บทที่20 นึกว่าเป็นมาโซฯนะเนี่ย
บทที่20 นึกว่าเป็นมาโซฯนะเนี่ย
*จิ๊บๆๆๆ* เสียงนกร้องดังเข้ามา
ผมตื่นขึ้นมาภายใต้แสงตะวันอันสดใสที่ลอดผ่านผ้าม่านมา
“หือ?”
ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนว่าร่างกายบางส่วนของผมถูกอะไรนุ่มๆบางอย่างห่อหุ้มไว้
เมื่อผมหันกลับไป ก็พบว่าลิเลียนอนเปลือยกายอยู่ข้างผม
ดวงตาของเธอ ค่อยๆเปิดออก
“....อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนนี่จัดหนักเลยนะ”
ผมเอื้อมมือไปจับหน้าของเธอด้วยมือข้างนึงและพยายามที่จะบีบให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อิย๊าาา-----!! เดี๋- หัว หัวจะแตกแล้ว!? ยอมแล้วยอมแล้วยอมแล้วววววว!!!”
เธอยอมแพ้อย่างรวดเร็ว ผมเลยจำเป็นต้องปล่อยเธอไป
ลิเลียน้ำตาซึม
“ทำอะไรเนี่ยยย!??”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าทำไมเธอมาอยู่ในเตียงฉันได้ แถมยังโป๊อีกด้วย!?”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้!? ตอนนั้นนายรักฉันมา------ เดี๋ยวๆ- ล้อเล่นๆ! ช่วยหยุดบีบหน้าคนอื่นซะที!!”
“งั้นก็ใส่ชุดสิ!!”
แน่นอนอยู่แล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมและเธอ
อันที่จริงแล้วเธอเมาจนหลับไปตอนไปฉลองชัยชนะของพวกเราที่ร้าน เรย์นะเลยต้องไปเอาเธอกลับบ้าน
เธอควรจะนอนอยู่ในห้องนอนตัวเองสิ
“งึมม~ ...อุตส่าห์ตัดสินใจแล้วแล้วก็เตรียมแผนจับเหยื่อไว้แล้วด้วย แต่โดนบีบหน้าซะ...”
“ฉันทำแบบนี้กับพี่สาวบ้าๆของฉันที่บ้านน่ะนะ คิดว่าบีบหน้าดูน่ารักดี”
“คุณพี่น่าสงสารจัง!”
“แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง เธอก็ย่องเข้ามาที่เตียงของคนอื่นแบบนี้ แถมยังโป๊อีก ถ้าแย่กว่านี้เธอคงพยายามจะจูบฉันในตอนที่หลับอยู่แน่ๆ”
“แต่อาเรลอายุ15ใช่มั้ยล่ะ!!? ไม่รู้สึกสนใจในเรือนร่างของผู้หญิงเลยรึไง ถ้าเห็นผู้หญิงโป๊อยู่ล่ะก็ ปกติแล้วก็ต้องพุ่งเข้ามาแบบสัตว์ป่าที่หิวโหยสิ!?”
“ถ้าอยากจะยั่วฉันล่ะก็ เพิ่มนมให้ใหญ่กว่านี้ซักสิบเซนต์นะ”
“โหดร้าย!”
ผมปล่อยลิเลียและเดินออกจากห้องไป
ที่ฐานเขี้ยวมังกรแห่งนี้ถูกแบ่งออกเป็นหลายห้องที่สามารถนอนหลับได้ และผมก็เช่าอยู่ในตอนนี้
ผมรู้สึกดีใจเพราะว่าค่าเช่าของห้องพักข้างนอกมันกำลังขึ้น
หลังจากล้างหน้า ผมก็ไปที่ห้องฝึก
ไม่มีใครอยู่ในห้องใหญ่นี้เลยซักคน
อย่างที่หวังเอาไว้จากกิลด์ระดับท็อปแถมที่นี่ยังเหมาะแก่การฝึกอีกด้วย และเพราะว่ามีสมาชิกกิลด์อยู่ไม่กี่คน ทำให้ห้องนี้สามารถใช้ได้ตลอดเวลา
“ได้เวลาฝึกตอนเช้าแล้ว”
หกสูงด้วยมือข้างขวา และยกตัวขึ้นลง
“หนึ่ง สอง สาม สี่....”
