ไซตามะต่างโลก Ep.21 - งั้นหนวดขาวก็ต้องเรียกฉันว่าพ่อสิ?

ไซตามะต่างโลก Ep.21 - งั้นหนวดขาวก็ต้องเรียกฉันว่าพ่อสิ?

ทางสาขากองทัพเรือมักจะมีการสั่งหนังสือพิมพ์ตลอดทั้งปี

พวกเขาจึงนับว่าเป็นหนึ่งในลูกค้ารายใหญ่ที่สุดของ ‘วารสารเศรษฐกิจโลก’

ดังนั้น หลังจากที่ไซตามะขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า นกส่งหนังสือพิมพ์ก็ไม่คิดจะต่อว่าอะไรอีก มันยื่นหนังสือพิมพ์ให้ด้วยความคับข้องใจ และบินจากไป

ต้นหนเรือหัวเราะ ส่วนไซตามะก็ยกมือขึ้นเกาหัว แล้วเปิดหนังสือพิมพ์ดู

หนังสือพิมพ์ทั้งหมดในโลกใบนี้ถูกผูกขาดโดย ‘บิ๊กนิวส์ มอร์แกน’ แต่ที่คอยส่งข่าวให้ทางกองทัพเรือทุกวันคือนกนางนวลจากบริษัทวารสารเศรษฐกิจโลกของเขา

ไม่ว่าจะเป็นทหารเรือหรือโจรสลัด ในท้องทะเลแห่งนี้ แหล่งข้อมูลล้วนมีความจำเป็นอย่างยิ่ง

แน่นอน

ว่าสำหรับโจรสลัดธรรมดาแล้ว พวกมันเพียงสนใจใบประกาศจับที่แนบมากับหนังสือพิมพ์เท่านั้น

เพราะใบประกาศจับที่ถูกออกโดยกองทัพเรือ คือเครื่องที่เป็นตัวใช้ชี้วัดความแข็งแกร่งระหว่างกันและกันของโจรสลัด สำหรับพวกที่รางวัลนำจับเยอะ มักจะเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่อาจยั่วยุได้ ทุกสิ่งถูกประเมินโดยทางกองทัพเรือแล้ว ฉะนั้นมันย่อมชัดเจน

หลังจากอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์ ไซตามะก็พลิกดูใบรางวัลนำจับล่าสุดที่ออกโดยทางกองทัพเรือ

และหนึ่งในนั้น ก็เป็นคนที่เขารู้จักอย่างไม่คาดคิด

“โปรโตกัส D. เอส …”

ไซตามะอ่านรายละเอียดของประกาศจับ : ‘เอสหมัดอัคคี ,หัวหน้าหน่วยสองแห่งกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว , เงินรางวัลนำจับ 550 ล้านเบรี’

…

ในขณะเดียวกัน

การ์ปที่ยังไม่ได้กลับมายังศูนย์บัญชาการใหญ่ ก็ได้รับโทรศัพท์สายตรงจากจอมพลเรือเซ็นโงคุ

“อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะการ์ป!”

ปลายสาย เห็นได้ชัดว่าจอมพลเรือเซ็นโงคุกำลังโกรธจนถึงขีดสุด “ลูกชายนายกลายเป็นคณะปฏิวัติ แล้วตอนนี้ หลานนายก็ยังกลายมาเป็นลูกชายของหนวดขาวอีก … นี่ถ้านายไม่ใช่วีรบุรุษกองทัพเรือล่ะก็ ฉันคงลากนายไปขึ้นศาลทหารแล้ว!”

“อา อย่าโกรธไปเลยน่าเซนโงคุ”

ทางฝั่งการ์ปหัวเราะร่าขณะกัดขนมเซมเบ้ “มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรซักหน่อย เอสกลายเป็นลูกชายของหนวดขาว ส่วนฉันเป็นปู่เอส งั้นหนวดขาวก็ต้องเรียกฉันว่าพ่อน่ะสิ ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่า ..”

“…”

เซนโงคุสูญสิ้นคำจะกล่าวไปพักหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าหนังหน้าของเพื่อนเขาจะด้านถึงขนาดนี้

ยังไงก็ตาม ถึงปากจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ในฐานะที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปี ย่อมเป็นธรรมดาที่เซนโงคุจะเข้าใจว่าต่อให้เป็นประเด็นใหญ่แบบนี้ แต่การ์ปก็ยังสามารถแยกแยะถูกผิดได้

ในระหว่างนั้นเอง โทรศัพท์ก็เกิดเสียงแจ้งเตือนขึ้น

เซนโงคุถอนหายใจ เขายอมวางสายลงอย่างไม่เต็มใจ “การ์ป .. ฉันคงต้องวางก่อน ส่วนเรื่องครอบครัวนาย อย่าให้มันกระทบมาถึงฉันก็แล้วกัน”

มองไปยังเด็นเด็นมูชิที่ปิดตาลง แสดงถึงสายที่ถูกตัดไป

เสียงหัวเราะร่าของการ์ปก็ค่อยๆจางหายไปเช่นกัน ใบหน้าชราของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นอีกครั้ง

‘เอส …’

‘ทำไมหลานถึงไม่ฟังปู่ล่ะ ..’

