Chapter II Scene 05
“
Chapter II Scene 05
”
กรรรร!!
เสียงคำรามข่มขู่ดังขึ้นจากสัตว์ร้ายรูปร่างคล้ายเสือเขี้ยวดาบที่มีขนาดตัวเกือบเท่าๆรถสิบล้อได้ ขนสีดำดูมันเงาและแข็งดั่งเหล็กกล้า ดวงตาสีแดงฉายแววข่มขู่คุกคามออกมา มันกำลังดูเชิงเรา
กรรร!!
มันคำรามอีกครั้ง ก่อนที่มันจะเริ่มจู่โจมเข้ามา และเป้าหมายของมันคือ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลา แลดูอบอุ่นราวกับเทพบุตร อยู่ภายใต้ชุดเกราะป้องกันอัศวินเต็มยศ ที่ส่องแสงวิบวับๆสีเงินเมื่อถูกแสงอาทิตย์ และแน่นอนว่าเทพบุตรคนนั้นก็คือ
เทรย์เวอร์
นั้นเอง
“ตอนนี้แหละ!” เทรย์เวอร์ตะโกนขึ้น เมื่อใช้ดาบสีเงินเล่มใหม่ที่ผมให้ไป ก็นะดาบเล่มเก่าเขามันหักแล้วนี่
เมื่อได้รับสัญญานั้นเอง โอเรียนน่าก็ได้ชูไม้เท้าอันที่ได้รับมาใหม่ขึ้น เช่นเดียวกันที่ดาร์เลเน่นั้นเปิดหน้าหนังสือของเธอ เมื่อทำปากขยุกขยิกเสร็จ ตรงหน้าทั้งสองก็ได้ปรากฏวงเวยขนาดครึ่งเมตรขึ้น
แต่เสือเขี้ยวดาบนั้นมีประสาทสัมผัสและสัญชาตญาณเอาตัวรอดที่แข็งแกร่ง มันรับรู้ถึงอันตรายที่เข้ามา มันดีดตัวกลับอย่างว่องไว นั้นทำให้การโจมตีทางเวทมนตร์ของโอเรียนน่ากับดาร์เลเน่ผิดพลาดไป แต่ทั้งใดนั้นเอง ก็มีลูกธนูสองดอกพุ่งทะยานมาปักเข้าที่ดวงตาของเสือเขี้ยวดาบเอาอย่างจัง นั้นทำให้มันคำรามอย่างเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยวในเวลาเดียวกันและนั้นก็เป็นฝีมือของลิลลี่ผู้ประจำตำแหน่งบนตัวไม้
กรรรร!!!
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น ระหว่างที่มันกำลังเจ็บปวดอยู่นั้นเอง จู่ๆก็ปรากฏวงเวทขนาดสองเมตรใต้ตัวมัน พื้นที่มันกำลังยืนอยู่ก็ปรากฏไม้เลื้อยที่คล้ายรากไม้มีหนามแหลม
เสือเขี้ยวดาบนั้นตั้งตัวไม่ทัน ทำให้มันไม่สามารถหลบหนีจากพันธนาการหนามนี้ได้ มันถูกกระชากลงกับพื้นจนกระแทก
กรรรรร!!!
“ดีมาก ไวโอเลตจัง!” เทรย์เวอร์กล่าวชมออกมาเมื่อไวโอเลตสามารถตึงเสือเขี้ยวดาบได้
ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป เทรย์เวอร์ก็ได้พุ่งไปข้างหน้าลดระยะทาง พร้อมจับดาบสีเงินอย่างมั่นคงก่อนจะง้างมือ
เมื่อทุกคนกำลังคิดว่าการต่อสู้นั้นคงจะจบลงแล้ว แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
ตูมม!! กรรรร!!!
