3 สิ่งที่ควรทำอันดับแรกคือ

“ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับเกมมากกว่าสิ่งอื่น แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าใครนะ” ซิสอธิบาย “ฉันหาทางชนะบอสได้เสมอ แต่ต้องใช้หัวคิดหน่อยนะ”

“เพราะฉันรู้ไงว่า ฉันพามาไม่ผิดคน ฮ่าๆ” คิวเปิดประตู

ในห้องขนาดกลาง ผนังสีเทาเข้มประดับไปด้วยลายการ์ตูนท้องทะเล อีกด้านเป็นภูเขา มีรูปวัวถือค้อนใหญ่แขวนอยู่ โคมไฟรูปฟักทอง

“ยินดีต้อนรับนักผจญภัย วันนี้คุณผจญภัยแล้วหรือยัง” เสียงประกาศจากลำโพง

“งานอะไร เฝ้าคอมพิวเตอร์รึเปล่า” ซิสพูดลอยๆ

“ลองมองไปรอบๆ นายเห็นอะไรบ้าง”

“ก็ มีโต๊ะ ไม้กวาด กล่องกระดาษ โซฟา แล้วก็ผู้ดูแลประตู” ซิสพูดเสริม “แต่เดี๋ยวนะ ประตูนั่นมันแปลกๆ ว่าไหม”

“ใช่แล้วล่ะ ประตูมิติ เขาเรียกกันว่าอย่างนั้น ชื่อจริงๆ ฉันไม่รู้หรอก” คิวกอดคอซิส เดินตรงไปที่ประตู “เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา เข้าไปกันเลย!”

แสงสาดส่อง แรงลม ทำให้ตัวซิสเด้งออกมาจากประตูคล้ายคลื่นน้ำยืดหยุ่นอยู่ระหว่างเสาสองข้าง

“คิว คิว!” ซิสตะโกนเรียก “คิว!”

ผู้คุมประตูเดินมาจับตัว แล้วนำไปที่ห้องกักขัง ถามข้อมูลว่าเป็นใครมาจากไหน แล้วทำไมถึงไม่ผ่านเข้าไป ซิสพยายามเล่าเรื่องราวให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ผล เวลาผ่านไปสักพัก

คิวโผล่กลับมา เขาใช้เวลาอธิบายให้ผู้คุมประตูอยู่สักพักหนึ่ง กว่าจะเจรจากันเข้าใจ

“คิว นายเกือบทำฉันตาย”

“ขอโทษที ฉันลืมไป ว่าต้องทำอะไรก่อน” คิวพูดต่อ “จริงๆ แล้ว เราควรจะลงทะเบียนยืนยันตัวตนก่อน เราจะเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีไอ้นี่” ชี้ไปที่กำไลข้อมือ

“กำไรข้อมือ” ซิสกำลังนึกถึงผู้คนมากมายที่สวมกำไรข้อมือ

คิวพาซิสออกจากทางหนีไฟ เพื่อเข้าไปสู่ร้านสะดวกซื้อ ในร้านเต็มไปด้วยขนม อาหาร โมเดลตุ๊กตาสัตว์ประหลาด หน้าตาแปลกๆ หุ่นปั้นนักผจญภัย ตลับเกม แผ่นพับ แผนที่เกมที่เขาทั้งสองคนเคยเล่น ทุกสิ่งอย่าง เหมือนกับโลกในเกม

“ฉันชอบร้านสะดวกซื้อนี้จัง” ซิสบอก

“ดีแล้วที่ชอบ นายจะเจอสิ่งที่นายชอบอีกเยอะ” คิวพูด

“คิว ขอคุยก่อนสักแปปนึงได้ไหม ฉันมีอะไรสงสัย” ซิสพูดเสริม “นายตั้งคำถาม ฉันตอบคำถาม เหมือนการสมัครงานไปแล้ว แต่นายยังไม่ได้บอกว่าจะให้ไปทำงานอะไร”

“งานที่ต้องทำ คือ นายต้องค้นหาเศษเสี้ยวความถนัดเพื่อทำสิ่งนั้น บางคนใช้พรสวรรค์ บางคนใช้พรแสวง” คิวเคาะประตูในร้านสะดวกซื้อ “บางคนทำตลอดชีวิต บางคนแค่ชั่วคราว แต่ฉันแค่แนะนำในสิ่งที่ฉันทำอยู่”

