18 ภารกิจปลดหนี้ คนมากันเพียบ
สมุดคู่มือถูกเปิดออก เปิดไปหน้าเมืองหลวง ถัดไปเพื่อหามมอนสเตอร์ทางทิศเหนือ
“อันนี้ก็ไม่ใช่ อันนี้ก็ยังไม่ใช่” คิวเปิดหน้าถัดไป
“ใช่หรือเปล่า” ซิสชี้ไปที่รูปเล็กๆ มีปีก
“ไม่นะ ดูเหมือนนกมากกว่า” คิวเสริม “ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เลยจากที่เราอยู่ขึ้นไปก็หมู่บ้านทานตะวัน”
“ไหนๆ หมู่บ้านทานตะวัน” ซิสรีบขอดู
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า ไม่มีอะไร” ซิสยิ้ม “อยากไปสักครั้ง”
“ได้สิ ไว้เราไปกัน” คิวจับหนังสือแน่น
“นั่นมันดันเจี้ยนโครงกระดูกไม่ใช่หรอ อยู่ไม่ไกลจากเราเลยนะ”
“ไม่ใช่” ตรงนี้ต่างหาก “ปีกเล็กๆ สามอัน มันคือที่อยู่ของพญาผึ้ง จากนั้นกดเข้าไปจะได้พบข้อมูล”
มินิบอส : พญาผึ้ง
เลเวล : ไม่ทราบ
วิธีกำจัด : ชนะมัน
ไอเท็มน่าสนใจ : หินสีเหลืองระดับ 1 , น้ำผึ้งสีรุ้ง
ปล. มีอยู่สามตัว ต้องกำจัดให้หมด ที่เคยค้นพบ มีอยู่สามชุด อยากจะได้สีรุ้ง ต้องต่อสู้หลังฝนตก จะบอกความลับให้ รอตอนเที่ยงคืน แสงจันทร์จะสาดส่องปีก อาจจะกลายเป็นสีรุ้งก็ได้
“สมุดคู่มือนายตลกนี่หว่า พวกเราสู้กันตอนกลางวันชนะได้ทุกรอบ แต่ไม่มีวี่แววปีกสีรุ้ง” อัศวินชุดเกราะเงาวาวยืนอยู่ด้านหลัง
“นายเป็นใคร” คิวแหงนมองขึ้นฟ้า
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ซิสพูดขึ้นมา
“ขอบใจมากสำหรับข้อมูล ฉันอยากจะขอซื้อสมุดนี้ต่อ แต่ดูสภาพแล้วไม่ไหว” อัศวินส่ายหัว
“ทางเราก็เช่นกัน ซุ่มอยู่นาน” นักผจญภัยสะพายธนูด้านหลังสามคนโผล่ออกมา
“ต้องขอบใจจริงๆ” อีกคนเอ่ย
“คิดว่าพวกนายจะได้อย่างนั้นหรือ” หินแปรสภาพเป็นนักผจญภัยสวมผ้าพันคอ ที่เอวมีมีดสั้น น้ำยาสีม่วงสองขวด
“โคตรเนียนเลย” ซิสเดินเข้าไปใกล้ๆ “ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิดท่านหญิง”
“อย่ามาเตะต้ององค์หญิงนะเจ้าบ้า” ท่อนไม้เล็กๆ พุ่งเข้ามาโจมตีซิสกระเด็นถอยออกมา
“ท่อนไม้พูดได้ โอ๊ย เจ็บๆ” ซิสลูบหัว “มีใครจะโผล่มาอีกไหม สมุดคู่มือนายมันเรียกแขกดีจริงๆ”
ตกเย็นวันนั้น เหล่านักผจญภัยที่มาล่าปีกสีรุ้งเหมือนกัน ก็เฝ้ารออย่างใจจด ใจจ่อ ล้อมรอบทั้งคู่ไว้ คิวปกป้องสมุดคู่มือสุดชีวิต ซิสก็สนใจในทักษะของเหล่านินจา ได้พูดคุยและสอบถาม แต่พวกเธอไม่ตอบซิสเลย นิ่งเหมือนหิน
นักธนูสามคนก็หลับโดยจุดไฟใส่แท่งยาว เพื่อให้ตัวเองตื่นในอีกห้าชั่วโมง