“อะ-อะไรกัน!!” เทรย์เวอร์ร้องออกมาเมื่อมีคลื่นลมระเบิดออกมาอย่างรุนแรงภายในตัวเสือเขี้ยวดาบ ขณะที่เทรย์เวอร์นั้นต้องปักดาบลงพื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองปลิวไปกับกระแสพลังดั่งกล่าว
“ถ้าไม่รีบ มันจะกลายพันธุ์เอานะ ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะสามารถใช้เวทเฉพาะตัวได้ พวกนายคงลำบากน่าดู” ผมเอ่ยเตือนออกมา ขณะยืนมองการต่อสู้…เฉยๆ
“ห่ะ!?” เทรย์เวอร์หันมาสนใจกับคำพูดผม ใช่ไม่ได้เลยเจ้านี้ ใครพาหันสนใจไปทางอื่นขณะต่อสู้กัน
จังหวะที่เทรย์เวอร์นั้นหันความสนใจมาทางผมนั้นเอง เพราะการกระทำโง่ๆของเขานั้น ทำให้เทรย์เวอร์ไม่ได้เห็นอุ้งเท้าขนาดใหญ่ที่กำลังพุ่งมาทางตัวเอง
“ท่านพี่ระวัง!!” โอเรียนน่าไม่ได้เตือนเปล่าเท่านั้น เธอยังสร้างโล่แสงขึ้นมาป้องกันเทรย์เวอร์ไว้อย่างรวดเร็ว
แต่มันก็ได้เปลี่ยนความจริงที่เทรย์เวอร์ปลิวไปชนกับต้นไม้ด้วยแรงกระแทก ดีที่มันไม่ได้บาดเจ็บมากอะไร ก็คงจุกๆเท่านั้นแหละ คุณหนูคายารักษาเดี๋ยวเดียวก็หาย
“นายน่ะ ถ้ารู้แล้วก็ยังไม่มาช่วยกันหรือไง!” เห็นพี่ชายบาดเจ็บ โอเรียนน่าก็มาลงที่ผมด้วยการโวยวาย แต่คงไม่มีเวลาให้เธอทำงั้นนานหรอก
“จะดีงั้นเหรอที่เอาเวลามาบ่นกับฉัน?” ผมว่าพลางชี้นิ้วไปทางเสือเขี้ยวดาบ
“เป็นอะไรไหมคะ ท่านเทรย์เวอร์?”
“มะ-ไม่เป็นไรครับ” เทรย์เวอร์ตอบลิลลี่ ก่อนจะถูกเธอพยุงตัวขึ้นมาจนกลับมายืนเองได้อีกครั้ง
“หนูไม่ไหวแล้วนะ!” เป็นจังหวะเดียวกันที่ไวโอเลตร้องขึ้น ใบหน้าของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำให้เห็นว่าเธอพยายามฉุดรั้งเสือเขี้ยวขนาดไหน
และ…ในตอนนั้นเอง ที่พันธนาการก็ถูกฉีกกระชากพร้อมกับที่มันปลดปล่อยสายฟ้าสีดำออกมา เพื่อทำลายไม้เลื้อยหนามที่พันธนาการกายมันไว้
ไวโอเลตถึงกับทรุดตัวลงไป แต่ผมรีบไปรับตัวเธอไว้ก่อนถึงพื้น
“หะ-หนูขอโทษ” ไวโอเลตขอโทษออกมาเหมือนกำลังรู้สึกผิด ที่ไม่สามารถรั้งตัวเสือเขี้ยวดาบได้
“เธอทำดีแล้ว…” ผมว่าพลางจับเธอมานั่งบนตักผมพร้อมลูบหัวปลอบประโลมใจเธอเบาๆ
เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงกับร่างกายของเสือเขี้ยวดาบ มันมีขนาดที่ใหญ่โตขึ้นเป็นสองเท่า แถมยังมีเขางอกขึ้นมากลางหน้าผากมัน เมื่อมันคำรามออกมา ก็มีกระแสไฟฟ้าแผ่ออกมา
ไม่รอช้าลิลลี่ที่อยู่บนต้นไม้ก็ได้จู่โจมทันที เธอยิงธนูออกไปติดๆกันหลายสิบดอกในทีเดียว แต่เจ้าเสือเขี้ยวดาบก็ได้คำรามออกมาเสียงดังพร้อมกระแสไฟฟ้าสีดำ มันได้ทำลายธนูทั้งหมดก่อนเข้าถึงตัวมัน
มันคำรามขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่กระแสไฟฟ้าจะพุ่งตรงไปหาลิลลี่ เธอรีบกระโดดหลบในทันท่วงที
ตูม!
