Chapter I Scene 15
“
Chapter I Scene 15
”
ผมได้ต่อสู้กับคนที่ท่าจะเป็นหัวหน้าของที่นี่ ที่ใช้ดาบใหญ่เป็นอาวุธ เขามีฝีมือพอตัวเลยล่ะ แต่ก็แพ้เพราะเปิดช่องว่างให้กับผม ผมได้บาดคอของเขาและเดินจากไป
แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงออร่าน่าขยะแขยงทะลักออกมาจากด้านหลัง พอหันกลับไปก็พบกับคนที่พึ่งบาดคอไปลุกขึ้นยืนพร้อมคำรามเสียงดังว่า จะฆ่าผม
เชี้ยไรเนี่ย!?
ไม่เห็นจำได้ว่ามีฉากแบบนี้อยู่ในเกมด้วย
ชายคนนี้จริงๆก็ตัวใหญ่อยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้กลับใหญ่ยิ่งกว่าแถมดาบยักษ์ในมือกับแขนยังหลอมรวมจนเป็นหนึ่งเดียว และยังดูเหมือนสิ่งมีชีวิตจนดูน่าสยองด้วย ถ้าท่านเคยดูกินทามะตอนหนึ่ง เป็นตอนที่เกี่ยวกับดาบมีชีวิต ภาพตรงหน้าผมก็คล้ายๆกัน
ผมรีบชักดาบออกมา วินาทีที่เจ้านั้นก้าวเท้านั้นเอง มันก็ได้หายไป!
เร็วไปแล้ว!?
รู้ตัวอีกทีมันก็ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม พร้อมยกแขนขวาที่กลายเป็นดาบขึ้นฟันลงอย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่เห็น
เกิดเสียงกัมปนาทขึ้นจากดาบทั้งสอง ไม่รู้ว่าฝั่งนั้นถูกนับเป็นดาบไหมนะ ไอ้ที่ว่าดาบเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เป็นแบบนี้สินะ
ถึงแม้ว่าจะตอบสนองได้ทัน ด้วยการเอาดาบต้องสาปมากันไว้ แต่ด้วยแรงมหาศาลที่ฝั่งนั้นส่งมา เท้าผมก็ถึงกับจมลงไปในพื้น ไม่เพียงแค่นั้น พื้นรอบๆก็ได้แตกออกเป็นเส้นใยแมงมุมด้วย
เสียงอะไรบางอย่างกำลังแตก!
เห็นท่าไม่ดีผมก็ได้เอียงปลายดาบลง ให้ดาบอีกฝ่ายไถลลื่นไปตามใบดาบจนกระแทกกับพื้นเสียงดัง ผมรีบดีดตัวถอยหลังออกมาหวังจะตั้งหลักก่อน
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ให้ทำตามต้องการ ผมถูกแขนซ้ายเจ้านั้นจับข้อเท้าไว้ได้ ทำให้แผ่นไปตั้งหลักล้มเหลวไม่เป็นท่า
ผมถูกจับเหวี่ยงกระแทกพื้นอย่างแรงจนเหมือนผมสลบไปวูบทีนึง
“อึก!!!”
เจ็บฉิบ! ตั้งแต่มาโลกนี้ผมยังไม่เคยเจ็บตัวเพราะการต่อสู้เลย นอกจากดาร์เลเน่กับคุณหนูคายา ดูเหมือนว่าผมจะเจอพวกปลายแถวมาตลอดสินะ พอเจอของจริงก็เป็นแบบนี้สินะ
ไม่สิ จะว่าไปแล้วทำไมถึงมีตัวระดับบอสใหญ่ที่นี้ได้วะ! ในเกมไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่!?
พอถูกฟาดพื้น อีกฝ่ายก็ไม่หยุด ยังเหวี่ยงผมทิ้ง ไถลไปกับพื้นจนเกิดแผลถลอกบนหน้า ถึงจะเป็นชุดป้องกันที่สั่งทำเป็นพิเศษก็เถอะ พอเจอแบบนี้ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“บ้า…จริง!!” ผมสบถออกมาอย่างไม่พอใจ พร้อมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ใช้มือปาดเลือดที่ไหลออกมาจากปาก เหมือนว่าการฟาดเมื่อกี้ จะทำให้ซี่โครงผมหักไม่น้อยกว่าสองท่อนแฮะ ผมใช้ดาบพยุงตัวเองขึ้นมา มองไปรอบๆ
ผมไม่เห็นมัน! มันอยู่ไหน!?
