Chapter II Scene 16
“
Chapter II Scene 16
”
“ประตูใหญ่?” โจลี่พึมพำขึ้นมาลอยๆ
ใช่แล้ว ด้วยความพยายามในการเดินมาไม่รู้เหนือรูัใต้ ฆ่าสัตว์ประหลาดและพวกโครงกระดูกมามากมาย ในที่สุดก็มาเจอกับประตูหินขนาดมหึมา ที่มีการแกะสลักประหลาดๆ
ผมยักไม่เคยรู้เลยว่าเคยเห็นของแบบนี้ในเกม ไม่สิ ต้องบอกว่าไอ้ถ้ำนี้นะ ไม่มีอยู่ในเกมเลยตั้งหากล่ะ
ผมรู้สึกว่าหลังประตูหินนี้จะมีสิ่งที่ไม่ธรรมดาอยู่ด้วยแน่ๆ ขนาดมาถึงขนาดนี้ ผมก็ยังไม่เห็นหัวเหล่าตัวเอกเลยแฮะ? ตายไปแล้ว?
เอาเถอะ… ยืนรอตรงนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือเกิดประโยชน์อะไร ผมจึงคิดว่าจะวางมือไว้ที่ประตูและเปิดมัน แต่ก่อนที่ผมจะได้ใช้แรงดันมัน
ประตูหินก็ถูกเปิดออกด้วยตัวเอง…
กึก…กึก…
(เสียงหินถูกลาก)
ประตูเกิดสั่นสะเทือน ก่อนจะถูกเปิดเองของมันพร้อมเสียงทื่อๆ โจลี่เกิดตกใจขึ้นมา ก่อนจะเข้ามาคว้ามือซ้ายผมไปกุมไว้ด้วยความกังวลที่เห็นได้ชัด
มันถูกเปิดจนสุดและหยุดลงในเวลาต่อมา ผมนิ่งคิดสักพักว่าจะเข้าไปดีไหม? ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในความมืดนั้นขณะเดินจูงมือโจลี่ไปด้วย
และทันใดนั้นเอง… เหมือนตัวของผมจะโผล่มาอีกที่นึง สัมผัสมือซ้ายก็หายไป รู้ตัวเองที…โจลี่ก็ได้หายไปแล้ว? ผมตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปรอบๆเพื่อหาเธอ
แต่ผมเจอเพียงแต่พื้นที่เปล่า เหมือนพื้นที่ที่ผมได้เจอกับริชาร์ด แต่ริชาร์ดไม่ได้อยู่ที่นี่? งั้นก็คนละที่สินะ?
“คุณลุง?”
ระหว่างที่กำลังคิดบางอย่างอยู่นั้นเอง ผมก็ถูกเรียกโดยใครบางคนเรียก เป็นเสียงของเด็กผู้หญิง ผมก้มลงที่เป็นต้นตอของเสียงนั้น ผมก็ต้องเบิกตากว้างในทันที
เป็นไปไม่ได้!
คนที่ยืนเกราะขาผมนั้น เป็นเด็กอายุ 10 กว่าปีที่มีความสูงถึงเอวผมเพียงเท่านั้น ผมสีทองยาว นัยน์ตาสีฟ้าสดใส ใบหน้าของเธอนั้นสวยงามเกินจินตนาการหลุดโลกเลยล่ะ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ตัวเดียวเท่านั้นเอง
อีฟ?
“นี้คุณลุง นี้!”
ผมถูกเรียกสติโดยเธอ แถมยังเรียกผมว่าลุงด้วย ผมก็พึ่งรู้ตัวว่า ร่างกายผมในตอนนี้เป็นตาลุงผมดำคนหนึ่ง นี้มันร่างกายในโลกเก่าผมนี้
ผมมองมือใหญ่ของตัวเองก่อนจะสลับไปมองหนูอีฟไปมา เหมือนมันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้!
“พบตัวเป้าหมาย! พบตัวเป้าหมาย!” และตอนนั้นเอง
จู่ๆก็มีผู้คนที่แต่งตัวอย่างกับทหารพร้อมอาวุธสงครามเต็มอัตราศึก มีรถขนทหาร รถถัง เฮลิคอปเตอร์ที่มีคนโหนตัวลงมา ทุกคนทุกอย่างต่างเล็งปลายอาวุธมาทางผมคนเดียว
“คุณลุงเราจะทำยังไงกันดี?” เด็กผู้หญิงช้อนตาขึ้นถามผม ในแววตานั้นมีความเชื่อมั่นในตัวผมมาก
ทำไงดี…งั้นเหรอ ก็ทำแบบนี้ไง!!
