Chapter II Scene 04
“
Chapter II Scene 04
”
ผมลุกไม่ขึ้น! ทั้งๆที่ตื่นมานานและแท้ๆ ทำไมงั้นเหรอ คำตอบมันง่ายๆ
ก็ดาร์เลเน่กำลังกอดล็อกตัวผมน่ะสิ แบบนี้กะไม่ให้ผมลุกจากเตียงถ้าเจ้าตัวไม่ตื่นสินะ อีแบบนี้ ผมก็ออกเดินทางไปเงียบๆไม่ได้ด้วยสิ มีหวังเธอตามผมไปด้วยแน่ๆ ผมควรทำไงดีเนี่ย!?
ผ่านไปสักชั่วโมงที่ผมตื่นได้ล่ะมั้ง ดาร์เลเน่ก็ตื่นขึ้นมา เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมทำท่างอแงออกมา ก่อนจะหาวออกมาทีนึงและหันมาหาผม
“อรุณสวัสดิ์” เสียงหวานนั้นทักยามเช้าที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน
“เธอตั้งใจสินะ?” ผมว่าก็ลุกขึ้นมานั่งเหมือนเธอ ผมค่อยๆลุงเพราะไม่อยากให้ไวโอเลตตื่น มันยังเช้ามืดอยู่
“ตั้งใจอะไร?” ดาร์เลเน่เอียงคออย่างไม่เข้าใจ นี้เธอทำเป็นไม่รู้เรื่อง หรือไม่รู้จริงๆ?
“ไอ้ที่ล็อกตัวฉันตอนนอนไง!”
“ม่าย~นิ”
“ไปอาบน้ำดีกว่า~” ทำเป็นไมไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่ดาร์เลเน่จะลุกขึ้นจากเตียงตรงไปทางห้องน้ำส่วนตัวของห้องไวโอเลต
ได้ จะเอาแบบนี้สินะ?! ผมนี้ลุกขึ้นเดินตามดาร์เลเน่เข้าห้องอาบน้ำติดๆกัน
ก่อนจะจัดการดาร์เลเน่ไปจนท้องฟ้าเริ่มสว่าง ทำจนดาร์เลเน่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมก็ได้คำตอบที่ต้องการมา ดาร์เลเน่นั้นกลัวว่าผมจะไปคนเดียวโดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอจัดการกอดล็อกตัวผมซะเลย
พอได้คำตอบมา ผมก็ได้ให้ดาร์เลเน่ได้พัก และเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ลืมเตือนเธอเรื่องการเป็นหวัดถ้านอนในห้องน้ำ แต่พอเดินออกมาจากห้องน้ำเท่านั้นแหละ ผมก็พบว่าใครอยู่ข้างๆประตูห้องน้ำ
แน่นอนห้องนี้มีอยู่กันแค่สามคน เพราะงั้นก็ต้องเป็นไวโอเลตอยู่แล้ว
ไวโอเลตกำลังนั่งพิงหันหลังให้ห้องอาบน้ำ โดยที่กำลังนั่งชันเข่าและทำเมื่อขยุกขยิกอยู่ระหว่างขาเธอ
“พะ-พี่ชาย หนูรู้สึกแปลกๆ หยุดไม่ได้เลย” ไวโอเลตพูดออกมาเมื่อเห็นหน้าผม
แน่นอนลูกผู้ชายอย่างผมนั้น เธอสาวน้อยกำลังคันน้องสาวอยู่ ผมก็ต้องเข้าไปช่วยให้เธอหายคัน และผมก็ได้จัดกับไวโอเลตอีกจนถึงช่วงสายๆ พอดาร์เลเน่ออกมาจากห้องอาบน้ำ ผมก็เสร็จกับไวโอเลตพอดี ก่อนจะอุ้มไวโอเลตไปชำระล้างร่างกาย
“หนูปวดเอวจัง” ไวโอเลตบ่นออกมาขณะมีน้ำตาซึม โดยตอนนี้ผมกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่สามคน ผม ไวโอเลตและดาร์เลเน่
ผมซึ่งได้แค่ยิ้มแห้งๆออกมา ก็ช่วยไวโอเลตโดยใช้มีซ้ายนวดบั้นท้ายให้กับเธอเท่านั้น โดยที่่ดาร์เลเน่ที่เป็นรุ่นพี่มากประสบการณ์นั้น ไม่ได้มีอาการเจ็บปวดอะไรเลย สมแล้วจริงๆ
เช้านี้ผมยังไม่เห็นพวกเทรย์เวอร์เลย สงสัยคงจะกลับไปที่เมืองแล้วละมั่ง? ก็ขอให้เป็นเช่นนั้น เพราะผมไม่อยากมาเจอพวกน่าปวดหัวเพิ่มแล้ว แค่ยัยดาร์เลเน่ก็พอแล้ว
พอกินเสร็จ ผมก็เดินออกจากพระราชวังเอลฟ์ และก็ได้พบกับกลุ่มคน เฮ้ย~ ซึ่งมันก็ทำให้ผมอดถอนหายใจออกมาไม่ได้
โดยในกลุ่มก็ประกอบด้วย เทรย์เวอร์ โอเรียนน่า คุณหนูคายา โนราและลิลลี่ พวกนี้ไม่ได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเมื่อวานที่ผมได้พูดออกไปเลยสินะ!