“!!!”
ผมรีบดึงดาบมากันข้างๆทันท่วงที เกิดเสียงโลหะปะทะกัน มันกำลังแสยะยิ้มกับความอ่อนแอของผม ผมใช้แรงทั้งหมดผลักดาบมันออกไป
มันพลิกดาบแล้วฟันลง แต่ผมหลบได้ ตอนนี้แหละ!
เมื่อเห็นช่วงว่างที่เปิดโล่งแจ้ง ผมก็ตอบโตด้วยการฟันเข้าที่แขนดาบของมันจนเกือบขาด
“อ๊ากกก!” มันร้องออกอย่างเจ็บปวด
ไม่จบแค่นั้น ผมจะฟันเข้าสีข้างและข้อเท้าของมัน จนทรุดลงไป พอจะซ้ำอีกครั้ง มือซ้ายของมันก็ได้พุ่งเข้ามาทางผม ผมรีบกระโดดหลบไปทันที
ผมได้สร้างบาดแผลหนักให้มันเอาการ แขนขวาที่เป็นดาบคงใช้ไม่ได้ แถมผมจะทำการตัดเส้นเอ็นมันด้วย จบแล้วล่ะ!!
“อิๆอิๆๆๆๆ”
มันหัวเราะออกมาเหมือนกำลังเยาะเย้ยผมอยู่ ทันใดนั้นเอง แขนขวาที่เป็นดาบห้อยโตงเตงอยู่นั้นเอง ส่วนที่ขาดออกจากกันก็มีเส้นละยางสีดำเหมือนปลิงควายออกมา มันเกี่ยวพันก่อนจะค่อยๆกลับติดกันเหมือนเดิม
ตรงข้อเท้าก็เช่นกัน
มันกลับมายืนอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โกงกันนี้หว่า!
“หิๆ แกไม่มีวันชนะข้าหรอกนะ! นักดาบต้องสาปเอย” มันกล่าวออกมาอย่างยโส
“… แก ชื่อว่าอะไร?” ผมถามมันออกไปด้วยเสียงทีไร้อารมณ์
ตามหลักแล้ว คนที่มีพลังโดดเด่นแบบนี้ มันควรมีบทบาทสำคัญในเกม ถ้าไม่ก็ควรมีการเอ่ยถึงบาง ใช่ไหม
“จำชื่อของคน ที่จะฆ่าแกเอาไว้ ข้านามว่าลูเซี่ยน!!” มันประกาศออกมาด้วยเสียงที่มีอำนาจ
แปลกจัง ผมไม่คุ้นชื่อนี้ หรือว่าจะเป็นตัวละครลับนะ ไม่มีทาง แปลว่านอกจากตัวละครที่อยู่ในเกมแล้ว ยังมีพวกเก่งๆนอกเนื้อหาด้วย? อา~ใช่ นี้มันโลกจริงนี้นี่ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนโลกนี้เป็นตัวละครเอกอย่างเดียว
แปลว่าเจ้านี้เป็นคนนอกเนื้อเรื่องสินะ เหมือนว่าผมเคยได้ยินบริษัทเกมจะประกาศทำภาคเสริมด้วย คงไม่ใช่ว่า…
เมื่อไม่มีการโต้ตอบกัน ผมกับลูเซี่ยนก็พุ่งเข้าหากันและกัน ดาบทั้งสองว่องไวจนเป็นเส้นแสงเล็กๆ ก่อนปะทะกันจนเกิดประกายไฟ
ซ้ายขวาหน้าหลัง ผมสามารถป้องกันกันบางส่วนได้ แต่ก็มีบางส่วนที่กันไม่ได้ จนชุดที่สั่งทำพิเศษมา มีรอยตัดไปทั่ว บาดแผลก็เช่นกัน
ลูเซี่ยนก็ไม่ได้ต่างจากผมนักหรอก ถึงแม้ว่าจะมีพลังฟื้นฟูที่น่าทึ่ง แต่มันก็มีขีดจำกัดอยู่
เมื่อปะทะกันอีกครั้ง ผมกับลูเซี่ยนดีดตัวกลับถอยหลังไปตั้งหลักลูเซี่ยนก็เช่นกัน
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ผมและลูเซี่ยนต่างหอบหายใจกัน ผมพยายามควบคุมลมหายใจให้กลับมาปกติให้เร็วที่สุด
“แกคงเป็นปีศาจสินะ ถึงแกจะมาบอกตอนนี้ว่าเป็นมนุษย์ข้าคงไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด!” ลูเซี่ยนกล่าวขึ้น
“พูดไม่ดูสารรูปตัวเองเลย”
ลูเซี่ยนหัวเราะออกมา เมื่อบาดแผลของมันหายดีเหมือนไม่มีอะไรแล้ว มันก็ดึงแขนตัวเองขึ้นมา เตรียมท่าต่อสู้อีกครั้ง
บ้าจริง!
