บทที่ 170 จับกุม

บทที่ 170 จับกุม

ผู้แปล loop

ณ ครอบครัวล้วน

ทุกคนเคยได้ยินสิ่งที่ดงซูบินพูดทางโทรศัพท์ พวกเขาทั้งหมดถึงกับตกตะลึง

ลวนเสี่ยวผิงถามว่า:“ซูบินลูกเพิ่งเรียกหัวหน้าหลิวมาหรอ” ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักหลิวไฮ่ คือใคร!

ดงซูบินพยักหน้า “เขาจะมาที่นี่ในไม่ช้า เราจะดูว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรหลังจากเขามาถึง ต้าจินไม่ต้องกังวล ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันจะช่วยเธอเอง” เขาตบหลังของต้าจิน และเช็ดน้ำตาเธอ “ถ้าหัวหน้าสถานีหมู่บ้านต้องการเพิกเฉยและต้องการปกป้องพวกอันธพาลเหล่านั้น ฉันจะปล่อยให้สำนักเขตทำตัวเลวทรามเช่นนี้ๆแน่ อย่ากลัว หยุดร้องไห้.”

ตาของต้าจินตาเบิกกว้าง “สำนักงานเขต?”

ภรรยาของลุง รู้สึกว่าซูบินพึงได้รับกาเลื่อนขั้น “หลานมาจากความมั่นคงแห่งรัฐของปักกิ่ง หลานไม่มีอำนาจใด ๆ ที่นี่”

ถูกตัอง. ไม่มีใครเชื่อว่าหลิวไฮ่จะเข้ามาที่นี้ เขาเป็นผู้นำในหมู่บ้าน ทำไมเขาต้องจัดการกับเคสเล็กๆนี้ด้วย?

ดงซูบินนั่งดูนาฬิกาของเขาอยู่ที่นั่น หากหลิวไฮ่ยังมาไม่ถึงในอีก 10 นาทีก็หมายความว่าเขารู้ว่านี่คือที่อยู่ของเขาและเลือกที่จะไม่รับสาย นี่คือการท้าทายอำนาจของเขาดงซูบิน เขาจะไม่ยอมให้ใครเหยียบหัวของเขา หากหลิวไฮ่ มาถึงภายใน 10 นาทีนั่นหมายความว่าเขาอาจไม่ทราบที่อยู่ของครอบครัว

1 นาทีที่ผ่านมา……

3 นาทีที่ผ่านมา……

8 นาทีที่ผ่านมา……

ภรรยาของลุง มองที่ดงซูบินอย่างใจร้อนและพูดกับลวนเสี่ยวผิง “ทำอาหารเสร็จหรือยัง?”

ลวนเสี่ยวผิงจำได้ว่าเธอกำลังล้างจานทิ้งไว้ครึ่งหนึ่ง “พี่เขยฉันจะไปล้างพวกมันเดี๋ยวนี้”

เอี๊ยด ...... เอี๊ยด!!!! มันเป็นเสียงของการเบรกอย่างหนัก! ตามด้วยเสียงของประตูรถยนต์ที่กำลังถูกปิด

ดงซูบินตบหลังของต้าจิน “น้องจินไปเปิดประตู”ดงซูบินจะไม่เปิดประตูตัวเอง แต่ทุกคนในบ้านอาวุโสกว่าดงซูบิน และเขาสามารถขอให้ต้าจินไปเปิดประตูให้เท่านั้น

ต้าจิน รู้สึกกลัว เธอรู้สึกว่าอาจเป็นพวกอันธพาลมาสร้างปัญหา เธอเดินออกไปที่ประตูและเปิดมันอย่างระมัดระวัง เธอตกใจกับสิ่งที่เธอเห็นหลังจากที่เธอเปิดประตู มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ 7 ถึง 8 คนและหัวหน้าสถานีหลิวไฮ่ ยืนอยู่ด้านนอก “คุณ…คุณทุกคนกำลังมองหาใคร”

ป้าหนึ่ง  และ ป้าสอง ที่เหลือมองออกไปและตกใจ!

