Chapter I Scene 26
“
Chapter I Scene 26
”
รู้ตัวอีกที ผมก็ได้มาอยู่พื้นที่ว่างเปล่า มันเป็นสถานที่ที่ผมได้พบกับริชาร์ด จะว่ามันคือจุดเริ่มต้นก็ว่าได้
ทำไม…ผมถึงมาอยู่นี้ได้? ผมตายแล้วงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าผมตายเร็วกว่าเดิมไม่ใช่หรือไงวะ!
“ไง!” เสียงใครบางคนทักผมขึ้น
ผมหันไปตามเสียงนั้น ก็ได้พบกับชายหนุ่มที่มีผิวซีด ผมดำตาแดง ใช่ เขาคือริชาร์ดนั้นเอง ไม่ได้หมายถึงตัวผมนะ แต่เป็นริชาร์ด ต้นฉบับ
“ฉันตายแล้ว?” ผมถามออกไป เหมือนคนสับสน
“จะว่าแบบนั้นก็ได้…”
อา~ ตายแล้ว ความคิดผมว่างเปล่าไปเมื่อรับรูัถึงความจริง จริงๆผมคาดหวังว่าจะเป็น ‘ไม่นายยังไม่ตาย’ อะไรประมาณนี้น่ะ
“ฉันมันอ่อนแอ”
“พูดไปก็ถูกอีก ทำไมนายไม่มาดื่มอะไรหน่อยล่ะ” ริชาร์ดไม่ได้สนใจอะไรกับสีหน้าว่างเปล่าผมเลย เขากลับนั่งบนเก้าอี้ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้
ผมนั่งลงเก้าอี้อีกตัว ยกแก้วชาขึ้นดื่ม
“นาย… หายไปไหนมาริชาร์ด?” นี้เป็นเรื่องที่สงสัยมาตลอดเลยล่ะ
ริชาร์ดไม่ได้ตอบผมทันที เขาดื่มเครื่องดื่มของเขาซึ่งมันเป็นไวน์แดง ริชาร์ดจิบลิ้มรสเบาๆก่อนพูดออกมาว่า “ไปเดินเล่นมา”
“เดินเล่น? ในสถานที่ว่างเปล่าแห่งนี้?” ผมไม่เข้าใจ มันว่างเปล่าจะไปเดินเล่นดูอะไร?
“ใช่ มันน่าสนใจนะ”
ตรงไหนกัน?
“นายอาจไม่เข้าใจก็ได้ แต่จริงๆตัวฉันนั้นชอบความสงบแบบนี้ ฉันอยากพักผ่อนจากหน้าที่ที่โลกได้กำหนดไว้ให้” ว่างั้นก่อนกระดกไวน์แดงหมดแก้ว
“ฉันเลยอยากหยุดในทุกสิ่งทุกอย่าง แต่มันไม่ยอม ไม่ยอมให้ฉันพัก ฉันเลยดึงนายมาไง”
“มีคนอื่นตั้งเยอะแยะมากมาย ที่มีความสามารถมากกว่าฉัน และนิสัยเหมือนนาย” ผมถามออกไป อย่างไม่เข้าใจในความคิดของริชาร์ด
“คิดดูสิ ถ้าตัวฉันที่ชั่วร้ายขนาดนี้ดึงตัวตนที่ชั่วร้ายเหมือนกันมาเข้าร่างกายฉัน มันจะเกิดไรขึ้น?” ริชาร์ดถามผม ขณะยกแก้วไวน์ที่ถูกเติมใหม่ มองผ่านมาทางผม
ถ้าเป็นแบบนั้น…
“…ก็จะเกิดตัวตนที่เหนือกว่าจอมมารขึ้น”
“ใช่แล้ว ชั่วกว่าและเก่งกว่า เจ้าบ้าเทรย์เวอร์คงตายในบทแรกแน่”
นั้นสิ เจ้าบ้านั้นคงถูกฆ่าและถูกแย่งฮาเร็มด้วย
“แต่นาย มีทั้งความดีและชั่วอย่างลงตัว ถึงแม้จะมีชีวิตที่เลวร้ายแค่ไหน แต่นายก็สามารถกลับตัวกลับใจเป็นลุงผู้ดีได้ ฉันเลยตั้งใจดึงนายมา”
“คิดดูสิ ถ้าตัวตนของพวกเรารวมเป็นหนึ่งขึ้นมาจะเป็นไง?” ริชาร์ดพูดจบก็หยิบกาชาผมไป เทชาลงใส่แก้วไวน์ตัวเอง
“…” บอกตรงๆเลยว่า ผมไม่เข้าใจเจ้าริชาร์ดพูดแม้แต่น้อย มันพูดอะไรออกมาว่ะ?