แบบนี้ผมต้องรีบทำลายหัวใจมันแล้ว ไม่งั้นคงได้ตาบแน่ๆ อุสาทำตัวดีๆเพราะไม่อยากตายแท้ๆ จะมาตายเพราะหาเรื่องใส่ตัว เรื่องนี้ต้องโทษดาร์เลเน่เลย เจ้าริชาร์ดด้วย ถ้ามันไม่ได้ดึงผมมา ก็ไม่มีชะตากรรมแบบนี้!
ลูเซี่ยนพุ่งเข้ามาอย่างกับลูกปืนใหญ่ พอถึงระยะฟัน ลูเซี่ยนก็ได้เหวี่ยงดาบลงมา
แต่นั้นผมได้คำนวณไว้แล้ว เลยโยนระเบิดขึ้นมาสามลูกในระยะประชิดตัว
ตูมม!!ตูมม!!ตูมม!!
นั้นทำให้ลูเซี่ยนชะงักไป ผมได้รีบแทงไปตรงหัวใจโดยไม่ให้ตั้งตัว แต่ถูกปัดออกไปได้ ทำให้มันถูกแขนของลูเซี่ยนแทน
บ้าจริง!
ผมรีบดึงดาบกลับและถอยออกมาพร้อมโยนระเบิดอีกสี่ลูก
ตูม!ตูม!ตูม!ตูม!
ระเบิดมันไม่ได้ทำให้ลูเซี่ยนบาดเจ็บหนักอะไร แต่พอทำให้มันเซถอยหลังไปด้วย และมันก็พอถ่วงเวลาไว้ได้
ลูเซี่ยนฟันควันขาดแบ่งครึ่ง และพัดหายไป มันพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็วอีกครั้งและเหวี่ยงแขนดาบของมัน
ตูมมมม!!!!
แรงปะทะนั้นทำให้เกิดวงอากาศพัดฝุ่นละอองดินรอบกายหายไป
“จงตาย!!อย่ามาขวางทางปณิธานของข้าาาา!!!!” ลูเซี่ยนคำรามราวกับสัตว์ร้ายที่เสียสติไป
“แกตั้งแต่หากที่อย่ามาขวางปณิธานฉันนนนน!!!” ผมก็เริ่มบ้าไปตามบรรยากาศอันบ้าคลั่งนี้เหมือนกัน
พวกเราทำการเหวี่ยงดาบของกันและกันอย่างกับคนบ้า มันเร็วจนมองไม่เห็น เกิดประกายไฟทุกครั้งที่ดาบได้ปะทะกัน
และในจังหวะนั้นเอง ดาบของผมและลูเซี่ยนเกิดดีดตัวกลับอย่างรุนแรงจากแรงปะทะเต็มเหนี่ยว ทำให้ผมกับริชาร์ดกระเด็นถอยห่างออกจากกัน
“อ๊ากกกกกกกกก!!!!”
“อ๊ากกกกกกกกก!!!!”
