2 การเริ่มต้น

ความโกรธตัวเอง ในภาพอดีต ย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจเขา ภาพในหัวก็ไม่ต่างกัน นึกถึงแต่สิ่งที่มันทำร้ายจิตใจของเขา ความเชื่อที่เขาเชื่อมาตลอดในตอนที่เขาโต กลับไม่ใช่อย่างที่ควรจะเชื่อ

เขาเปิดจดหมายอีกรอบ ลายมือไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่นัก

‘ผมทำงานอยู่ สบายดีครับ ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพ่อและแม่เลย รอให้งานเข้าที่เข้าทางก่อนนะครับ จะไปหา’

น้ำตาไหลไปที่ปลายหางตาอีกรอบ ซิสรู้ตัวดีว่าเขามาถึงทางตันสุดๆ ของชีวิต ไม่มีเงินจะดำเนินชีวิตอีกต่อไปในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เจ็บใจที่ตนเองเลือกงานเพราะคนอื่น ทำให้เขามีชีวิตที่ทุกข์ทรมาน

แต่หนึ่งปีก่อนหน้านั้น เขาเข้าสู่หนังสือจำนวนมากจึงทำให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

นกบินมาเกาะที่ต้นไม้ แมวสีส้มผสมขาว แอบมองซิสผ่านหน้าต่าง

เวลาผ่านไป ตั้งสติได้ ก็คิดได้ว่า ตัวเองนั้นยังไม่ได้กินอะไรเลย แถมยังหิวมาก

ความหิวทำให้ซิสกินอย่างเต็มที่ ในร้านอาหารที่ตอนเด็กเขามาประจำ ตอนนั้นไม่ใส่พริก แต่ตอนนี้ขอเผ็ด เพื่อจะได้อะไรเขาก็ยังไม่เข้าใจ และดูเหมือนคนที่ทำอาหารให้เขากินไม่ใช่ป้าคนนั้นอีกแล้ว ดูแล้วน่าจะเป็นลูกสาวของแกมากกว่า

เวลาผ่านไปหลายวัน ซิสเดินสมัครงานในหมู่บ้าน คนตัดไม้ , ผ่าฟืน , ปลูกข้าว , เก็บผลไม้ แต่ยังไม่มีตำแหน่งว่าง ไม่มีวี่แววจะได้งานทำ

“นี่เราต้องกลับมาทำงานที่เราไม่ถนัดอีกแล้วใช่ไหม” ซิสพูดคนเดียว

“เอาหน่าอย่าเลือกงานนักเลยมีอะไรให้ทำก็ทำไป ยอมรับชะตากรรมในอดีตที่ผ่านมาซะ!”

เขารู้ตัวเองดีว่าไม่ถนัด ตอนที่อยู่ในขอบเมืองเขาทำงานสารพัดระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย และงานล่าสุดขนย้ายท่อเหล็กซึ่งทำได้ไม่นาน

ซิสเดินวนเวียนอยู่ในหมู่บ้าน

“ซิส ใช่ไหม” เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันตะโกนเรียก

“นายเป็นใคร”

“ให้ตายเถอะ” เด็กหนุ่มทำหน้าเซ็ง “ฉันจำนายได้เสมอ ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปสักกี่ปี แต่นายตอบแทนฉันด้วยการลืม มันน่าเสียใจซะจริงๆ”

“เอ่อ พอดีฉันไม่รู้จักนาย ฉันรู้จักแต่เพื่อนของฉันในหมู่บ้านนี้” ซิส อธิบาย “เพื่อนฉันมีดวงตาสีฟ้า ชอบกินขนมปัง เวลานอนก็นิ่งสนิทเหมือนคนตาย ที่สำคัญ ชอบทำอะไรโง่ๆ ไปด้วยกัน”

“พอแล้วซิส นายนี่มัน..” คิวพูดแทรกขึ้นมา

จากนั้นเขาทั้งคู่ก็เดินไปในหมู่บ้าน ผู้คนบางตา ร้านอาหารไม่กี่ร้าน ซิสรู้สึกสงบกว่าตอนที่อยู่ขอบเมือง ความวุ่นวาย ที่ไม่มีสิ้นสุด ต่อให้เป็นเวลานอน ก็ยังคงมีเสียง แต่หมู่บ้านที่เขาจากมาไกล เปลี่ยนแปลงไปไม่มากนัก

“นี่คิว”

“ว่าไง”

“ช่วงนี้นายทำอะไรอยู่” ซิสถาม

“ก็ไม่ทำอะไรนะ” คิวพับจดหมาย “สองสามวันมานี้ ต้องช่วยเหลืองานศพคุณปู่น่ะ”

“ไม่ หมายถึงนายทำงานอะไรรึเปล่า” ซิสมีสีหน้ากังวล

“เป็นอะไรไป ต้องการหางานรึยังไง” คิวพูดเสริม “เอาเป็นว่าถ้าสนใจ พรุ่งนี้มาเจอกันที่ลานจอดรถร้านสะดวกซื้อนะ วันนี้ฉันขอตัวก่อน”

คิวท่าทีดูเหมือนจะรีบ ก็เลยคุยกันไม่จบ ส่วนซิส ก็ว้าวุ่นใจ วิตกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และยังไม่เกิดขึ้น

“สูดลมหายใจลึกๆ” ซิสบอกกับตัวเอง

ลานจอดรถ

“ลานจอดรถ ก็มีแต่รถเต็มไปหมด”

ซิสเดินวนไปรอบๆ เหมือนความรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่าง

“พร้อมไหมซิสคุง” เสียงตะโกนมาจากด้านหลัง “ทางด้านนี้”

ซิสเดินตามคิวไป เพื่อไปยัง “ทางหนีไฟ”

“นี่เรามาที่นี่ทำไม” ซิสถาม “มันมีงานอะไรให้ทำงั้นหรอ”

“เดี๋ยวก็รู้” คิวอมยิ้มเล็กๆ “ว่าแต่ขอถามคำถามสักสามข้อก่อน”

“เล่นเกมล่าสุดเมื่อไหร่” คำถามข้อที่หนึ่ง

“6 ปีที่แล้ว” ซิสตอบ ใบหน้าคิวผิดหวัง “ก็มีบ้างตอนเรียนและทำงาน แต่ไม่ได้เต็มที่เหมือนเมื่อก่อนตอนเราอยู่ด้วยกัน”

“คิดว่าทักษะการเล่นเกมของตนเอง ให้กี่คะแนน เต็ม 10” คำถามข้อที่สอง

“ถ้าเป็นรูปแบบผจญภัย เก็บเลเวล หาของ ให้ 7 แต่ถ้าลับสมอง ลองปัญญา เอาไป 2 พอ” ซิสหัวเราะ

คิวรู้สึกมีความหวัง

“อะไรคือจุดเด่นของนาย” คำถามข้อที่สาม

“ไม่มี” ซิสตอบ

“ไม่มีไม่ได้นะเว้ย” คิวหยุดเดิน “อะไรที่บ่งบอกว่านายเป็นนายมากที่สุด โดยที่ตัวเองรู้จักตัวเอง”