Chapter I Scene 01

“

Chapter I Scene 01

”

“นายท่านคะ นายท่าน”

‘เสียงใคร เงียบเลย ฉันพึ่งจะได้นอนเองนะ ปล่อยฉันเถอะ’ เดชคิดขึ้นอย่างน่ารำคาญ เพราะเขาพึ่งจะได้เอาหัวลงนอนกับเตียงเอง หลังจากที่ได้เล่นเกมๆหนึ่ง มันเป็นเกมแนวจีบสาวเลือกคำตอบ เพื่อให้ได้ฉายจบที่สมบูรณ์ จนข้ามวันข้ามคืนทีเดียว

ไม่ใช่ว่าเดชนั้นชอบเกมนั้นหรอกนะ แต่เพราะไม่ชอบตั้งหาก ถูกแนะนำจากเพื่อนๆและหลานสาวจนทำให้หงุดหงิด และเขาก็ต้องซื้อมาเล่นจนได้ พอเห็นปกเกมใสๆและมีเครื่องหมายกำกับว่า ***20+***เท่านั้นแหละ

‘เวร เกมโป๊ไม่ใช่หรือไงวะ?’ และเขาก็ต้องคิดหนักขึ้นมาว่า ตัวเองก็สามสิบกว่าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เดี๋ยวนะ? นี้หลานสาวฉันเล่นเกมแบบนี้ในบ้านหรอ! จนทำให้กลุ้มใจขึ้นมา แต่เดชก็คิดในแง่บวกว่า ‘มันอาจเป็นเพราะเลือดสาดก็ได้’

แต่มันกลับทรยศความหวังเขา ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ว่าจะพระเอกหรือตัวร้าย

ก็มีเย็*กันอย่างเดียว

นั้นคือความคิดของเดช เกมก็แค่เลือกคำตอบไปเรื่อยๆ สร้างความสัมพันธ์ให้เยอะ ตกสาวให้มากเพื่อปลดล็อกภาพโป๊เท่านั้น เกมนี้เราจะได้เป็นพระเอกแสนดีหน้าตาโคตรหล่อ ยศสูง ในโลกแฟนตาซียุคยุโรปกลาง

นางเอกมี 4 คนแต่ละนางก็จะมีคู่แข่งความรักเป็นของตัวเอง ทั้งชายและหญิง 4 คนนี้ยังไม่ร่วมนางรองนางประกอบด้วย ตัวละครลับอีก แต่ด้วยความหงุดหงิด ก็ได้ทำให้เดชเล่นมันจนจบทุกฉาย รู้ทุกอย่างที่เกมมี จนติดอันดับหนึ่งคนที่สามารถจบเกมได้สมบูรณ์แบบ 200% ไม่ได้ภูมิใจอะไรเลย

เล่นเสร็จเขาก็ได้ทำการเผาแผ่นเกมทิ้ง และนอนในทันที

กลับมาปัจจุบัน

“นายท่านคะ!”

เสียงนั้นอีกแล้ว

เสียงของหญิงสาวได้ดังข้างๆหูของเดชจนความหงุดหงิดพุ่งทะลุหลอดทีเดียว เดชลืมตาขึ้นในทันท่วงที! เขาก็พบกับใบหน้าละอ่อนของหญิงสาวคนหนึ่ง อายุราวๆ 17-18 ปี มีผมสีฟ้าอ่อนตาสีเขียว คุณลักษณะน่ารักที่ว่า แต่เดชได้รับรู้แค่แววตาที่เคียดแค้นเท่านั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่แสดงออกจากใบหน้าก็ตาม

(ใครฟ่ะ!) เดชคิดอย่างตกใจ เป็นไปได้ไหมว่าเขากำลังฝันกลางวันไป

“ฉันอยู่ที่ไหน?” เดชถามออกมาเมื่อเขาไม่ได้อยู่ในห้องเก่าๆแคบๆอีกต่อไป แต่เป็นห้องที่หรูหล่าย้อนยุค

เดชถามออกมาเหมือนเขาไม่ได้อยู่ในห้องเก่าๆแคบๆอีกต่อไป แต่เป็นห้องที่หรูหล่าย้อนยุค