‘แล้วแบบนี้ ถ้าฉันเจอแกอีกครั้งในทะเล ฉันควรจะทำยังไงดี?’

…

สำหรับไซตามะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้น

เมื่อเอสได้กลายเป็นโจรสลัด การ์ปก็ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกราวกับมีมีดกรีดที่ใจ ทว่าไซตามะ เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเอสเลย

ยังไงซะก็ไม่ใช่เพื่อน ญาติ หรือคนรัก

เอสก็แค่ .. คนรู้จัก

มันไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นอะไร แต่ถ้าเขาก่ออาชญากรรมผิดกฏหมาย ไซตามะก็จะจับเขา

และถ้ายิ่งฆ่าคนก็แล้วใหญ่

หากเอสฆ่าคนตามอำเภอใจ เขาก็จะปฏิบัติต่อเอสราวกับคนแปลกหน้า ปฏิบัติแบบไร้ซึ่งความปราณี

สายลมทะเลพัดโชยผ่านแก้ม ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้

ขณะที่ไซตามะกำลังจะผล็อยหลับไปนั้นเอง ต้นหนเรือบนดาดฟ้าก็ตะโกนเรียกเขา “ท่านพลจัตวา! ด้านหลังมีเรือรบกำลังใกล้เข้ามา และดูจากสัญลักษณ์แล้ว พวกเขาน่าจะเป็นคนจากศูนย์บัญชาการใหญ่! ท่านต้องการติดต่อกับพวกเขารึเปล่า?”

คนจากศูนย์บัญชาการใหญ่งั้นหรอ?

ไซตามะชะงักไป ก่อนจะโบกมือไปมาซ้ำๆ “ไม่อะ เดี๋ยวงานจะเข้า ปล่อยพวกเขาผ่านไป”

ด้วยคำสั่งของไซตามะ ต้นหนเรือจึงไม่ได้ส่งสัญญาณใดๆกับเรือรบด้านหลัง

อย่างไรก็ตาม แม้ไซตามะจะไม่มีความคิดเข้าหาอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็ดันเกิดความคิดเข้ามาหาเขาซะงั้น

“เฮ้ ทหารเรือตรงนั้นน่ะ!”

สองเรือแล่นขนาบข้างไปด้วยกัน บนดาดฟ้าเรือฝั่งตรงข้าม ชายที่มีผมสีม่วง และมีรอยแผลเป็นขีดเล็กๆใต้ตา ได้ตะโกนคุยกับต้นหน “ฉันคือร้อยโทจากทางศูนย์บัญชาการใหญ่กองทัพเรือ ชื่อว่า‘หมัดเหล็ก ฟูลบอดี้’ นายมาจากสาขาไหนกัน? ฉันรบกวนฝากขังคนๆนี้ไว้ชั่วคราวจะได้ไหม พอดีมีงานด่วนเข้ามา แล้วเดี๋ยวประมาณวันพรุ่งนี้จะกลับมารับ”

แม้ว่าผู้บัญชาการสูงสูดของฐานทัพ 153 จะมียศเป็นร้อยเอก แต่ฐานสาขากับคนจากศูนย์ใหญ่นั่นไม่เหมือนกัน เช่นถึงฟูลบอดี้จะมียศน้อยกว่า(ร้อยโท) แต่หากเขามาจากศูนย์ใหญ่ จะนับว่าเขามีอำนาจสั่งการมากกว่า

กลุ่มคนบนเรือไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นใดๆ พวกเขาเพียงเฝ้ารอให้ไซตามะซึ่งมียศสูงสุดในเรือตอบกลับไป

ไซตามะเหลียวมองฟูลบอดี้  กระโดดลงจากเสากระโดงเรือ

‘อย่าเครียดนะตัวฉัน อย่าพึ่งเครียดไป … สงบใจเข้าไว้ แล้วปฏิเสธงานไปแบบเงียบๆ’

ไซตามะเริ่มสำรวจฝั่งตรงข้าม

ไซตามะพบว่าฟูลบอดี้ไม่ได้สวมชุดทางกองทัพ เขาใส่เสื้อผ้าลำลองสบายๆ สวมทับด้วยชุดสูท ซึ่งในระหว่างภารกิจแบบนี้ แสดงว่านี่อาจจะเป็นวันหยุดของอีกฝ่าย

