Chapter I Scene 06
“
Chapter I Scene 06
”
มันก็ผ่านไปแล้วสัปดาห์หนึ่ง ที่โจลี่ยอมเปิดพูดคุยกับผม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น? แต่ผลลัพธ์ก็ถึงว่าดีในระดับหนึ่ง ในคืนนั้นพวกเราก็ได้คุยในหลายๆเรื่อง ตลอดสัปดาห์ก็มีมาพบหน้ากันบ้างในบางครั้ง ถึงแม้เธอจะไปหลบหลังดาร์เลเน่ก็ตาม
ในตอนนี้ ผมก็ย้ายมาอยู่บ้านพักสำหรับแขก ซึ่งมันอยู่แยกกับตัวบ้าน โดยบ้านหลังนี้ก็จะมี ผม ดาร์เลเน่และบาสเตียนอยู่ สำหรับการทำความสะอาดหรือกับข้าวจะมีเมดมาทำให้และกลับไป
ตอนนี้ก็เป็นช่วงเช้าวันพฤหัสบดี ผมไม่ได้ไปโรงเรียนด้วยข้ออ้างว่าป่วย แล้วมานั่งจิบชาอยู่หน้าบ้าน
“ไม่ไปเรียน?” ดาร์เลเน่ที่เดินออกมาจากบ้านมาเห็นผม ก็เลยถามออกมา พร้อมมองผมอย่างเย็นชาเช่นเคย
“เธอนี้ ไม่พูดให้อ่อนหวานสมหญิงเลยนะ?” ผมพูดประชดออกมา พร้อมยกชาขึ้นจิบแบบขุนนาง
“กับคนอื่นได้ แต่สำหรับนายไม่มีทาง”
“อย่างน้อยก็บนเตียง”
“ยิ่งแล้วใหญ่ ฉันไปเรียนล่ะ” ดาร์เลเน่พูดปฏิเสธทุกอย่างก่อนเดินหนีไป
ถึงแม้ว่าจะมีน้ำเสียงเย็นชากับส่วนจิกกัดอยู่ แต่เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเราก็ถือว่าดีในระดับหนึ่ง ถ้าอ้างอิงในอดีตที่ผ่านมา ผมยังถูกฆ่าหรือเปล่านะ?
“ดาร์เลเน่เลิกเรียนตามคุณหนูคายามาด้วยน้าา ฉันมีธุระกับเธอ!!” ผมก็ได้ตะโกนไล่หลังเธอไป ไม่รู้ว่าเธอได้ยินไหม เพราะไม่มีการตอบกลับ
เอาเถอะ ถ้าดาร์เลเน่ไม่ได้ตามมา เดียวค่อยไปหาที่บ้านก็ได้ ในช่วงว่างๆแบบนี้ผมควรไปเดินเล่นในเมือง แต่ผมมีชื่อเสียง(เสีย)ค่อนข้างดัง แบบคารายังต้องหลบทางให้ เพราะงั้นผมจะปลอมตัวไป
“นายน้อยจะออกไปข้างเหรอครับ?” บาสเตียนถามผม เมื่อผมลงมาจากห้อง
สภาพผมในตอนนี้ ก็เป็นชายหนุ่มสูงราวๆ 175 ซม. สวมผ้าคลุมยาวตั้งแต่หัวยันเท้า เหมาะกับผมจริงเสื้อคลุมสีดำเนี่ย
“ใช่แล้วบาสเตียน ฉันจะออกไปเล่นในเมืองหน่อยน่ะ”
“งั้นให้มผมไปด้วยเถอะครับ นายน้อยอาจอยู่อันตรายก็ได้”
“ไม่ล่ะบาสเตียน เดี๋ยวนายไปก็ยิ่งเด่นสิ แล้วอีกอย่างฉันไม่เป็นอะไรหรอก ไม่มีอะไรทำอันตรายกับฉันได้ ยกเว้นผู้หญิง”
ถึงแม้จะสวมผ้าคลุมเหมือนคนต่างถิ่น แต่ถ้ามีบาสเตียนไปด้วย ใครก็รูัว่าเป็นลูกขุนนาง เด่นสะดุดตาอีก ผมห้ามบาสเตียน แล้วเดินออกจากบ้าน ผมได้ยินบาสเตียนบ่นออกมาว่า
“นั้นแหละที่ผมกำลังเป็นกังวล”
น่าแปลกใจ ในเกมไม่เห็นจะบ่นอะไร เกมกับชีวิตจริงเนี่ยไม่เหมือนกันสินะ?
ส-สุดจัด!อย่าบอกใคร เป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับผม แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยเหมือนกัน ความรู้สึกแปลกใหม่เนี่ยคงเป็นของเดช แต่คุ้นเคยก็เป็นของริชาร์ทสินะ?
