Chapter I Scene 18
“
Chapter I Scene 18
”
ในวันที่ลูเซี่ยนตาย…
“มันอะไรเนี่ย!!” บุคคลปริศนาในชุดคลุมสีดำตะโกนออกมา เมื่อเห็นกองโจรอินทรีเหล็กพังพินาศไปแล้ว
“ชักไม่ปกติแล้วสิ ครั้งก่อนเราก็นำตัวเอวาไปไม่ได้ ไม่นึกเลยว่าจะมีพวกลูกครึ่งปีศาจคุ้มกันอยู่เบื้องบนก็บอกให้ปล่อยไปก่อนแล้วให้มารับตัวภาชนะอีกคน แต่… ก็เป็นแบบนี้ได้” บุคคลในชุดคลุมสีดำอีกคนที่มีความสูงมากกว่าคนแรกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เราต้องกลับไปรายงานเบื้องบน!” คนสูงพูดออกมาอย่างร้อนรน คนเตี้ยกว่าก็ได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองจะได้หายไป
“ลูเซี่ยนตายแล้วเหรอคะ?” หญิงสาวบางคนถามคนรับใช้ตัวเอง
“ค่ะ” สาวใช้ก็ตอบอย่างนอบน้อมถ่อมตัว
“น่าเสียดายเหมือนกันค่ะ เขาเป็นตัวหมากที่ดีแท้ๆ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยความเสียดาย แต่น้ำเสียงนั้นไม่ได้บ่งบอกเช่นนั้นเลย
เธอคนนั้นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มบางๆขึ้นมา เธอใช้มือข้างหนึ่งหยิบตัวหมากคิงมาจากกระดานหมากรุก ก่อนจะใช้ริมฝีปากสีแดงสดจูบลงหมากคิงนั้น
“รู้สึกว่าคุณจะสนุกใหญ่เลยนะ ริชาร์ด” หญิงสาวว่างั้น ก่อนจะวางหมากคิงไว้ตำแหน่งเดิม
“เธอไม่กินงั้นเหรอ?” เทรย์เวอร์ถามเด็กผู้หญิงผมม่วง พร้อมวางจานอาหารเช้าที่ผมเป็นคนทำให้เธอไป
ช่างสมกับพระเอกของเราจริงๆ ผมนี้ปรบมือให้เลยครับ แต่เหมือนเด็กนั้นจะไม่สนเทรย์เวอร์เลย ไม่หันมามองมันด้วยซ้ำไป เทรย์เวอร์นั้นไม่ได้โกรธเคืองอะไร ได้แต่หัวเราะแห้งๆออกมา
“ยัยนั้นไม่กินของที่แกให้หรอกนะ เธอเป็นแวมไพร์ครึ่งปีศาจ แต่ถ้าอยากให้เธอกินอะไรจริงๆล่ะก็…” ผมบอกเทรย์เวอร์ไป ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหามันพร้อมข้อเสนอแนะ
“ยังไง?”
“แบบนี้ไง!” ผมตอบเทรย์เวอร์ก่อนจะจับข้อมือขวามันหงายมือขึ้น ก่อนจะใช้มีดสั้นที่พึ่งทำครัวมาบาดผ่าฝ่ามือมัน
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!” เทรย์เวอร์โวยวายขึ้นด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดไม่ตั้งตัว
คนอื่นๆที่หันมาทางพวกเราทันที แต่คนที่มีปฏิกิริยารุนแรงที่สุดคงหนีไม่พ้นน้องสาวของมันเอง โอเรียนน่า ผมไม่ได้สนใจการโวยวายของเทรย์เวอร์ หรือการด่าทอของโอเรียนน่าแม้แต่นิดเดียว ผมดึงมือที่เลือดไหลออกมาไปทางเด็กผู้หญิงผมม่วง
“อ้าวกินซะสิ เลือดเจ้าบ้านี้บริสุทธิ์ รสชาติดีบอกไม่ถูกเลยล่ะ” ผมพูดพร้อมดึงมือเทรย์เวอร์ไปใกล้ๆหน้าเธอ ผมรับรองแค่กลิ่นเธอคงรอไม่ไหวจนคลั่งแน่นอน
แต่น่าผิดหวังที่เธอไม่แม้แต่สนใจ แถมยังหันหน้าหนี แปลกจังแฮะ ก็ในเกมบอกว่าเทรย์เวอร์นั้นมีเลือดที่หอบหวานยากจะต้านทานสำหรับแวมไพร์ เรื่องถูกรับรองจากสาวแวมไพร์ที่เป็นตัวร้าย
“น่าแปลก ฉันก็นึกว่าเลือดของเทรย์เวอร์จะหอมหวานสำหรับแวมไพร์ซะอีก? หรือเพราะเธอเป็นครึ่งปีศาจไม่นะ หรือว่าต้องการเลือดของสาวบริสุทธิ์?” ผมเริ่มพึมพำออกมาและปล่อยมือเทรย์เวอร์ไป โอเรียนน่ารีบเข้ามารักษาทันท่วงที
ผมเริ่มมองไปที่คนอื่นๆ คุณหนูคายา ไม่ได้เธอไม่บริสุทธิ์แล้วนี้สิ ดาร์เลเน่ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เธอเสียบริสุทธิ์ไปตั้งแต่สามปีแล้ว ถ้าโอเรียนน่า…
“ส่ายหน้าทำไมยะ!”
“ฉันแค่คิดว่ายัยครึ่งปีศาจอาจอยากได้เลือดของสาวบริสุทธิ์ก็ได้ แต่ลืมไปว่ากลุ่มเราไม่มีสาวบริสุทธิ์น่ะสิ คงต้องไปเมืองเอลฟ์ล่ะมั่ง” ผมยักไหล่แก้ตัวไป
“นี้นายหมายความว่าไงที่ฉันไม่บริสุทธิ์ห่ะ!”
