Chapter I Scene 27
“
Chapter I Scene 27
”
“อะ!?” ผมตื่นขึ้นมาที่ไหนสักแห่งในป่าโบราณ
ผมจำได้ว่าให้ริชาร์ดคุมร่างกายผม เอ่อ ผมหมายถึงตัวเอง สู้กับพวกเทรย์เวอร์และราชินีอาซาเลีย เหมือนว่ามันจะเป็นไปด้วยดีนะ เพราะสามารถจัดการได้ง่ายๆเลยล่ะ เกือบไปได้สวยแล้วแท้ๆ แต่กลับผิดพลาดเมื่อคนที่ผมและริชาร์ดไม่อยากพบด้วยมากที่สุดปรากฏตัวขึ้น
เธอเป็นนางร้ายที่มีระดับความแข็งแกร่งพอๆกับจอมมารที่เป็นบอสใหญ่เลยล่ะ เป็นตัวละครลับ เธอเป็นคู่หมั้นของริชาร์ด แต่มีนิสัยโหดเหี้ยมเป็นที่สุด
ในเกมนั้นถ้าอยากพบเธอจริงๆล่ะก็ เราต้องเป็นคนลงมือสังหารริชาร์ดด้วยตัวเองก่อนดาร์เลเน่จะทำมัน
หน้าตาออกจากสวย แต่เป็นโรคจิตซะงั้น แน่นอนตัวละครนี้จีบได้ ถ้าคุณสามารถทำให้เธอพึงพอใจได้อย่างริชาร์ดทำนะน่ะ
ถ้าคุณคิดจะจีบสาวคนนี้ คุณต้องกระเป๋าหนักพอสมควร เติมและเติมอีก ตัวดูดเงินชัดๆเลย
อนาสตาเซียปรากฏขึ้นพร้อมโจมตีใส่ผม โดยไม่บอกกล่าวอะไร ถ้าผมช้าไปนิดเดียว ผมว่าคงกลายเป็นฝุ่นละอองธุลีไปแล้ว ร้ายกาจจริงๆแม่คนนี้
ผมมาเป็นเหนือร่างกายอีกครั้งหลังปล่อยให้ควบคุมไป ผมจะให้คุมยาวๆเลยนะ อย่างน้อยก็จนกว่าไปพบอนาสตาเซียก่อน ผมไม่อยากไปพบเธออ่ะ!
ผมตั้งสติให้คงที่ ก่อนจะลุกขึ้นคิดจะใช้สองมือปัดฝุ่นดินออกจากตัวหน่อย แต่ก็ลืมไปว่าเหลือแค่แขนซ้าย เอาเป็นว่าใช้เท่าที่มีแล้วกัน
พอได้ลุกขึ้นยืนและมองบริเวณชัดๆ ก็พบว่าผมกำลังยืนอยู่ริมคูน้ำขนาดมหึมาอยู่ แน่นอนว่ามันเป็นผลตอบแทนจากที่อนาสตาเซียใช้พลังของเธอ
นี้…คือการออมมือแล้ว? คิดจะฆ่ากันชัดๆมากกว่าไม่ว่า ยัยนั้นรักริชาร์ดจริงไหมเนี่ย! คงจะมั่นใจว่าผมหรือริชาร์ดจะหลบได้สินะ แต่ว่า… น่ากลัวฉิบ ยิ่งไม่อยากจะพบด้วยเลย!
ผมเดินไปตามคูน้ำที่คาดว่าจะนำทางผมไปถึงเมืองเอลฟ์
และไม่นานผมก็มาถึงเมืองเอลฟ์ ที่หายไปครึ่งนึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า… ผมว่าผมคิดวิธีให้อนาสตาเซียตกหลุมรักเทรย์เวอร์ดีกว่า!
“เจ้านั้นทำเราเกือบไปแล้ว พวกเราน่ากำจัดมันไปซะ!” ราชินีอาซาเลียโวยขึ้น ขณะเดินตามหลักอนาสตาเซีย หลังเธอรู้ว่าอนาสตาเซียนั้นไม่มีความคิดจะฆ่าริชาร์ด
“เจ้านั้นมันอันตราย และเป็นภัยต่อองค์กรเรา มันจะดีกว่าถ้าเธอ…!!” ไม่ทันให้ราชินีอาซาเลียได้พูดจบ อนาสตาเซียที่เดินอยู่ก็หยุดลง
เธอหันไปมองราชินีอาซาเลียแววตาไร้ประกาย ราวกำลังจ้องมองศพไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
“อย่าลืมว่าเธอนั้นทำเกินคำสั่ง คำสั่งชัดเจนว่าไม่ได้ให้ฆ่าเขา แต่ให้จับเป็น รู้ไหมทำไม?” อนาสตาเซียพูดขึ้นอย่างเย็นยะเยือก ก่อนจะพูดดีน้ำเสียงสดใสเหมือนสาวน้อยที่กำลังมีความรัก “ก็เพราะริชาร์ดเป็นของฉันยังไงล่ะ เขาเป็นของๆฉัน ฉันรักเขา เขานะไม่เหมาะสมกับพวกรากหญ้าอย่างพวกเธอ”
เหมือนกับเลิกสนใจ อนาสตาเซียก็ได้เดินหน้าต่อ ราชินีมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา เธอคิดว่าจะตายซะแล้ว
‘ยัยโรคจิต!’
ภายในทางเดินยาวในอาคารที่ไหนสักแห่ง มันถูกสร้างขึ้นด้วยหินอ่อนชั้นสูง มีเสาค้ำจุนไว้เป็นระบบระเบียบงามตา บานกระจกสีที่เป็นรูปร่างสัญลักษณ์บางอย่างประดับสองข้างทาง
จากประตูอีกบานไปถึงอีกบาน นั้นมีใครบางคน? ในชุดคลุมขาดๆยืนขวางอยู่ มันกำลังหัวเราะออกมา
“หิๆฮ่าๆ! จงมาเผชิญหน้ากับข้าเจ้าคนบาป!!”
แต่เมื่อเราส่องเข้าไปใต้ชุดคลุมขาดๆนั้น เราจะรู้ได้ว่ามันไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นโครงกระดูก!ที่กำลังหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
“
~Chapter I end~
”
