บทที่ 1: เกิดใหม่ในร่างลอร์ด
“ไม่นะ!!”
เป็นอีกครั้งที่จ้าวโม่สะดุ้งตื่นจากความฝัน...
เขาลืมตา พบว่าร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ จึงพยุงตนเองลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน
บ้านต้นไม้ที่สวยงามตรงหน้าเขายังคงอยู่ เพียงแต่แทนที่จะเป็นผนังสีขาวที่เขาหวังไว้ กลับกลายเป็นหน้าต่างที่ถูกถักทอจากเถาวัลย์ไม่ใช่หน้าต่างบานกระจก นอกจากนี้ต้นไม้สีดำเหนือศีรษะของเขายังถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าอ่อนๆและดอกไม้ เขาไม่รู้เลยว่ามันจะปลอดภัยหรือเปล่า
แต่สิ่งที่ จ้าวโม่สามารถมั่นใจได้ก็คือเขาไม่ได้กลับไปที่บ้านและการย้ายร่างของเขานั้นเป็นความจริง
เขาแน่ใจเลยว่าตัวเองไม่ได้ฝัน เพราะว่าเขาได้ตื่นมาหลายครั้งแล้ว
เขาได้มาอยู่ในร่างคนอื่นแล้วจริงๆ
จ้าวโม่ยืนขึ้นช้าๆ มีไม้เท้าที่ลวดลายสลับซับซ้อนในมือขวาของเขา เขาพยายามใช้มันเพื่อให้ยืนได้อย่างมั่นคง ถ้าตกจากต้นไม้ที่สูงสิบเมตรนี่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเอลฟ์ก็คงได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ดี
นอกจากนั้นร่างนี้คือ ‘วิลเลียม แบล็คลีฟ’ เอลฟ์ที่ยังไม่โตเต็มวัย ยังไม่เคยฝึกพลังการต่อสู้และเวทมนตร์มาก่อน ดังนั้นเขาจึงยังไม่มีความสำคัญอะไรในหมู่เอลฟ์ด้วยกัน
“อย่างไรก็ดูเหมือนจะคุ้มค่านิดหน่อยนะที่เข้ามาอยู่ในร่างเอลฟ์ ทั้งหน้าตา รูปร่าง และขายาวๆนี่ทำให้ฉันหล่อกว่าในร่างเก่าซะอีก” จ้าวโม่มองตนเองในกระจก มองใบหน้าหล่อเหลา หูเรียวแหลมและขายาวๆนั่น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
จ้าวโม่ไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆอีกเพราะนี่มันก็เลยครึ่งวันมาแล้วตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ในโลกนี้และเขาคงไม่สามารถหาทางกลับไปได้ เมื่อเขาเข้ามาอยู่ที่นี่เขาก็ควรลืมเรื่องในอดีตไปซะและเริ่มใช้ชีวิตใหม่ อันที่จริงเขาก็ค่อนข้างมีความสุขเสียอีก เขาเองก็พร้อมที่จะกระโจนใส่โอกาสในการมีชีวิตต่อไปในโลกที่บ้าบอแห่งนี้
บางทีอาจจะมีพระเจ้าในโลกใบนี้ และมันจะเกิดปัญหาแน่หากเขาพูดอะไรออกไปอย่างไม่ระมัดระวัง
ถึงแม้ว่าเขาจะคิดถึงพ่อแม่และต้องการอยู่กับพวกท่านจนกว่าทั้งสองจะจากไป แต่จากนิยายเกิดใหม่หลายเล่มที่เขาเคยอ่านนั้นมันแทบไม่มีใครเลยที่สามารถกลับไปสู่โลกเดิมได้
อย่างน้อยเขาก็ยังโชคดีที่มีพี่ชายที่มีหน้าที่การงานและครอบครัวแล้วทั้งสองคน ดังนั้นคงไม่เป็นปัญหาอะไรสำหรับพี่ชายทั้งสองที่จะดูแลพ่อกับแม่
เขาหวังว่าพ่อและแม่จะไม่เศร้าเกินไปที่ลูกชายของพวกเขาตายจากการเล่นเกม ถ้าหากเป็นไปได้ มันน่าจะดีที่สุดหากท่านทั้งสองจะร้องไห้น้อยลงเพราะลูกชายที่ไม่ได้ความคนนี้และใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข
“ฉันคือวิลเลียม แบล็คลีฟ ใช่...ฉันคือวิลเลียม!”
