EP.5 กลายเป็นนักฟันดาบ (อ่านฟรี)
ผมยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับดาบยาวที่พ่อเคยให้ผมเป็นของขวัญในวันเกิดปีแรก
เวลาก็ผ่านมาสี่ปีแล้วจนตอนนี้ผมสามารถที่จะดาบประมาณสามฟุตได้อย่างสบายมือ
ด้วยผมสีแดงและรูปทรงแหลมบวกกับมีสีดำอยุ่บ้าง ทำให้ผมพอใจยิ่งนักเพราะมันเป็น
สื่งที่ใกล้เคียงที่สุดที่ผมสามารถทำได้เพื่อคล้ายมังกร
ที่ตรงด้านหน้าของผมมีชายคนหนึ่งยืนถือดาบพร้อมกับสวมชุดหนังเกาะเรืองแสง แบบไม่มีหมวก
นี่คงเป็นทางเลือกที่ดีเพื่อที่จะได้ใช้ความเร็วเต็มที่ในการต่อสู้
ผู้ชายที่ผมพูดถึงก็คือพ่อนั่นเอง ถึงตอนนี้พวกเราก็พร้อมที่จะต่อสู้กันแล้วแหละ
ผมแอบดูพ่อที่ยืนอยุ่ตรงนั้นอย่างไกลๆ เขาดูผ่อนคลาย แต่บอกได้เลยว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้อยู่ตลอดเวลา
ตอนผมอายุสี่ขวบ เรามักจะเล่นต่อสู้กันตอนก่อนช่วงเวลาอาหารเที่ยง ไม่เคยมีใครชนะเขาได้เลย
แต่วันนี้ผมจะเปลี่ยนแปลงมัน !
เมื่อครั้งที่ที่เราต่อสู้กัน ผมไม่สามารถไล่ตามความเคลื่อนไหวของเขาทัน แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
ผมสามารถมองตามเข้าได้ในทุกสเต็ปและแล้วพ่อก็เริ่มเปิดก่อน เขากระโดดลอยขึ้นสูงในแบบที่
ผมขาดไม่ถึงเพื่อปิดช่องว่างระหว่างเรา เขายกมือขวาของเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมที่จะชี้ลงมาที่ผม
ผมเองก็พร้อมที่จะเห็นการเคลื่อนไหวต่อไปอยู่แล้ว ผมพร้อมสำหรับทุกอย่าง เมื่อพ่อลงมาผมจะรีบหลบ
แล้วโจมตีเขาทันทีจากด้านหลังจากนั้นจะรีบดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว และถ้าพ่อคิดจะโจมตี
ผมอีกผมจะรีบเอาคืนเขาจากด้านบน
ผมเห็นมีดกำลังดิ่งลงมาจากด้านบน ตามที่ผมคาดเดาไม่มีผิด และตอนนี้ฉัผมแค่ต้องทำทีละขั้นตอน
“ย้ากกกกกกกกกก”
อยู่ๆภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าผมก็กลายเป็นสีดำ
ผมหมดสติไปและตื่นขึ้นมาพบว่าผมอยู่ในบ้านพร้อมกับเสียงของแม่ที่ดุพ่อ
“ลูกชายเราอายุแค่สี่ขวบ คุณต่อสู้กับลูกแบบนี้ได้ยังไง?”
พ่อเริ่มตึงเครียดจนเหงื่อตกและพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้แม่ใจเย็นลง
“แต่มันเหลือเวลาแค่อีกปีเดียวที่จะถึงเวลาทดสอบ ผมเองไม่สามารถปล่อยผ่านเขาไปได้
ถ้าลูกยังเป็นแบบนี้อยู่ก็จะไม่ผ่านการทดสอบแน่ๆ “
ผมยืนแอบฟังพ่อและแม่คุยกันอยู่ประตูหลังห้องครัวอย่างเงียบๆ พวกเขาคิดว่าผมยังคงหลับอยู่
และในขณะนั้นสายตาของแม่ก็มองมาที่ผมที่แอบอยู่ในมุมหลังประตู เธอรีบเดินเข้ามาหาผมในทันที
พร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างมาจับแก้มผม
“เรย์ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม? ลูกไม่จำเป็นต้องเดินตามรอยในสิ่งที่พ่อและแม่เป็น ยังมีอาชีพดีๆอีกมากมาย
ที่ลูกสามารถทำได้”แม่พูดในขณะที่เช็คว่าผมโอเคแล้วจริงๆ
ผมรับรู้ได้ว่าแม่กำลังพยายามทำให้ผมสบายใจ เพราะใบหน้าของผมแสดงออกได้ชัดเจนถึงความผิดหวัง
แต่จริงๆผมไม่ได้เสียใจที่ต่อสู้แพ้พ่อ แต่ผมเสียใจมากกว่าที่แผนแก้แค้นของผมนั้นพังไม่เป็นท่า
ผมไม่มีทั้งพลังวิเศษที่จะใช้เวทมนตร์และไม่มีความสามารถที่จะใช้ดาบอย่างนักสู้อีกด้วย
ถ้าผมไม่สามารถที่จะเป็นหนึ่งในนักสู้ได้ แล้วผมจะฆ่าล้างเผ่าพันธ์มนุษย์ได้อย่างไร?
พ่อเดินเข้ามาและคุกเข่าลงข้างๆแม่
“เรายังเหลือเวลาอีกหนึ่งปีนะเรย์ เรายังพอมีเวลาที่จะฝึกฝนมันได้อีกถ้าลูกต้องการมันจริงๆ”
เวลาหนึ่งปี...มันเพียงพอสำหรับผมที่จะพัฒนาตัวเองหรอ? ในเวลาหนึ่งปีการคัดเลือกของ
The Avrion Knight Academy ก็จะจัดขึ้น โรงเรียนแห่งนั้นคือที่เดียวกับที่พ่อผมเข้าฝึกฝน
เมื่ออายุถึงห้าขวบ ผมก็จะมีสิทธิที่จะได้รับการทดสอบเพื่อเข้าโรงเรียน ตอนนี้ Roland Academy
ออกไปจากหัวผมตั้งแต่ผมไม่มีพลังพิเศษ ดังนั้น The Avrion Knight Academy เป็นตัวเลือกเดียวของผม
ผมมีความตั้งใจที่จะเดินหน้าตามแผนที่วางไว้ ผมจะจำใส่หัวว่า
ผมต้องกลายเป็นผู้เข้มแข็งเพื่อพร้อมสำหรับแผนแก้แค้น!
“ผมจะทำมันให้สำเร็จ และผมจะกลายเป็นคนที่แข็งแรงที่สุดอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ฮา ฮา ฮา”
พ่อแม่มองผมหน้ากันและกันด้วยสีหน้าเป็นกังวล
