Chapter II Scene 06
“
Chapter II Scene 06
”
เสียงไม้ถูกแผดเผาจนเป็นถ่านสีแดง ส่งเสียง
เปาะเปาะ
แปลกๆยังไงชอบกร ผมกำลังนั่งจ้องมองกองไฟที่ลุกโชนอย่างร้อนรุ่ม กำลังทำการเฝ้าระวังอยู่ ซึ่งผมนั้นอยู่กะเกือบสุดท้าย เพราะคนสุดท้ายนั้นคือเทรย์เวอร์นั้นเอง
พอผมได้จ้องมองกองไฟแล้วมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวในอดีตตัวเองขึ้นมา ไม่ใช่ของริชาร์ดนะ แต่เป็นของผมของ
เดช
ผมนั้นทำผู้หญิงคนหนึ่งท้องและทิ้งเธอไป หันตัวเข้างานสกปรก ถึงแม้จะเคยไปเยี่ยมเธอกับลูก แต่ก็เรียกว่าเยี่ยมไม่ได้หรอก แต่เป็นระบายอารมณ์ตั้งหากล่ะ และก็ทิ้งเงินและจากไป จนเวลาผ่านไปนานเหลือเกินจนสามารถคิดได้ และหวัดว่าลูกสาวจะให้อภัยกับตัวเอง
*กำหมัดแน่น
แค่คิดถึงอดีต ผมก็มักโกรธแค้นตัวเองจนกำหมัดแน่นอยู่เรื่อยเลย เฮ้อ~ ช่างน่าเศร้าที่ผมได้ขอโทษลูกสาวตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ขอโทษภรรยาตัวเอง เพราะกว่าผมจะกลับมา ภรรยาผมก็ได้เสียก่อนแล้ว
ใช่…มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า… ถ้าได้เกิดใหม่ เธอจะเกิดใหม่ในโลกนี้ไหมนะ? ฮ่าๆๆ! คิดเป็นเล่นนะเราเนี่ย…
แต่ผมก็อยากให้มันเป็นเช่นจริงๆ…
“ไงริชาร์ด หมดเวลานายแล้ว~” เทรย์เวอร์เดินออกมาจากเต้นท์นอนก่อนจะเดินมาทางผมพร้อมหาวออกมา ซึ่งตอนนี้มันนั้นไม่ได้สวมชุดเกราะแล้ว แต่เป็นชุดธรรมดาๆเท่านั้น
“งั้นเหรอ ยังไงก็เกือบเช้าแล้ว ฉันว่าจะไปเดินเล่นหน่อย” ผมว่าพลางบิดขี้เกียจออก ก่อนจะเดินออกไป
“ถึงจะบอกว่าเกือบเช้าก็เถอะ แต่มันก็ตั้งหลายชั่วโมงนะ!” เทรย์เวอร์พูดขึ้น สงสัยกับการเดินเล่นของผม ผมนั้นไม่คิดจะตอบคำถามและยังเดินออกจากที่พัก
“ริชาร์ดฉันขอถามอะไรนายหน่อย!” ก่อนที่ผมจะเดินห่างออกไป เทรย์เวอร์ก็ตะโกนขึ้น ทำให้ผมหยุดเท้าลง
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายรู้ไหม? แต่ฉันว่าดาร์เลเน่นั้นชอบนายมากเลยนะ!” เทรย์เวอร์พูดสิ่งที่น่าเหลือเชื่อออกมา
“เพราะงั้นได้โปรดดูแลเธอล่ะ นายช่วยทำให้เธอมีความสุขได้ไหม? ไม่สิ ถือว่าฉันขอร้องล่ะ ในฐานะที่พวกเราเคยเป็นเพื่อนกัน”
น้ำเสียงของเทรย์เวอร์ดูแลจริงจังและมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก ผมมองผ่านๆก็พบว่าเทรย์เวอร์นั้นกำลังก้มหัวให้ผม เห็นแบบนั้นเจ้าหมอนี้ก็หยิ่งทะนง การที่มันจะก้มหัวขอร้องใครเนี่ย เกิดขึ้นยากมากถึงจะเป็นในเกมก็ตามเถอะ
คำว่าเพื่อน? ไม่ได้ยินมานานจากปากของมันนะ เอ่อ…ผมหมายถึงริชาร์ด เทรย์เวอร์…รู้สึกว่ามันจะเลิกเรียกผมเพื่อนมาได้สักพักแล้ว รวมถึงเธอด้วย
หึ!