เขาเดินออกจากบ้านต้นไม้ตรงไปยืนบนระเบียง เพลิดเพลินกับแสงอาทิตย์ที่ส่องประกายลงมา ร่างกายของเขารู้สึกอบอุ่นราวกับว่าเขาถูกเติมเต็มไปด้วยพลังงาน แต่เมื่อทอดสายตามองออกไปไกลและไกลขึ้นเรื่อยๆ ความคิดของเขากลับพาให้จิตของเขาเสื่อมลง และเสื่อมลง
98
เกมนี้มันต้องจ่าย 98 ทุกเดือนนี่!
ใช่แล้วล่ะ “Gods” เป็นเกมที่ต้องจ่ายค่าสมาชิกทุกเดือน
พวกเกมแนวโลกสมมุติเดี๋ยวนี้เปลี่ยนมาใช้การจ่ายรายเดือนกันหมดแล้ว หลังจากที่เกมหลายรุ่นหลากรูปแบบก่อนหน้านั้น ต้องเติมเงินเรื่อยๆ เพื่อเข้าเล่นหรือบางเกมก็เป็นแบบซื้อแค่ครั้งเดียว
มีหลายเกมที่ได้รับความนิยมอย่างมากในอดีต เช่น ฮอร์นเนอร์, ซีโร่, แซนทัวรี่, โลกแห่งดาบ, สตาร์คราฟ และคอนวิคชัน เกมเหล่านี้เป็นต้นแบบที่นำไปสู่เกมรายเดือนแบบในปัจจุบันนี้!
สำหรับ Gods เกมส์นี้เริ่มมีเวอร์ชั่นเบต้าในปี 2333 เนื่องจากไม่ได้ถูกพัฒนาในบริษัทที่มีชื่อเสียงมากนัก การตลาดจึงไม่ดีเท่าที่ควร นั่นทำให้มันยังไม่เป็นที่รู้จักมากนักในช่วงแรกเริ่ม อย่างไงซะ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะโดดเด่นท่ามกลางเหล่าเกมโลกสมมติที่มีอยู่มากมาย
เพียงแต่ว่าสามปีต่อมา เกมนี้กลับได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก จนถึงกับทำลายสถิติในประวัติศาสตร์ด้วยการมีผู้เล่นมากถึง 68 ล้านคนด้วยกัน!
มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เลย เพราะด้วยเทคโนโลยีที่พัฒนาๆขึ้น ทำให้คนมีเวลาว่างมากขึ้นตามมา แต่ถึงอย่างนั้น เกมส์เองก็มีหลากหลายมากขึ้นเช่นเดียวกัน...
