ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 3 ตอนที่ 1
ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 3 ตอนที่ 1
“ฉันเล่นฮีลเลอร์ ไว้มาเล่นด้วยกันสักทีนะ”
“ได้สิ”
หลังจากคุยกันมาเรื่อย ในที่สุดก็ถึงเวลาของคาบเรียนที่สอง ครูวิชาภาษาเกาหลีเดินเข้ามาในห้อง เขามีคางที่ค่อนข้างจะดูเหลี่ยมพร้อมกับผมหยักศกที่ยาวกว่าปกติ มองรวม ๆ แล้วหน้าตาเขาดูพิลึกพิกล
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ครูชื่อ ปาร์ค มูนจุง จะมาสอนวิชาวรรณกรรมให้กับพวกเราในปีนี้ ครูรู้ว่าคงไม่มีใครสนใจจะจำชื่อครูหรอก เพราะฉะนั้นเรียกครูว่าครูวิชาวรรณกรรมก็พอ”
ครูหนุ่มเอียงตัวเข้าหาแท่นยืนก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้อง ต่างกับตอนที่เขาเจอครูประจำชั้น มารุนั้นยิ้มออกมาเมื่อเขาได้เห็นครูคนนี้ คงเพราะเขามีประสบการณ์ดี ๆ กับครูคนนี้มากมายเป็นแน่
“ดูหน้าตาผิดหวังหน่อย ๆ ใช่ไหม? เพราะในห้องไม่มีผู้หญิงเลย”
“...”
ไม่มีใครตอบอะไรกลับมา แน่นอนล่ะเพราะมันยังคงเป็นวันแรกอยู่ มารุเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมมากนัก แถมครูคนนี้ยังดูหนุ่มกว่าเขาเสียอีก ทำให้เขายิ่งลังเลเข้าไปใหญ่
“นี่พวกเรา ถ้าเราไม่พูดกันเราก็สนิทกันไม่ได้หรอกนะ บอกครูมาสิ พวกเราผิดหวังใช่ไหมล่ะที่ไม่มีเด็กผู้หญิงอยู่ในห้องเราเลย?”
“ครับ”
เด็กบางคนตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ
“ครูก็พอเข้าใจหรอกนะ ที่ต้องมาใช้ชีวิตวัยรุ่นในห้องที่มีแต่กลิ่นสาบเหงื่อแบบนี้ น่าเสียดายจริง ๆ แล้วทำไมพวกเราถึงได้เลือกมาเรียนวิศวกรรมไฟฟ้าล่ะ? น่าจะเลือกไปทางศิลป์หรือออกแบบมากกว่านะ ทางนั้นเขามีผู้ชายผู้หญิงแทบจะเท่ากันเลย อ่ะ จริง ๆ ตอนนี้สาขาออกแบบมีผู้หญิงอยู่มากกว่าด้วยซ้ำไป”
“จริงดิ?”
“ไม่มีสาวลงช่างไฟฟ้าบ้างเลยเหรอ?”
นักเรียนหลาย ๆ คนเริ่มพูดออกมา
“แน่ล่ะ เสียใจด้วยนะ เพราะฉะนั้นสิ่งที่รอพวกเราอยู่ในอนาคตน่ะ ไม่ใช่กลีบกุหลาบ แต่เป็นหยาดเหงื่อ”
“โอ้...”
“เพราะแบบนั้นแหละ พวกเราต้องตั้งใจเลือกชมรมดี ๆ นะ เพราะถ้าดันไปเลือกเข้าชมรมสายกีฬาอีกล่ะก็ ชีวิตมัธยมปลายสามปีนี้ ไม่มีทางได้เห็นหน้าผู้หญิงแน่”
ตอนนั้นเองที่มีเด็กท่าทางกวน ๆ คนหนึ่งยกมือขึ้น
“แล้วชมรมอะไรที่มีผู้หญิงอยู่เยอะเหรอครับ?”
“ถามได้ดี คนเราต้องหัดถามอะไรแบบนี้สิ ถ้าอยากจะใช้ชีวิตให้มันสบายน่ะ ทุกคน ปรบมือให้เพื่อนหน่อย”
แปะ แปะ แปะ
ครูคนนี้มีวิธีในการทำให้ห้องเรียนดูผ่อนคลาย มารุเองก็ปรบมืออย่างแข็งขันเช่นกัน
“ชมรมที่มีผู้หญิงสินะ ชมรมแรกเลยก็ชมรมมังงะ พวกนั้นมีวาดรูปขายบ้าง และก็มีคอสเพลย์ในช่วงงานเทศกาลบ้าง ชมรมมีผู้หญิงอยู่นิดหน่อย และก็มีชมรมโอริงามิ กับชมรมวิจารณ์ภาพยนตร์ ปีนี้ครูคงได้ไปเป็นที่ปรึกษาชมรมนั้น ชมรมมักจะได้สมาชิกที่เป็นผู้หญิงอยู่ตลอด เพราะสิ่งที่ชมรมนี้ทำมีแค่การไปดูหนังที่โรงหนังเท่านั้น ชมรมวาดภาพก็ดีเหมือนกันนะ”
“แล้วครูแนะนำชมรมไหนครับ?”
“อืม ไม่รู้สิ ปีนี้เรามีนักเรียนหญิงเข้ามาเยอะด้วย ชมรมอะไรก็คงพอมีผู้หญิงอยู่บ้างแหละ ขนาดช่างกลยังมีผู้หญิงเข้ามาเรียนตั้ง 5 คน แต่แน่นอนว่าช่างไฟฟ้าเรามี 0”
พอได้ยินแบบนั้น
“อ่า เราโดนสาป”
“มีแต่ผู้ชาย?”
