Chapter I Scene 02
“
Chapter I Scene 02
”
ริชาร์ท เซริก นั้นคือชื่อตัวละครในเกมที่ผมเล่นแล้วเผาทิ้ง ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไรที่ทำให้ผมมาเป็นเจ้าชั่วนี่! บ่นไปก็ไม่ได้อะไร
ผมลุกออกจากเตียง โดยมีสาวนอนข้างๆเธอคือหนึ่งในนางรองที่จีบได้ ดาร์เลเน่ โตมาส์ ถึงแม้ว่าจะจีบยากก็ตาม แต่เธอเป็นตัวแปรสำคัญเลยล่ะ ถ้าคุณจีบเธอติดเมื่อไร ความตายของริชาร์ทก็ใกล้เข้ามา
จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากยุ่งกับเธอและปล่อยไปนะ มัดริบบิ้นส่งให้เจ้าเทรย์เวอร์เลย แต่เมื่อคืนผมกลับจัดเต็มกับเธอเลยล่ะ เพราะพึ่งหลอมรวมกับตัวตนเก่าของริชาร์ทกับเดช ทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ดีพอ
ตอนนี้ผมก็ได้อยู่เหนือร่างกายแล้ว โดยมีผมเป็นชัย แต่จริงๆคือริชาร์ทมันหายไปไหนพร้อมกับคำพูดเท่ๆก็ไม่รู้ นี้ไม่ใช่ว่าเป็นการละทิ้งบาปกรรมให้ผม ผมยังไม่อยากถูกดาบเสียบคาผนังตายพร้อมกับคำพูดเท่ๆว่า ‘เธอเป็น…อิสระแล้ว… อิสระ’ หรอกนะ นั้นจะไม่ใช่จุดจบของผมอย่างแน่นอน
ผมควรหาวิธีส่งตัวดาร์เลเน่ให้กับเทรย์เวอร์อย่างจริงจังเสีย ผมจะตกเป็นทาสของอารมณ์กามไม่ได้ ใช่ โลกนี้มีผู้หญิงสวยเยอะแยะมากมาย ที่เหมือนกับดาร์เลเน่ เราก็แค่ปล่อยเธอเป็นอิสระก่อนเนื้อเรื่องเท่านั้นเอง แบบนั้นอาจทำให้ผมรอดตายก็ได้
“ตื่นแล้วเหรอ รีบไปแต่งตัวแล้วไปเรียนซะ” ผมพูดออกมาขณะแต่งตัวเมื่อรู้สึกว่าดาร์เลเน่ตื่นแล้ว วันนี้ผมไม่จำไปเรียนตามพ่อของริชาร์ทบอก มันอาจเป็นเรื่องดีถ้าผมใช้เวลานี้ทำความเข้าในสถานการณ์ตอนนี้
“ทำไม ทำไมถึงไม่ทำอย่างเคย” เสียงที่เย็นชาของดาร์เลเน่ตอบกลับผมมา
“อันที่ว่าอย่างนี้ มันอะไร?”
“รุนแรง ทรมาน…”
รุนแรง ทรมานเหรอ เธอคงหมายถึงว่าโดยปกติแล้วริชาร์ทจะทำกับเธอเหมือนของเล่นสินะ ผมจะไปทำได้ไงในเมื่อผมก็มีส่วนหนึ่งเป็นเดชผู้ดีอยู่
“ทำแบบไหนก็ไม่สำคัญ ยังไงหน้าเธอมันก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดี รีบไปแต่งตัวเรียน” ผมตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะไล่เธอไป
จะว่าไปริชาร์ทถึงแม้จะแสดงออกที่รุนแรงและทารุณโหดร้ายกับดาร์เลเน่ แต่จริงๆเจ้านี้ก็รู้สึกรักชอบกับดาร์เลเน่อยู่นะ ดูจากฉายสุดท้ายที่ริชาร์ทนั้น ถึงว่าจะป้องกันดาบดาร์เลเน่ได้ แต่กับไม่ทำ แถมยังยิ้มและพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย คงเพราะอยู่ด้วยกันมา 3 ปีเต็มๆ
