บทที่18 เขาก็มีอะไรดีๆเหมือนกันนี่
บทที่18 เขาก็มีอะไรดีๆเหมือนกันนี่
◆ ◇ ◈ ◇ ◆
เมื่อได้สู้กับนักดาบแรงค์ A การประลองครั้งถัดๆมาของกับนักดาบแรงค์ A ก็เริ่มขึ้น
คนที่สองคือนักดาบคู่
และคนที่สามคืออัศวินศักดิ์สิทธิ์
นักดาบคู่นั้นเป็นอาชีพขั้นสูงที่มีพื้นฐานอยู่ที่การใช้สกิล รำดาบคู่ เป็นหลัก (นิโตริว)
ค่อนข้างจะลำบากนิดหน่อย แต่ว่าผมก็เอาชนะได้โดยไร้รอยขีดข่วน
อีกอย่าง อัศวินศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่อาชีพขั้นสูงที่มาจากนักดาบ แต่เป็นอัศวิน และความได้เปรียบที่มากที่สุดคือจำนวนของพรเทพพิทักษ์ที่เขาได้รับมันมากกว่าคนปกติ เนื่องจากสกิล เสริมการปกป้อง
และเป็นเพราะเหตุนั้น เขาจึงเป็นคนที่ดูเป็นปัญหามากที่สุดด้วยกฎของการแข่งขันนี้
แต่ว่าผมก็ชนะเขาโดยไม่โดนโจมตีได้อยู่ดี
แต่ว่าอะไรมันคือการ เสริมการปกป้อง กันนะ....
บางทีสกิลนั้นอาจจะเป็นสกิลที่ผมไม่อาจเรียนได้ก็เป็นไปได้
“ส-สุดยอดไปเลยคุณอาเรล! คาดไม่ถึงเลยว่าจะจัดการไปได้ถึงเก้าคน…!! งั้นช่วยจัดการคนสุดท้ายให้เหมือนกับคนอื่นๆด้วยนะ!”
ลิเลียตะโกนเชียร์จากขอบสนาม
*พึ่งมานั่งนึกได้ว่าลิเลียพูดสุภาพเติมคุณมาตลอดเลยนี่หว่า*
◇ ◈ ◇
“เฮ้ยๆๆ... ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขี้ยวมังกรต้องชนะแน่ๆเลย...”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ขาดทุนย่อยยับเลยสิวะ...”
“เชี่ยเอ้ย น่าจะลงข้างนั้นด้วยแท้ๆ...!”
“ไม่หรอก ดูนั่นสิ คนต่อไปของดาบทมิฬคือนักดาบที่อยู่ระดับท็อปของแรงค์ A เลยนะ”
[และต่อจากนี้คือนักดาบคนที่สิบของกิลด์ “ดาบทมิฬ”! ปรมาจารย์ดาบ มาซามูเนะ!!]
คู่แข่งคนสุดท้ายขึ้นมาบนเวที
เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ใส่เสื้อผ้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ดูเหมือนว่าคนสุดท้ายก็เหมือนปราการสุดท้ายล่ะนะ”
ดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขานั้นไม่ใช่ดาบตรงที่คนธรรมดาใช้กัน แต่ว่าดาบนั้นมันค่อนข้างที่จะโค้งงอหน่อยๆ
ดาบนั้นกว้างพอประมาณ แต่บางราวกับดาบเรเปียร์
“คาตานะเหรอ”
“ใช่แล้วล่ะขอรับ อาชีพของกระผมคือประมาจารย์ดาบ ซึ่งเป็นอาชีพขั้นสูงของ ซามูไร นักดาบจากดินแดนตะวันออกขอรับ”
อย่างที่หวังเอาไว้จากเมืองแห่งดาบ
ขนาดนักดาบจากตะวันออกไกลยังมาที่นี่เลย
“อุฮุ น่าสนใจจริงๆ”
ผมกระชับดาบ
แต่ว่าคู่ต่อสู้ก็ไม่ได้ดึงดาบออกมาจากฝักแต่อย่างใด เพียงแค่ย่อเอวไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อย
“ไม่ชักออกมาเหรอ”
“นี่เป็นหนึ่งในกระบวนท่าดาบของกระผมขอรับ”
....อ๋อ เข้าใจแล้ว
ไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อย
ถ้าหากว่าผมเคลื่อนที่โดยไม่ระวังล่ะก็ ดาบนั่นก็จะผ่าผมออกเป็นสองท่อนได้ง่ายๆเลย
ด้วย “การรู้แจ้ง” ที่ผมฝึกมาอย่างหนัก มันร้องเตือนผมให้ระวังท่าทางของเขา
“..อย่างที่คิดไว้เลยล่ะขอรับ เข้าใจว่าถ้าไม่สามารถชนะภายในดาบเดียวได้ จะโดนสวนกลับด้วยสกิลอันรุนแรงถึงตายของกระผมได้ คุณช่างหลักแหลมจริงๆล่ะขอรับ”
สกิลที่รุนแรงถึงตายเหรอ
อาจจะใช้ได้ในตอนที่เขาชักดาบออกมาจากฝักอย่างนั้นเหรอ
เขาไม่น่าจะชักดาบออกมาแม้ผมจะเคลื่อนไหวในระยะนี้ แต่ถ้าหากว่าผมลดการป้องกันลงและเดินเข้าไปล่ะก็ ผมอาจจะแพ้ไปแล้ว
สกิลนี้ดูเป็นสกิลที่ยากที่จะรับมือเมื่อเคยเห็นเพียงครั้งแรก
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่คิดว่ามันจะพิเศษอะไร
แย่หน่อยนะ
ผมเดินเข้าไปหาคู่แข่งของผม
“กล้าเข้ามาในพื้นที่สังหารแม้ว่าจะเข้าใจมันงั้นหรือขอรับ”
และผมก็อยู่ห่างจากเขาเพียงแค่สองเมตร
จิตสังหารของนักดาบจากแดนตะวันออกที่เก็บไว้จนถึงตอนนี้ ได้ค่อยๆพลุ่งพล่านออกมาจากร่างทั่วทั้งร่างอย่างเงียบๆ
และในตอนนั้นเองก็มีแสงวาบขึ้นมา และร่างของผมก็ถูกผ่าครึ่----ง
แต่นั่นเป็นแค่ “ภาพติดตา”
ผมทิ้งภาพติดตาเอาไว้ตรงหน้าเขา และพุ่งเข้าไปด้านข้างและฟันลงไป
“ประมาทเกินไปนะขอรับ”
“!”