ทิวทัศน์บ้านเมือง เหมือนกำลังเดินอยู่ในยุโรปยุคกลางเลยล่ะ ผู้คนคึกคักแต่เช้าเลย มีแม้ค้าพ่อค้าต้องโชว์พลังเสียงกัน ในการเรียกลูกค้า ผมก็เดินไปหนึ่งในร้านเหล่านั้น
เป็นร้านผลไม้ ที่มีผลไม้คุ้นเคยและแปลกๆ ผมหยิบผลไม้ลูกกลมๆที่เหมือนแอปเปิ้ลในโลกก่อนขึ้นมา มันแดงสดจนน่าเหลือเชื่อเลยล่ะนะ
“โอ ตาดีจริงเลย นั้นน่ะเป็นผลไม้หายากจากเมืองหนาวทิศเหนือเลยนะ ไม่ได้หาดูกันง่ายๆเลย ลูกละ 3 เหรียญเอง” พ่อค้าพูดแนะนำสินค้าตัวเองทันที
ฮ่าๆ ถ้ามันหายากจริงๆ คงไม่สามารถหาดูได้จากตลาดสดแบบนี้หรอกนะ เอาเถอะ ผมโยนเหรียญทองแดงให้กับพ่อค้าไปโดดไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินออกจากร้านพร้อมกัดลงแอปเปิ้ลแดง
หว่า~ ทั้งกรอบทั้งหวาน สุดๆเลย อร่อยสุดๆ เดี๋ยวขากลับซื้อไปฝากบาสเตียนกับดาร์เลเน่ดีกว่า
ยิ่งเดินก็ยิ่งพบของน่าสนใจเรื่อยๆ ริชาร์ทเองก็ไม่เคยเดินเปิดหูเปิดตาแบบนี้ด้วยสิ เอาแต่มองผ่านหน้าต่างในรถม้า เพราะคิดว่ามันเป็นที่ของสามัญชน
ผมเดินมาเจอซอยแปลกๆ ที่กว้างพอสมควร ที่นั้นก็มีคนขายของกับผู้หญิงแปลกๆด้วย นั้นสินะ ไอ้นั้นน่ะ ตลาดมืด
ผมเดินเข้าไปพร้อมเนื้อเสียบไม้ปิ้งที่ผมซื้อมาในราคาไม้ละ 5 เหรียญ
คนในซอยนี้ไม่ค่อยพูดกัน พวกผู้หญิงต่างไม่สนใจผม คงเพราะผมปกปิดตัวเอง เลยถูกเข้าใจผิดว่าเป็นนักฆ่าสินะ ก็สะดวกดี
“โอ? นี้ใช่ดาบต้องสาปไหม?” ผมเดินไปพบกับพ่อค้าที่ปูผ้าขายของหลายอย่าง พ่อค้าเองก็ปกปิดหน้าด้วยผ้าคลุมเหมือนผม
“ใช่ ดาบต้องสาปในสมัยจักรวรรดิแดง ข้าขายในราคา 500000 เหรียญไม่มีต่อ” พ่อค้าตอบผมพร้อมยกมือห้านิ้วพร้อมบอกราคา
500000 เหรียญเลย? แต่ดาบต้องสาปนั้นใช่ว่าจะหายได้ง่ายๆด้วยสิ ขนาดในเกมยังหาแทบไม่ได้ จริงด้วยตอนที่เจ้าเทรย์เวอร์เข้ารูทนางรองคนหนึ่ง มันก็มาตลาดมืดและได้ดาบมาฟรีๆด้วย เป็นดาบต้องสาป
ใช่อันเดียวกันไหมนะ?
คนรอบๆที่ได้ยินต่างตกใจกับราคา
“บ้าไปแล้วห้าแสนเลยเหรอ!?”
“ถึงดาบต้องสาปจะถือเป็นดาบเวทก็เถอะ แต่มันมีผลข้างเคียงอยู่ด้วย”
“พี่ชายเลิกสนใจพ่อค้าหน้าเลือดเถอะ มาดูขอผมดีกว่า นี้ดาบเวทของแท้แน่นอน แถมราคาแค่ 5000 เหรียญเท่านั้น ผมลดให้เหลือ 4500 เลย!”
ดาบเวทบ้านเอ็งสิ ถึงแม้ว่าจะดูมีพลังเวทอยู่ แต่ก็เพียงเล็กน้อย ดาบเวทที่แท้จริงนั้นจะมีแหล่งพลังงานในตัว โดยจะดูดพลังเวทในอากาศ พวกของเลียนแบบก็มักใช้แกนเวทมาเป็นพลังงาน และดาบเวทนั้นต้องมีความสามารถในธาตุอย่างน้อยสองอย่าง
“พอดีว่าฉันไม่ได้พบเงินมามากขนาดนั้น” ผมพูดกับพ่อค้าในชุดคลุมต่อโดยไม่สนดาบเวทปลอม และเริ่มเจรจาต่อรอง “เอาแบบนี้เป็นไง ตอนนี้ฉันมีอยู่ 350000 มันก็จะเหลืออยู่ 150000 ฉันจะให้แกนเวทระดับกลางแทนเป็นไง?”