“คุณยังไม่หาย?” เด็กสาวผมฟ้าถามออกมา เมื่อเห็นใบหน้าสับสนบนใบหน้า อาการของเขาไม่เหมือนเคย จนเกิดสงสัยว่าเขาอาจจะมีผลกระทบจากครั้งนั้นอยู่

เดชลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียง มองสำรวจในห้องของใครบางคน เดชพบกระจกข้างๆห้อง เพียงแค่เห็นภาพสะท้อนบนกระจกมันก็เกือบทำให้ตัวเขาสลบเหมือดในทันที

ในนั้นไม่ใช่เขา แต่เป็นเด็กหนุ่มอายุ 17-18 ปี ผมดำตาแดง ผิวก็ซีดเผือด แต่กลับมีหน้าตาหล่อเหลาอันตรายอยู่นั้นเอง

(ใครฟ่ะ!!)

‘บักหล่อนี่มันใคร! เดี๋ยวนะ หน้าตาแบบนี้ แววตาที่ชั่วร้ายแบบนี้ อย่าบอกนะว่า!’

และทันใดนั้นเอง จู่ๆเดชก็ปวดหัวอย่างรุนแรง จนต้องกรีดร้องออกมา เขาล้มลงไปกับพื้นชักดิ้นชักงอ จนเด็กสาวผมฟ้าเกิดตกใจพยายามหยุดเดช ก่อนจะเห็นว่าสถานการณ์แย่ลงเรื่อยๆ เธอก็รีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือในทันที และเดชก็ได้สลบไป

เดชกำลังลอยอยู่ ราวกับว่าเขากำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสงผ่านภาพหรือวิดีโอความทรงจำของใครบางคนที่เดชรู้ดี จนมาถึงพื้นที่ว่างเปล่าสีขาว ที่นั้นมีเด็กหนุ่มผมดำกำลังยืนหันหลังรอเขาอยู่

“นี้มันเรื่องตลกอะไรกัน นายคือริชาร์ท เซลิกสินะ? ทำไมนายถึงมีตัวตนจริงๆได้?” เดชถามอย่างสงสัย เพราะเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา ไม่สมควรมีตัวตน

ก็เพราะว่าเด็กหนุ่มคนนี้ก็คือ ‘ริชาร์ท เซลิก’ เจ้าจอมวายร้ายหลักของเกมที่เดชเล่นจบไป เจ้าชั่วช้าที่คอยขัดขวางพระเอก ที่มีวีรกรรมชั่วๆเป็นหนังสือก็ยังเขียนความชั่วมันไม่หมด

มันไม่ควรเป็นความจริง นี้ต้องเป็นฝันแน่ๆ เดชได้แต่คิดแบบนี้ เขาต้องเล่นเกมมากไปจนเก็บมาฝันเสียแล้ว แต่ว่าความเจ็บปวดเมื่อกี้ยังคงตอกย้ำความเป็นจริงอยู่

“นี้แกไม่รู้เรื่องโลกคู่ขนานบางหรือไง?” เด็กหนุ่มผมดำหรือริชาร์ท ตอบเดชด้วยคำถามโดยไม่หันมามองเดช

“ถึงจะแบบนั้น ทำไมไม่ใช่เทรย์เวอร์แทนวะ!” เดชเริ่มโวยวายขึ้น ถึงจะยอมรับความจริงได้ที่ตัวเขามาโลกนี้ แต่มาเป็นริชาร์ทเนี่ยนะ ฆ่ากันทั้งเป็นชัดๆ

“ถือว่านั้นเป็นบทลงโทษที่แกบังเอิญเผาเจ้าแผ่นกลมๆแล้วกัน” ริชาร์ทพูดขึ้นเหมือนกำลังขำ ก่อนที่จะเริ่มเดินออกไปด้านหน้า

“เดี๋ยว!” เดชพยายามวิ่งไปหยุดริชาร์ทไว้ แต่ก็พบว่าตัวเขาขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว

“ยังไม่เข้าใจเหรอ แกน่ะตายไปแล้ว นี้คงเป็นผลกรรมที่แกมาขัดขวางฉันไว้ตลอด แถมยังช่วยเจ้าเทรย์เวอร์ได้ฮาเร็มแล้วกัน” ริชาร์ทพูดออกมาพร้อมโบกมือโดยไม่หันกลับ เขายังคงเดินห่างออกไปห่างออกไป ก่อนที่จะหายไปริชาร์ทก็ได้พูดออกมาอย่างขำๆว่า “อยากรู้จริงว่าแกจะหนีจากความตายที่กำหนดแน่นอนได้ยังไง แต่น่าเสียดาย…ที่ ฉัน ทำไม่ได้ ขอฝากด้วย…”

“เดี๋ยว! ฉันขอเปลี่ยนตัวละคร เปลี่ยน เอาเป็นตัวประกอบฉายก็ได้ ได้โปรดอย่าให้ฉันเป็นเขาเลย!”