เด็กอีกหลายคนต่างเปิดปากบ่นความไม่พอใจออกมา มารุเองก็พยายามค้นความทรงจำของตัวเองดูอีกครา เขาค่อนข้างแน่ใจว่าในตอนนั้นห้องเรียนของเขามีผู้หญิงเข้ามาเรียนด้วย ถึงเขาจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้ แต่เขามั่นใจว่ามันต้องมีผู้หญิงอยู่แน่ ๆ
‘หมายความว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นเหมือนเดิมทั้งหมด’
ดูเหมือนว่าการกลับมาครั้งนี้จะไม่ได้สมบูรณ์ หลาย ๆ อย่างอาจจะเปลี่ยนไปมากกว่าเรื่องที่ว่าปีนี้เป็นปี 2003
‘ส่วนมากทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม มีแต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่างที่เปลี่ยนไป’
หลังจากคุยเล่นกับครูกันอีกสักพักเหล่าเด็กนักเรียนก็ต่างผลัดกันแนะนำตัว ครูได้ถามถึงชื่อ เป้าหมายในปีนี้ และเรื่องที่อยากบอกคนทั้งห้อง”
“ผม...”
“อ่า พวกนาย...”
“น่าอายเป็นบ้า”
มารุสังเกตหน้าของเพื่อนร่วมชั้นที่ทั้งคุ้นตาบ้างและไม่คุ้นตาบ้างระหว่างรอถึงรอบของตัวเอง
“ยังไงก็ ปีนี้ฝากตัวด้วยล่ะ”
โดจินพูดแนะนำตัวจบ
“และสุดท้าย โอ้ มารุ คำเกาหลีแท้เลยนี่นา ครูชอบนะ”
สมกับที่เป็นครูภาษาเกาหลี เขาดูจะรู้จักชื่อและความหมายของมารุ มารุขานรับสั้น ๆ ‘ครับ’ แล้วจึงลุกขึ้นยืน มารุนั้นสูงประมาณ 175 เซนติเมตร ถ้าเทียบกับเด็กคนอื่นในห้องแล้ว เขาก็ค่อนข้างตัวสูงเลยทีเดียว ถึงแม้ว่ามารุจะรู้ตัวดีว่าเขาจะไม่สูงไปมากกว่านี้แล้วก็ตาม
“เออ ชื่อ ฮาน มารุ ครับ อยากใช้ชีวิตปีหนึ่งอย่างเรียบง่าย ฝากตัวด้วย”
“เรียบง่ายเหรอ? เยี่ยม นั่งลงได้”
มารุแนะนำตัวเองอย่างเรียบง่าย ครูหนุ่มพูดต่อไปถึงเรื่องความรักของตัวเองที่ไม่มีใครถามและไม่มีใครอยากรู้ ก่อนจะจบคาบลงได้อย่างสวยงาม เด็กหลายคนค่อนข้างชอบในตัวเขามากกว่าครูประจำชั้นของตัวเอง ทุกคนรู้สีกสนุก แม้บางคนจะบ่นอุบอิบว่า ‘พูดมากชิบหาย’ ก็ตาม
“ดูเป็นคนที่น่าสนุกดีนะ”
“เห็นด้วยเลย”
คาบเรียนที่สองจบลงได้อย่างสวยงาม มารุหันหน้าไปมองเด็กคนอื่นระหว่างพัก เพราะว่าเขามีจิตใจเป็นผู้ใหญ่รึเปล่านะ? เด็กคนอื่นรอบ ๆ ตัวเขาถึงได้ดูหนุ่มแน่นและน่ารักน่าเอ็นดู แม้แต่พวกที่พยายามจะทำตัวโหดก็ยังดูน่าเอ็นดู
‘ผู้หญิงเหรอ’
มารุยังจำตอนที่เขาขอภรรยาแต่งงานได้ดี เขามอบแหวนให้กับเธอและบอกเธอว่าต่อให้เป็นชาติหน้าชาติไหนก็จะมาแต่งงานกับเธออีก ภรรยาของเขามักจะหัวเราะเสมอเมื่อนึกถึงมันขึ้นมา
‘น่า คบกันอีกทีก็ไม่ได้แย่อะไร’
เขากำลังเริ่มชีวิตใหม่ ก็ควรจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้คุ้มค่าเสียหน่อย ถึงแม้ว่าในอนาคตจะมีอุปสรรครอคอยอยู่
“อ่า สอบเข้ามหาวิทยาลัยกับเกณฑ์ทหาร...”
สอบเข้ามหาวิทยาลัยนั้นยังดี เขาพร้อมที่จะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ เพราะเมื่อเทียบกับอย่างอื่นในชีวิตของเขาแล้ว การเตรียมสอบนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย แต่เรื่องเกณฑ์ทหารนี่สิ...
“อ่า จ่าคิม ไอ้สารยำนั่น”
โดจินสะดุ้งทันทีหลังได้ยินมารุบ่นพึมพำ
“เอ๋ อ่ะ? ว่าฉันเหรอ?”
“เปล่า แค่นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“อ่อ เหรอ”
โดจินยิ้มอย่างแหย ๆ
‘เรื่องยังอีกหลายปี ค่อยไว้กังวลกับมันตอนนั้นแล้วกัน’