“ฉันนะ ทำไม่ได้หรอก…ฉันไม่สามารถมอบความสุขให้ใครได้ เพราะว่าขนาดตัวฉันยังไม่รู้จักคำว่า
ความสุข
เลย” ว่าแล้วก็เดินไปไม่หันกลับ
ผมออกห่างจากที่พักพอควรเลยตอนนี้ ป่าในยามค่ำคืนนั้นช่างมืดมิดแลดูน่ากลัวยังไงไม่รูั ผมสามารถได้ยิงเสียงของสัตว์ร้ายตลอดเวลา
“มันน่าจะอยู่แถวๆนี้น่า~”
ผมหลับตาและแผพลังเวทออกจากร่างกายไป ตามหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ
กรรรร!!
แต่เหมือนว่าเรื่องนั้นจะไม่จำเป็นแล้วสิ ก็เพราะสิ่งที่ตามหาอยู่นั้นมันปรากฏตัวขึ้นเองแล้วนิ
ผมหันหลังไปตามเสียงสัตว์ร้ายที่ข่มขู่ออกมา ผมก็พบเข้ากับสายตาอันดุร้ายและความกระหายเลือด มันก็คือเสือดำเขี้ยวดาบนั้นเอง แต่มันนั้นมีขนาดใหญ่กว่าตัวที่พวกเทรย์เวอร์สู้ด้วยเมื่อเที่ยงเป็นสามเท่า และยังมีสามเขาที่งอกออกมากลางหน้าผากมันด้วย
ถ้าจะให้ผมจัดอันดับกับตัวนี้ ผมกล้าพูดเลยว่ามันอยู่ระดับ S+ แน่นอน แค่เหลือบมองน้ำลายที่หยดลงพื้น ก็แทบทำให้คนอื่นๆต่างกลัวกันแล้ว
แต่แน่นอนสำหรับผมมันคือท้าทายที่น่ามันส์ คิดว่าผมเป็นใคร ริชาร์ดผู้เป็นมหาตัวร้ายนะเฟ้ย! ผมสามารถสัมผัสได้เลยว่าเลือดภายในร่างกายกำลังเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น
“เข้ามา! ให้รู้ซะบางว่าข้าเป็นใคร!” พูดออกมาพร้อมใช้มือซ้ายชักดาบต้องสาปครึ่งท่อนออกมา
กรรรร!!!
และหนึ่งตัวหนึ่งคนก็ได้พุ่งเข้าหากัน…
ผมรู้เลยว่าริมฝีปากของตัวเองกำลังฉีกยิ้มออกกว้างอยู่
“เทรย์เวอร์…” เสียงทักดังขึ้น ทำให้เขาหันไปตามเสียงนั้น
“อ้าวดาร์เลเน่ ตื่นแล้วเหรอ? ยังไม่สว่างเลยนะ” เทรย์เวอร์ถามดาร์เลเน่ที่กำลังเดินมาทางเขา ซึ่งเธอออกมาจากเต้นท์ของริชาร์ด
ถึงจะไม่อยากคิด แต่เทรย์เวอร์ก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ ว่าดาร์เลเน่กับไวโอเลตนั้นทำอะไรกับริชาร์ดภายในเต้นท์นั้น จนทำให้เขายิ้มอย่างข่มขืนออกมา
“…เห็นริชาร์ดไหม?” ดาร์เลเน่หันซ้ายทีขวาที เมื่อไม่พบสิ่งที่ตามหา เธอก็ได้นั่งลงข้างกองไฟฝั่งตรงข้ามเทรย์เวอร์
“…หรือว่า…เธอตื่นขึ้นมา เพราะริชาร์ดไม่ได้เข้าไปนอนเหรอ?” ถึงแม้ว่าจะลังเล แต่เทรย์เวอร์ก็อดที่จะถามแบบนั้นออกไปไม่ได้
“…” ดาร์เลเน่ไม่ตอบออกเสียงให้แก่เทรย์เวอร์ แต่เป็นพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ เธอชันเข่าขึ้นพยายามซ่อนใบหน้าแดงระรื่นของเธอไว้
