Chapter II Scene 14
“
Chapter II Scene 14
”
ขณะเดียวกันที่เทรย์เวอร์สู้…
“ฉันรับรู้ถึงจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์?” ไวโอเลตพูดขึ้น เธอหันไปมองด้านหนึ่งของกำแพงถ้ำ ขณะที่เธอนั้นกำลังใช้รากไม้พันธนาการนักรบโครงกระดูกที่สวมชุดเกราะขึ้นสนิม
รากไม้พวกนี้ไม่เพียงแต่พันธนาการนักรบโครงกระดูกเท่านั้น แต่มันยังดูดพลังชีวิต พลังเวทและรูปแบบพลังต่างๆ มาฟื้นฟูกับตัวเอง เพราะงั้นไวโอเลตนั้นจะไม่มีวันเหนื่อย หรือหมดพลังเวท ตราบใดที่ศัตรูยังมีชีวิตหรือพลังเวทให้เธอกลืนกิน เธอคือศัตรูที่น่าหวาดหวั่นที่สุด
“น่าเหลือเชื่อ ที่เธอแกล้งทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าริชาร์ด?” โนราพูดขึ้นด้วยท่าทางเหมือนประชดออกมา
“ฉันก็แปลกใจ ที่คนอย่างเธอพูดมากจริงๆ” ไวโอเลตตอบโต้กลับออกมา พวกเธอจ้องเขม็งกันและกัน
“…เอ่อ เจ้าหญิง ที่บอกว่าจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์?”
และคนที่เข้ามาหยุดทั้งสอง ก็คือลิลลี่ นักรบสาวเผ่าเอลฟ์ ผู้เป็นเจ้าของผมสีเขียวนั้นเอง โดยเธอจะเปลี่ยนประเด็นทุกครั้งที่จะมีการปะทะกันระหว่างสาวผมม่วงเผ่าแวมไพร์ กับสาวผมดำเผ่าเอลฟ์ ซึ่งมันน่าปวดหัวมากๆเมื่อพวกเธอเริ่มจิกกัดกัน
โดยที่ไวโอเลตนั้นทำเป็นอ่อนแอตรงหน้าริชาร์ด เมื่อริชาร์ดไม่อยู่ เธอก็ไม่จำเป็นทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา เธอจะแสดงพลังที่น่ากลัวออกมา
ส่วนโนราพอไม่มีริชาร์ดอยู่ ก็ค่อยจับผิดไวโอเลตพร้อมชอบพูดจิกกัด
“ใช่ จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์…” ไวโอเลตพึมพำออกมา พร้อมหันมองลงไป
ขณะเดียวกันเอง…
“ทำไมเขาถึงไม่ฟื้นฟูล่ะ ก็เรารักษาพิษให้เขาแล้วนิ?” โจลี่มีสีหน้าเป็นกังวลขณะมองริชาร์ดที่ยังไม่มีสติ
เธอจะอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆถ้าริชาร์ดไม่ฟื้นขึ้นมา เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ เพราะเธอไม่ระวังตัวดีจนให้งูยักษ์เข้ามาใกล้ตัว และต้องเดือดร้อนริชาร์ด
ในตอนนี้ เธอก็ทำได้แต่นั่งข้างๆเขาและภาวนาให้ฟื้นขึ้นมา ถึงแม้ริชาร์ดจะเป็นคนเลวที่ย่ำยีเธอ แต่เธอก็เห็นได้ชัดว่า ริชาร์ดนั้นกำลังทำตัวดีขึ้น
และในตอนนั้นเอง มือของริชาร์ดที่โจลี่กุมไว้ กระตุกและขยับขึ้นมา นั้นทำให้โจลี่เงยหน้าขึ้นมามองริชาร์ด
ในตอนนี้ ริชาร์ดนั้นได้ลืมตาตื่นขึ้นแล้ว แต่แววตาของเขายังดูเบลอๆเหมือนคนเมายาอยู่ ริชาร์ดในตอนนี้รู้สึกราวกับอยู่ในฝันหวานของตัวเอง ราวตัวเขาเป็นทุ่งหญ้ากว้างขวางยากจะเห็นที่สิ้นสุด
‘ฉัน…อยู่ที่ไหน?’ ริชาร์ดคิดอย่างสับสน เขาค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยแขนซ้ายที่เหลืออยู่ เขามองไปรอบๆ
ริชาร์ดรู้สึกว่ามันไม่สมจริง เพราะมันดูสวยงามเกินจริง มันไม่มีสถานที่แบบนี้หรอก
‘มันคือความฝัน’ และริชาร์ดก็ได้ตัดสินใจว่ามันเป็นเช่นนั้น
“ริ…ชาด ริชาร์ด!”
เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น เธอกำลังเรียกเขาอยู่ ทำให้ริชาร์ดต้องหันไปมองต้นตอของเสียงเรียกนั้น เขาก็ได้พบกับหญิงสาวผมฟ้าอ่อน กำลังอ้าแขนให้เขาอยู่
และเขาก็รู้จักเธอดีด้วย ก็เพราะเธอคือดาร์เลเน่นั้นเอง ดาร์เลเน่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งริชาร์ดคิดว่ามันเหมาะกับเธอมากๆ
เธอเข้ามาใกล้เขา มานั่งตรงหน้าริชาร์ด ก่อนจะโอบกอดให้ริชาร์ดลงที่อกของเธอ
“หว่า~!? ริชาร์ดคุณทำอะไรน่ะ!” โจลี่ตกใจ ที่จู่ๆริชาร์ดก็ลุกขึ้นมาก่อนจะโอบกอดเธอ
เขาซุกหน้าลงไปในอกของเธอ เธอพยายามห้ามและเรียกสติเขา แต่เหมือนว่าริชาร์ดนั้นจะไม่ได้ยินเธอ
ริชาร์ดดึงเสื้อพร้อมบราของโจลี่ลงจนไปอยู่ที่เอว เธอพยายามดันเขาออกไป แต่ไม่เป็นผลและอ่อนแรงลง เมื่อโจลี่ถูกริชาร์ดขึ้นคร่อม เขาใช้มือซ้ายของเขาบีบนวดหน้าอกข้างซ้ายเธอ ขณะข้างขวาของเธอถูกดูดด้วยปากของริชาร์ด
เขาดูดมันแรงซะมีเสียงดัง
จ๊วบๆ
เป็นจังหวะเลยล่ะ เหมือนกับว่าเขากระหายกับมัน
“อ้า~อืม~ ระ-ริชาร์ด อย่าสิ ฉันไม่ใช่ดาร์เลเน่นะ!” โจลี่จับไหล่ทั้งสองข้างของริชาร์ด พยายามดันเขาออกไปด้วยเรี่ยวแรงเล็กน้อยของเธอ แน่นอนมันไม่มากพอที่จะดันริชาร์ดออกจากตัวเธอไปได้
“ฉันไม่ใช่ ผู้หญิงของคุณนะ ถะ-ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนแรกของฉันก็ตาม”
ในตอนที่โจลี่บ่นออกมา เธอได้ก็มองริชาร์ดที่ดูดเต้านมของเธออย่างกระหาย เธอถอยหายใจออกมาราวกับใจอ่อน
ใช่ เหมือนในตอนนั้น ตอนที่ริชาร์ดก้มหัวขอโทษเธอ ถึงเธอจะทำเป็นใจแข็ง แต่สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนอยู่ดี ซึ่งมันจะเกิดขึ้นอีกครั้งในเวลานี้โดยปกติแล้ว โจลี่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงเจ้าคิดเจ้าแค้นใคร เธอเป็นคนอ่อนโยนและขี้ใจอ่อน แน่นอนว่าอย่าทำให้เธอโกรธคุณเชียวล่ะ!
เธอจะกลายเป็นนางมารในทันที!