“…แกนเวทระดับกลางนั้นธาตุอะไร?” หลังเงียบไปนาน เขาก็ถามผมอย่างลังเล
“ธาตุแสน”
“ตกลง”
ผมเอาเหรียญทองออกมา 35 เหรียญพร้อมคริสตัลใสไร้สี ยื่นให้พ่อค้าไป ก่อนผมจะรับดาบมา
350000 เหรียญนั้นสำหรับผมไม่ได้มากมายอะไร ส่วนแกนเวทระดับกลาง ธาตุแสงนั้นผมก็มีมากมาย แต่สำหรับสามัญชนที่มีรายได้ต่อเดือนเพียงแค่ 100 เหรียญ คงมีค่ามหาศาลน่าดู
ชักดาบออกมาดู ใบดาบสีดำเงาดูคมมาก ผมสัมผัสถึงความอันตรายจากมันได้ ผมพยักหน้าเบาๆ
ดูเหมือนว่าการหยิบเหรียญทองมากมายออกมานั้นจะไปดึงดูดความสนใจกับพวกผู้หญิงขายตัวกัน แล้วส่งสายตายั่วยวนมาทางผมนั้นเอง และในตอนที่ผมกำลังเดินไปทางอื่นนั้น จู่ๆผมก็ถูกกระแทกโดยร่างเล็กๆเข้าให้
“พะ-พี่ชายอยากมีอะไรกับหนูไหมคะ!?” ร่างนั้นถามผมอย่างร้อนรน
เป็นเด็กผู้หญิง มีชุดคลุมสีน้ำตาล ใต้ผ้านั้นเป็นเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลแดง เธอมีส่วนสูงเพียงแค่เอวผม
“เฮ้ย!!ยัยเด็กใหม่อย่างแสดงหน้าโดยไม่ได้รับอนุญาตสิ!” เสียงนี้เป็นเสียงของผู้หญิงขายตัวกลุ่มหนึ่ง
เดี๋ยวๆ นี้ผมอะไรกัน แย่งลูกค้า? เดี๋ยวนะยัยนี้ยังเด็กอยู่นี่! การค้าประเวณีเด็กมันผิดกฎหมายนะ แต่นี้มันตลาดมืด และยังมีขุนนางบางคนมีทาสเด็กด้วย แบบนี้ก็ไม่ผิดกฎหมายสินะ?
เดี๋ยวสินี้ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย?
“ยัยเตี้ยหลบไปซะ ฉันไม่นิยมเด็กและยิ่งไม่นิยมพวกอีตัวด้วย” ผมพูดออกมาพยายามสะบัดเด็กสาวออก
เกาะแน่นชะมัดยาด!
“แต่หนูยังบริสุทธิ์อยู่นะ หนูต้องการเงินจริงๆ” เธอพูดออกมาโดยมีน้ำตาไหลซึมออกมา
“ถ้าต้องการเงินขนาดนั้น มากับพี่ดีกว่า” ชายอ้วนที่แต่งตัวหรูหราอลังการจัดเต็มจนแสบตาพูดออกมา เขาเดินมาพร้อมผู้ติดตามกล้ามโต
ได้ยินแบบนั้น เด็กสาวก็เข้ามาหลบข้างๆผม เดี๋ยวสิ!
“พี่ชายน่ะเป็นขุนนางมีเงินเยอะมากๆ เธอสามารถใช้ชีวิตได้สบายๆเลย” และเจ้าอ้วนก็อธิบายฐานะตัวเองต่อไปเรื่อยๆจนน่ารำคาญ
โว้ย!! รำคาญฉิบ!!
“คุณภูตบอกว่าคนอ้วนๆเป็นคนไม่ดี” ยัยเด็กที่หลบอยู่ข้างผม เกาะติดเป็นปลาหมึก ได้พูดออกมาเบาๆ
คุณภูตบอก? อย่างบอกนะยัยเด็กคือ!?
“ยัยเตี้ยเธอชื่ออะไร?” ผมหันไปถามเด็กสาวโดยไม่สนใจเจ้าอ้วนที่ยังพูดโมไม่เลิก
“หนูชื่อ เอวา”
ใช่จริงๆด้วย เอวา เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมน้ำตาลแดง เธอเป็นตัวละครร้ายที่ปรากฏตัวในเรื่อง รูทของหนึ่งในนางเอกหลัก ไม่แปลกเลยที่ผมจะจำเธอคนนี้ไม่ได้
ก็ตอนที่ปรากฏตัวในเนื้อเรื่อง ภาพลักษณ์ของเธอนั้นเป็นเด็กสาวผมน้ำตาลแดง ตัดสั้น แววตาก็ดูไร้ชีวิตยิ่งกว่าดาร์เลเน่ เธอมีความสามารถในการติดต่อกับภูต เธอตกหลุมรักเทรย์เวอร์ในการพบครั้งแรก เพราะเทรย์เวอร์นั้นมีทุกอย่างที่เธอไม่มี ความรักที่ถูกแสดงออกมาในรูปแบบความรุนแรง
“เมินกันแบบนี้ก็สวยสิพี่ชาย”
