ไซตามะต่างโลก Ep.25 - นาวาเอกเนซูมิ
ไซตามะต่างโลก Ep.25 - นาวาเอกเนซูมิ
“เป็นไง รสชาติของมันออกมาไม่ธรรมดาเลยใช่ไหม?”
เชฟคิ้วม้วนที่อยู่ข้างเขายกบุหรี่ขึ้นจุดสูบ “เพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับอาหารจานนี้โดยเฉพาะ ฉันเค้นสมองทุ่มเทกับมันไปไม่น้อยเลย … เพราะฉะนั้น ฉันเลยอยากจะขอร้องว่า ได้โปรดอนุญาตให้ร้านของเราขายอาหารจานนี้ ในชื่อที่เรียกง่ายๆว่า ‘มันฝรั่งทอด’ จะได้ไหม?”
ไซตามะเงยหน้าขึ้น มองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว ว่าแต่นายถามขึ้นมาทำไม?”
“เพราะนี่คืออาหารที่คุณคิดค้นขึ้นมา ดังนั้นทางเราย่อมไม่สามารถใช้มันหารายได้ หากไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ ..”
เชฟคิ้วม้วนยิ้ม หันไปทักทายแขกคนอื่นๆ “แต่ถ้าในเมื่อคุณอนุญาตแล้วล่ะก็ ทางเราจะนำอาหารจานนี้ไปเพิ่มอยู่ในเมนู ต่อจากนี้จะได้มีผู้คนมากมายเพลิดเพลินไปกับมัน ขอบคุณมากนะ”
“อา จริงๆแล้วเฟรนช์ฟรายนี่มันไม่ใช่อาหารที่ฉันเป็นคนคิดค้นขึ้นหรอก ..”
ไซตามะเตรียมจะอธิบาย แต่จู่ๆเด็นเด็นมูชิในอกเสื้อของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน
เป็นสายจากทาชิงิ
ไซตามะยกมือขึ้นมอง และมองดูลักษณะที่ปรากฏขึ้นของเด็นเด็นมูชิ เขาก็สรุปได้ทันที ยกหูรับสาย “ฮัลโหลๆ ทาชิงิใช่ไหม ติดต่อฉันมาแบบนี้ แสดงว่าเธอไปถึงศูนย์บัญชาการใหญ่แล้วสิ? ขอโทษจริงๆนะที่ต้องรบกวน-”
“อ๊ะ ไซตามะซัง!”
ปลายสาย เมื่อได้ยินเสียงของไซตามะ ทาชิงิก็พูดแทรกขึ้นมา “ภารกิจขนส่งนักโทษเสร็จสมบูรณ์แล้วค่ะ แต่ตอนนี้ทางรัฐบาลโลกได้รับข้อมูลบางอย่างจากหมู่บ้านเล็กๆที่ชื่อว่า ‘หมู่บ้านโกซา’ พวกเขาได้ขอความช่วยเหลือโดยบอกว่าหมู่บ้านของพวกเขาถูกทำลายลงโดยมนุษย์เงือก ดังนั้นหวังว่าทางกองทัพเรือจะช่วยส่งคนมาจัดการกับพวกมัน”
“อ๋า?”
ไซตาะรับฟัง เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “ก็แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องติดต่อไปทางรัฐบาลโลกโดยตรงด้วย? ทำไมไม่ติดตาสาขากองทัพเรือที่อยู่ใกล้เคียง?”
“นั่นคือสิ่งที่ทางรัฐบาลโลกตั้งคำถามมาเหมือนกัน แต่-”
ณ จุดนี้ เสียงของทาชิงิมืดมนลงไปมาก “-แต่คนในหมู่บ้านตอบกลับมาว่า พวกเขาเคยร้องขอความช่วยเหลือจากสาขากองทัพเรือ 18 ที่อยู่ใกล้เคียงแล้ว ทว่าทางกองทัพกลับเพิกเฉย ดังนั้น พวกเขาจึงตัดสินไปใจรายงานกับทางรัฐบาลโลกโดยตรง”
ไซตามะค่อยเข้าใจขึ้นมาบ้าง “หรือว่านั่นจะเป็นเพราะ ..”
“ผู้บัญชาการฐานสาขาที่ 18 คือนาวาเอกเนซูมิ”
จากปลายสาย ทาชิงิกล่าวอย่างเคร่งเครียด “รายงานการประเมินของเขาค่อนไปทางดีมากๆ เพราะในเขตรับผิดชอบของเขา ตลอดทั้งสิบปีที่ผ่านมา มันไม่มีเหตุการณ์ปล้นสะดมของโจรสลัดเกิดขึ้นเลย ฉันกลัวว่าจริงๆแล้วนั่นจะเป็นแค่เรื่องหลอกลวงที่เขาสร้างขึ้น แถมยังไม่แน่ว่า เจ้าตัวอาจจะมีเอี่ยวกับโจรสลัด”
ทาชิงิพึ่งจะผ่านพ้นความปวดร้าวจากมอร์แกนมาหมาดๆ ดังนั้นจึงเริ่มตั้งคำถามกับพฤติกรรมของนาวาเอกคนนี้
ดูเหมือนว่านาวาเอกเนซูมิจะไปกระตุ้นเธอเข้าให้แล้ว
และนั่นคือเหตุผลที่ทาชิงิเป็นคนอาสาที่จะยอมรับภารกิจนี้ ..
