Chapter 10: กิจวัตรประจำวันรูปแบบใหม่ (2)

ในขณะที่การฝึกฝนดำเนินอยู่นั้น, ทุกคนต่างก็ทุ่มสุดตัวเพราะไม่มีใครอยากเจอบทลงโทษของปีศาจ

ในตอนที่การฝึกนี้จบทุกคนก็ร่วงลงไปทรุดกับพื้น...ทุกคนต่างก็เหนื่อยจนใจแทบขาด ต้นขาของพวกเขาปวดไปหมดและมือของพวกเขาก็รู้สึกหนักอึ้ง

บางคนนอนแผ่หลาอยู่กับพื้น, ในขณะที่บางส่วนนั่งคุกเข่าพยายามที่จะสูดหายใจให้อากาศเข้าไปในปอด

มีคนแอบงีบด้วย ส่วนคนที่ตื่นอยู่นั้นต่างก็จ้องมาที่ตัวการหลักที่ทำให้พวกเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ตาไม่กระพริบ

อันที่จริง, พวกเขาเกือบจะคิดว่าแลนดอนไม่ใช่มนุษย์แล้วด้วยซ้ำ เขาทำการฝึกทั้งหมดนี่ร่วมกับพวกเขาแต่เขาก็ยังมีสภาพเหมือนกับตอนก่อนเริ่มฝึกอยู่เลย

ในตอนที่ทุกคนกลับมาหายใจได้มั่นคงเหมือนปกติและรู้สึกผ่อนคลายขึ้น, แลนดอนก็พูดขึ้นมา

“จัดแถว”

พอพวกเขาได้ยินเสียงเรียกของปีศาจ, พวกเขาทุกคนก็รีบกระโดดขึ้นมาสุดชีวิต, แล้วไปจัดแถวข้างหลังหัวหน้าของตัวเอง

แม้กระทั่งพวกที่แอบงีบอยู่ก็ยังตื่นขึ้นมาแล้วทำตัวเหมือนนินจา, ด้วยการตามหาตัวหัวหน้าของพวกเขาอย่างสุดชีวิต

อันที่จริง, แลนดอนมั่นใจว่าหลังจากผ่านวันนี้ไป, อัศวินส่วนใหญ่คงจะตัวติดกับพันเอกที่เป็นหัวหน้าของพวกเขาจริงๆ แลนดอนแอบหัวเราะคิกคักอยู่ในใจ

พวกอัศวินทำตามการฝึกของเขาต่อเป็นเวลาอีก 45 นาที พวกเขาลุกนั่ง, เดินแบบเป็ด, ยืดกล้ามเนื้อขา, เตะหน้า, เตะปกติ, เตะข้าง, เตะหลังและเตะกลับหลัง ซึ่งการออกกำลังกายทั้งหมดนี้ล้วนเป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับพวกเขา

ในตอนที่พวกเขาปฎิบัติจนครบ, แลนดอนก็อนุญาติให้พวกเขาได้พักผ่อนเล็กน้อย ในขณะที่พวกเขากำลังพักอยู่นั้นเอง, สาวใช้คนนึงก็เดินเข้ามาแล้วกระซิบข้างหูแลนดอนเบาๆ

“พวกเจ้าตั้งแถวตอนเรียงเดี่ยวแล้วตามข้ามา, พวกเราจะไปรับประทานอาหารเช้ากัน อาหารเช้าของพวกเจ้าจะถูกแจกจ่ายทุกเช้าในเวลานี้ ถ้าพวกเจ้าขาดฝึกจนไม่ทันเวลาอาหารเช้าเนื่องจากติดงานหรือลาป่วย, พวกเจ้าก็ไม่ต้องกังวลไป เพราะเดี๋ยวจะมีคนนำอาหารไปส่งให้พวกเจ้าเองไม่ว่าพวกเจ้าจะอยู่ส่วนไหนของเบย์มาร์ดก็ตาม...เอาหล่ะตอนนี้ตามมาได้แล้ว”