ต้นไม้ที่ลิลลี่เคยอยู่ระเบิดในทันทีเมื่อสายฟ้าสีดำโจมตี
“ไฟฟ้าสีดำนั้นดูท่าจะใช้ได้นะ”
“นายควรจะไปช่วยก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้นะ!” ลิลลี่ที่โดดมาข้างผม ขมวดคิ้วขึ้นบอกผมอย่างจริงจัง
ผมหันมองลิลลี่ที่ผมสีเขียวมรกตของเธอหยิกงอ ถึงแม้จะหลบออกมาได้ แต่ใช่ว่าจะหลบได้หมดทีเดียว
ผมเลิกสนใจในตัวลิลลี่ ก่อนจะหันไปมองต่อสู้ต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางใช้มือซ้ายที่เหลือของผมลูบหัวไวโอเลตเบาๆ
เสือเขี้ยวดาบที่โจมตีพลาด ก็ถึงกับหัวเสียแล้วคำรามออกมา ผมเห็นโอเรียนน่ากับดาร์เลเน่นั้น ใช่เวทอีกครั้ง มันคือธนูแสงและธนูเพลิงนับสิบบนอากาศ
เสือเขี้ยวดาบรับรู้ถึงการโจมตีของทั้งสอง ทำให้มันเตรียมท่าจะกระโดดหลบไป แต่ทันใดนั้นเอง ที่พบว่าตัวของมันขยับไปไหนไม่ได้ เพราะเท้าทั้งสี่ของมันกลายเป็นหินเสียแล้ว ก่อนที่โนราจะปรากฏขึ้นภายใต้เงามืดพร้อมดวงตาสีม่วงสีเปร่งประกายขึ้นมา
“ย๊ายยยยย!!” เทรย์เวอร์คำรามอย่างองอาจขึ้น พร้อมพุ่งเข้าใส่เสือเขี้ยวดาบ หลังจากที่ได้รับการรักษาจากคุณหนูคายาแล้ว จนพลังกลับมาเต็มเปี่ยม
เสือเขี้ยวดาบพยายามต้านทานคำสาปหินของโนรา ก็ใช่ว่ามันจะยอมเทรย์เวอร์ง่ายๆ มันคำรามออกมา ก่อนที่กระแสสายฟ้าสองสามสายจะพุ่งตรงใส่เทรย์เวอร์
เทรย์เวอร์นั้นทำการหลบหลีกอย่างชำนาญ บวกกับที่โอเรียนน่าได้สร้างโล่แสงป้องกันให้บางส่วน กับดาร์เลเน่ที่ใช้เวทเพลิงก่อกวนแก่เสือเขี้ยวดาบให้เสียสมาธิ
และในที่สุด เทรย์เวอร์ก็สามารถเข้ามาถึงตัวเสือเขี้ยวดาบได้ ใบดาบสีเงินเปร่งประกายสีทองออกมา ก่อนจะฟาดฟันไปที่คอมัน
"ยะย๊ายยย!!!"
ฉับ!