นักดาบจากตะวันออกไม่สับสนกับภาพติดตานั้น เขารับรู้ว่าร่างจริงของผมอยู่ที่ไหนโดยแท้จริง
หลักฐานคือดาบที่ยังไม่ได้ชักออกมาจากฝักนั้น
“ดาบอิไอ – เคียวคุ”
สกิลสั่งตายของซามูไรถูกใช้ออกมา
คมดาบที่เร็วเหนือธรรมชาตินั้นเฉียดปลายจมูกของผมไปไม่กี่มิลลิเมตร
แน่นอนว่าคู่แข่งที่เป็นถึงปรมาจารย์ดาบคงตัดสินใจเกี่ยวกับระยะไม่ผิดหรอก
แต่เพราะว่าผมสามารถคาดเดาเวลาได้ ทำให้ผมสามารถหลบคมดาบนั้นในวินาทีสุดท้ายได้
“เป็นไปไม่ได้ คุณหลบดาบของกระผมได้...หรือขอรับ!?”
“แน่นอนว่านั่นมันเร็วมาก แต่ว่าแย่หน่อยนะที่ฉันชินกับการเคลื่อนไหวที่เร็วกว่านี้ของแม่ฉันแล้วล่ะ”
แต่ว่าเทคนิคนั้นมันเป็นอะไรกันแน่ ขนาดผมใช้ “การรู้แจ้ง” ยังไม่ค่อยเข้าใจเลย
ในตอนนั้นที่สกิลยังไม่ได้ถูกใช้ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้ได้ว่าตรงไหนเป็นพื้นที่สังหาร
และอย่างที่คิดไว้ว่าเขาไม่ติดกับ “ภาพติดตา” ของผม และได้ตัดสินใจที่จะใช้สกิลสั่งตายที่มี
“ได้เห็นอะไรดีๆจากนายด้วยสิ เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันจะโชว์หนึ่งในท่าไม้ตายของฉันให้ดูละกัน”
“--------พายุดาบ”
ที่เขาเห็นก็คงเป็นแสงวาบนับไม่ถ้วน
สกิลไม้ตายของราชินีแห่งดาบ พายุดาบ
การจ้วงแทงความเร็วแสงจำนวนมหาศาลเหมือนกับพายุ
ถ้าผมได้ใช้ท่าไม้ตายนี้ไปแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบมัน
การแทงจำนวนมหาศาลที่โถมเข้าทั่วร่างของเขาส่งผลให้พรเทพพิทักษ์หายไปในพริบตา
[ผู้ชนะ อาเรล!! เนื่องจากผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดของดาบทมิฬพ่ายแพ้ ผู้ชนะคือเขี้ยวมังกร!!]
ด้วยการประกาศนั้น ทั้งอาคารก็เต็มไปด้วยเสียงดังระงม
“ชนะปรมาจารย์ดาบที่เป็นถึงแรงค์A ระดับท็อปได้เลยรึ...”
“อีกอย่าง ชนะสิบคนเนี่ยนะ!!?”
“ไอ้พวกดาบทมิฬเอ้ย! มาแพ้แบบนี้! น่าอายซะจริง!”
“คิดว่าลงเงินกับพวกแกไปเท่าไหร่กัน!!! เอาเงินคืนมาาา~~!!”
บางคนตกตะลึงสุดขีด และเสียงบ่นจำนวนมากนั้นมาจากเหล่าคนที่ลงเงินข้างดาบทมิฬ และมีเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังดังออกมาเรื่อยๆ
“ไชโย~! สุดยอดไปเลยล่ะคุณอาเรล!”
ลิเลียกระโดดด้วยความดีใจ