เมื่อตั้งหลักได้ พวกเราก็พุ่งหากันอีกครั้งพร้อมแหกปากออกมา ผมได้รวบรวมพลังเวททั้งหมดออกมาจากร่างกายหรือแม้กระทั่งดึงมาจากบรรยากาศที่ไม่มีใครคิดจะทำ เพราะมันอันตราย เวทในบรรยากาศนั้นไม่ได้มีแค่ธาตุๆเดียวเท่านั้น นั้นสาเหตุที่ไม่มีใครคิดจะดึงมาใช้ตรงๆแบบผม
พลังเวทมหาศาลกำลังอยู่รอบตัวผม ก่อนจะส่งต่อไปที่ดาบ เมื่อดาบต้องสาปได้ถูกเติมเต็มไปด้วยพลังเวทสีดำสุดสยอง มันก็เริ่มสั่นๆอย่างรุนแรง
ทางฝั่งลูเซี่ยนเองก็มีปริมาณพลังเวทมหาศาลจนผิดปกติทีเดียว มันปกคลุมร่างกายก่อนจะย้ายไปแขนขวาที่เป็นดาบ
ฉับ!!!
ทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่ง ราวกับถูกหยุดเวลาลง ตอนนั้นเองที่ดาบต้องสาปของผมก็ได้หักครึ่งและแตกละเอียดลง
บ้าจริง!
ชู~!
มีเลือดทะลักออกมาจากช่วงท้องของผมอย่างคาดไม่ถึง ดีนะที่ผมหลีกเลี่ยงได้ ไม่ให้ตัดตัวผมเป็นสองท่อน
“อุก!!?”
แต่ลูเซี่ยนก็ไม่ได้ดูดีนักหรอกนะ มีรูปรากฏขึ้นที่อกซ้ายเขา ดาบแตกสลายไปเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลูเซี่ยนกระอักเลือดคำโตออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ตุบ!
สุดท้ายเขาก็เข่าทรุดลงไป แต่ยังไม่ได้ตายทันที
“แข็งแกร่งจริงๆ” ลูเซี่ยนพึมพำออกมา
ผมลุกขึ้นยืน พร้อมหันไปมองลูเซี่ยนที่หันหลังคุกเข่าอยู่ เหมือนมีควันสีดำละเหยไปจากตัวลูเซี่ยน ก่อนร่างกายของเขาจะค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่แขนขวาที่ขาด?หรือหักดี ไม่กลับมาด้วย รูที่หน้าอกเหมือนกัน เจ้านั้นเริ่มพึมพำออกมา
“…ข้าจำได้แล้ว ตัวตนและอดีตของข้า… ในวันนั้นเองท้องฟ้าก็เหมือนเช่นนี้ หมู่บ้านข้านั้นถูกพวกกองโจรอินทรีเหล็กปล้น เมื่อข้ากลับมาจากทำงานเป็นนักผจญภัย ทุกคนก็ได้ตายไปแล้ว เพื่อนบ้าน พี่น้อง ลูกเมีย ตายหมดแล้ว ข้าโกรธแค้นมากและได้ไปล้างบางพวกมันเป็นการแก้แค้น ข้า…ข้าทำสำเร็จ แต่ข้าก็กำลังตายเหมือนตอนนี้ ตอนนั้นเองก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยงามราวกับไม่ใช่ความจริง เธอบอกว่า…ให้ข้าเป็นลูกน้องเธอและมาเป็นหัวหน้ากองโจรนี้ ไม่คิดเลยว่าข้าจะ จะเลวเช่นนี้!” ลูเซี่ยนเล่าเรื่องราวให้อดีตออกพร้อมน้ำตาที่หยดลงอาบแก้ม
“ขอบคุณนักดาบต้องสาป ขอบคุณ ขอบคุณ…ขอบ…คุณ” ลูเซี่ยนพึมพำคำซ้ำๆออกมา และค่อยๆการเป็นหินและแตกออกเป็นฝุ่นละอองหายไปกับสายลม
โอลีเวีย เจ้ายังรอข้าอยู่ไหม?
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่กำลังสว่าง ราวกับว่าเห็นลูเซี่ยนกำลังถูกนำทางโดยผู้หญิงคนหนึ่งและผู้คนอีกจำนวนมาก ไปสถานที่ห่างไกลออกไป
“เช้าแล้วเหรอเนี่ย” ผมว่าแล้ว ก็เก็บดาบต้องสาปที่เหลือครึ่งเดียวเข้าฝัก
ก่อนหันหลังให้ลูเซี่ยนที่ตอนนี้เหลือแค่กองเสื้อผ้าที่ขาดๆ เดินออกจากสนามต่อสู้อันดุเดือดแห่งนี้
