ไซตามะต่างโลก Ep.24 - ระเบิดแก๊สพิษ

2ตอน ที่หยุดไปพักหนึ่ง เพราะจัดเวลาในการลงอีกเรื่องที่ลงวันละ 3 ตอนนะครับ ตอนนี้เข้าที่เข้าทางแล้ว จะกลับมาลงต่อเนื่องแล้วครับ

ไซตามะต่างโลก Ep.24 - ระเบิดแก๊สพิษ

พอเดินออกมาจากภัตตาคาร และยืนยันทิศทางที่เรือโจรสลัดกำลังมุ่งมาได้อย่างแม่นยำ ไซตามะก็ย่อตัวลง เหยียดขาออกไปเล็กน้อย และ-

-ฟุ้ม!

ในเสี้ยววินาที ทั้งคนทั้งร่างผันแปรเป็นเงา ดั่งศรที่ขึงจนตึงแล้วถูกผละออกจากสาย แล่นข้ามผ่านผืนทะเลไป

แน่นอน ว่าครีกที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือฝั่งตรงข้าม ย่อมต้องมองเห็นถึงฉากนี้ด้วยเช่นกัน

ขยี้ตาด้วยความเหลือเชื่อ ครีกคว้ากล้องโทรทรรศน์สำหรับเดินทะเลออกมา ยกมันขึ้นจ่อตาส่องไปทางระยะทางที่ไกลออกไป “นี่มันเป็นไปได้ยังไง … หรือว่าฉันจะนอนไม่พอ .. เลยเห็นภาพหลอนว่ามีคนสามารถบินบนท้องทะเลได้?”

แน่นอน ว่าการบินน่ะมันเป็นไปไม่ได้

ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ไซตามะสามารถข้ามผ่านอุปสรรคอย่างผืนทะเลมาได้อย่างง่ายดายโดยการดีดตัวเองก็จริง แต่ยิ่งนาน ความเร็วก็ยิ่งลดลง จนในที่สุดไซตามะก็กำลังจะร่วงตกลงไปในทะเล ทั้งๆที่อยู่ห่างจากเรือโจรสลัดของครีกอีกเพียงแค่ 100 เมตรเท่านั้น

ดูเหมือนว่าเขาจะคำนวณผิดพลาดไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าเรือโจรสลัดอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไซตามะก็ตระหนักได้ว่าแรงส่งของตนเองมันไม่เพียงพอ

แต่ตอนนี้เขาได้มาอยู่กลางทะเลแล้ว และมันไม่มีจุดใดที่เขาสามารถใช้หยั่งเท้าเพื่อถีบส่งตนเองต่อได้เลย

ไซตามะที่ลอยอยู่กลางอากาศก้มลงมองเบื้องล่างอย่างช้าๆ ทั้งคนทั้งร่างก็เริ่มตกลงเช่นกัน

ในช่วงเวลาที่ร่างกายกำลังจะตกลงไปในทะเลนั้นเอง

เขาก็พลันผุดไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้!

“อา! ยังมีวิธีนั้นอยู่นี่นา!”

ไซตามะดีดนิ้วดังเป๊าะด้วยความสุข เขาเปลี่ยนท่วงท่าของตนในทันใด โน้มตัวแอ่นไปข้างหน้าและสูดหายใจลึก “ผายลมพิฆาต!”

“ปู้ดดดด!”

ผิวน้ำทะเลพัดกระพือ แหวกแยกตัวออกเป็นหลุมขนาดใหญ่จากลมตดนี้

ยังไม่พอ ไซตามะยังใช้โอกาสจากการขยายตัวของกล้ามเนื้อขา ดีดตัวไปข้างหน้า ร่อนลงบนดาดฟ้าเรือโจรสลัดได้อย่างสวยงาม

“โย่”

ไซตามะทักทายอย่างอบอุ่นกับบรรดาโจรสลัดนับร้อย

อาเร๊ะ?

เจ้าหมอนี่ ..

จู่ๆก็โผล่มาได้ยังไงกัน!!?

“แกมันตัวอะไร! ทำไมถึงบินบนท้องทะเลได้?”

ผู้บัญชาการโจรสลัดครีก ชักฝีเท้าถอยกลับไปสองก้าว ทั้งคนทั้งร่างเริ่มตื่นตัว สาดสายตามองไซตามะด้วยสีหน้าอึมครึม “เอ๋? เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมหน้าแกมันดูคุ้นๆ .. แล้วไหนจะหัวล้านนั่นอีก …”

ลูกเรือโจรสลัดคนอื่นๆไม่เคยเห็นหน้าไซตามะ ทำให้พวกเขาไม่รู้เลยว่าชายหัวล้านที่ปรากฏตัวขึ้นบนเรือคนนี้ น่าหวาดกลัวขนาดไหน

หลังจากบังเกิดความสับสนในคราวแรก เหล่าโจรสลัดก็เริ่มส่งเสียงอึกทึก “หัวหน้า! ฆ่าเจ้าหัวล้านนั่นเลย! หลังจากนั้นพวกเราจะเอาหัวกลมๆของมันเป็นเหงื่อล่อปลา! ก๊ากฮ่าฮ่า”

“ใช่แล้วหัวหน้า จัดการมันเลย!”