“ม่ายยยยยยยยยย!!!” ริชาร์ทตะโกนเสียงหลงออกมา พร้อมดิ้นพล่านขึ้นมาจากเตียง มีเหงื่อออกชุ่มไปทั้งตัว เมื่อเขาหันไปมองรอบๆ ก็พบกับเด็กสาวผมฟ้าที่มองเขาอย่างเย็นชาอยู่ข้างๆ

“แหกปากเป็นเด็กได้” เด็กสาวผมฟ้าพึมพำออกมาเบาๆ ริชาร์ทได้ยินแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดอย่างรุนแรง มีคนเข้ามาสองคนที่มีผู้ติดตามอีกเป็นแถว ริชาร์ทหรือเดชรู้จักตัวละครใหม่ที่โผล่ออกมาดี

ชายวัยกลางคนออกอ้วนเล็กน้อยที่แต่งตัวด้วยชุดหรูหล่าจนแสบตานั้นคือ ดยุกเซลิก พ่อของริชาร์ท กับผู้หญิงที่ดูหยิ่งๆหน่อยแต่งตัวแสบตาไม่แพ้กันก็คือ คุณนายเซลิก แม่ของริชาร์ท

ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับความจริงยังไง ก็คงไม่ได้ เพราะคำตอบมันปรากฏด้านหน้าเขาแล้ว

“เป็นอะไรลูก ลูกไม่สบายงั้นเหรอ” แม่ของริชาร์ท ถามลูกชายอย่างเป็นห่วง เธอดึงริชาร์ทเขามาสู่อ้อมอกของเธอพร้อมลูบหัว

“มะ-ไม่เป็นไรครับแม่ ผมแค่รู้สึกมึนๆหัวเท่านั้นครับ” ริชาร์ทพยายามตอบไม่ให้น่าสังสัยมากที่สุด ดีที่มีการหลอมร่วมของความทรงจำก่อนหน้า ทำให้ริชาร์ทแสดงออกมาเป็นธรรมชาติดีเยี่ยม

“ผมต้องการพักผ่อนหน่อยครับ”

“งั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกไม่ต้องไปโรงเรียน พักผ่อนก็แล้วกัน” พ่อของริชาร์ท ดยุกเซริกพูดออกมา

ก่อนที่ทุกคนจะออกไป ปล่อยให้ริชาร์ทได้พักผ่อนตามที่เขาบอกไป เขานั่งลงและหันไปพูดกับเด็กสาวผมฟ้าว่า

“เธอก็ไปได้แล้ว ดาร์เลเน่”

“ชิ” เด็กสาวกระเดาะลิ้นออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนเดินออกไปจากห้อง

ริชาร์ทในตอนนี้ไม่ถือสาดาร์เลเน่ เพราะเขารู้ดีว่าเธอเจออะไรมาเยอะ แค่อยู่ใกล้ๆริชาร์ทก็ซวยแล้ว ใครๆก็รู้ว่ามันชั่วขนาดไหน เพราะมันมีทั้งอำนาจและเงินตรา แถมยังชอบกดขี่ข่มเหงรังแกคนอื่น มันถูกใจผู้หญิงคนไหน มันก็ฉุดและข่มขืน เหยื่อส่วนมากมักฆ่าตัวตาย ถามมันว่าสำนักไหม บอกเลยว่าไม่ บทมันเป็นแบบนี้จะเอาอะไรมาก!

ริชาร์ทตอนนี้กลุ้มใจยิ่งกว่าไม่มีแฟนเสียอีก

“เชี่ยเอ๊ย! นี้กูต้องมาเป็นมันจริงๆเหรอวะ!”