“งานอะไรของมัน เดินเข้าทางหนีไฟ แล้วก็เข้าประตู” ซิสรู้สึกสงสัย

ในหัวของซิสเต็มไปด้วยคำถาม ถ้าให้เขาเดา น่าจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ พ่อมด แม่มด เวทย์มนต์ แบบที่เขาเคยดูมาในโรงภาพยนตร์ แต่ในอีกมุมหนึ่ง ก็ทำให้คิดถึง การทำงานด้านมืด การค้ายาเสพติด การทำสิ่งผิดกฎหมาย เพราะต้องมีคนดูแลประตู ประตูนั้นจะส่งเราไปไหน ซิสก็ยังไม่รู้

“คิว! ฉันไม่อยากทำงานผิดกฎหมาย ขอตัวก่อน” ซิสลุกจากที่นั่ง

“เดี๋ยวก่อน” ประตูเปิดออก แต่คิวหันมาคว้าตัวซิสไว้ “ฟังนะ สิ่งที่ฉันจะบอก นายอาจจะไม่เชื่อ หรืออาจจะว่าฉันบ้า นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องพานายมาพิสูจน์ด้วยตาของนายเอง และที่เรากำลังทำ คือ การเริ่มต้น”

“อะไรล่ะ พูดออกมา สัญญาฉันจะไม่ว่านายบ้า” ซิสคิ้วขมวด

“เอาล่ะ” คิวสูดลมหายใจ “ฟังฉันนะ อีกด้านของประตู คือ โลกแห่งเกม เกมที่เราเคยเล่นกัน แต่อันนี้เป็นความเหมือนที่สมจริง ในโลกแห่งนั้นมีผู้คนสามารถทำมันเป็นอาชีพได้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่านายเหมาะกับวิธีการไหน”

“เข้าประตูไปเพื่อเล่นเกม คอมพิวเตอร์เนี่ยนะ” ซิสหัวเราะ “เราทั้งสองคนบ้าไปแล้วจริงๆ”

“ไม่เชิง” คิวเสริม “อย่างบางคนก็ออกแบบตุ๊กตาเกี่ยวกับเกมขาย ฉันว่านายน่าจะทำอะไรในแบบของนายออกมาขายได้บ้าง แววตานายกำลังเป็นทุกข์เรื่องเงินนะ”

ซิสนิ่งเงียบไปถึงคำที่แทงใจดำเข้าเต็มๆ เหมือนกับว่าซิสไม่สามารถปิดบังปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่ได้ คิวผู้ที่เป็นเพื่อนเขามายาวนานที่สุด ถึงแม้จะจากกันไปประมาณ 5 ปีกว่าๆ แต่ก็ยังคงรับรู้ได้ ด้วยสายตา

“เอาเถอะ ฟังดูโง่ๆ ดี ฉันชอบ ถ้าได้ทำในสิ่งที่ฉันพอทำได้นะ” ซิสพูด “สิ่งที่เราควรทำอันดับแรกคืออะไร”

คิวพาซิสเดินเข้าไปในประตู ห้องคล้ายกับทำบัตรประจำตัว เอกสาร ถ่ายรูป สแกนนิ้วมือ ซึ่งเท่าที่มองแล้ว สิ่งนั้นไม่ได้ใช้เลยสักนิด เพราะมีรอยฝุ่นเต็มไปหมด คงมีแต่ตู้เก็บเอกสารมีสัญลักษณ์วงกลมเล็กๆ สองวง ที่เหมือนว่าจะเปิด - ปิด อยู่เป็นประจำ

“ลุงพิล อยู่ไหมครับ” คิว ส่งเสียง ไม่มีวี่แววตอบกลับ

“ซิส ค่าใช้จ่ายอยู่ประมาณ 100,000 ทอง” คิวชี้ไปที่สายรัดข้อมือของเขา

“แย่แล้ว” ซิสก้มหน้า เขารู้สึกถึงปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่เช่นเดียวกับการกระทำที่ผ่านมา

“ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก ทั้งตัวมีแค่ 500 ทอง นายมีให้ยืมก่อนไหม” ซิสพูดขึ้นอีก “ฉันดำรงชีวิตอยู่ด้วยเงินวันล่ะ 6 ทองเอง”

“ขอคิดดูก่อนนะ” คิวครุ่นคิดสักพัก

เงาด้านหลังก็โผล่ออกมา

“ไม่เป็นไรลุงรอได้” ลุงพิลเดินมาด้านหลัง

“ลุงพิล ไม่ได้เจอซะนาน นี่เพื่อนผม เขาต้องการไปผจญภัย” คิวพูดอย่างดีใจ

“เงินมา ของไป แค่นั้นจบ” เสียงดุดัน และแผ่วปลาย “สบายดีนะ คิว”