“แล้วยังไงต่อ ..”
ไซตามะจ้องมองเด็นเด็นมูชิด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า “ฉันหมายถึงว่าที่เธอเลือกจะโทรมา แล้วเล่าเรื่องนี้ มันเพราะอะไร?”
“ฉันขอโทษด้วยจริงๆไซตามะซัง!”
ทาชิงิก้มหน้า ยกสองมือประกบขึ้นเหนือหัว ขอโทษซ้ำๆ “เป็นเพราะตอนนี้ฉันยังคงอยู่ในศูนย์บัญชาการใหญ่ จำเป็นต้องใช้เวลาอีกนานถึงจะสามารถย้อนกลับไปได้ ดังนั้นเลยเหลือแค่คุณแล้วในอีสต์บลูที่ฉันวางใจ ได้โปรดรับภารกิจนี้ด้วยเถอะ ไซตามะซัง!”
ไซตามะถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เฮ้อ ในเมื่อเธอพูดถึงขนาดนี้ ถ้างั้นก็ตกลง”
“ยอดไปเลย! สมแล้วที่เป็นไซตามะซัง คุณนี่เป็นคนดีจริงๆ”
ปลายสาย ทาชิงิยิ้มหวาน โอบกอดเด็นเด็นมูชิ “ถ้าอย่างนั้น ถึงเวลาเมื่อฉันกลับไป ฉันจะซื้อของฝากไปให้คุณอย่างแน่นอน ขอบคุณค่ะ!”
…
การสนทนาจบลง เด็นเด็นมูชิวางสาย
“อาาาา ปัญหาหนึ่งจบ ปัญหาใหม่ก็ตามมาติดๆ”
ไซตามะเกาหัว เขาหันไปโบกมือให้กับทหารเรือคนอื่นๆ “เอาล่ะทุกคน ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว จุดหมายต่อไปก็คือ ‘หมู่บ้านโกซา’”
ต้นหนเรือที่พึ่งลุกขึ้นจากที่นั่งชะงักงัน สักพักได้สติค่อยเอ่ยถาม “อ้าว? ไม่ใช่ว่าพวกเราจะต้องกลับไปโร๊คทาวน์หรอกหรือครับ”
“กำหนดการจะล่าช้าออกไปเล็กน้อย ...”
ไซตามะหันไปมองรอบๆ เดินออกไปพลางกล่าวประโยคสุดเท่ห์
“นั่นเพราะไม่ว่าจะเป็นคำขอร้องของทาชิงิหรือกองทัพเรือ ตราบใดที่มีคนต้องการฮีโร่ แน่นอนว่าฮีโร่ย่อมไปปรากฏตัวขึ้นข้างกายพวกเขา”
สมบัติแห่งความชอบธรรม
ออกปฏิบัติการได้!
…
ในเวลาเดียวกัน
ในทะเลตะวันออกเฉียงเหนือของอีสต์บลู
ณ อารอนปาร์ค
การแลกเปลี่ยนยังคงดำเนินต่อไป
“นี่คือเงินสำหรับเดือนนี้ …”
มนุษย์เงือกที่มีจมูกยาวเป็นใบเลื่อย ดูคล้ายกับเขี้ยวฉลามกำลังนั่งอยู่ที่นั่น ผลักถุงเงินก้อนหนึ่งไปทางนาวาเอกทหารเรือที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “น่าจะซักประมาณ 1 ล้านเบรี ช่วยรับมันเอาไว้ด้วย”
นาวาเอกทหารเรือที่มีหน้าตาคล้ายกับหนูรับเงินมา หัวเราะเสียงดัง “จิจิจิจิ ขอสารภาพเลยว่านายนี่มันรู้จักโลกมนุษย์ดีจริงๆนะอารอน ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้ามันไม่รับมันไว้คงจะเป็นการไม่สุภาพ”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
มนุษย์เงือกอารอนหัวเราะคลั่ง เผยให้เห็นถึงฟันขาวๆของเขี้ยวฉลาม “ตอนนี้ยังมีอะไรต้องมาสุภาพกันอีก? ต้องขอบคุณแกต่างหาก ที่ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา แกได้ช่วยปกปิด และกลบหลักฐานให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ดังนั้น นี่คือความร่วมมือกันแบบกำไรทั้งสองฝ่าย เป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม!”