ซิสได้ลองจับดาบของอัศวิน
“ทำไมมันหนักอย่างนี้” ซิสยกแทบไม่ไหว
“ดาบสองมือทำด้วยแร่สีเงินระดับสาม ความแข็งแกร่งฟันบอสได้สบาย” อัศวินส่งเสียงผ่านหน้ากากเหล็ก
“ทั้งตัวเลยไหม” ซิสเอานิ้วจิ้มเกราะ
“ใช่ สนใจเข้าร่วมสมาคมอัศวินสีเลือดไหมล่ะ” เสียงอู้อี้ผ่านหน้ากากเหล็ก
“เอ่อ” ซิสพูดขึ้น “ข้าคงไม่ไหว ข้าสนใจวิชานินจามากกว่า” ซิสหันไปมอง นินจาข้างองค์หญิง หล่อนดีดหินเล็กๆ พุ่งเข้ามา อัศวินยกแขนบังไว้ทัน
“เป๊ง” เสียงหินกระทบเกราะเหล็ก
“อย่าแม้แต่จะคิด เชอะ” นินจาข้างองค์หญิงกลับไปสงบนิ่งต่อ
“เจ้าต้องขอบคุณข้าที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้” อัศวินพูดต่อ “เหมือนทักษะเจ้ายังไม่มี แต่มาล่ามินิบอส ใจถึงไม่เบา สมาคมยังเปิดต้อนรับอยู่นะ”
“ขอบใจมาก” ซิสแหงนมองพระจันทร์ “วันนี้พระจันทร์สวยดีนะ ท้องฟ้าโล่ง เหมาะแก่การทำอาหาร ว่าไหมคิว”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหละ” คิวก่อไฟ เตรียมทำซุปเห็ด
“องค์หญิง ข้าจะไปล่าวัตถุดิบนิดหน่อย ข้าขอโทษไม่คิดว่าเราจะต้องมาค้างคืน จึงไม่ได้เตรียมอาหารมา” นินจาพูดอย่างเบาๆ
“ไม่เป็นไร กินกับพวกเราก็ได้” ซิสพูดอย่างสุภาพ
“งั้นข้าไม่เกรงใจล่ะนะ” อัศวินกัดเนื้อชิ้นใหญ่
“นั่นมันเนื้อชิ้นใหญ่ แบ่งกันได้ถึงสามคน” คิวบ่น “ตัวใหญ่แล้วยังกินเยอะอีก”
“อ้าวหรอ นึกว่าสำหรับข้าคนเดียว” เสียงเหมือนเครื่องจักรบดอาหาร
“คายออกมาเลยนะเจ้าบ้า” ซิสเกาะหลังและบีบคออัศวิน
องค์หญิงยังคงนิ่งและไม่ตอบ เอามือหยุดนินจาผู้พิทักษ์เอาไว้ ซึ่งนินจารับรู้จากสายตาองค์หญิงว่า ไม่มีก็ไม่เป็นอะไร ทำภารกิจให้สำเร็จก็พอ
“เอ่อนี่ นายอัศวิน” ซิสกลืนซุปเห็ด “มาล่าพญาผึ้งทำไมหรอ”
“ฉันมาเพื่อทดสอบความแข็งแกร่ง กำลังจะกลับบังเอิญได้ยินว่ามีตัวตอนกลางคืนด้วย” อัศวินสวมหน้ากากเหล็กหลังจากถอดเพื่อกินอาหาร
คิวมองซิส และซิสก็มองคิว
นักธนูสามคนตื่นขึ้นมา จับคันธนู และกระบอกลูกธนูปลายแหลมอยู่จำนวนหนึ่งในนั้น
“ฉันจะมาล่า ปีกสีรุ้งกลับไป” นักธนูเสื้อสีเทาอ่อน ตอบด้วยเสียงงัวเงีย
ซิสมองไปที่คิว ส่งสายตาว่ามีคู่แข่งแล้ว
“นั่นไง โผล่มาแล้ว” อัศวินตะโกนเสียงดัง
เมฆปกคลุมอย่างช้าๆ กระรอกตัวเล็กๆ กระโดดเข้ารูบนต้นไม้ นกตัวเล็กบินหนีออกไปจากบริเวณนั้น แสงจันทร์สาดส่องไปที่พื้นเป็นสีรุ้ง พญาผึ้งปรากฏตัว