“ไอ้โง่นี่มันคงเบื่อชีวิตแล้ว ถึงได้กล้าขึ้นมาบนเรือของพวกเราแบบนี้”

…

ทุกเสียงเชียร์ อื้ออึงอลในหูของเขา

ทว่าทั้งคนทั้งร่างของครีก บัดนี้ราวกับถูกโยนลงในธารน้ำแข็ง ความเย็นเยียบแพร่กระจากตั้งแต่บนหัวจรดลงมาถึงปลายเท้า

ใบหน้าซังกะตายแบบนี้ …

หัวล้านๆแบบนี้ …

ไม่น่าจะผิดพลาดแล้ว …

ไม่ผิดพลาดแน่นอน!

“เป็น … เป็นแก!”

สองเข่าของครีกร่วงกระแทกลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเอ่อล้นไปด้วยความสยองเกล้า น้ำหูน้ำตาไหล อย่างมิอาจควบคุมได้ “แกมันเจ้าทหารเรือขี้โกงนั่น! ทั้งๆที่ฉัน .. อุตส่าห์หนีรอดมาได้จนถึงที่นี่แล้วแท้ๆ! แล้วทำไมกัน ทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปซักที ทำไม!!”

เสียงกรีดร้องใจจะขาดดั่งสุนัขร่ำไห้ สะท้อนไปทั่วท้องทะเล

กลุ่มโจรสลัดที่ส่งเสียงเฮลั่นพลันกลายเป็นบื้อใบ้ ตกตะลึงอย่างกระทันหัน ไม่อาจทราบได้เลยว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น

หนึ่งในโจรสลัดก้าวออกมาข้างหน้า ก้มลงกระซิบกับครีก “เอ่อ หัวหน้า เกิดอะไรขึ้นกับคุณกัน? เขามีแค่คนเดียวนะ … พวกเราสามารถฆ่าเขาได้โดยไม่ยากเย็นอะไ-”

“เจ้าโง่!!”

ดวงตาของครีกสาดประกายดุร้าย เขายกปืนขึ้นและเปรี้ยง! ระเบิดหัวของชายคนนั้นทันที “แกมันจะไปรู้อะไร! แกมันไม่รู้อะไรเลย!!”

เมื่อเห็นถึงฉากนี้ ลูกเรือโจรสลัดต่างถอยห่าง ซุกตัวรวมกันด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีก

ไซตามะเฝ้าชมละครฉากตรงหน้า ยกมือขึ้นเกาหัวเล็กน้อย “นี่พวกเรา .. เคยเจอกันมาก่อนด้วยหรอ?”

“แน่นอนว่าเคย … เรื่องในตอนนั้นฉันจะลืมมันไปได้ยังไง”

เห็นได้ชัดว่าฝั่งตรงข้ามเป็นแค่คนหัวล้านที่ดูธรรมดา ไม่เป็นอันตรายใดๆต่อมนุษย์และสัตว์ ทว่าในแววตาของครีก กลับมองอีกฝ่ายเป็นปีศาจอันแสนน่าสะพรึงกลัวที่ถล่มได้ทั้งสวรรค์และโลก “ฉันต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายทุกวัน … ฝันถึงภาพของสัตว์ประหลาดที่ทำลายเรือรบทั้ง 50  ลำของฉัน .. เป็นแก ฉันไม่มีทางลืมเลือนใบหน้าที่น่าสยดสยองนั่นของแกเลย! ฉันจะไปลืมมันได้ยังไง!!”

ดวงตาที่ว่างเปล่าของไซตามะกระพริบตาปริบๆท่าทีของเขาแลดูสับสน

ลูกเรือโจรสลัดที่อยู่ถัดออกไปด้านข้าง แม้ปากไม่กล้าที่จะพูดสิ่งใด แต่ในหัวใจของพวกเขาบังเกิดความคิดขึ้นมาอย่างเงียบๆ

หัวหน้าใช่เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า?

“ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว!”