ผมล่ะปวดหัว ไม่รู้ว่าคำพูดของผมมันเข้าใจยากตรงไหน?
“ลิลลี่ เธอ…ไม่ใช่อพยพไปกับเพื่อนๆเธอเหรอ?” ก่อนอื่นผมก็หันไปถามข้อสงสัยแรกก่อน ผมก็นึกว่าเธอไปซะแล้วอีก
“จะให้ฉันทิ้งเชื้อพระวงศ์เพื่อคนเดียวไปได้ยังไง!?” ลิลลี่ตอบออกมาเหมือนจะหาเรื่องผม แต่ก็ถูกปรามโดยไวโอเลตจนดูจิตตกไป สมน้ำหน้า!
“แล้วพวกแกล่ะ โง่เกินไปที่จะทำความเข้าใจ?” ก่อนจะหันไปถามกลุ่มเทรย์เวอร์
“พวกฉันตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยนายถึงที่สุดเพื่อชดใช้เรื่องคราวก่อน!” เทรย์เวอร์ให้คำตอบที่ถูกมุ่งมั่นสมกับเป็นตัวเอก ทุกคนก็พยักหน้าสนับสนุนด้วย มีแต่โอเรียนน่าที่หน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียว คงจำใจตามพี่ชายเธอมาละมั่ง
แต่…ใช่ว่าการตัดสินใจที่แน่วแน่นั้นจะทำให้ผมใจอ่อนหรอกนะ
“ขอปฏิเสธ!”
“ทำไมฉันต้องให้พวกตัวเกะกะอย่างพวกแกไปด้วย พวกไร้ประโยชน์น่ะ กลับไปซะ! ลิลลี่เธอก็ตามไปส่งไวโอเลตกับดาร์เลเน่”
“นี้!” ดาร์เลเน่ยื่นหน้ามาด้วยความไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่สนใจและดันดาร์เลเน่กับไวโอเลตไปทางกลุ่มเทรย์เวอร์
ไปๆเถอะ อย่าสร้างความปวดหัวให้ฉันเลยนะ เทรย์เวอร์ขอร้อง…
“ไม่เอา!” และคนที่ต่อต้านคนแรกก็ไม่ใช่พระเอกของเรา แต่เป็นดาร์เลเน่ที่ทำสีหน้านิ่ง และกระโดดเกาะติดกับแขนซ้ายผม เธอเป็นเด็กหรือไงฟ่ะ!
“หนูก็จะไปด้วย!” และคนต่อมาก็คือไวโอเลต ที่เข้ามากอดล็อกเอวผม อันนี้ผมไม่ว่าอะไรนะ ก็ยังเป็นเด็กอยู่นี่ ถึงจะเฉพาะร่างกายเฉยๆก็เถอะ จิตใจเธออายุเท่าหวะ? แต่อย่าไปรู้เลย
“พวกเธอเป็นเด็กหรือไง?!”
“ถ้าคุณดาร์เลเน่ไป พวกเราก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอไปตามลำพังครับ!” เมื่อเห็นจังหวะ เทรย์เวอร์ก็รีบพูดขึ้น
เอาใช่ไหม!?
