17 คิร่า แห่งหมู่บ้านทานตะวัน

“ว่าไง”

“เธออยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว”

“ก็ราวๆ ห้าปี ฉันพึ่งออกเดินทางจากหมู่บ้านเพื่อผจญภัยน่ะ” คิร่าเก็บของใส่เป้สะพายหลัง พูดต่อว่า “น้ำยารักษาอาการแมลงต่อยมันจะช่วยให้นายหายปวดได้”

“ขอบใจมาก ว่าแต่เธอจะไปไหนต่อ” ซิสลุกขึ้นยืน

“เรียกฉันว่าคิร่าดีกว่า จะได้รู้ว่ากำลังสื่อสารกับฉัน” คิร่าหัวเราะเบาๆ และเดินไปนอกเงาของต้นไม้ มองไปที่ภูเขา ท้องฟ้าสีชมพูอ่อนผสมด้วยสีส้ม ก้อนเมฆลอยอย่างช้าๆ

“ฉันต้องล่าปีศาจรองหัวหน้าให้ครบที่กำหนด และลุยกับปีศาจหัวหน้า เพื่อที่จะได้ไปพื้นที่สีแดง”

“พื้นที่สีแดงอีกแล้ว ที่นั่นมันมีอะไรกันแน่” ซิสพูดเบาๆ “แต่ยังไงเราก็ต้องไป เพื่อที่จะหาภารกิจปลดหนี้”

“แล้วเจอกัน ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ ฉันลืมถามไปเลย”

“ฉันชื่อ ซิส” ซิสประหม่าเล็กน้อย

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ นายซิส ผู้ไม่ยอมแตกสลาย” คิร่ายิ้ม “ฉันไปล่ะ”

“เดี๋ยวก่อน” ซิสพุ่งเข้ามาขวางทาง “แล้วฉันจะติดต่อเธอได้อย่างไร”

“เอางี้ ถ้านายไปหมู่บ้านทานตะวันได้ นายก็จะเจอฉันเอง” คิร่าวิ่งตรงไปยังภูเขาลูกนั้น ธนูคันใหญ่ที่ห้อยด้านหลังส่ายไปมาตามจังหวะการวิ่ง

ซิสเดินทางกลับเมืองอย่างระมัดระวัง ท่อเหล็กความต้านทานก็ต่ำลงทุกที

“หรือเป็นเพราะเราเก่งขึ้น ไม่สิ อย่าหลงตัวเอง”

ระหว่างทางเจอผู้เล่นมากมายกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์หลากหลาย ฝูงเห็ดสีแดง ผีเสื้อลายจุดเหลือง แมลงปอ

ซิสเริ่มคิดมากขึ้นถึงเรื่องราวความแตกต่างระหว่างนักผจญภัย กับ ชาวเมือง อะไรคืออะไรเขาจับต้นชนปลายไม่ถูก กลับมาถึงที่พักก็อ่อนล้าหมดแรง หลับไป

ในช่วงหนึ่งอาทิตย์ถัดมาเขาแทบจะไม่ได้เจอคิวเลย ซิสยังคงออกไปลุยกับมอนสเตอร์อยู่เป็นประจำทุกวัน นำเศษไอเท็มที่ได้ไปขาย ทำให้พอมีทุนอยู่บ้าง แต่สิ่งที่น่าเศร้ากว่านั้นคือ เขาหมกมุ่นอยู่กับการคิดถึงชีวิตในโลกนี้กับด้านนอก ซึ่งมันเหมือนย้อนแย้ง และสับสนจนกระทั่ง

“ปั้ง!” เสียงประตูดังขึ้น

“ซิส ฉันมีข่าวดี!” คิวพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับแผ่นกระดาษยับขนาดเล็ก “นายต้องไม่เชื่อแน่ๆ”

“ใช่ฉันไม่เชื่อแน่ๆ ถ้านายไม่บอกสักทีว่ามันคืออะไร” ซิสหยุดคิดเรื่องราวที่สับสนและหันมาสนใจคิว

“นายต้องดีใจกว่านี้อีกนิดหน่อย ให้สมกับการเป็นข่าวดี” คิวคลี่กระดาษออก

“มีเควสที่จะได้เงินปลดหนี้ เย้ ดีใจเว้ย” ซิสประชด “พอใจรึยัง”

“ถูกต้องนะครับ” คิวพูดต่อว่า “คุณได้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้”

“เฮ้อ ไม่ต้องแปลกใจ เพื่อนฉันบ้า ส่วนเราก็บ้า ถึงว่าอยู่ด้วยกันได้” ซิสบ่น

คิวยื่นกระดาษให้ซิสอ่าน

ภารกิจของมิสเตอร์ซีโร่

ปีกสีรุ้ง 1 ชิ้น จากมินิบอสพญาผึ้ง

รางวัลตอบแทน 50,000 ทอง (ด้านนอก)