เอาเถอะ ไม่ว่าฉายจบแบบไหน ริชาร์ทก็ตายเพราะดาร์เลเน่ฆ่าอยู่ดี ถ้าดีดเธอไปอยู่กับเทรย์เวอร์ซะ ผมก็ปลอดภัยมั่งนะ
“ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนต้องมาดูแลนายท่านตามท่านดยุกเซริกสั่งไว้” เธอตอบด้วยท่าทีที่เย็นชาเช่นเคย แน่สิ จะมีใครที่ไหนพูดดีๆกับคนที่ทำลายชีวิตตัวเอง
แต่ว่านะ พ่อของริชาร์ทเนี่ยตามใจเจ้านี้จริงๆเลย จะให้เธออยู่ทำไม สู้ปล่อยให้เธอไปโรงเรียน แล้วให้เจ้าเทรย์เวอร์ทำคะแนนไม่ดีกว่าเหรอ? เพราะไล่เธอไปจะเป็นการดีกว่า
“หึนี้คิดว่าบ้านฉันมีคนรับใช้แค่คนสองคนหรือไง ไปๆได้แล้ว เธออยู่กับฉันก็มีแค่รู้สึกไม่ดี ไปอยู่กับเพื่อนๆจะไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ถึงจะเป็นแบบนั้น นี้ก็เป็นหน้าที่ฉัน แม้ว่าเรื่องที่คุณพูดจะเป็นจริงก็ตามที่พูดก็ตาม”
เธอมันไม่เข้าใจ ผมแค่อยากอยู่ห่างๆจากเธอเอาไว้ ผมไม่อยากตายกับคำพูดเท่ๆหรอกนะ!
“เธอมันไม่เข้าใจ ฉันอยากให้เธอไปอยู่กับพวกเพื่อนๆเธอ จริงๆแล้วเธอแค่ไปขอร้องกับเทรย์เวอร์ ปัญหาเรื่องเงินบ้านเธอก็จะหายขาด แถมยังถือโอกาสจับมันทำผัวดะ” ผมยังพูดไม่จบก็ถูกคว้าเสื้อคอแน่น และกระชากเข้ามาใกล้ๆ
“อยากมาพูดเสียๆหายๆกับเขานะ แกน่ะไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแม้แต่พูดชื่อเขาออกมาจากปากเน่าๆนั้น!” ดาร์เลเน่พูดออกมาด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด ก่อนผลักผมออก
อะไรเนี่ยเสื้อยับเลยเอาเถอะ แต่ว่านะดาร์เลเน่ เธอควรใส่ชุดก่อนไม่ใช่เหรอ เห็นหมดแล้วนะ จะว่าเป็นยังมีน้ำขาวๆไหลออกมาจากระหว่างขาเธออยู่ ผมทำเยอะขนาดเลย
“หึ ถ้าอยากให้ไปนัก ได้!” เธอว่างั้นก่อนจะหอบเสื้อผ้าออกไปจากห้อง
ปัง!
“โทษทีนะบาสเตียนที่ต้องให้นายมาดูแลฉันแทนดาร์เลเน่” ผมพูดขอโทษกับชายที่ออกแก่ๆผมขาวในชุดพ่อบ้าน
หลังจากผมไล่ดาร์เลเน่ไปเรียน และเธอก็ไปจริงๆ ผมอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเช้า ก่อนจะไปนั่งเล่นอยู่สวนหลังคฤหาสน์ โดยมีบาสเตียนหรือเซบาสเตียนนั้นแหละ ชักอยากรู้แล้วสิว่าทำไมคนต่างชอบตั้งชื่อพ่อบ้านว่าบาสเตียนพร้อมกับพลังที่แข็งแกร่ง ตั้งใจทำให้เป็นพ่อบ้านปีศาจ?
