Chapter I Scene 16
“
Chapter I Scene 16
”
“ทำไมริชาร์ดนานจังนะ?” เทรย์เวอร์บ่นขึ้น เมื่อเขาได้พาชาวบ้านผู้เคราะห์ร้ายมาสถานที่นัดพบกัน
ด้วยที่ริชาร์ดทำตัวโดดเด่น จนสามารถล่อโจรส่วนใหญ่ไปทางเขา ทำให้เทรย์เวอร์นั้นสามารถช่วยชาวบ้านได้อย่างไม่ยากเย็น ถึงแม้จะพบโจรระหว่างทางการช่วย แต่ก็ไม่ได้มีปัญหานักสำหรับเทรย์เวอร์
ชาวบ้านต่างมีความรู้สึกขอบคุณจากหัวใจของพวกเขาต่อเทรย์เวอร์ หารู้ไม่ว่าคนที่ช่วยจริงๆนั้นกำลังตายกับการต่อสู้อันดุเดือด
เทรย์เวอร์นั้นได้รับคำขอบคุณนาๆจากคนวัยต่างๆ โดยเพราะเด็กผู้หญิงวัยต่างๆที่มองเทรย์เวอร์ราวกับเจ้าชายในฝันอันหอมหวานสำหรับพวกเธอ นั้นทำให้โอเรียนน่ารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ซึ่งแตกต่างจากดาร์เลเน่ที่ตอนนี้ขมวดคิ้วขึ้นเนื่องจากริชาร์ดไม่ได้กลับมาเสียที เช่นเดียวกับโจลี่ที่กำลังมีสีหน้าเป็นห่วง
ชาวบ้านที่ถูกช่วยมา โชคดีที่พวกพ่อค้ายังพอมีชีวิตรอดพ้นจากความตายอยู่ ได้นำรถม้ากลับไปที่เมืองพร้อมชาวบ้านคนอื่นๆ เพื่อได้แจ้งกับราชอาณาจักรว่ากองโจรถูกทำลายลงแล้วโดยเทรย์เวอร์ แน่นอนว่าเทรย์เวอร์ไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ เป็นแค่คำพูดของชาวบ้านเท่านั้น แน่นอนว่าเทรย์เวอร์จะดังเป็นพลุแตก จนถูกขนานนามว่าผู้กล้าในเวลาต่อมา ถ้าเทรย์เวอร์รู้เรื่องตั้งแต่แรกเขาคงปฏิเสธทันท่วงที
ใครมันจะอยากได้ชื่อเสียงที่ไม่ได้ทำกันล่ะ เพราะผู้ทำลายกองโจรจริงๆนั้นคือริชาร์ด ถึงความจริงที่ว่าเทรย์เวอร์นั้นได้ช่วยชาวบ้านออกมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าริชาร์ดเป็นตัวแปรสำคัญในเรื่องครั้งนี้
ชาวบ้านจากไปในตะวันขึ้นมาขอบฟ้าทิศตะวันออก พร้อมโบกมือให้กับเทรย์เวอร์ด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะพวกผู้หญิง
“แล้วเธอไม่ไปเหรอ?” เทรย์เวอร์หันไปถามเด็กผู้หญิง ผมสีม่วงอมชมพู มีดวงตาสองสี เทรย์เวอร์ได้ช่วยเธอออกมาจากเต้นท์ๆหนึ่ง เธอถูกโซ่ล่ามไว้
“…” แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจอะไรในตัวเทรย์เวอร์เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ เธอยังมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้า
ในจังหวะนั้นเอง ที่มีเงาของใครเดินมาจากทิศที่ตั้งกองโจร เป็นทิศตรงกันข้ามที่ชาวบ้านไป เงานั้นกำลังตรงมาทางเทรย์เวอร์
“ริชาร์ด?” ดาร์เลเน่พึมพำออกมา
ใช่แล้วนั้นคือริชาร์ดที่เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยเลือด หน้ากากแตกที่ได้รับความเสียหายเหมือนกับชุดของเขา
ริชาร์ดเดินมาด้วยมาด้วยท่าทางแปลกๆ เหมือนเขาเจ็บขา มือข้างขวาตกราวกับไร้เรี่ยวแรง มือซ้ายกำลังกุมสีข้างตัวเองที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของริชาร์ด ดาร์เลเน่ก็ได้เดินเข้าไปใกล้ๆริชาร์ด
“ริชาร์ด…!!” ดาร์เลเน่กำลังเรียกถามอยู่นั้นเอง
ริชาร์ดก็ได้โซเซก่อนจะคว่ำหน้าลงไป แต่ดาร์เลเน่รีบวิ่งเข้าไปรับตัวริชาร์ดไว้ทันก่อนจะกระแทกพื้น
“ริชาร์ด ริชาร์ด!” ริชาร์ดค่อยๆลดตัวลงไปนั่งกับพื้นขณะกอดร่างของริชาร์ด ที่ทิ้งน้ำหนักตัวลง
เธอจัดท่าให้ริชาร์ดได้นอนหนุนตักเธอ
“โจลี่ช่วยที!”