เขามาจริง ๆ ! หลิวไฮ่ มาจริง ๆ ! เกิดอะไรขึ้น?

ก่อนที่ทุกคนจะคิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นดงเซวปิงพูดว่า:“คุณคือหัวหน้าหลิว? เจ้าหน้าที่สถานีหมู่บ้านของคุณตรงเวลาจริงๆ! คุณมาถึงเร็วมาก!” ทุกคนในบ้านตกใจมากดงซูบินกระแทกโต๊ะด้วยโทรศัพท์ของเขา “สองสาย! ครึ่งชั่วโมง! พวกคุณทุกคนยังกล้าที่จะบอกฉันว่าพวกคุณทุกคนไม่มีกำลังคนเพียงพอและจะไม่มาในวันนี้? อา? คุณกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย!”

ลวนเสี่ยวผิงตื่นตระหนกและส่งสัญญาณกับลูกชายของเธออย่างรวดเร็ว

ลุงของ ดงซูบิน, ติ้น และคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึง หัวหน้าหลิวเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจของหมู่บ้าน คุณกล้าดุด่าเขาอย่างนี้เหรอ?

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคนถูกเรียกตัวหลังจากรับสายที่บ้าน พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็นหัวหน้าสถานีของพวกเขาถูกชายหนุ่มดุในช่วงต้นยุค 20 พวกเขาบางคนกำลังดุด่า ซูบินเมื่อหลิวไฮ่ พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนตะลึง!

หลิวไฮ่เช็ดเหงื่อของเขา “หัวหน้าซูบินผมต้องขออภัยในการทำงานที่สะเพร่าของผมที่ไม่ดูแลลูก”

หัวหน้าซูบิน เขาคือดงหัวหน้าสำนักคนใหม่ที่โอนย้ายมา?

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคนปิดหน้าลงทันทีและยืนนิ่ง

ดงซูบินพูดต่อ “หยุดผลักความรับผิดชอบให้ผู้อื่น! คุณกล้าที่จะเพิกเฉยต่อประชาชนหรอ? รอจนกระทั่งพรุ่งนี้ เราคงจะต้องตายไปแล้ว! จากสิ่งที่ฉันเห็นคุณทุกคนไม่มีความตั้งใจที่จะส่งเจ้าหน้าที่มา! นี่เป็นวิธีที่สถานีของคุณทำสิ่งต่างๆหรือไม่? อา? นี่เป็นวิธีที่คุณทุกคนรับใช้ประชาชนหรือหรอ ห่ะ?”

หลิวฮ่ก้มหัวลง “หัวหน้าซูบิน มันเป็นความผิดของผม ผมล้มเหลวในการจัดการคนของผม ผม……ไม่รู้จริง ๆ เกี่ยวกับสิ่งนี้” หลิวไฮ้ไม่ได้บอกว่าเขาไม่ทราบว่านี่คือบ้านของครอบครัว ดงซูบิน เขาไม่สามารถพูดสิ่งนี้ได้เพราะนี่เป็นการบอกหัวหน้าซูบินว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สนใจให้ความช่วยเหลือกับประชาชชน เขาเพิ่งพูดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ นี่เป็นการบอกกับ ดงซูบินว่าเขาไม่ทราบว่าครอบครัวของแม่ดงซูบินพักที่นี่และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่สถานี

หลังจากผ่านการดุด่าแล้ว ดงซูบินก็ระบายความโกรธของเขาออกมา เขาชี้ไปที่ถังจินและพูดว่า “ดูความปลอดภัยของหมู่บ้านนี้ไหม? ผู้หญิงที่เดินบนถนนถูกล้อมรอบไปด้วยพวกอันธพาล! อา? ไม่มีตำรวจคนไหนที่ใส่ใจในเรื่องนี้? พวกอันธพาลมาขโมยของจากสวนของเราและเราเรียกตำรวจ แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบ! คุณทำอะไรลงไป!”