“…แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะฉันตายแล้ว” ผมไม่รู้ว่าริชาร์ด มันวางแผนอะไรของมัน แต่ผมก็ได้ตายไปแล้ว เพราะงั้นทุกอย่างมันต้องสูญเสียเปล่า
“ไม่หรอก”
“อ้าว! ไหนว่าฉันตายแล้วไง!?” จะกวนประสาทใช่ไหมห่ะ!!
“ฉันแค่บอกว่า ‘จะว่าแบบนั้นก็ได้’ ไม่ได้บอกว่าจริงสักหน่อยนะ นายพูดเองเออเองนี่”
?คงกวนประสาทกันจริงๆสินะ? เจ้าเด็กบ้าา!!
“เอาเถอะๆ ได้เห็นหน้าตกใจของนายก็น่าขำดี เหมือนว่านายจะจัดการเรื่องราวนี้ไม่ได้ นายมันใจดีเกินไป งั้นฉันควรช่วยอะไรหน่อยสินะ” ว่าแล้วริชาร์ดก็ลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา
“ฮ่าๆๆ ท่านเห็นไหมคะ? มันตายแล้ว ข้าทำคำขอร้องได้สำเร็จแล้ว ได้โปรดมอบความเป็นนิรันดร์ให้เราด้วย!” ราชินีเอลฟ์อาซาเลียหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งกับความตายของริชาร์ด เธอรู้สึกปิติยินดีราวกับได้ทำตามคำสั่งของนายเหลือหัวสำเร็จลุล่วง
แต่นั้น…มันก็แค่เรื่องคิดไปเองของอาซาเลียเท่านั้นเอง ทำไมงั้นเหรอ ก็เพราะ…
“พูดมาจริงยัยแก่นี่!” ริชาร์ดที่เหมือนตายไปแล้วนั้นก็ได้พูดออกมา ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“…!? มะ-ไม่จริง! ก็เราเห็นว่าแกตายไปแล้ว!! เป็นไปได้ไง!?” เกิดความสับสนวุ่นวายและตื่นกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราชินีอาซาเลียอย่างเห็นได้ชัด
“ฆ่ามัน! ฆ่ามันซะ!!” เธอร้องสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดูรีบร้อน
ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นกำลังฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ ริชาร์ดกำใบดาบของเทรย์เวอร์แน่นราวกับคีบเหล็กที่พยายามดึงออกจากคอเขา
ริชาร์ดกำดาบเงินจนหักครึ่งในทันที ทำให้เทรย์เวอร์เสียสมดุลไปและเปิดช่องว่างจนเหมือนว่ากำลังเรียกหา แน่นอนว่าริชาร์ดได้ตอบสนองในทันท่วงที
“กัดฟันให้แน่นล่ะ! เพราะหมัดของฉันมันหนักพอสมควรเลยล่ะ!!” หมัดซ้ายกำแน่นจนสามารถได้ยินเสียงกระดูกลั่น ไม่พอริชาร์ดยังอัดพลังเวทลงไปจนมีไอสีดำแผ่ออกมาจากกำปั้นเขา
ตูมมม!!