“เฮ้อ~” เทรย์เวอร์ทำได้เพียงแต่ถอนหายใจออกมายาวๆอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาทั้งสองก็คบหาเป็นเพื่อนมานานจนสามารถมองความรู้สึกอีกฝ่ายได้เลยเชียวนะ
“ถามตรงๆน่า ดาร์เลเน่ เธอน่ะรัก…
ริชาร์ด
ใช่ไหม?” เทรย์เวอร์ตัดสินใจเปิดอกพูดคุยกับดาร์เลเน่ด้วยความมุ่งมั่น
“…ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจริงๆฉันรู้สึกอะไรกับเขา บางครั้งก็เกลียดเขา บางครั้งก็รักเขา ตะ-แต่บะ-บางครั้ง เมื่อฉันเห็นเขาไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบ… เพราะงั้น ฉันไม่รูั” ดาร์เลเน่ก็ตอบออกมาอย่างเปิดอกเหมือนกัน ทำให้เทรย์เวอร์นั้นพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา
“อืมๆ เหมือนพ่อแม่ฉันเลย” เทรย์เวอร์พูดออกเหมือนกำลังยกตัวอย่าง
“เหมือนพ่อแม่นาย?” ดาร์เลเน่ได้แต่เอียงคอสงสัย
“ใช่น่ะสิ บางครั้งฉันก็เห็นพวกท่านทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องจนฉันก็คิดนะ ว่าพวกท่านอาจจะเกลียดกัน แต่บางครั้งก็หวานกันจนสร้างโลกส่วนตัวที่มีสองเราขึ้นซะงั้นแหละ อารมณ์ของเธอกับเทรย์เวอร์คงเป็นงั้นแหละ” เทรย์เวอร์อธิบายออกมาพร้อมโบกไม้โบกมือประกอบฉากเรื่องเล่าตัวเอง
“จะบอกว่าฉันกับริชาร์ดเหมือนเป็นภรรยาสามีกัน?” ดาร์เลเน่เหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจกับเรื่องที่เทรย์เวอร์อธิบายออกมา
“อืม! คงงั้น” เทรย์เวอร์พยักหน้า ก่อนจะพูดต่อว่า “คงเพราะว่าเธอกับริชาร์ดใช้ชีวิตมาด้วยกัน เธอได้รู้ด้านต่างๆของริชาร์ด ที่คนอื่นไม่รู้ ความลับของเขาก็ไม่เคยเป็นความลับของเธอ นั้นเลยทำให้เกิดสายสัมพันธ์ที่คนอื่นๆและแม้เธอหรือริชาร์ดมองไม่เห็น เลยทำให้ยังสับสน และไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองอยู่ แต่ เธอจะได้รู้จักมันเร็วๆนี้ก็ได้!”
เทรย์เวอร์พูดจบพร้อมตบมือลงบนอกซ้ายตัวเอง
“งั้นเหรอ คงเป็นงั้น” ดาร์เลเน่พึมพำออกมาเบาๆพอให้ตัวเองได้ยินคนเดียว
“เห่~ คนอย่างนายพูดถึงความรักได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ยังจีบเจ้าหญิงไม่ติดเลยแท้ๆ แถมประสบการณ์กับผู้หญิงยังน้อยด้วย ถามจริงนาย…เคยทำกับผู้หญิงยัง?”