“ผมมองข้ามไป มั่นใจได้เลยว่าผมจะทำให้แน่ใจว่าผู้กระทำผิดทุกคนจะได้รับการลงโทษที่พวกมันสมควรได้รับ!” หลิวไฮ่ ไม่จำเป็นต้องถามและรู้ว่าใครเป็นพวกอันธพาล เขาหันไปหาคนของเขาแล้วตะโกนว่า“ไป! นำพวกมันมาในตอนนี้!” หลิวไฮ้ โกรธมาก ญาติของหัวหน้าซูบินถูกรังแกอยู่ในสนามหญ้าของเขาและเขารู้สึกอับอาย

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนายรีบออกจากบ้าน

ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็นำพวกอันธพาบมาแสดงต่อดงซูบิน ภายในไม่กี่นาทีเจ้าหน้าที่ก็นำพวกอันธพาลกลับ 4 คน พวกเขากำลังดื่มและเล่นไพ่ในสถานที่แห่งหนึ่งของเพื่อนเมื่อเจ้าหน้าที่รีบเข้ามาและจับกุมพวกเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกอันธพาลมีโดนเช่นนี้ พวกเขารู้จักกันและพวกอันธพาลไม่ได้คาดหวังให้เจ้าหน้าที่จับกุมพวกเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ในทางกลับกันเจ้าหน้าที่บอกพวกเขาว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกคุกคามก่อนหน้านี้เป็นน้องสาวของรองหัวหน้าสำนักความมั่นคงสาธารณะของมณฑล พวกอันธพาลรู้ว่าพวกเขากำลังมีปัญหาแล้ว

ดลซูบิน มองดูพวกอันธพาลทั้งสี่และหันไปหาต้าจิน “น้องจินพวกนี้ใช่ไหมที่รังแก เธอ”

ต้าจินยังงงงวยว่าทำไมเจ้าหน้าที่ทุกคนเรียกหัวหน้าลูกพี่ลูกน้องของเธอว่า แม้แต่ หลิวไฮ่ก็ปฏิบัติต่อดงซูบินเหมือนว่าเขาเป็นหัวหน้าของเขา เธอมีความกล้าหาญและชี้ไปที่อันธพาลหัวทอง “มันคือพวกเขา! ผมสีทองคนนี้แตะที่เอวของฉัน!”

ดงซูบินดึงหน้ายาวและพยักหน้า

หลิวไฮ่ ได้ยินและส่งสัญญาณให้คนของเขา

เจ้าหน้าที่คนนั้นได้คำใบ้และเดินไปให้ผมสีเหลืองเตะตูดของเขา!

เจ้าหน้าที่ที่เหลือได้รับคำใบ้ทันทีและเริ่มทุบตีพวกอันธพาล “พวกแกทุกคนยังกล้าดียังรังควานน้องสาวของหัวหน้าซูบิน! พวกแกทุกคนกำลังหาเรื่องเข้าตัว!”

อันธพาลกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด “หัวหน้าซูบิน มิสต้า เราต้องขอโทษด้วย เราจะไม่ทำมันอีก!”

ต้าจินรู้สึกดีขึ้นมากและเธอยังอยากจะไปเตะพวกมันด้วยตัวเองเลย

ดงซูฐินโบกมือของเขาทันที “พอแล้ว! นำพวกเขาไปดำเนินการตามกฏหมาย!”

เจ้าหน้าที่สองสามคนหยุดทันที พวกเขาเข้าใจความหมายของคำเหล่านั้น เรียกเก็บเงินตามกฎหมายเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ ดงซูบิน หมายถึงไม่ได้ให้ตีที่นี้ นำพวกเขากลับไปที่สถานีและจัดการพวกมันที่นั่น!