Gods เป็นเกมที่เต็มไปด้วยพลังต่อสู้และเวทมนตร์
ในโลกแห่งนี้ ไม่ว่าใครก็อาจจะโชคดีพอที่จะเป็นดรากอนสเลเยอร์ผู้กล้าหาญ ได้แต่งงานกับเจ้าหญิงและกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จที่สุด
แต่ในเวลาเดียวกันนั้น มันก็เป็นเรื่องปกติมากที่เหล่าผู้เล่นจะประมาทเลินเล่อจนถูกมังกรกินเข้า และมังกรก็ไปแก้แค้นด้วยการทำลายล้างเมือง ล่มฐานทัพกิลด์และฆ่าผู้เล่นต่อเป็นแสน จากนั้น NPC (NPC คือตัวละครที่ไม่ใช่ผู้เล่น) ก็จะกลับไปแก้แค้นด้วยความโกรธเกรี้ยว
ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็คือโลกของ Gods…
เหล่าผู้เล่นต่างก็มีความฝันที่จะกลายเป็นพระเจ้ากันทั้งนั้น
มันเป็นเรื่องน่าเสียดายมากในชีวิตก่อนที่วิลเลียมไม่สามารถเป็นพระเจ้าได้หลังจากเล่นเกมมาสิบปี เขาแทบจะไม่เคยเห็นพระเจ้าด้วยซ้ำไป ไม่ใช่ว่าเขาเป็นพระเจ้าไม่ได้ แต่แค่เขาตายก่อนจะเป็น
เขาตายในเครื่องเล่นเกม
แม้ว่าจะมี 'อัจฉริยะ' สองสามคนในประวัติศาสตร์เกมที่เผชิญกับภาวะสมองตายอย่างเฉียบพลันในขณะที่เล่นเกม แต่มันก็ไม่ทำให้เหล่าผู้เล่นหวาดกลัวมากพอที่จะทำให้พวกเขาหยุดเล่นได้
เหล่าผู้เล่นเติมเงินและสมัครสมาชิกรายเดือนต่อไป พวกเขามองดูเงินตัวเองหายไปกับเกมได้อย่างไรกันนะ?
แน่นอนว่าก่อนที่วิลเลียมจะเสียชีวิต เขาไม่เคยเห็นผู้เล่นคนไหนกลายเป็นพระเจ้าเลยสักคน ไม่ใช่แม้แต่พระเจ้าปลอมๆ
ปัญหาที่สำคัญคือเพราะมันยากเกินไป
ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้เล่นมืออาชีพหรือผู้เล่นชั้นนำจากกิลด์ระดับท็อป ขีดจำกัดสูงสุดในช่วงเวลานั้นก็หยุดที่ระดับรีเจนดารี มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาถึงระดับนี้ และนอกจากนั้นระดับรีเจนดารีเอง ก็ยังถูกแบ่งออกเป็นสามระดับ ได้แก่ ระดับ 3 ระดับ 6 และระดับ 9
และก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาเพิ่งจะไปถึงส่วนต่อจากนั้นของเกม
แล้วตอนนั้นเขามีเลเวลเท่าไหร่น่ะเหรอ?
แน่นอนว่าเขาต้องอยู่ในระดับต้นๆของโลก เป็นนักรบระดับรีเจนดารี่ที่คอยขับเคลื่อนผู้เล่นคนอื่นๆ
มันกลายเป็นอาชีพประจำของเขา ที่เขาจะช่วยผู้เล่นคนอื่นๆเพิ่มระดับตัวละคร
แต่งานของเขาไม่ใช่แค่ช่วยล้มบอสเท่านั้นนะ เมื่อมีผู้เล่นที่ฐานะดีต้องการที่จะทุ่มเงินไปกับเกม เขาก็จะนำคนพวกนั้นไปทำภารกิจเพื่อรับค่าประสบการณ์ จับสัตว์เลี้ยงและต่างๆอีกมากมาย แม้กระทั่งทำงานเป็นนักฆ่าเพื่อช่วยฆ่าใครบางคน
หลังจากที่เขาอยู่ในระดับรีเจนดารีเขาก็แข็งแกร่งกว่าผู้เล่นธรรมดาทั่วไป นั่นคงจะเป็นเพราะว่าเขาคือผู้เล่นระดับรีเจนดารี!
นอกจากจะต้องใช้เงินแล้วยังต้องใช้ความพยายามอย่างบ้าคลั่ง
อีกอย่าง ถ้าไม่มีเงินเขาจะสร้างอุปกรณ์ได้อย่างไร เขาจะเสริมอาวุธตัวเองได้อย่างไร ถ้าคุณไม่มีเงินและความพยายามที่มากพอ มันคงจะดีกว่าหากว่าคุณจะเลิกเล่นเกมนี้ไปซะ
วิลเลียมสงสัยมาตลอดเลยว่าหลังจากบริษัทหวังอี้ล้มละลายลงจะต้องมีโปรแกรมเมอร์จำนวนมากเลือกบริษัทนี้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นระบบอุปกรณ์จะน่าโมโหขนาดนี้ได้ยังไง?