บาสเตียนก็เป็นหนึ่งในตัวละครหลักในเกมเหมือนกัน เป็นฝ่ายตัวร้าย ที่แข็งแกร่งเกือบเรียกว่าไร้เทียมทานเลยล่ะ หลังจากเหตุการณ์การฆ่าของริชาร์ทผู้นำคนสุดท้ายของตระกูลเซริก บาสเตียนก็ตั้งใจฆ่าเทรย์เวอร์เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับริชาร์ท ตอนที่ผมเล่นผมตายไปหลายรอบเลยล่ะนะ ถ้าไม่ให้มหาภูตช่วยคงไม่ผ่านแน่ๆ
ถือว่าเป็นคนที่น่ากลัวและจงรักภักดีต่อริชาร์ทมากด้วย เหตุผลที่บาสเตียนทุ่มเทให้ริชาร์ทขนาดนี้ก็เพราะว่า ในอดีตริชาร์ทได้ช่วยบาสเตียนออกมาจากโทษหาร บาสเตียนนั้นมีสายเลือดของปีศาจและมนุษย์อยู่ในตัวเป็นที่น่ารังเกียจทั้งมนุษย์และปีศาจ แต่ริชาร์ทนั้นไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ริชาร์ทนั้นไม่เคยสนเรื่องแบบนั้นเลย
“ไม่เป็นครับ ยังไงมันก็เคยเป็นหน้าที่ของผมมาก่อนครับ” บาสเตียนตอบออกด้วยอารมณ์ที่ยินดี
ผมเงียบพร้อมยกชาขึ้นมาดื่มด้วยกริยาของผู้ดีตามฉบับขุนนาง ดื่มด่ำไปกับชาหอมๆให้รู้สึกผ่อนคลาย ก่อนที่ผมจะถามกับบาสเตียน
“แล้วเรื่องที่ให้ไปสืบ”
“ครับ เรื่องนั้นผมได้ทำตามนายน้อยเป็นที่เรียบร้อย” บาสเตียนบอกออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอธิบายออกมา “คุณหนูโจลี่ คายา ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ยอมออกมาจากบ้าน แถมจากการคาดการณ์เธอเหมือนมีสภาพจิตใจไม่คงทีเท่าไรนัก…”
และบาสเตียนก็อธิบายไป
โจลี่ คายาเป็นคุณหนูตระกูลบารอนที่ผมไปฉุดเธอมาข่มขืน ไม่สิริชาร์ทตั้งหาก เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดผมแต่ผมต้องแก้ไขมัน ไม่งั้นผมจะทำแผนที่วางได้ไง
“นี้ครับของที่นายน้อยให้ผมตามหา” บาสเตียนเมื่อรายงานจบ ก็ได้ยื่นกล่องสีดำให้ผม
มันถูกสร้างขึ้นด้วยไม้เนื้อแข็งสีดำ ที่แกะสลักลวดลายงูดูหน้ากลัว ผมสัมผัสความอันตรายจากมันได้ เหมือนกับผมดูจ้องมองโดยงูตัวใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะทำลายมันแล้วเอาของข้างใน เพราะเนื้อไม้ที่สร้างกล่องนี้มันคือส่วนหนึ่งของต้นไม้โลกยังไงล่ะ
กล่องไม้นี้ปรากฏขึ้นในฉายที่ผมเล่นรูทของหนึ่งในนางเอก กล่องนี้จะนำมาซึ่งสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์เลยล่ะ ของข้างในมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างอันตรายมากทีเดียว
“เป็นไปตามที่ได้บอก มันอยู่ในบ้านร้างนอกเมือง ดูเหมือนว่าจะเป็นของนักเล่นแร่แปรธาตุที่ตายไป แล้วนายน้อยรู้ได้ไงครับ ว่ามันอยู่ที่นั้น”
“เรื่องนั้นช่างเถอะ เจ้ากล่องนี้ผมต้องใช้ภาษาที่ตายไปแล้วของจักรวรรดิโบราณแดง ซึ่งฉันก็พูดมันไม่ได้ด้วย แต่โจลี่ คายาพูดได้”
“แต่คุณหนูโจลี่ ดูจะเกลียดนายน้อย การไปพบหน้ากันอาจเป็นเรื่องอันตรายสำหรับนายน้อย”
“รู้เพราะงั้นถึงต้องไปขอโทษไง”
เป็นความคิดโง่ๆ ใครมันจะไปให้อภัยกับคนข่มขืนเธอกัน แต่ว่าเจ้ากล่องไม้นี้มันใช้กำลังเปิดไม่ได้ ผมต้องใช้คำพูดเป็นภาษาที่ตายแล้วของจักรวรรดิโบราณแดง และคนที่ผมรู้จักที่สามารถพูดภาษานี่ได้ ก็มีแค่โจลี่ คายาเท่านั้น ลำบากใจฉิบ!
“เรื่องนี้ ฉันเป็นคนก่อ เพราะงั้นฉันต้องเป็นคนแก้ไขมันเอง บาสเตียน ไม่ว่าฉันจะอยู่ในสภาพแบบไหน ก็อย่าช่วยฉันและคอยดูก็พอ”
“…ผมคิดว่าบางทีนายน้อยคงเติบโตแล้วสินะครับ”
นั้นสิ เติบโตจริงๆงั้นเหรอ?