“เฮ้ย! เจ้าหญิงเกี่ยวไรด้วย! ละ-แล้วเรื่องอย่างว่าก็ยังไม่ถึงวัยที่ควรสนใจมันนักนะ!” เทรย์เวอร์หน้าแดงด้วยความอับอายขายหน้าต่อคำพูดของดาร์เลเน่
“ยังไม่ถึงวัย แต่ริชาร์ดกับฉันทำกันต่อเนื่องเมื่อสามปีก่อนแล้วนะ”
“ริชาร์ดนั้นเป็นกรณีพิเศษ!”
เมื่อเห็นแบบนั้นดาร์เลเน่ก็ได้หัวเราะออกมากับท่าทางโวยวายของเทรย์เวอร์ เห็นแบบนั้นเทรย์เวอร์ก็สงบลงและไอออกมากลบเกลื่อน
“แล้วนายไปถึงไหนแล้วกับเจ้าหญิงล่ะ?” ดาร์เลเน่ที่กลับมาหน้านิ่ง ก็เริ่มถามเทรย์เวอร์
“…ก็ ไม่ถึงไหน เธอมักจะสนใจริชาร์ดมากกว่าตัวฉัน มันเป็นตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะเรื่องแบบนี้ รู้ไหมขนาดตอนที่เธอได้ยินเรื่องเธอครั้งแรก เธอถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา เธอตามให้ริชาร์ดเข้าไปหาเธอ แต่ริชาร์ดไม่ได้เข้าไปหาเธอเลย นั้นยิ่งทำให้เธอโกรธมาก จนให้ผมไปบอกหรือบังคับริชาร์ดให้มาหาเธอ เชื่อไหมขนาดตอนนี้ ฉันก็ไม่เคยพูดเรื่องนั้นกับริชาร์ดเลย” เทรย์เวอร์บอกความในใจออกมา ด้วยอารมณ์หลากหลายที่ปรากฏบนใบหน้าเขา ทั้งเศร้าใจ โกรธ อิจฉาและกลัว
“นายกำลังกลัวริชาร์ดจะคาบเจ้าหญิงไป?”
คราวนี้เป็นเมเองที่พยักหน้าแทนคำตอบ
“ฉันว่าเจ้าหญิงถูกริชาร์ดเจาะไข่แดงแน่ ถ้านายพาเขาตอนนี้ไปพบเจ้าหญิง นายต้องรีบแล้ว”
“ฉันรูั…”
และทั้งคู่ก็ได้เงียบไปอยู่นาน จนใครบางคนโผล่มาอย่างกะทันหัน
“พวกนายดูสนิทกันดีนะ?” ริชาร์ดนั้นเองที่เป็นคนเอ่ยทักขึ้น
ทำให้เทรย์เวอร์และดาร์เลเน่หันไปหาเขาพร้อมกัน ก็พบว่าริชาร์ดตอนนี้ เสื้อเชิ้ตสีแดงของเขาที่มักใส่ประจำขาดจนดูไม่ได้แล้ว กางเกงของเขาก็ไม่ต่างกันนัก
“ริชาร์ดนายไปทำอะไรมา?” ดาร์เลเน่ลุกขึ้นเข้าหาริชาร์ดทันที
“ไม่ ไม่ใช่เรื่องของเธอ ขอโทษเหมือนว่าฉันจะมาขัดจังหวะเสียแล้ว ฉันควรมาช้ากว่านี้สินะ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะไปนอนหน่อย จะทำเสียงดังหน่อยก็ไม่เป็นไร เพราะฉันหลับลึก” ว่าเสร็จ ริชาร์ดก็ได้เดินไปที่เต้นท์ตัวเอง
ดาร์เลเน่หันมามองเทรย์เวอร์ เทรย์เวอร์นั้นเพียงยักไหล่เหมือนกับกำลังบอกว่า ‘ตามไปสิ เสียงดังหน่อยฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ’ นั้นทำให้ดาร์เลเน่พยักหน้าและวิ่งตามริชาร์ดไป
ปล่อยให้เทรย์เวอร์นั่งจ้องมองท้องฟ้าที่กำลังสว่างขึ้นมาได้ใบหน้าเหม่อลอย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