ผมขยับมือขวาชักปืนพกสั้นออกมา จ่อที่หัวเด็กสาวที่ชื่อว่าอีฟ
“เอ่? ทำอะไรน่ะคุณลุง?” หนูน้อยอีฟเอียงคอไม่เข้าใจในการกระทำของผม
“คงจะสนุกมากสินะ ที่เข้ามายุ่งกับความทรงจำคนอื่นเขา!” ผมไม่หลงกลโง่ๆนี้หรอกนะจะบอกให้
หนูน้อยอีฟเงียบไป เธอก้มหน้าจนผมไม่เห็นสีหน้าเธอในตอนนี้ แต่ที่รู้ๆคือ เธอกำลังหัวเราะออกมาอยู่
“หึๆฮ่ะๆๆฮ้าๆๆๆ” จากเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะดังขึ้น พร้อมเงยหน้าหัวเราะปากกว้างทีเดียว มีอะไรน่าหัวเราะกัน?
“นี้~จะไม่ช่วยหนูแล้วเหรอ~ ไหนสัญญาว่าจะพาหนูไปสถานที่ที่สงบๆ สวยงาม และเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้ จะผิดสัญญาเหรอ คุณลุงไม่ต้องการร่างกายหนูเหรอ--”
ปัง!!
ไม่ฟังเรื่องไร้สาระให้จบ โดยในจังหวะที่หนูน้อยอีฟจะได้ยกชายเสื้อเชิ้ตขึ้นนั้นเอง ผมก็เหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเล
“โทษทีว่ะ บังเอิญกูขี้เกียจฟัง”
“หึๆๆๆ” ร่างกายอีฟที่ถูกลูกตะกั่วเจาะรูบนหน้าผาก ก็ยังสามารถหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานได้
“เอ๋~ หรือคนนี้จะทำให้นายรู้สึกไม่สิ้นหวังงั้นเหรอ?”
“ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ?” กล่าวจบร่างกายที่เคยเป็นเด็กผู้หญิงชื่ออีฟ จู่ๆก็เปลี่ยนแปลงเป็นหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลน่ารักๆคนหนึ่ง ที่ท้องอยู่
ผมรู้จักเธอคนนี้ดี ใช่!
“คุณทำไมถึงทิ้งฉันกับลูกไปล่ะ? นี้คุณไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม?” เธอพูดออกมาด้วยทั้งน้ำตาคลอเบ้า มองมาที่ผมเหมือนกำลังต้องการความน่าสงสารกับผม
ไม่อภัยไม่ได้!
เธอเข้ามาใกล้ผม ทำใบหน้าเย้ายวน เธอลูบแผ่นอกผมราวกับต้องการบางอย่าง
ปัง!!
ผมมองกระทำของเธอด้วยสายตาที่เลือดเย็น ก่อนจะใช้ปืนยิงเข้าที่คาง
“เปล่าประโยชน์น่า~ นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ มันไม่ใช่การโจมตีจริงๆได้ซ้ำ… ฉันจะทำให้สิ้นหวังเอง”
มันพูดจบ ภาพของผมที่เห็นก็เปลี่ยนไป เป็นสถานที่ต่างๆ ที่แรกคือทุ่งหญ้าโดยมันกำลังให้ผมดูเด็กสาวผมทองอีฟถูกรุมโทรมจากทหารอยู่
“มันเป็นความผิดคุณลุง คุณไม่สามารถทำตามสัญญาได้!!”
เย็นไว้ มันไม่ใช่ของจริง นี้มันแค่ภาพหลอนเท่านั้น ผมกำลังบอกตัวแบบนั้น
ก่อนภาพจะพาผมมาห้องๆหนึ่ง เป็นห้องพักเก่าๆ มีผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลท้อง กำลังถูกชายสองคนประกบคู่หน้าหลังอยู่
“อ๊า~ ขอโทษที่รัก เพราะคุณไม่อยู่มอบความรักให้ฉัน ฉันเลยต้องให้ใครบางคนทำมัน”
และภาพก็พาผมมาห้องๆหนึ่งในบ้านหนึ่ง ห้องนั่งเล่นนั้นเอง ผมกำลังจ้องมองผู้หญิงกับหญิงสาวถูกข่มขืนโดยชายฉกรรจ์สี่คน มันคือลูกสาวผมกับหลานผม
“ไม่! อ๊า ลุง อ้า ช่วยหนูด้วย มันเจ็บ!”