“อะ-อืม” โจลี่ที่ถูกเรียกเสียงดัง ก็หลุดออกจากอาการตกใจ คนอื่นๆเช่นกัน
โจลี่รีบวิ่งไปหาดาร์เลเน่โดยทันที เป็นจังหวะที่ดาร์เลเน่ถอดหน้ากากปีศาจของริชาร์ดออกไปพอดี เผยให้เห็นใบหน้าของริชาร์ดที่ซีดเซียวมากกว่าปกติ มีเลือดไหลออกมาจากปากเขาไม่หยุด
“เขาถูกดาบฟันหลายจุด แต่สาหัสตรงหน้าท้อง เจ้าหมอนี้ไปสู้กับใคร?” เทรย์เวอร์จับมือริชาร์ดที่ปิดบาดแผลออก ก่อนจะตรวจสอบ และเอ่ยถามอย่างใจเย็น
“ช่วยเขาโจลี่” ดาร์เลเน่รีบบอกขึ้น
“เธอแน่ใจเหรอที่จะช่วยมัน ปล่อยให้ตายจะไม่ดีกว่าเหรอ?” โอเรียนน่าถามอย่างไม่สนใจ เธอนั้นไม่ได้เดือดร้อนอะไรด้วยกับการตายของริชาร์ด เธอคิดว่ามันจะดีออกถ้าคนเลวตายไปอีกหนึ่ง
“ช่วยเขา!!” ดาร์เลเน่ตะโกนย้ำอีกครั้ง เธอมองโอเรียนน่าอย่างรุนแรง
โจลี่พยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มร่ายมนต์คาถาออกมา มีแสงสีเขียวอ่อนโอบล้อมตัวริชาร์ด ทำให้อบอุ่นในใจอย่างประหลาด
“อะไรเล่า! ทำให้ต้องตะคอกใส่ฉันด้วย” โอเรียนน่าบ่นออกขณะเข้าไปแอบอยู่หลังเทรย์เวอร์
“ดา-ดาร์เลเน่ ดาร์เลเน่…” ริชาร์ดที่เหมือนสติดับได้ทุกเวลา เริ่มที่จะพึมพำออกมา
“ฉันอยู่นี่แล้วไง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ให้นายตายหรอก ถ้าเกิดตายฉันจะไม่ให้อภัยแน่!” ดาร์เลเน่กล่าว พร้อมพยายามใช้มือทั้งสองเช็ดเลือดที่เปื้อนหน้าริชาร์ดออก
เธอลูบหัวเขาช้าๆ
“ขอ-ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ…ขอโทษ…”
“รู้แล้ว ฉันรู้แล้ว เพราะอย่าตายเด็ดขาดนะ”
“ช่วยไม่ได้แฮะ…” เทรย์เวอร์พึมพำออกไป ก่อนจะเข้าไปช่วยโจลี่ ร่ายมนต์คาถาแบบเดียวกันกับโจลี่ ถึงแม้ว่าประสิทธิภาพจะไม่เท่ากับของโจลี่ แต่ก็สูงกว่าคนปกติ
“ทะ-ท่านพี่ก็ด้วย?” โอเรียนน่าราวกับคนเห็นผีในตอนนี้ เธอไม่คิดเลยว่าทุกคนจะร่วมใจรักษาเจ้าสารเลวริชาร์ด ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนทุกคนยังอยากฆ่ามันอยู่เลยแท้ๆ โดยเฉพาะดาร์เลเน่ ที่ถูกทรมานมามาก
“ไม่ไหว อาการเขาหนักเกินไป!” เทรย์เวอร์พูดออกมา ก่อนที่เขาจะหันไปขอร้องโอเรียนน่าที่กำลังสับสนอยู่
“ขอร้องล่ะเรียนน่า อย่างน้อยถ้าเป็นเวทรักษาธาตุแสงคงทำอะไรได้มากกว่านี้”
“แต่ว่าท่านพี่…” โอเรียนน่าเหมือนจะลังเลอยู่
“ถึงริชาร์ดจะเลวยังไง เขาก็ไม่สมควรตายเพราะเข้าไปเสี่ยงช่วยชาวบ้านแบบนี้ นี้มันไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับเขา”
โอเรียนน่าที่ถูกขอร้องจากพี่ชายของตัวเอง ก็ได้แต่กำไม้เท้าแน่น เธอก้าวเท้าเข้าไปหาริชาร์ดที่หายใจรวยริน เขากำลังกุมมือดาร์เลเน่ไว้กับหน้าตัวเอง ส่วนโจลี่ได้หอบหายใจอย่างรุนแรงเนื่องจากการใช้พลังเวทไปจนเกือบหมด
เห็นฉากนี้ ก็ได้ทำให้หัวใจโอเรียนน่าสับสนเข้าไปใหญ่ เหมือนไม่สามารถเข้าใจภาพตรงหน้าได้
‘ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายหรอกนะริชาร์ด เพราะท่านพี่ตั้งหาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงเปลี่ยนไปมาก แต่สำหรับฉันแล้ว ริชาร์ด นายก็ยังเป็นเจ้าสารเลวยังวันค่ำ’
โอเรียนน่าคิดอย่างแน่วแน่ เธอหลับตาพยายามรวบรวมพลังเวทในร่างกายพร้อมดึงพลังเวทจากอากาศ โดยใช้ไม้เท้าเป็นสื่อกลาง ก่อนตัวของโอเรียนน่าจะเปล่งประกายด้วยแสงสีขาวบริสุทธิ์ เธอใช้ไม้เท้าเคาะหัวริชาร์ดเบาๆ ถึงตามจริงอยากจะฟาดแรงๆด้วยซ้ำ
ทำให้แสงรอบตัวเธอย้ายไปโอบล้อมร่างกายริชาร์ดแทน บาดแผลต่างๆหายไปอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ชัด
นี้คือเวทรักษาธาตุแสง เวทบทนี้โอเรียนน่าสามารถใช้ได้แค่ครั้งเดียวตรงวัน หลังจากใช้เวทบทนี้แล้ว ร่างกายเธอจนหมดเรี่ยวแรงไปเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงและกระหายน้ำอย่างรุนแรง มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม
โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า เด็กสาวตาสองสีกำลังจ้องมองริชาร์ดด้วยประกายตาที่ไม่เคยมีมาก่อน