หัวของเสือเขี้ยวดาบค่อยๆเลื่อนออกจากลำคอ ตกลงพื้นเสียงดัง
ตุบ
นั้นทำให้สีหน้าทุกคนยกเว้นผมผ่อนคลาย
เทรย์เวอร์ที่ทุ่มไปกับการโจมตีครั้งสุดท้าย ก็ได้เข่าทรุดลงไปจากอาการเหนื่อยล้า ไม่ใช่แค่เทรย์เวอร์หรอก แต่เป็นทุกๆคนเลยตั้งหากที่อ่อนล้าจากการต่อสู้
ผมนี้อยากจะปรบมืออย่างชื่นชมกับการต่อสู้ที่น่าเบื่อสำหรับผมจริง บังเอิญว่าเหลือแขนเดียว ถ้าให้จัดอันดับเจ้าเสือเขี้ยวตามอักษรอังกฤษเหมือนอย่างกับ เกมRPG แหละก็ แค่จะประมาณ B+ ล่ะนะ ก็ใช่ว่ามันจะมีกฏเกณฑ์ที่แน่นอนสมองไป เพราะเมื่อมันสามารถกลายพันธุ์อย่างสมบูรณ์แหละก็ คงสามารถก้าวเข้าสู่ระดับ A- เลยล่ะนะ
ดีที่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ไม่งั้นคงจะลำบากผมเป็นอย่างมา
“มีหน้ามาปรบมือ ทั้งๆที่เอาแต่ยืนดู” โอเรียนน่าบ่นออกมาอย่างไม่พอใจกับการอยู่เฉยๆของผม
“จำข้อตกลงได้ไหม?”
“เราทุกคนต่างจำได้” เทรย์เวอร์เป็นคนตอบผม พร้อมกับการพยักหน้าของทุกคน
เงื่อนไขที่ว่า ก็คือเงื่อนไขที่จะตามผมมา ซึ่งก็มีอยู่ 3 ข้อหลักที่ต้องทำตาม
ต้องทำตามคำสั่งไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆก็ตาม
ต้องทำการฝึกกับพวกสัตร์อสูรโดยไม่มีผมเข้าไปช่วยหรือเกี่ยวข้อง ยกเว้นว่าสถานการณ์จะย่ำแย่จริงๆ
ห้ามขัดและทำนอกเหนือคำสั่ง
ก็แค่นี้แหละหลักๆ และมันก็เริ่มตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ตลอดการเดินทาง ยิ่งเข้าไปในป่า ก็จะยิ่งพบกับพวกสัตร์ร้ายที่โหดหินมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้อยู่นอกเหนือความสามารถผมหรอกนะ ผมปล่อยให้เทรย์เวอร์ โอเรียนน่า ดาร์เลเน่ คุณหนูคายา โนรา ไวโอเลตและลิลลี่ ต่อสู้ด้วยกัน
ผมที่อยู่วงนอกก็สามารถมองเห็นความสามารถที่พัฒนาอย่างรวดเร็วจนผมต้องขมวดคิ้วขึ้นหลายครั้ง จนเกิดคำถามว่า ‘คนเราจะพยายามไปทำไมว่ะ’ สมแล้วที่เป็นตัวละครหลักกัน ช่างหน้ายกย่อง
“งั้นก็ดี ฉันว่าเจ้าเสือเขี้ยวดาบนี้ท่าทางจะอร่อยน่าดูนะ?” ผมว่าก่อนจะไปตรวจสอบซากเสือเขี้ยวดาบ
“จะ-จริงเหรอ” ลิลลี่ผู้ที่มีอาการออกหน้าออกตา เกินจำเป็นโดยมีน้ำลายไหลออกมาข้างริมฝีปาก
ยัยนี้…ทั้งๆที่เมื่อวานยังปฏิเสธยืนกรานว่าจะไม่กินเนื้อ แต่พอเห็นไวโอเลตกินอย่างอร่อย เธอก็เลยยอมกินนิดหน่อย แต่ว่า…เธอก็เป็นตัวตรรกะแทบจะทันที ทุกคราบก็จะได้ยินเสียงคุณเธอร้องอย่างกับประท้วงว่า ‘เอาเนื้อ เอาเยอะๆ เนื้อ เนื้อ เนื้อๆๆ!!’ โคตรตะระรำคาญสุดๆเลย
ผมไม่สนใจลิลลี่ที่เข้ามาเกาะติดผมที่ร้องขอเนื้อ ระหว่างที่ผมกำลังแล่เนื้อเสือดำเอ๊ย! เนื้อเสือเขี้ยวดาบขนดำ มาทำมื้อเที่ยง