หมัดตรงเข้าแก้มขวาของเทรย์เวอร์ทันที โนราตามสัญชาตญาณของเธอ ทำให้เธอดีดตัวคิดจะถอยไป และก็ถูกแขนซ้ายของริชาร์ดคว้าข้อเท้าได้ ก่อนจะเหวี่ยงโนราใส่เทรย์เวอร์ ทำให้ทั้งคู่ถูกอัดเข้ากำแพง
“พูดลำบากจริงแบบนี้” ริชาร์ดกล่าว ก่อนจะดึงใบดาบอีกครึ่งนึงออก และโยนทิ้ง
ก่อนที่ริชาร์ดจะถอยหน้ากากออกและบีบจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ใบหน้าของริชาร์ดตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่โกรธจัด มันไม่ได้แสดงนัก แต่แววตาของเขาเย็นยะเยือกยิ่งกว่าน้ำเย็นแห้ง
“เอาพรที่ยิ่งใหญ่มาให้ฉัน!” ริชาร์ดเน้นคำพูดตัวเอง
“น่ากลัว!”
“คนบาป”
“กลับมาแล้ว”
เมื่อเสียงขอภูติที่ตื่นตระหนกกันจบลง ร่างกายของริชาร์ดได้รับพรมาเหมือนคราวก่อน
เทรย์เวอร์กับโนราต่างกันหมดสภาพ ทำให้ทั้งคู่ลุกไม่ขึ้น โจลี่เตรียมรักษาให้ทั้งคู่อีกครั้ง
แน่นอนริชาร์ดไม่ยอม เขาเหมือนกับว่าได้หายไปจากที่ยืนอยู่ มาโผล่หน้าโจลี่ แต่ถ้ามองด้านหลังริชาร์ด จะพบกับพื้นที่แตกละเอียดเป็นทางอยู่
“ฉันจำยัยนี้ได้” ริชาร์ดเอ่ยขึ้นมาอย่างใจเย็น ก่อนจะจับคอเสื้อโจลี่ยกขึ้นอย่างกับกระดาษ ริชาร์ดทำท่าว่าจะเหวี่ยงเธอลงกระแทกพื้น แต่ก็หยุดลง
“…รู้แล้วน่า~ พูดมากจังวะ!” ริชาร์ดพูดออกมา เหมือนว่ากำลังพูดกับตัวเอง จากที่จะเหวี่ยงโจลี่ทุ่มพื้น ก็กระแทกหัวใส่โจลี่จนสลบไปแทน
โอเรียนน่ากับดาร์เลเน่เหมือนจะพร้อมใช้เวทใหญ่ แต่ริชาร์ดนั้นได้เคลื่อนไหวก่อน เขาเหวี่ยงตัวโจลี่เข้ากระแทกโอเรียนน่าจนล้มไป
และใช้เวทอัดดาร์เลเน่ติดกำแพงจนสลบไป แค่นี้ทั้ง 5 คนก็ได้หมดสภาพไป ไม่มีใครลุกขึ้นมาได้แล้ว
“ได้ไงกัน!” ราชินีคาซาเลียไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“อะไรอีก ก็ไม่ได้ทำถึงตายเสียหน่อยนิ!” ริชาร์ดบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
ก่อนที่เขาจะหันไปมองราชินีคาซาเลีย
“ดูเหมือนว่าหุ่นเชิดจะใช้การไม่ได้แล้วนะ?” ริชาร์ดยิ้มออกมา แต่ตาของเขาไม่ได้ยิ้มตาม เขาค่อยๆเดินเข้าหาราชินีคาซาเลียอย่างช้าๆ ยิ่งทำให้เธอกดดัน
หน้าของราชินีอาซาเลียซีดลงทุกครั้งที่ริชาร์ดเดินเข้ามาใกล้ แต่ในจังหวะนั้นเอง ห้องโถงแห่งนี้ก็เกิดลมกระโชกขึ้น
“อะไรอีกว่ะ!” ริชาร์ดสบถออกมา
เกิดบรรยากาศที่บิดเบี้ยวตรงหน้าราชินีอาซาเลีย เหมือนเธอจะมีสีหน้าโล่งใจมากที่เห็นแบบนั้น
วินาทีต่อมา ก็ได้มีหญิงสาวในชุดโลลิต้าสีแดงดำปรากฏขึ้นมา ที่มีผมยาวสีทอง ตาฟ้า ถือร่มไว้ในมือ ริชาร์ดถึงกับชะงักและนิ่งไป
เธอคนนั้นหันไปทักทายกับราชินีอาซาเลียเป็นคนแรก
“สวัสดียามค่ำค่ะ ราชินีคาซาเลีย” เธอทักทายพร้อมถอนสายบัวอย่างงดงาม
“ธะ-เธอมาก็ดีแล้วอนาสตาเซีย!”