ความหวาดกลัวยิ่งนาน ก็ยิ่งกัดกินจิตใจของครีก สติสตางค์เขาเริ่มควบคุมไม่อยู่ ความสิ้นหวังอย่างรุนแรงทำให้สมองของเขาสั่งการกระลงความชั่วร้ายอย่างไม่ยั้งคิด “ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว! ถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม แต่ตราบใดที่ฉันใช้แก๊สพิษที่รุนแรงมากพอจะสามารถสังหารทุกคนในเมืองเล็กๆได้ ด้วยประสิทธิภาพของมัน แกจะต้องตายแน่นอน”

“ใช่ … ต่อให้ร่างกายแข็งแกร่ง แต่อวัยวะภายในยังไงก็ต้องบอบบาง …”

ครีกยกโล่ทองคำมากุมไว้ในมือ ยกปากกระบอกปืนขึ้น “ไปลงนรกซะ! แก๊สพิษ M - H - 5 !!”

อ๋า เมื่อกี้นี้มันพูดว่าแก๊สพิษรึเปล่านะ?

ดวงตาและท่าทีของไซตามะยังคงว่างเปล่า

ในสมองของเขายังคงขบคิดว่า … เขาเคยเจอบักหำนี่ที่ไหนมาก่อนกันแน่นะ?

ทว่าลูกเรือโจรสลัดคนอื่นๆ เมื่อได้ยินชื่อนี้ต่างก็ล้วนขนพลองสยองเกล้า!

“ใจเย็นก่อน … อย่าพึ่งนะกัปตันครีก!”

ลูกเรือโจรสลัดลุกฮือ พุ่งกระโจนเข้าไปในห้องโดยสารเรืออย่างบ้าคลั่ง “พวกเรายังไม่ได้สวมหน้ากากกันแก๊สเลย … เดี๋ยวพวกเราจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วยนะ!”

“พวกแกจะเป็นจะตายยังไง มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ!”

ครีกกดสวิต์บนแขนของเขา ปลดปล่อยระเบิดแก๊สพิษ “เพราะตราบใดที่ฉันสามารถฆ่าเจ้าหัวล้านนี่ได้ ตราบใดที่ฉันสามารถหลุดพ้นจากฝันร้าย ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไป มันก็ไม่สำคัญ!”

หมอกพิษแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าก็ปกคลุมไปทั้งลำเรือโจรสลัด

ลูกเรือโจรสลัดไม่มีเวลามากพอจะได้หยิบหน้ากากกันแก๊สออกมา มือไม้ของทุกคนเริ่มแข็งทื่อ ล้มตัวลงกระแทกกับดาดฟ้าเรือ สิ้นใจตาย

มีเพียงครีกที่พกหน้ากากกันแก๊สติดตัว เขาหยิบมันจากอ้อมแขนขึ้นมาสวมใส่บนใบหน้า

“จบสิ้นซักที …”

สีหน้าของครีกแสดงออกถึงความปิติคลุ้มคลั่ง “ในที่สุดเจ้าหัวล้านนั่นก็ตายลง! คราวนี้ทั่วทั้งอีสต์บลูก็จะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน ผู้บัญชาการกองเรือโจรสลัดดอน ครีก  … ไม่สิ ไม่ใช่แค่อีสต์บลู แต่เป็นทั้งโลก ..”

สิ้นประโยค ได้ยินเพียงแค่เสียง ‘ตูม!’ ดังขึ้น ลำตัวช่วงบนของครีก ไม่ว่าจะโล่ทอง เกราะทอง ทุกอย่างล้วนแตกเป็นผุยผง

หัวล้านยืนนิ่งงันอยู่ท่ามกลางหมอกพิษ เหวี่ยงกำปั้นของเขาออกไป โดยไร้ซึ่งภาวะคุกคามใดๆจากพิษ

“นึกยังไงก็นึกไม่ออกแฮะ”

ไซตาะยกมือขึ้นปัดๆซ้ายขวา พลันบังเกิดกระแสลมแรงพัดกระพือ กวาดกระจายไอหมอกพิษออกไป “ผู้บัญชาการโจรสลัดครีก ฉันว่านายน่าจะจำคนผิดแล้วแหละ”

ชายหัวล้านหันไปยังทิศทางภัตตาคารลอยทะเล กระโจนกลับไป

และเป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับที่ซีกครึ่งร่างของครีกร่วงตกลง

เมื่อไซตามะเปิดประตูเข้ามา เขาก็รีบตรงไปยังที่นั่งของตน และพบกับจานเฟรนช์ฟายวางอยู่ที่นั่น

เจ้าตัวเลือกหยิบอันที่ยาวที่สุดขึ้นมา แล้วกัดกิน

ปากร้องอุทานด้วยความสุขสันต์ “อ๊า กินทั้งๆที่ยังร้อนๆแบบนี้แหละ อร่อยที่สุดเลย!”