ภายในหนึ่งอาทิตย์หลังจากติดประกาศ

ปล.สินค้าอยู่ในสภาพสมบูรณ์

“นายดึงใบนี้มาวันไหน” ซิสถาม

“วันนี้เลยสดๆ ร้อนๆ ดีใจใช่ไหมล่ะ สำหรับฉันน่ะ ดีใจมาก” คิวเสริม “เพราะนายจะได้ใช้หนี้ฉัน”

ความคิดซิสที่จะปลดหนี้ของครอบครัว ฝันสลายไปอีกครั้ง แทบจะลืมไปว่าติดหนี้คิวอยู่

“เอาล่ะถ้ามองในทางที่ดี ถือว่าเป็นก้าวถัดไปที่เติบโตขึ้น” ซิสลุกขึ้นจากที่เตียง

ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังทิศเหนือของเมือง เมืองนั้นดูแคบทันทีเมื่อผู้คนจำนวนมากยืนรวมกันเต็มทางออกของประตูเมือง

เหล่านักผจญภัยรวมตัวกันประมาณเกือบสองร้อยคน

“บ้าไปแล้วทำไมคนเยอะอย่างนี้” ซิสพูดขึ้นมา

“ใช่ บ้าไปแล้วแน่ๆ” คิวเสริม

ซิสไปซื้อท่อเหล็กอันใหม่ ร้านด้านข้างประตูเมืองทางทิศเหนือ พ่อค้าดูจะเป็นที่ยินดีอย่างมากเพราะซิสคือลูกค้าประจำ ครั้งหนึ่งเขาเคยเอ่ยปากให้ใช้ดาบจากร้านเขา แต่ซิสกลับปฏิเสธ ไม่อยากจะเป็นหนี้ใครอีกมันทรมานเมื่อเราต้องยืมจมูกคนอื่นหายใจ ซิสได้แต่คิดว่าจะต้องใช้ความพยายาม ความสามารถที่มี เพื่อยืนหยัดมีชีวิตต่อไปให้ได้

“พร้อมไหมซิส” คิวมองซิสที่ถือด้ามเหล็กแกว่งไปมา

“คนเยอะแบบนี้ เราต้องใช้หัวคิดกันหน่อย” ซิสค่อยๆ เดินไประหว่างเปิดดูข้อมูลในสมุดคู่มือของคิว

พญาผึ้งเป็นมินิบอสที่หาตัวได้ยากพอสมควร พื้นที่ด้านนอกเมืองนั้นกว้าง มอนสเตอร์อีกมากมายคอยจ้องจะโจมตี

สิ่งที่ซิสและคิวได้เห็นก็คือ ภาพนักผจญภัยแตกสลายเป็นคริสตัล จำนวนมาก ที่ถือดาบพุ่งเข้าไปหวังจะโจมตี

“การพัฒนาทักษะของพญาผึ้งไม่ธรรมดา” ซิสพูดต่อในขณะยืนดูฝูงนักผจญภัยลุมโจมตีผึ้ง “เมื่อผู้เล่นจำนวนมากขึ้น ฝีมือการต่อสู้ก็สูงขึ้น เหมือนกับว่าถ้ามันจัดการผู้เล่นได้มันก็เลเวลเพิ่มขึ้น”

“ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า” คิวเสริม “ในตลาดมืดเขาก็ลือกันว่า มอนสเตอร์มีการพัฒนาไม่ต่างจากเรา หมู่บ้านออร์คในพื้นที่สีแดง มีการพัฒนาถึงขั้นผลิตอาวุธติดให้กับออร์คที่เกิดใหม่ อันตรายสุดๆ”

สามวันแรกแทบเข้าไม่ถึงพญาผึ้งเพราะว่าคนเยอะมาก ทั้งคู่ยังคงปักหลักรอจังหวะกลุ่มอื่นก็เช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกมีฝีมือจะไม่ลงมือก่อน ตั้งตาดูพวกหิวกระหายวิ่งเข้าไปแตกเป็นคริสตัล

วันที่สี่คนเริ่มบางตา มีกลุ่มอัศวินต่อสู้กับพญาผึ้ง เกราะของพวกเขานั้นแข็งแกร่ง ป้องกันเข็มแหลมได้อย่างสบาย

“ดูพวกนั้นสิ สู้อย่างสบายเลย” ซิสพูดในขณะต่อสู้กับหนอนลายจุด

“ทุกชั่วโมงที่มินิบอสโผล่มา กลุ่มนักธนูได้ก่อนเสมอ” คิวถือโล่รับการโจมตีหนอนลายจุดสิบตัวพยายามโจมตีคิว

หลังจากที่ทั้งคู่กำจัดหนอนลายจุดได้ ก็พักอยู่บนพื้นหญ้า

“คิว เปิดสมุดนายดูหน่อยไหม” ซิสพูด “เอานิ้วปิด คำที่เขียนว่าชนะมันด้วยนะ”

“นายบอกจะเผามันอยู่ไม่ใช่หรอ” คิวหยิบสมุดคู่มือขึ้นมา “ขอหาก่อนนะ”