ไม่น่าจะผิดพลาดแล้ว

เรื่องงานด่วนน่ะมันข้ออ้าง ไอ้หมอนี่คิดโยนขี้ให้เขาแน่นอน

“ไม่ล่ะ”

ไซตามะส่ายหัวทันที “แค่ฟังดูน่ารำคาญแล้ว ฉันขอปฏิเสธ”

“เฮ้เพื่อน อย่าทำตัวไร้น้ำใจแบบนี้สิ”

ฟูลบอดี้ยักไหล่ สั่นศีรษะถอนหายใจ “ก็ได้ๆ ฉันยอมรับ ความจริงวันนี้มันเป็นวันหยุดของฉัน แต่พอดีฉันบังเอิญโชคดีไปเจอโจรสลัดในใบประกาศจับเข้า ก็เลยไปลากตัวมันมา … แต่วันนี้ฉันตั้งใจที่จะไปออกเดทกับแฟนสาว ดังนั้นถ้าจะให้ลากโจรสลัดไปด้วยมันก็คงจะแปล-”

ยังไม่ทันจะกล่าวจบ เมื่อเพ่งมองไปยังหัวล้านและดวงตาดั่งปลาตาย ฟูลบอดี้ก็ต้องขมวดคิ้วทันที

“รอ .. เดี๋ยวก่อนนะ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด .. นายน่าจะเป็นพลจัตวาไซตามะ ผู้บัญชาการของสาขาโร๊คทาวน์ใช่ไหม?”

ไซตามะกระพริบตาปริบๆ “อ่า นั่นฉันเอง มีอะไรรึเปล่า?”

“อะฮ่า! ใช่จริงๆด้วย ฉันได้ยินชื่อเสียงนายมานานแล้ว!”

ฟูลบอดี้เริ่มที่จะตื่นเต้น เขากวาดสายตามองไซตามะขึ้นๆลงๆ “นายนี่มันแข็งแกร่งจริงๆ หลายปีที่ผ่านมามีโจรสลัดนับไม่ถ้วนต้องตกตายลงด้วยน้ำมือของนาย แม้กระทั่งผู้บัญชาการกองทัพโจรสลัดที่ใหญ่ที่สุดในอีสต์บลู ‘ครีก’ ก็ยังถูกนายโจมตี และล่มเรือของเขากว่า 50 ลำด้วยหมัดเดียว และต้องขอบคุณการกระทำในครั้งนั้นของนายจริงๆ ที่ช่วยให้ฉันสามารถจับเจ้าหมาจรจัดที่เล็ดรอดมาจากที่นั่นได้ ..”

ไซตามะไม่ได้ตอบ แต่เขาเอียงคอครุ่นคิด

‘ครีก … ใครอ่ะ? จำไม่เห็นได้เลยว่าเคยไปยุ่งกับคนแบบนั้น หรือว่าพลั้งหมัดชกมันไปโดยไม่รู้ตัวหว่า?’

ฟูลบอดี้กระโดดจากเรือตัวเองด้วยความกระตือรือร้น เขาตรงเข้ามาจับมือกับไซตามะ “เป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ที่จะได้พบกับสมบัติแห่งความชอบธรรมอย่างนาย รู้ตัวไหมว่านายคือปราการเหล็กอันแสนมหัศจรรย์ที่คอยปกป้องเส้นทางเข้าสู่แกรนไลน์! ถ้าไม่ว่าอะไร ได้โปรดรับคำเชิญไปกินอาหารกับฉันด้วยเถอะ!”

ไซตามะกล่าวอย่างไม่มั่นใจ “ไม่ใช่ว่านายมีเดทหรอกหรอ …”

“เดทแล้วยังไง เรื่องแบบนั้นค่อยเลื่อนไปวันไหนก็ได้ แต่การได้พบกับสมบัติแห่งความชอบธรรม มันคงหาไม่ได้อีกแล้ว …”

หลังจากกล่าวจบ ฟูลบอดี้ก็เฝ้ารอคำตอบอยู่นาน ในที่สุดก็ตระหนักถึงความลังเลบนใบหน้าของไซตามะ เขาลูบคางครุ่นคิด สักพักดวงตาก็เปล่งประกาย “อ้อแน่นอน ในฐานะที่ฉันเป็นคนชวน ฉะนั้น มื้อนี้ฉันจะเลี้ยงนายเอง!”

ดวงตาของไซตามะสาดประกายสดใส “พูดจริงใช่ไหม! ถ้าอย่างนั้นฉันก็ตกลงรับคำเชิญด้วยความยินดี!”

“ว่าแต่พวกเราจะไปกินที่ไหนกัน?”

“ภัตตาคารลอยทะเล!”