ในขณะที่พวกเขาตามเข้าไปในพื้นที่รับประทานอาหารนั้น, พวกเขาก็เห็นคนใช้ 12 คน, แม่ของแลนดอน, ลูซี่, เกรซและอาหารหม้อยักษ์อีก 12 หม้อ โดยที่ข้างๆหม้อแต่ละใบนั้นมีจานกับช้อนจัดวางเอาไว้อยู่เป็นจำนวนมาก

ที่ห้องอาหารแห่งนี้ดูคล้ายกับห้องอาหารในฮอกวอตซ์เลย, ถึงจะไม่ใหญ่เท่าก็ตาม

“พวกเจ้ามีเวลาหนึ่งชั่วโมงสำหรับรับประทานอาหาร”

ในทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงราชาปีศาจ, พวกเขาก็รีบไปรับอาหารของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ด้วยหม้อ 12 หม้อพร้อมกับคนใช้ที่ประจำการพร้อมเสิร์ฟอาหาร 12 คน, ภายในเวลา 20 นาทีทุกคนก็ได้รับจานอาหารของตัวเอง จากนั้นน้ำก็ถูกนำออกมาเสิร์ฟให้พวกเขา ซึ่งคนที่กินเสร็จก่อนคนอื่นนั้นก็จะสามารถไปขอเพิ่มได้ถ้าพวกเขาไม่อิ่ม

กฏเพียงอย่างเดียว ณ ที่นี้ก็คือว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยภายในขอบเขตเวลาที่แลนดอนกำหนดให้พวกเขา

เขาพาโมโม่มากับเขาและรับประทานอาหารเช้าร่วมกับลูเซียส, ลูซี่, เกรซและแม่ของเขา

พอเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของโมโม่ที่น่ารัก, ลูซี่, คิมและเกรซก็หยิกแก้มของเขาเบาๆ

“โมโม่, มันหนักเกินไปสำหรับเจ้ารึเปล่า? เจ้าไม่ต้องฝืนขนาดนั้นก็ได้, เพราะเดี๋ยวป้าจะดูแลเจ้าเอง” คิมพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม

“นั่นสิ, ถ้าพี่กลับมาแข็งแรงเมื่อไหร่พี่จะคอยดูแลและคอยปกป้องเจ้าเอง” เกรซพูดในขณะที่พยักหน้า

“ถ้าอยากเลิกก็บอกพี่สาวคนนี้ได้ตลอดเวลาเลยนะ, โอเคไหม?” ลูซี่พูดเสริม

“คุณป้า, พี่เกรซ, พี่ลูซี่, ข้าไม่เป็นไรหรอกครับ...ในตอนที่ฝึกอยู่นั้นพี่แลนดอนดูแลข้าเป็นอย่างดี ข้าอยากแข็งแกร่งขึ้นครับ” โมโม่ตอบกลับ

“โถ่โมโม่ของป้า...ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้...” คิมพูดในขณะที่ลูบศรีษะของเขา

“น้องพี่น่ารักที่สุดเลย...” เกรซพูดในขณะที่หยิกแก้มของเขาเบาๆ

“โมโม่เจ้าช่างเป็นน้องที่น่ารักน่าชังจริงๆ...” ลูซี่พูดในขณะที่หยิกแก้มอีกข้างนึงของเขาเบาๆ

โมโม่หันไปแล้วเห็นลูเซียสกับแลนดอนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่

เขารู้สึกไม่โอเคเลย ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากหลบอยู่ข้างหลังกระโปรงผู้หญิงไปตลอดชีวิตหรอก คนอื่นจะคิดยังไงกัน? จากนั้นเขาก็เหลือบมองแขนของตัวเองแล้วคิด

            น่ารักหรอ?....ไม่นะ! ไม่! ไม่ใช่ซักหน่อย!...พี่แลนดอนพูดถูกจริงๆด้วย ตอนนี้ข้าอ่อนแอเกินไป

ในตอนที่หมดเวลา, แลนดอนก็ตะโกนออกมา

“จัดแถว, แล้วออกไปรวมตัวกันที่สนาม”

ในใจของพวกอัศวินนั้น, คำว่า ‘จัดแถว’ คือคำพูดประจำตัวของปีศาจแม่ทัพของพวกเขา และเป็นความทรมานอย่างถึงที่สุดของพวกเขาด้วย พวกเขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะมีฝันร้ายตามมาหลอกหลอนพวกเขาในตอนที่ได้ยินคำว่า: จัดแถว

