผชิญอยู่ตอนนี้” ซิสชกไปที่ตู้เก็บของ

“มีอะไรนายก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ เราจะได้ช่วยกันแก้ไขปัญหา” คิวจัดของในกระเป๋า “หลังจากส่งภารกิจ หางหมูป่า เราจะไปตลาดมืดกัน”