“โธ่~ นายเป็นเด็กหรือไง? ถึงนายจะดูดมันแรงยังไง มันก็ไม่มีน้ำนมหรอกนะ ฉันไม่ได้ท้องซะหน่อย” โจลี่บ่นออกมา เธอเลิกดันริชาร์ดออก ก่อนจะดึงริชาร์ดเข้ามาแนบชิด ทำให้เขาเล่นกับเต้านมทั้งสองข้างของเธอได้ถนัดขึ้น
เธอลูบหัวของเขาอย่างเอ็นดูอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อ้า~ ดูไปดูมา คุณก็น่ารักเหมือนกันนะคะ คุณริชาร์ด~ อ๊าา~!”
โจลี่ครางเสียงหวานออกมา เมื่อริชาร์ดเลื่อนมือลงไปตามหน้าท้องจนถึงถ้ำล่างของเธอ ซึ่งตอนนี้มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักของเธอ
“ดูผลงานของคุณเลยคุณริชาร์ดอ๊า~ อ้า คุณทำให้ฉันเป็นแบบนี้ อ้า~อ่า~”
โจลี่กอดหัวริชาร์ดแน่น เมื่อริชาร์ดได้แหย่นิ่งกลางและนิ้วนางของเขาเข้าไปสำรวจช่องคลอดเธอเล่น ภายในของเธอนั้นเปียกแฉะ และยังบีบรัดนิ้วริชาร์ดเป็นจังหวะๆ
ริชาร์ดแช่นิ้วไว้ให้โจลี่ตอดจนพอใจ เมื่อมันเริ่มที่จะได้จังหวะ ช่องคลอดของโจลี่ บีบรัดนิ้วริชาร์ดเบาลง ริชาร์ดก็ได้แยกนิ้วออกเล็กน้อยสองสามที และจึงลูบผนังช่องคลอดเธอเบาๆ
จนโจลี่ต้องซี๊ดปากและครางออกมาเมื่อเธอได้รับความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งมันแทบไม่ได้ที่เธอได้ทำเอง
“ซี๊ด~ อ้า อ้า ซี๊ด อ้า!”
“ซี๊ด! คุณทำแบบนี้ให้กับเลเน่ทุกวันเลยเหรอ อ้าอ้า~”
แน่นอนว่าริชาร์ดไม่เคยตอบคำเธอ นี้ก็เช่นกัน เมื่อนิ้วมือทั้งสองได้ทำการเจาะถ้ำมาได้ระดับหนึ่ง ในจังหวะช้า จู่ๆ ก็ถูกเร่งขึ้นพร้อมเพิ่มนิ้วชี้เข้าไป จนน้ำหวานไหลออกมาอย่างเนื่อง
และในที่สุดโจลี่ก็ไม่อาจทนได้ต่อไป เธอจิกหัวริชาร์ดด้วยความเสียววาบ จนทำให้ความคิดภายในหัวของเธอขาวโพลนในทันที
เธอทิ้งตัวลงกลับพื้นหลังเธอได้เสร็จสม น้ำของเธอราวกับพุแตกขึ้น เธอหอบหายใจอย่างรุนแรงเป็นไอ ใบหน้าแดงราวกับมะเขือเทศ เธอไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า เธอจะยอมให้เขา ทำง่ายๆแบบนี้ เธอควรทำให้เขาหยุด มีวิธีมากมายที่จะหยุดเขา หนึ่งในนั้นคือ ทำให้ริชาร์ดหมดสติไป เป็นวิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพด้วย
แต่เธอไม่ได้ทำมัน ทำไมล่ะ? แน่นอนว่าเราจะไม่ได้มีวันรู้ เพราะคำตอบมันอยู่ในใจเธอ
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…” โจลี่นอนหอบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงราวกับขาดอากาศไป เธอรู้ว่าตัวเองนั้นถูกยกขาขึ้นและแยกออก เธอรู้…รู้ว่ามันจะไม่จบเพียงแค่นี้หรอก
‘จะยอมให้ทีหนึ่งแล้วกัน คุณริชาร์ด’ โจลี่คิด ขณะนอนรับความสุขที่กำลังมาถึง แน่นอนว่าตอนนี้เธอคิดเพียงมันต้องเจ็บมากแน่ๆ
ก็เธอมีประสบการณ์เช่นนั้นนี่…
หลังบนนำได้จบลง ริชาร์ดก็เริ่มเขียนบทต่อไปในทันที…