“ดูจากการพูดคุยแล้ว บทที่หนึ่งคงดำเนินไปครึ่งแล้ว แปลว่าตรูได้ข่มขืนลูกสาวชั้นผู้น้อยที่เป็นเพื่อนพระเอกไปแล้วสิ แปลว่าตอนนี้เปิดศึกเต็มอันตราสินะ” ริชาร์ทเริ่มวิเคราะห์สิ่งที่เขารู้มา

“ตายๆ ตายแน่!” ริชาร์ทถึงกับเข่าอ่อนลงกับพื้นห้อง น้ำตาแทบไหลออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตและอนาคต

ริชาร์ทจำได้เลยว่า การตายของริชาร์ทในทุกฉายจบจะถูกดาร์เลเน่เสียบตายคาผนังในห้องนี้ เพราะงั้นที่นี่ก็ไม่ต่างจากแท่งประหารสำหรับริชาร์ท แค่เขาคิดก็เสียวลำคอแล้ว

“เราต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเลย!” ริชาร์ทตัดสินใจอย่างแน่วแน่

เมื่อมองไปนอกหน้าต่าง ริชาร์ทก็พบกับแสงสีส้ม บ่งบอกว่ามันเย็นแล้ว ริชาร์ทนั่งทำทำใจและไว้อาลัยแด่ชีวิตอันแสนปกติของเขา และเริ่มคิดว่า ถ้าเขาไม่เล่นเกมนั้นตั้งแต่แรก เขาคงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเกมบ้าๆนี้ หรือความผิดที่เขาเล่นเสร็จและก็เผาแผ่นกัน?

พอนั่งมาสักพัก ประตูก็ถูกเปิดก่อนที่ดาร์เลเน่จะเข้าพร้อมอาหาร เธอวางมันไว้ที่โต๊ะเล็กๆที่ริชาร์ทชอบนั่งอ่านหนังสือเรียน

เห็นว่าอาหารเย็นมาเสิร์ฟถึงที่ ริชาร์ทรู้ว่านี้คงไม่ใช่ความตั้งใจของดาร์เลเน่ คงถูกสั่งมามากกว่า ริชาร์ทลุกออกจากเตียงไปทานอาหารที่เหมือนโจ๊กแต่ริชาร์ทได้กลิ่นนมวัวด้วย เมื่อตักกิน รสชาติก็ถือว่าไม่เลวร้าย

“เธอคงเกลียดฉันมากสินะ?” ริชาร์ทที่ตักกินคำแรกเสร็จก็ได้ถามขึ้นอย่างกะทันหันแก่ดาร์เลเน่

“เกลียดเหรอคะ? มันเป็นยิ่งกว่านั้น!” พอได้ยินคำถามของริชาร์ทเท่านั้นแหละ ดาร์เลเน่ถึงกับระเบิดความเกลียดชังออกมาอย่างรุนแรงขึ้นมา

“แกทำลายชีวิตฉัน! ทำลายชีวิตเพื่อนฉัน! และชีวิตคนอื่นๆอีก แกมันชั่วช้า สารเลว! ไอ้หน้าตัวเมีย!”

ริชาร์ทที่ได้ฟังก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดี เขาลุกขึ้นอย่างฉับพลันดึงดาร์เลเน่พลันลงเตียงทันที ถึงแม้ว่านี้จะเป็นเดช แต่นิสัยของริชาร์ทก็ยังคงอยู่ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนดาร์เลเน่เวลาถูกบังคับให้มีอะไร เธอมักทำสีหน้าตายด้าน แต่พอผ่านช่วงที่ริชาร์ทข่มขืนเพื่อนสาวเธอ สายตาที่ไร้ประกายเวลาอยู่กับเขา ในตอนนี้กลับมีความดุดันเป็นอย่างมาก

“ถึงแม้ว่าฉันจะบอกขอโทษตอนนี้ เธอคงไม่อภัยฉันสินะ?”

เพียะ!