หลิวไฮ้ คิดกับตัวเอง ผู้นำจากปักกิ่งพูดแตกต่างกัน ถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งของดงซูบินเขาก็จะบอกเจ้าหน้าที่ให้ตีพวกมันทันที แต่ดงซูบินให้คำแนะนำแก่พวกเขาในประโยคแรกของเขาและประโยคถัดไปบอกให้พวกเขาปฏิบัติตามกฎหมาย นี่คือเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองมีปัญหาถ้ามีคนอันธพาลบาดเจ็บสาหัส ท้ายที่สุดเขาได้บอกเจ้าหน้าที่ให้ดูแลพวกมันตามกฎหมายและเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการตีพวกอันธพาลเหล่านี้

หลังจากเหตุการณ์ที่วิลล่าอาวุโสของเสี่ยว ดงซูบินก็พูดได้ดีขึ้น

หลังจาก หลิวไฮ่และคนของเขาไปกับพวกอันธพาลดงซูบิน ยิ้ม /“น้องจินพวกอันธพาลเหล่านั้นจะถูกจับไว้แค่ระยะเวลาหนึ่ง ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นหรือป่าว”

ต้าจินถามอย่างตื่นเต้น “พี่ชาย! พี่ยอดเยี่ยมมาก! ทำไมพวกเขาถึงกลัวพี่”

ดงซูบินหัวเราะ “ฮ่าฮ่า เธอไม่น่าจะถามคำถามนี้นะ พวกตำรวจพวกนั้นไม่รู้จักหน้าที่ของเขา”

ล้วนเสี่ยวผิงและคนอื่น ๆ ไม่ได้พูดอะไรก่อนหน้านี้ แต่หลังจากเจ้าหน้าที่ทั้งหมดออกไป ลวนเสี่ยวผิงก็ดึงแขนลูกชายของเธอและถาม “ซูบินทำไมพวกเขาถึงเรียกลูกว่าหัวหน้า ทำไมลูกถึงเป็นหัวหน้าของพวกเขาในตอนนี้?” ป้าสองและสามีของเธอและคนอื่น ๆ กำลังดูดงซูบิน พวกเขายังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ดงซูบินตบมือแม่ของเขา “แม่ผมบอกแม่ไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าผมอาจถูกย้ายไปที่อื่น มีการออกคำสั่งโอนและตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าสำนักความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลของเรา”

ลวนเสี่ยวผิงรู้สึกประหลาดใจ “สำนักความปลอดภัยสาธารณะ? รองหัวหน้าสำนัก เขตของเรา?”

"ใช่. ผมใช้ประโยชน์จากเส้นสายบางอย่างและในที่สุดก็ได้รับการถ่ายโอน” ดงซูบินพูดทำให้มันฟังง่าย แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะได้ตำแหน่งนี้ เขาเกือบจะจบอาชีพของเขา

ลุงของดงซูบินตกลงบนพื้น "อา! นี่……นี่……”

ป้าสองก็ตกตะลึงเช่นกัน “ซูบินหลานยังเด็กมาก…เป็นไปได้ยัง…”

ป้าหนึ่งที่เป็นภรรยาของลุงมองหน้ากัน พวกเขาเห็นความกลัวและตกใจในสายตาของกันและกัน

ทุกคนไม่เชื่อสิ่งนี้ ความปลอดภัยสาธารณะของเขตหยานไท่ไม่เคยมีรองหัวหน้าสำนักซึ่งมีอายุต่ำกว่า 30 ปีแต่ดงซูบินอายุเพียง 23 แต่ท่าทางของหลิวไฮ่ และเจ้าหน้าที่ที่มีต่อดงซูบิน พิสูจน์ว่านี่เป็นความจริงดงซูบินกลายเป็นหัวหน้าแล้ว!

ลวนเสี่ยวผิงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ไม่เคยฝันเลยเธอคาดหวังว่าลูกชายของเธอจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ในที่สุดเธอก็สามารถกล้าสู้หน้าญาติๆทุกคนของเธอได้แล้ว

ต้าจิน กอดดงซูบินอย่างตื่นเต้นและเดินไปรอบ ๆ เขามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “พี่ชาย! พี่คือรองหัวหน้าสำนักในขณะนี้! พี่ชายของฉันคือรองหัวหน้าสำนัก! ฮ่าฮ่าฮ่า! หากใครกล้าข่มขู่ฉันในอนาคตฉันจะขอให้พี่จับพวกมัน!”