Chapter I Scene 13
“
Chapter I Scene 13
”
ผมกับพรรคพวกที่ไม่เต็มใจให้มาได้มาถึงภูเขาหินซึ่งเป็นที่ตั้งของกองโจรอินทรีเหล็ก กองโจรที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย เพราะพวกมันทำงานให้กับองค์กรๆนึง ใช่มันเป็นองค์กรงูทมิฬนั่นเอง
ให้ตายสิ ผมไม่อยากยุ่งกับพวกมันอีกเลยตั้งแต่ช่วยเอวามา แบบนี้ก็เหมือนกับผมได้ประกาศศัตรูกับองค์กรอย่างชัดเจน เดี๋ยวนะ? ไม่ใช่ว่าผมทำไปแล้วเหรอ?
พอมาถึงก็เย็นพอดี พวกเราแอบซ่อนและส่องดูพวกมันหลังเนินหินห่างไกลเล็กน้อย จากข้อมูลที่ผมได้มานั้น กองกำลังของพวกมันนั้นมีมากถึง 300-350 คน ผมว่าผมอาจตัดสินใจพลาดก็ได้แบบนี้
เมื่อผมเอากล้องส่องทางไกลที่ดูโบราณหน่อยออกมาสำรวจ ก็พบว่าพวกมันวางกำลังไว้อย่าแน่นหนา
“ดาร์เลเน่ ถ้าเธอไม่ให้รางวัลพิเศษกับฉัน ฉันว่าคงไม่คุ้มแล้วล่ะ” ผมพูดออกมาเล่นๆ ขณะมองไปรอบๆด้วยกล้องส่องทางไกล
แต่เหมือนจะไม่มีอารมณ์ขันเสียเลยพวกนี้
“ขอฉันดูหน่อย เฮ้ย!” เทรย์เวอร์กำลังคว้าเอากล้องส่องทางไกลจากมือผม แต่ก็ถูกผมคว้าคอเสื้อและจับกดให้แนบพื้น
“หมอบต่ำเข้าไว้” ผมหันไปบอกพวกสาวๆ เนื่องจากชุดเกราะของเทรย์เวอร์มันโดดเด่นไป ผมเลยบังคับให้มันเปลี่ยนซะ ไม่งั้นคงมีการสะท้อนแสงเกิดขึ้น
ไม่นานจากนั้น ก็ได้มีกลุ่มคนขี่ม้าพร้อมรถที่ทำขึ้นมาเหมือนลูกกรงเคลื่อนที่ได้ มาทางพวกผม ไม่ใช่ว่ามันเห็นผมหรอกนะ แต่พวกมันกลับมา
“นั้น!” เทรย์เวอร์พยายามลุกขึ้นมา แต่ก็ถูกผมกดลงไป เพราะมันเหมือนพวกผู้หญิงในลูกกรงเลยเกิดทนไม่ไหวสินะ พระเอกจริงๆ
“อย่าโง่ไปเลยเทรย์เวอร์ ถ้าแกออกไปตอนนี้แกจะช่วยใครไม่ได้เลย และฉันขอรับประกันเลยว่า เมื่อเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา ฉันจะเอาตัวคุณหนูคายาและดาร์เลเน่กลับทันที และจะปล่อยน้องแกให้กับพวกมันเป็นการถ่วงเวลาไว้ ฉันรับรองเลยว่าน้องแกคงมีผัวเยอะอย่างคาดไม่ถึงแน่น”
“รู้แล้วนา!” เทรย์เวอร์ตอบอย่างดีกับคำขู่ ก่อนสะบัดมือผมออกไป
ส่วนโอเรียนน่าก็หน้าซีด
“และอย่างมาพูดเรื่องสกปรกแบบนั้นกับน้องของฉัน!” เทรย์เวอร์กัดฟันพูดออกมาเพราะไม่อยากให้พวกโจรได้ยิน พร้อมทำหน้าดุร้ายออกมา
“หึ!” ผมพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง อย่างไม่สนใจ