“จิจิจิจิ นายพูดได้ถูกต้อง”
นาวาเอกเนซูมิหัวเราะ ดวงตาของเขาหรี่แคบลง “ดินแดนของนายอยู่ในเขตรับผิดชอบอำนาจของฉัน ดังนั้น ตราบใดที่ฉันสามารถปิดกั้นข่าวสาร ตัดการสื่อสารทั้งหมดเพื่อขอความช่วยเหลือได้ นายก็สามารถทำอะไรก็ได้ตามใจต้องการ ขณะเดียวกันฉันก็รายงานไปทางศูนย์ใหญ่ว่าเขตๆนี้ ‘ปลอดภัย ไร้ซึ่งโจรสลัดปรากฏตัว’ สามารถตักตวงผลประโยชน์จากทางกองทัพได้ นี่เรียกว่าได้กำไรกันทั้งสองฝ่ายจริงๆ”
อารอนก้าวออกมาข้างหน้า วางมือลงบนบ่านาวาเอกเนซูมิ กล่าวชื่นชม “ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดมนุษย์ แต่สำหรับคนที่มีเหตุผลอย่างแก มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
“เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว”
นาวาเอกเนซูมิเห็นได้ชัดว่าไม่ชอบที่จะติดต่อกับพวกมนุษย์เงือก แต่เมื่อเห็นเงินอยู่ตรงหน้า เขาก็จำต้องคิดทบทวนมันอีกครั้ง
นาวาเอกเนซูมิลุกขึ้นยืน ปัดมือพังผิดของอารอน และเก็บเงิน 1 ล้านเบรีใส่กระเป๋า “ฉันได้ยินมาว่าเมื่อไม่นานมานี้ ราชาปีศาจหัวล้านจากโร๊คทาวน์กำลังแล่นเรือเตร่ไปทั่วอีสต์บลู โจรสลัดที่มีค่าหัวมากกว่า 10 ล้านเบรี ก็ถูกเขาสังหารลงได้อย่างง่ายดาย ฉะนั้นนายต้องระวังตัวเองให้ดีนะอารอน เพราะยังไงซะ ฉันก็ยังไม่อยากให้ตัวทำเงินหลักอย่างนายต้องตายลง”
“ราชาปีศาจหัวล้านอย่างงั้นหรอ?”
อารอนเอียงคอของเขา กล่าวอย่างไม่ยี่หระ “ฉันเหมือนจะเคยได้ยินชื่อมันมาก่อนนา … แต่วางใจได้เลย เจ้ามนุษย์ชื่อประหลาดแบบนั้น ขอแค่ฉันเอาจริงนิดๆหน่อยก็จัดการมันได้แล้ว อย่าลืมสิว่า ‘จินเบ’ หนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัดเองก็ยังเป็นคนรู้จักของฉัน ดังนั้นถ้าจะจัดการกับนายพลจัตวาคนหนึ่งย่อมไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร พวกที่ฉันหวาดกลัวน่ะ มีแค่พลเรือเอก กับกองกำลังรบสูงสุดของรัฐบาลโลกเท่านั้น”
“จิจิจิจิจิ มั่นใจในตัวเองซะเหลือเกินนะ”
สีหน้าของนาวาเอกเนซูมิ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ดูถูกในสิ่งที่อารอนโม้เลย
นั่นเพราะเจ้ามนุษย์เงือกบ้านี่มันแข็งแกร่งจริงๆ
แต่มันก็สามารถรังแกได้แค่พวกพลเรือนเท่านั้น
แต่พอได้ยินว่าสิ่งที่มันหวาดกลัวคือพลเรือเอกแล้ว …
ได้ยินมาว่า ในทุกๆปี พลเรือโทการ์ปมักจะกลับมายังอีสต์บลู ปีละสองสามครั้ง ระหว่างนั้นไม่ใช่ว่าเจ้าหมอนี่มันคงเอาแต่มุดหัวอยู่ในที่ซ่อนหรอกนะ?
เดินกลับมายังเรือรบของตน
นาวาเอกเนซูมิเร่งออกจากอารอนปาร์คทันที เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกพลเรือนคนอื่นๆพบเห็น
ทว่า เพียงก้าวเข้ามาในห้องโดยสาร พลสื่อสารคนหนึ่งก็วิ่งถือเด็นเด็นมูชิมาหาเขาทันที
“นาวาเอกเนซูมิ!”
พลสื่อสารโค้งเคารพเขาและกล่าว “นายพลจัตวาไซตามะจากโร้คทาวน์ติดต่อเข้ามา และบอกว่าเขากำลังจะมาหาคุณ!”
ไซ .. ไซตามะ!!?
หัวใจของนาวาเอกเนซูมิกระตุกวูบ
ราชาปีศาจหัวล้านคนนั้นน่ะเหรอ!?