แต่เนื่องจากเขามีทักษะที่ดีที่สามารถเล็งเห็นว่าเกมจะเดินหน้าต่อไปทางไหนและใช้เวลาหลายวันหลายคืนในการสร้างความได้เปรียบและเป็นผู้นำให้กับผู้เล่นคนอื่นๆ ทำให้เขากลายเป็นเหมือนกับสโนว์บอล1เทรนเนอร์เพื่อหารายได้ก่อนจะค่อยๆไปสู่ระดับรีเจนดารี
สำหรับคนยากจนอย่างเขาถ้าไม่ได้เริ่มเล่นเกมตั้งแต่วันแรก เขาคงจะตายในเครื่องเล่นเนื่องจากความหิวไปนานแล้ว
“การที่ฉันตายยังไงมันก็น่าเสียดายอยู่ดี” วิลเลียม แบล็คลีฟกุมท้องตนเองก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โยกอย่างหมดหนทาง เขาจิบเหล้าผลไม้ที่มีราคา 30 เหรียญ มันมีกลิ่นหอม มีรสชาติหวานและไม่ฝาดคอเลยซักนิด
อย่างน้อยเขาก็รู้สึกดีจริงๆที่ไม่ได้กลายเป็นสุนัข และยังแข็งแกร่งกว่าคนอื่นๆที่มีประสบการณ์แบบเดียวกัน
“ยังไงซะฉันก็เกิดใหม่แล้ว ดังนั้นฉันควรเดินหน้าต่อไป!” เขากำลังคิดว่าจะใช้ตัวตนนี้ในการมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร!
“วิลเลียม แบล็คลีฟ หนึ่งในลอร์ดของเผ่าเอลฟ์จากชายแดนของป่าแบล็คลีฟตอนใต้ หรือเป็นที่รู้จักในชื่อ ‘ลอร์ดจากชายแดน’ ฮึ่ม ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นลูกครึ่งเอลฟ์?” วิลเลียมเพิ่งจะได้รับความทรงจำจากร่างกายของเขาเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าร่างของเขาตกลงมาจากต้นไม้ได้อย่างไร เขาตกลงมาแย่ขนาดนี้ได้อย่างไร แย่ขนาดถึงแก่ชีวิต ดีที่เขาโชคดีทำให้ตัวเขามีโอกาสได้มาเกิดใหม่อีกในโลกใบนี้
ยังไงก็ตาม นี่ไม่ใช่เวลามาพิจารณาเรื่องนี้ เขาควรจะคิดว่าทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตที่ดีขึ้น
“นี่มันไม่ถูกต้อง ฉันยังจำได้ว่าฉันเคยเจอกับเขาตอนเลเวลยี่สิบอยู่เลย เขาเป็นลอร์ดที่แข็งแกร่งมาก ถึงแม้ว่าสถานที่จะเล็ก แต่เขาก็มีความความทะเยอทะยานมาก และฉันจึงได้รับภารกิจหลายอย่างจากที่นี่”
“แต่หลังจากเปิดตัวเกมส์มาหกเดือน คนๆนี้ก็ตายจากสงครามที่วุ่นวาย และอาณาเขตของเขาก็กลายเป็นของพวกอาณาจักรเหล็กไป” เขาดูไม่จืดเอาซะเลย
พ่อของเขาเป็นลอร์ดผู้ดูแลเขตแดนคนก่อนซึ่งหนีรอดมาอยู่ในเขตดินแดนเล็กๆ ระหว่างป่าแบล็คลีฟกับเขตปกครองของมนุษย์ ถึงอย่างนั้นพ่อเขาก็สามารถหาทางขนส่งทรัพยากรเข้า-ออกได้
จะอย่างไรก็ดี ลูกชายของเขานั้นไม่มีความสามารถมากพอ หลังจากที่เขาได้รับสืบทอดเป็นผู้ดูแลดินแดน ก็ดูเหมือนว่าชาวไร่ชาวนาหลายคนจะย้ายออกจากเขตไป และในภายหลังเขาจึงขยายเขตแดนสำเร็จ