“ได้! แต่พวกแกก็ต้องเอาชนะฉันก่อน!!” ว่าแล้วก็สะบัดแขนออกจากดาร์เลเน่ ก่อนจะชักดาบต้องสาปครึ่งท่อนออกมา
และในจังหวะนั้นเอง ที่จู่ๆสติผมก็เลือนลางก่อนผมจะสลบไป
เอ่? นี้ผมสลบไปงั้นเหรอ?
“เอ่อ…คุณโจลี่ทำอะไรคะ” โอเรียนน่าถามโจลี่ ที่ในมือเธอมีท่อนไม้ขนาดใหญ่
“เอ่? ไม่ใช่ว่าคุณริชาร์ดบอกว่าให้เอาชนะเขา ฉันเลยเป็นคนโจมตีก่อน?” โจลี่เอียงอธิบายอย่างไม่เข้าใจ เช่นเดียวกับเด็กสาวไร้เดียงสา
‘น่ากลัวโคตร!’×6
และนี้ก็คือความคิดเดียวกันของคนทั้งหก
“นี้เธอถูกริชาร์ดข่มขืนจริงๆใช่ไหม? โจลี่” ดาร์เลเน่จับไหล่ถามโจลี่ด้วยสีหน้าจริงจัง หลังโจลี่วางไม้ลงแล้ว
“กะ-ก็ใช่สิคะ!” โจลี่กำหมัดแน่นตอบออกมาอย่างจริงจังเช่นกัน
“วันนั้นฉันถูกฉุด และถูกทำทั้งวันทั้งคืน” โจลี่อธิบายขึ้นด้วยตัวที่สั่น พลางกอดตัวเอง
“อะอืม~”
เจ็บหลังหัวฉิบ นี้ผมสลบไป?
“ตื่นแล้วเหรอ?” ดาร์เลเน่ถามผมเมื่อเห็นว่าตื่นแล้ว
ผมนอนหนุนตักเธออยู่ ผมลุกขึ้นพลางลูบหลังหัวตัวเอง ยังปวดๆอยู่แล้วแฮะ
“เกิดไรขึ้น ฉันสลบไปได้ไง?” ผมหันไปถามเรื่องสงสัยในตอนนี้
ระหว่างที่ผมกำลังท้าทายเทรย์เวอร์ จู่ๆผมก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนสลบไป จะบอกผมว่าเทรย์เวอร์มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนผมไม่สามารถเห็นงั้นเหรอ ไม่มีทาง!
“ก็หลังจากที่นายบอกว่า…”
“คุณริชาร์ดตื่นแล้วเหรอคะ? กรุณาทำตามสัญญาด้วยค่ะ!” ในจังหวะที่ดาร์เลเน่กำลังอธิบายขึ้น คุณหนูคายาก็เดินมาเห็นพอดี และชี้มาทางผม
“หมายถึงว่าไร?” เพราะผมยังมึนงงอยู่ จนยังจับเค้าโครงเรื่องไม่ได้ เลยถามคุณหนูคายากลับไปแบบงงๆ
“ก็ที่บอกว่าใครชนะ จะยอมให้ตามไปด้วยไงคะ ฉันอุสาเอาชนะคุณได้นะ!” คุณหนูคายาพูดขึ้นด้วยท่าทางยื่นอกด้วยความภาคภูมิใจสุดๆ
เดี๋ยวนะ คุณหนูคายาหน้าตาหวานๆทำให้ผมสลบได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว? จริงดิ!
ผมหันไปทางดาร์เลเน่ เธอก็พยักหน้ายืนยัน บ้าน่า!
“เฮ้ย~ เอาแบบนั้นก็ได้ คุณหนูคายา ฉันจะทำตามสัญญา แต่คุณทำยังไงถึงชนะผมนะ?”
“ไม้ตีหัวค่ะ!”
โอเค ผมว่าผมควรอยู่ห่างๆจากคุณหนูคายา เหมือนเธอจะเคียดแค้นอะไรกับหัวของผมอยู่นะ และเพื่อความปลอดภัย ตอนไหนไม่รู้ที่ผมไปแอบหลังดาร์เลเน่เสียแล้ว