เกิดเสียงดังสนั่น นั้นคือเสียงตบจากดาร์เลเน่อย่างรุนแรง

“ถึงแม้ว่าโลกนี้จะให้อภัยเศษเดนอย่างแก ฉันก็จะไม่ให้อภัยแกเด็ดขาด ฉันจะฆ่าแก!” ดาร์เลเน่พูดด้วยความโกรธแค้น สายตาที่จิกกัดของเธอนั้นมีน้ำตาคลอเบ้า

ริชาร์ทที่ถูกตบจนหน้าหัน ก็มีเลือดไหลออกจากมุมปาก เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดออก

ริชาร์ทรู้ว่าดาร์เลเน่ต้องพบเจอกับอะไร ไม่ว่าจะประสบการณ์จริงหรือแค่ตัวหนังสือในการบรรยายก็ตาม

ดาร์เลเน่ หรือชื่อเต็มๆคือดาร์เลเน่ โตมาส์ เธอเป็นลูกสาวคนโตของบ้านตระกูลโตมาส์ มียศศักดิ์เป็นไวเคานต์ ซึ่งในตอนนั้นตระกูลของเธอกำลังเผชิญปัญหาด้านการเงิน พ่อของริชาร์ทก็เห็นจังหวะนั้นจึงให้ทางนั้นยืมเงินไป แต่มีเงื่อนไขว่าต้องส่งลูกสาวคนโตมารับใช้ริชาร์ทจนกว่าหมดหนี้จะหมดไป

ในตอนแรกทางตระกูลและดาร์เลเน่เพียงคิดว่าลูกชายตระกูลเซริกนั้นต้องการเพื่อนเล่น หรือคนรับใช้เท่านั้น นั้นจึงเป็นตัดสินใจที่ผิดพลาดและแก้ไขไม่ได้ ดาร์เลเน่นั้นถูกข่มขู่และถูกข่มขืนมาตั้งแต่อายุ 14 จนตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ว 3 ปีที่เธอถูกกระทำชำเราทั้งกายและจิตใจ หัวใจตายด้านเป็นคนไร้อารมณ์

จนกระทั่งเธอได้พบกับเทรย์เวอร์ที่โรงเรียน ความรู้สึกของเธอก็เริ่มกลับมา เมื่อเธอได้อยู่กับเขา เธอสามารถยิ้มออกมาได้ แต่กลับกันเมื่อดาร์เลเน่อยู่กับริชาร์ทก็จะเย็นชา เมื่อว่าจะมีกิจกรรมบนเตียงก็ตาม เปรียบเสมือนความมืดมิดและแสงสว่าง

“หึ เธอไปได้แล้ว” ริชาร์ทพูดออกมา ก่อนจะลุกขึ้นจากตัวดาร์เลเน่ กลับไปนั่งกินโจ๊กเช่นเคย

ดาร์เลเน่เริ่มสับสน กับความผิดปกติของนายตัวเอง ปกติริชาร์ทนั้นจะทำร้ายเธอเมื่อเห็นโอกาส แต่วันนี้เขากลับปล่อยทิ้งเธอและไปนั่งตักโจ๊กกินอย่างไม่สนใจ

“ไปซะสิ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาอีก” ริชาร์ทเตือนย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าดาร์เลเน่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

“นายเบื่อ นายเลยจะทิ้งฉันสินะ?” ดาร์เลเน่ถามอย่างเย็นชา ถ้าเป็นแบบนั้นทางตระกูลเธอจะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าความอดทนตลอด 3 ปีของเธอสูญเปล่า?

“ไม่รู้หรอกนะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ความสัมพันธ์ของเราก็เหมือนเดิมนายกับบ่าวไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แค่เธอไม่ต้องมาทำแบบนี้อีก ไปได้แล้ว” ริชาร์ทอธิบายขึ้น เท่าที่ริชาร์ทจำได้หนี้ของดาร์เลเน่นั้นจะไม่มีวันหมด เธอต้องเป็นทาสของริชาร์ทตลอดไป เพราะงั้นดาร์เลเน่ถึงได้ฆ่าริชาร์ทในตอนจบ

“…”

ถึงริชาร์ทจะว่าแบบนั้น ดาร์เลเน่ก็ไม่คิดออกจากห้องนี้ไป เห็นแบบนั้นริชาร์ทก็ถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าดาร์เลเน่กลัวอยู่ เพราะนอกจากร่างกายแล้ว ดาร์เลเน่กลัวว่าริชาร์ทจะผิดสัญญา

ริชาร์ทก็ได้ลุกขึ้นหลังกินเสร็จ เริ่มปลดกระดุมเสื้อออก ขึ้นคร่อมดาร์เลเน่

“ถ้าเธออยากให้มันแบบเดิม เพราะกลัวล่ะก็ ฉันก็ไม่ว่าอะไร”

”