ผมรอจนกลุ่มโจรที่มาผ่านไป กลับไปที่ฐานของพวกมัน จากการสำรวจดูแล้ว พวกมันพอมีฝีมืออยู่ แต่เทียบอะไรไม่ได้เลยกับฝีมือของเทรย์เวอร์กับผม พวกนี้มันยิ่งกว่าปลายแถวเสียอีก
“เราจะเข้าไปจัดการกับพวกมันตอนไหน?” เทรย์เวอร์ถามผม เหมือนเขาจะมีความอดทนที่ต่ำจริงๆ ปมตอบกลับอย่างไม่สนใจว่า
“มืดก่อน ให้มันมืดเสียก่อน”
ตามปกติถ้าเป็นเกม ผมคงบุกตะลุยเข้าไปแล้ว แต่นี้ชีวิตจริงนะ เป็นชีวิตจริง ที่ไม่มีตัวเลขมาประเมินกำลังหรือเลือดได้ เจ็บจริงตายจริง ถามปาร์ตี้ผมมันก็ดูไม่สมดุลเสียเลย จุดอ่อนของพวกเราคือการมีผู้หญิงตั้งสามคน แถมเป็นนักเวทที่มีพลังป้องกันต่ำด้วย
เพราะงั้นผมเลยคิดว่าไม่ให้พวกเธอไปด้วย เอาแค่เทรย์เวอร์ไปก็พอ พระเอกเลยนะ คงไม่ตายง่ายๆหรอกนะ? อย่าปักธงแบบไม่จำเป็นดีกว่า ผมต้องไว้ใจมัน
มันจะราบรื่นดีหากว่ากองโจรอินทรีเหล็กมันจะไม่มีพวกเก่งๆ อย่างพวกมีชื่อในองค์กรหรือพวกกระดาน ทุกอย่างจะจบลงไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
และพลบค่ำก็ได้ถึง เหมือนสวรรค์จะเต็มใจ เพราะท้องฟ้าในค่ำคืนวันนี้ถูกเมฆบดบังมืดมิดกว่าทุกคืน ผมได้ใช้ความมืดมิดนั้นเดินแอบตามโขดหินไปเรื่อยๆ โดยให้เทรย์เวอร์ตามผมและทำตามผมทุกอย่าง แบบไม่มีข้อยกเว้น
ผมได้ปล่อยให้พวกสาวๆแอบอยู่ไกลๆจากที่นี้ด้วยความปลอดภัย และป้องกัน และกันการมีกรณีเอาตัวประกันมาข่มขู่ให้ยอมแพ้ ถึงจะมีกรณีนั้นผมก็ไม่สนเท่าไรหรอกนะ แต่เทรย์เวอร์ไม่
“เห็นว่าวันนี้กลุ่มของกัสไม่ได้กลับมาน่ะ”
“งั้นเหรอ? ตายหมดแล้ว?”
“คงใช่ พวกมันคงจะไปพลาดท่าให้กับพวกนักผจญภัยล่ะมั่ง?”
“โคตรกาก!”
ผมกำลังแอบฟังเรื่องราวที่โจรสองคนพูดคุยกันหลังโขดหินใกล้ๆ กัสเนี่ย?คงเป็นคนที่ผมฆ่าในตอนนั้นละมั่ง คนที่เป็นหัวหน้า ตายคนแรกเลยล่ะ
พอพูดดูถูกดูแคลนชาวบ้านไปซะพัก พวกมันก็เริ่มพูดคุยว่าหลังพักจะไปจัดกับพวกผู้หญิงที่จับมาเป็นทาส ซึ่งมีไว้ให้ระบายอารมณ์โดยเฉพาะ อืมๆ น่าสนใจ
พอเหลียวมองเทรย์เวอร์ ก็เห็นว่ามันกำลังกัดฟันแน่น เหมือนกำลังอดทนเป็นอย่างมาก คงเป็นเพราะคำขู่ถึงได้อดทนขนาดนี้
ผมไม่ได้ชักดาบออกมา แต่ได้หยิบมีดออกมาสองเล่ม จากกระเป๋าสะพายที่บาสเตียนเตรียมไว้ให้ มันเป็นมีดสั้นที่เหมาะสมกับนักฆ่า เหมาะมือจริง
ผมค่อยๆย่องเข้าไปอย่างเงียบๆ ไปยืนอยู่ข้างหลังพวกมันโดยไม่เหมือนรู้ตัว เอาแขนทั้งสองไปพาดไหล่พวกมันเอาไว้
“!!”