“เก้าร้อยเก้าสิบหก เก้าร้อยเก้าสิบเจ็ด เก้าร้อยเก้าสิบแปด เก้าร้อยเก้าสิบเก้า ....หนึ่งพัน ... ฮู่วว~”
หลังจากดันพื้นหนึ่งพันครั้งด้วยมือทั้งคู่ ผมก็หยุดพัก
หลังจากนั้น เด็กสาวผมแดงก็เดินเข้ามาในห้องฝึก
“เรย์นะก็อยากจะฝึกตอนเช้าเหมือนกันเหรอ”
“ช-...ใช่แล้ว”
เมื่อได้ยินที่ผมพูด เธอก็หันกลับมาและตอบด้วยเสียงต่ำ
หืม? ดูเหมือนจะมากกว่าปกตินะ
อย่างที่คิด เธอยังแค้นที่แพ้อยู่อีกสินะ
เธอเป็นคนดี
ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเป็นเพื่อนกับเธอ
“เรย์นะ”
“ม-มีอะไร”
“ช่วยฟาดผมด้วยปลอกดาบนั่นได้มั้ย”
“นี่นายชอบอะไรแปลกๆแบบนั้นเหรอ!?”
....อะไรแปลกๆ?
อะไรนั่น
“ฉันคิดว่าเรย์นะเหมาะที่สุดแล้วล่ะ”
“ฉ-ฉ-ฉันไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นนะ!?”
“...? ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็อยากให้ช่วย ผมต้องการพลังของเธอนะ”
“น-นายทำไมถึงยึดติดกับฉันขนาดนั้น..!? ตั้งแต่ที่พูดเมื่อวานแล้ว อย่าบอกนะว่านายชอ-....”
จู่ๆเรย์นะก็หน้าแดงไปด้วยสาเหตุบางอย่าง
“ไม่ ไม่ ม-ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบ...แต่ว่า...ทั้งหมดนี่ มันควรจะค่อยๆเป็นไป... มันกะทันหันเกินไป...”
“...พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?”
“ก็ที่นายพูดไม่ใช่รึไง!? นายเป็นไอ้โรคจิตที่อยากจะถูกฉันฟาดแล้วรู้สึกดีน่ะ!?”
หืม
ดูเหมือนจะเข้าใจผิดขนานใหญ่เลยนะเนี่ย
“เธอที่เป็นนักดาบหนักคงจะได้สกิล ทนทาน มาแล้วใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้สึกอยากลองเลียนแบบดูน่ะ”
“ทนทานเหรอ....”
“ทนทาน”--- หรือจะเรียกว่า “ทนมือทนเท้า” ก็ได้ สิ่งที่ฉันต้องการที่จะทำคือการ “ถูกโจมตีโดยไม่มี พรเทพพิทักษ์” นั่นคือสิ่งที่คิดได้ล่ะนะ”
และอีกอย่าง เพื่อประสิทธิภาพที่ดี มันคงจะดีกว่าถ้าได้ใครซักคนที่มีพลังโจมตีสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้
และนั่นเป็นเหตุทำให้นักดาบหนักเหมาะแก่หน้าที่นี้ที่สุด
แต่ว่า ถ้ามันรุนแรงเกินไป ผมอาจจะตายได้ ทำให้ผมบอกให้เธอใช้ปลอกดาบฟาดแทน
“งั้นก็พูดมาแต่แรกตรงๆสิ! จะได้ไม่ต้องเข้าใจอะไรผิดแบบแปลกๆนี่! ฉันนึกว่านายเป็นมาโซจริงๆนะเนี่ย..”
“ขอโทษทีนะ แล้วช่วยได้มั้ย”
“ก-ก็ได้ แต่ฉันไม่คิดหรอกนะว่านายจะเรียน ทนทาน ด้วยวิธีแบบนี้หรอก ถ้ามันเป็นไปได้ คงจะมีใครที่ไหนซักคนทำไปแล้วล่ะ”
เธอฮึดฮัดเล็กน้อย และปฏิเสธความคิดของผมด้วยคำว่า “เป็นไปไม่ได้”
“แน่นอน มันยากที่จะโดนโจมตีเข้าโดยตรงรัวๆ”
“แน่นอน อย่างนั้นแหละ”
“งั้นแทนที่จะฟาดธรรมดาๆ เธอต้องฟาดอย่างไร้ปราณี”