“พ่อคะ พ่อคะ อ๊าา~”
ผมสามารถบอกได้เลยว่าหน้าตาผมกำลังน่าเกลียดมากแค่ไหนตอนนี้
บังอาจมาเล่นกับความทรงจำฉันได้!
“ทุกอย่างมันเป็นความผิดนาย” เงาสีดำกำลังเป่าหูผมอยู่ มันกำลังทำให้ผมกลายเป็นสัตว์ร้าย ที่พร้อมฆ่าผู้คนดั่งเครื่องจักรสังหาร
“ใช่~ ปลดปล่อยอารมณ์และฆ่าพวกมันซะสิ ทุกคนที่ทำให้นายรู้สึกแบบนี้…”
ใช่ ฆ่ามัน ฆ่ามันที่บังอาจทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ ฆ่ามัน ฆ่ามัน!
และผมก็โจมตีออกไป ไม่ใช่ภาพหลอนตรงหน้า แต่เป็นเงาด้านหลังที่ค่อยเป่าหูผมอยู่นั้นเอง
“หึ! จะให้ฉันบอกซะกี่ครั้งว่า…!!?” มันกำลังพูดว่าถึงจะโจมตีมันไป มันก็ไม่ใช่การโจมตีจริงๆสินะ? แน่นอนผมรู้
มันไม่ได้พูดจบหรอก เพราะเมื่อมันก้มมองลง มันก็ต้องตกใจ เพราะมันเห็นผมโจมตีด้วยมือซ้ายไม่ใช่มือขวา แถมในมือยังถือดาบสีดำ กำลังเสียบท้องของมัน ที่มีเลือดสีดำไหลทะลักออกมา แน่นอนในมือซ้ายผมนั้นคือดายต้องสาปที่หักครึ่งนั้นเอง
มันคงจะแปลกใจสินะ…
“บอกเองนี่ว่าให้ฆ่ามันที่มันให้ฉันรู้สึกแบบนี้ และฉันรู้แล้วไม่ต้องซ้ำ” ผมพูดเยาะเย้ยมันด้วยสีหน้าที่ผมจะกวนตีนมันได้
“นี้เจ้า! ได้ไงกัน!!” มันไม่เชื่อล่ะสิ มุกกากๆแบบนี้โลกใต้ดินมีบ่อยๆไป มันดีอย่างนึง มันสามารถให้ผมดูหนังโป๊ของคนรักผมได้ สุดยอดจริงๆเลย โดยเพราะฉากอีฟถูกทหารรุมโทรมเนี่ย… หาดูไม่ได้แล้ว~
ผมดึงดาบกลับ มันเดินถอยหลังโซเซไปสองสามก้าวขณะมือทั้งสองกุมท้องเอาไว้ ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะแตกสลายไปเหมือนกระจกบานนึงที่แตกออกไปเมื่อกระทบพื้น และภาพลักษณ์ของผมนั้นก็กลับมาเป็นหนุ่มริชาร์ดอีกครั้ง
“เป็นไป…ไม่ได้…” มันพูดคำนั้นเป็นคำสุดท้ายก่อนจะสลากหายไป มันคงอ่อนแอทางกายภาพแต่แข็งแกร่งทางมนต์ดำสินะ?
ผมพบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ถ้ำกว้างทรงกลม และผมเห็นโจลี่เป็นคนแรกเพราะเธออยู่ใกล้ๆผม และยังเห็นเทรย์เวอร์ โอเรียนน่า ดาร์เลเน่ ที่นอนไม่ได้สติอยู่ใกล้กัน และยังมีกลุ่มของไวโอเลต ลิลลี่และโนราด้วย
อืม~ ให้ผมคิดตามนะ เจ้านั้นคงจะยืมมือผมฆ่าพวกนี้โดยความแค้น ก่อนจะทำให้ผมเป็นบ้าไปสินะ ช่างน่าขำจริงๆวะครับ
ผมหันไปมองประตูหินที่โครงมหาใหญ่เลยล่ะ ผมต้องเงยหน้าจนสุดกว่าจะเจอจุดสิ้นสุด มีลวดลายถูกแกะสลักไว้อย่างลึกลับ
ผมในตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกที่จะต้องนั่งรอให้เหล่าตัวเอกฟื้นขึ้นมาก่อนไปต่อ ไปไหน? จะไปรู้ไหมล่ะ…