แต่หลังจากที่เขาฝ่าฟันผ่านปัญหามากมาย เขากลับไม่ลงคำปฏิญาณต่ออาณาจักรและก็ไม่ได้ถอนตัวออกจากป่าแบล็คลีฟเช่นกัน
“ถึงฉันจะจำไมได้ว่าจะมีปัญหาเรื่องอะไร แต่การกระทำของเขาหลังจากนั้น เรียกง่ายๆเลยว่ารนหาที่ตาย” วิลเลียมถอนหายใจเบาๆ หลังจากที่เริ่มจะนึกออกเกี่ยวกับความทรงจำที่เขามี
เขตแดนของเขาไม่ได้ใหญ่โตมากมาย เขามีพื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ทางด้านตะวันตกและตะวันออกของเมือง ดังนั้นเขาน่าจะสามารถใช้มันได้อย่างเหมาะสม
มีคน 3,000 คนอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ 1,500 คนในนั้นเป็นลูกครึ่งเอลฟ์, 1,000 คนเป็นมนุษย์ และอีก 500 คนที่เหลือเป็นเอลฟ์
เหล่าเอลฟ์เลือดบริสุทธิ์ทั้งห้าร้อยตน
ฮึ่ม
จากความทรงจำของเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นผู้พิทักษ์ที่แม่มอบให้เขา
เหล่าผู้พิทักษ์พวกนี้แข็งแกร่งและซื่อสัตย์มาก เพียงแต่ว่าพวกเขามีความภาคภูมิใจในความเป็นเอลฟ์อย่างมากและนั่นทำให้หลายๆครั้ง พวกเขาจึงไม่ถูกชะตากับการที่เขาเป็นลูกครึ่งมนุษย์
ต่อให้แม่ของเขาจะเป็นเอลฟ์ราชวงศ์ พวกเอลฟ์เลือดบริสุทธิ์ห้าร้อยคนนี้ก็วางแผนที่จะใช้ชีวิตที่เหลือในอีกพันกว่าปีในการทำให้วิลเลียม
“เอ่อ... นี่แม่ของฉันเป็นคนในราชวงศ์เอลฟ์จริงๆหรอ?” ความคิดของวิลเลียมค่อนข้างยุ่งเหยิง ในที่สุดก็ฟื้นคืนสติจากความทรงจำที่แล่นเข้ามาในหัว
ในขณะที่วิลเลียมกำลังจะเรียกให้คนมาช่วยเขาลุกขึ้นและตรวจตราพื้นที่รอบๆ เสียงหนึ่งก็ดังผ่านหูเขา
เสียงนั้นดังขึ้นในหู
‘ดิ๊งด่อง’
‘นับถอยหลังสู่เวอร์ชั่นเบต้า 1.0 จะเปิดใช้งานในอีก 354 วัน 23 ชั่วโมง 59 วินาที’
“...” ผู้ดูแลเขตแดนคนปัจจุบันวิลเลียม แบล็คลีฟเอลฟ์ผู้มีสายเลือดราชวงศ์
เขาค่อยๆ จมลงไปในความคิด เพราะหากเขาทำตามความคิดของเขา เขาน่าจะอยู่บนเส้นทางที่บ้าระห่ำเพื่อฆ่ามังกรยักษ์, แต่งงานกับเจ้าหญิง และกลายเป็นพระเจ้าหลังจากที่เขาเข้ามาสถิตอยู่ที่อีกโลกนึงนี้แล้ว
แต่ว่าเขากลายมาเป็น NPC ได้อย่างไรกัน?
“ทำไม... ทำไมฉันถึงต้องมาเจอกับพวกผู้เล่นบ้าๆ ที่ไม่มีวันตายกันเนี่ย?” วิลเลียมเกิดอาการงุนงงขึ้นมากระทันหัน
หมายเหตุ
สโนว์บอล1 หมายถึง การที่ตัวละครหรือทีมๆ หนึ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ยากจะหยุด เหมือนกับลูกหิมะที่กลิ้งไปแล้วจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