“นั้นสินะคะ คุณก็ลำบากอยู่นี่” อนาสตาเซียพูดออกราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เธอหันมามองริชาร์ด
“ไงค่ะ ริชาร์ด ใจคอจะไม่ไปหาคู่หมั้นของคุณแทนที่จะเอาเวลาไปอยู่กับพวกรากหญ้าเหรอคะ?” สายตาของอนาสตาเซียพูดแหลมคมจนจะมองทะลุจิตใจของริชาร์ด เหมือนว่าถ้าริชาร์ดตอบไม่ถูกหูคงมีใครได้ตายเป็นแน่
“หะ-หึ! สตาเซีย ไม่เห็นรู้เรื่องว่าเธอจะรู้เรื่องพวกนี้ด้วยนะ?” เสียงริชาร์ดสั่นสะเทือน แต่ก็พยายามสะกด ให้ใจนิ่งๆไว้
“นั้นสิคะ ให้ดูกับตาคงง่ายกว่า” ว่าแล้วอนาสตาเซียก็จับชายกระโปรงยกขึ้นจนเห็นขาอ่อนขาวๆของเธอ แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ริชาร์ดสนใจไม่ ที่เขาสนใจคือรอยสักรูปงูที่พันรอบไม้กางเขนตรงต้นขาขวาของเธอตั้งหากล่ะ
“…”
“จะไม่พูดอะไรหลังดูต้นขาของคู่หมั้นเลยเหรอ?” อนาสตาเซียพูดด้วยทำเสียงและท่าเอียงคอน่ารัก
“…ฉันไม่คิดเลยว่า เธอจะเป็นผู้บริหารระดับสูงขององค์กรงูทมิฬได้?” ริชาร์ดพูดออกมาด้วยความแปลกใจ
“ก็นายไม่เคยมาหาฉันตั้งแต่ 2-3 ปีนี่นะ ฉันน้อยใจนะ รู้ไหม?” เธอพูดออกมาเหมือนสาวน้อยขี้เหงา ก่อนจะกลายเป็นเสียงที่เลือดเย็น “เพราะงั้นแหละ ช่างหลับไปจนกว่าจะเช้าแล้วกันค่ะ ฉันจะรอคุณที่โรงเรียน กรุณามาด้วยค่ะ”
“!!?”
และทันใดนั้นเอง อนาสตาเซียก็ยกมือขึ้น เกิดวงเวทขนาดใหญ่ตรงหน้าของเธอก่อนจะมีลำแสงถูกยิงออกมา มันเป่าตัวริชาร์ดที่ไม่ได้ตั้งแต่ตัว มันทำลายพื้นที่เป็นทางยาวในห้องโถงและเมืองเอลฟ์ ป่า ไปจนถึงภายนอกป่า จนเป็นคูน้ำขนาดใหญ่ในพริบตาเดียว
และอนาสตาเซียกับราชินีอาซาเลียจะหายไปด้วยกัน