โอเรียนน่าเริ่มที่จะโวยวายอีกครั้ง แต่ผมก็ได้สนใจนัก ยัยเด็กนี้ขี้บ่นจังนะ ทั้งๆตัวเองแอบเก็บความหื่นไว้ๆแท้
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น!”
ผมเช็ดเลือดบนใบมีดออกไปโดยเลิกสนใจโอเรียนน่า เทรย์เวอร์ก็เข้าไปปลอบน้องสาวตัวเองจนสงบลง ระหว่างที่เช็ดมีดด้วยผ้าบางๆนั้นเอง ไม่รู้ว่ามีดมันคมเกินหรือผ้ามันบางเกินกันแน่ มีดเลยบาดนิ้วชี้ซ้ายผมจนเลือดไหลออกมา แถมยังได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากโอเรียนน่าว่า “สมน้ำหน้า~!”
น่าโมโหนัก!?
เวลาต่อมาผมกลับรูัสึกว่านิ้วชี้ซ้ายที่ถูกบาดไป มันอุ่นๆแฉะๆยังไงไม่รู้สิ
เฮ้ย!
ผทกำลังถูกสาวน้อยดูดนิ้ว! จะตื่นเต้นทำไม คิดว่าผมริชาร์ดคนนี้ไม่เคยมีประสบการณ์บนเตียงหรือไง ไม่ใช่เทรย์เวอร์นะเนี่ย ผมรู้สึกได้ว่าเลือดของผมกำลังถูกดูดไปผ่านทางนิ้ว
ทุกคนกำลังตกตะลึงกัน ดาร์เลเน่เหมือนจะเข้ามาแยก แต่ผมก็ได้ยกมือห้ามไว้ไม่ให้เธอทำ
ผมสงสัยจริงว่าเลือดของผม ริชาร์ด เซริกมีอะไรเป็นพิเศษกัน ถึงขนาดไม่สนเลือดบริสุทธิ์ของเทรย์เวอร์กัน ถ้าพูดให้ถูกก็คือ เลือดของเทรย์เวอร์นั้นเป็นเลือดระดับสูงสำหรับแวมไพร์เลยล่ะ เพราะความบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ของมัน แต่ริชาร์ดนั้นเป็นเลือดของต้นกำเนิดของความชั่วร้ายทั้งปวง ซึ่งเป็นขั่วตรงข้ามเลย
จะบอกว่ายัยลูกครึี่งปีศาจนี้ต้องการเลือดของผมมากกว่างั้นเหรอ? น่าสนใจดีนี่!
ผ่านไปสักห้านาทีได้ ยัยลูกครึ่งปีศาจก็ได้หยุดลง เธอใช้ลิ้นเลียนิ้วรอบหนึ่งก่อนจะรูดปากออกจนเกิดเสียงดูดดังขึ้น แผนของผมสมานตัวอย่างรวดเร็ว
ผมนำผ้ามาเช็ดน้ำลายเธอออก ยัยลูกครึ่งปีศาจเลียริมฝีปากราวกับต้องการเพิ่ม แต่ผมไม่ให้แล้วล่ะตอนนี้ เห็นผมยืนเท่ๆอยู่ จริงๆคือผมหน้ามืดอยู่น่ะ
ใบหน้าของเธอเริ่มมีแดงขึ้นเหมือนคนเมานิดๆ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“เธอชื่อ?” ผมถามออกไป
“ไม่…มี” เธอพึมพำออกมาเบาๆ
ไม่มี? จะบอกว่าไม่เคยมีชื่องั้นเหรอ โตขนาดนี้แล้วไม่มีชื่อ เป็นไปได้ด้วยเหรอ จะว่าไปบาสเตียนตอนเจอครั้งแรกก็บอกว่าไม่มีชื่อเหมือนกันนี้ บาสเตียนนี้ผมก็เป็นคนตั้งให้เขาเอง(บาสเตียนก็เป็นลูกครึ่งปีศาจ) หรือพวกลูกครึ่งนี้จะไม่มีชื่อกันทุกคนนะ?
จะให้เรียกเธอว่ายัยลูกครึ่งปีศาจก็ยังไงๆอยู่… อืม…
“งั้นฉันจะเรียกเธอว่าโนร่าก็แล้วกัน” ผมบอกออกแบบไม่สนใจเท่าไร
ผมไม่สนว่าเธอจะชอบหรือไม่ชอบ แต่ผมจะเรียกเธองี้แหละ ง่ายและสั้นดี แถมยังจำง่ายด้วย
“…” โนร่าไม่ตอบผมแต่แค่พยักหน้ารับเท่านั้น
ก่อนที่ผมจะบอกให้ทุกคนเก็บของเตรียมออกเดินทางไปป่าโบราณ ซึ่งผมได้ขอยืม(บังคับ)เอาเสื้อโอเรียนน่ามาให้โนราใส่ เพราะรูปร่างเท่าๆกัน ก็แค่หน้าอกโนรามันใหญ่ก็เท่านั้นแหละ เลยทำให้ชุดที่เธอใส่มันเอวลอยเพราะหน้าอกมัาดันขึ้นหมด ผมเห็นโอเรียนน่าจับหน้าอกตัวเองทำหน้าหดหู่ เหมือนเห็นน้ำตาซึมออกมาด้วย จนเทรย์เวอร์ต้องเข้าไปปลอบน้องสาวตัวเองอีกครั้ง
คราวนี้แหละจะไม่ออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด ฉับ!ผมพึ่งปักธงไปซะงั้น! เหมือนว่ามันจะมีเรื่องยุ่งยากเกิดขึ้นอีกล่ะทีนี้