“!!”
“ไงพวก” ทักทายเสร็จ ก็จัดการบาดคอ ตัดหลอดลมและเส้นเลือดใหญ่ พวกมันทำอะไรไม่ได้ ได้แค่มองมาทางผมอยู่ตกใจและใช้มือกุมคอไว้ก่อนจะล้มลงไป
บังเอิญว่ามีคนเดินมาเห็นพอดีและกำลังตะโกนเลย ผมจัดการมันด้วยมีดบินเสียบเข้าที่คอ แน่นอนตาย
“ทำได้ไง?” เทรย์เวอร์ถามผมขณะเดินออกมาจากโขดหิน
“ห่ะ ฝึกไง แกไม่เคย?”
“ไม่ ไม่เคย” เทรย์เวอร์ส่ายหน้าปฏิเสธ ผมเลยโยนมีดสั้นให้มันไปแล้วพูดว่า
“ไม่เป็นไร ยังมีคนอีกตั้ง 300 กว่าคนให้แกฝึกอยู่”
“เฮ้ย!”
ฉับ!
ระหว่างกำลังคุยกับเทรย์เวอร์ ก็บังเอิญอีกครั้งมีคนมาเห็นเข้าด้านหลังผม แต่รู้ตัวอีกที มันก็มีมีดเสียบคอแล้ว
“ไหนบอกว่าไม่เคยฝึก?”
“…นั้นไง พรสวรรค์”
ตอบซะผมอยากเป็นคนขี้เกียจแล้วนะ แต่ว่าช่างมันเถอะ ผมจัดการซ่อนศพไว้ ก่อนหยิบเอาหน้ากากออกมาสวมไว้
“ทำอะไรของนายอีก?”
“ฉันไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายหลังจากนี้หรอกนะ” ผมบอกเทรย์เวอร์ ผมยังไม่อยากให้องค์กรตามไล่ล่าตอนนี้หรอกนะ ต้องปกปิดตัวตน
“ของฉันล่ะ?”
“ไม่มี”
เทรย์เวอร์ไม่ว่าจะตัวร้ายคนไหนที่เป็นผู้หญิง ก็เสร็จมันทุกคน คงไม่จำเป็นหรอก
เผลอๆอาจจะหัวหัวเราะคิกๆคักๆด้วยกัน ขณะโบกมือสั่งตามล่าฆ่าผมก็ได้ ใครจะไปรู้
“เอาล่ะ ได้เวลาปาร์ตี้กันแล้ว แกแค่ไปช่วยพวกผู้หญิงก็พอ เดี๋ยวฉันจะล่อโจรส่วนใหญ่” ผมอธิบายแผนที่โคตรจะง่ายออกไป เมื่อเห็นหน้าตาอ่อนโยนที่เหมือนกำลังพูดขอบคุณเท่านั้นแหละ ผมก็ได้กระชากคอเสื้อมันทันที
“จำไว้นี้ไม่ได้ทำเพื่อแก ไม่ต้องมาสำนักบุญคุณอะไรทั้งนั้น และอย่างมาญาติดีด้วย จำไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นความจริงก็คือฉันได้ทำร้ายคุณหนูคายาและดาร์เลเน่ โดยเฉพาะเธอ จำไว้!” พูดจบผมก็ได้ผลักมันไป ก่อนที่ผมจะได้หยิบระเบิดออกมาและลุกขึ้น จุดระเบิดและปา
ตูมมมม!!