พอพวกเขามาถึงสนามชั้นในของปราสาท, แลนดอนก็พูดต่อ

“นับจากวันนี้ไปอีกสองอาทิตย์, ทุกหน่วยจะทำการแข่งขันกันเอง คนที่แข็งแกร่งที่สุดในแต่ละหน่วย, จะได้รับแต่งตั้งเป็นรองหัวหน้าของหน่วยนั้นๆ แล้วใครก็ตามที่สามารถพิสูจน์ความสามารถของตัวเองได้ก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ณ ตอนนั้นเลย

อัศวินทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

“ในหนึ่งวันพวกเจ้าทุกคนจะต้องฝึกทักษะดาบเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง โดยจะแบ่งเป็นสามรอบ, รอบแรกคือฝึกหลังรับประทานอาหารเช้า, รอบที่สองหลังจากอาหารกลางวันและรอบสุดท้ายก่อนรับประทานอาหารเย็น”

เขามองอัศวินทุกคนด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดต่อ

“สำหรับวันนี้, พวกเราจะฝึกดาบกันตอนนี้เลย และหลังจากที่เสร็จสิ้นการฝึก, แม่ทัพลูเซียสจะมอบหมายหน้าที่รับผิดชอบให้พวกเจ้าทุกคน โดยบางส่วนอาจจะต้องไปคุ้มกันที่ทางเข้า, บางส่วนอาจจะต้องไปตรวจหาสายลับ, ในขณะที่บางส่วนจะคอยปฏิบัติหน้าที่ในเมือง”

ทุกคนต่างก็ฟังด้วยความตั้งใจ

จากนั้นแลนดอนก็ชักดาบออกมาแล้วยิ้มให้พวกเขา, ซึ่งมันทำให้พวกเขารู้สึกกังวลอย่างรุนแรง

“ต่อจากนี้ข้าไม่ใช่แม่ทัพของพวกเจ้าแล้ว, แม่ทัพลูเซียสจะกลับมาทำหน้าที่เหมือนเดิม ตอนนี้, ดาบของเขาคือกฏ และข้าก็เป็นแค่อัศวินที่เข้ารับการฝึกคนนึง”

พวกเขาแทบจะกระอักเลือดออกมา

            คิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงคิดจะมาหลอกพวกข้าด้วยหน้าตาใสซื่อแบบนี้ห้ะ? เมื่อครู่นี้เจ้ายังเป็นปีศาจอยู่เลยแล้วตอนนี้จะเปลี่ยนมาเป็นเทวดาเนี่ยนะ!?...หึ้ย แต่ก็ดีแล้ว...อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ต้องตื่นตัวตลอดเวลา

พวกเขาทุกคนต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก บางคนถึงกับลองนั่งลงบนพื้น ลูเซียสมองพวกเขาและรู้ในทันทีว่าพวกเขาต้องมีระเบียบวินัย

“ใครอนุญาติให้นั่ง? พวกที่แตกแถวเมื่อสักครู่นี้ จงก้าวออกไปยืนข้างๆแถวของตัวเองแล้วดันพื้น 100 ครั้ง พันเอกจอร์ช, เจ้าเริ่มฝึกอัศวินฝึกหัดโมโม่ได้เลย ส่วนคนที่เหลือชักดาบออกมาซะ...เราจะเริ่มการฝึกกันแล้ว” ลูเซียสพูด

“ทราบ”

พวกเขาทุกคนตะโกนตอบรวมทั้งแลนดอนด้วย

พวกเขาต่างก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

หนีเสือปะจรเข้ หนีปีศาจมาเจอปีศาจอีกคนนึงสินะ

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ลูเซียสก็รู้สึกมีความสุขกับการตอบสนองในทางที่ดีนี้ พวกอัศวินใส่ใจกับการฝึกมากขึ้นและปฏิบัติได้เข้มแข็งมากขึ้น

ข้าเองก็ใช้วิธีนี้ได้สินะ

เขาคิด