บทพิเศษ (1)
บทพิเศษ (1)
ในหน้าหนาวที่มีหิมะโปรยปรายปกคลุมไปทั่วพื้นที่ ในวันขึ้นปีใหม่มีชายหนึ่งและหญิงหนึ่งกำลังเดินเล่นด้วยกันในสวนสาธารณะ
ทั้งสองจับมือกัน อยู่ใต้ร่มเดียวกัน มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เห็นชัดว่าเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากซะว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน
อันที่จริงคนสองคนแต่งงานกันนานแล้ว แม้จะมีหน้าตาและดูเหมือนคู่รักวัยแรกรุ่น แต่พวกเขาทั้งคู่กลับมีอายุยี่สิบปลายๆ แล้ว
แต่ก็นะ เหมือนโชคจะไม่อำนวยเพราะพวกเขายังไม่มีลูกสักคน
วันนี้เป็นวันพิเศษครบรอบการแต่งงานของพวกเขา แต่ปกติจะไม่ออกมาข้างนอกแบบนี้ ทว่าวันนี้หญิงสาวกับชวนชายหนุ่มมาเดินเล่นและบอกมีเรื่องจะคุย
“แล้วมีเรื่องอะไรจะคุย ถึงต้องออกมาสวนสาธารณะที่พวกเราคบกันครั้งแรกกันละคุราตะ”
เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น หญิงสาวคนนั้นทำสีหน้าบูดบึ้งไม่ตอบ ชายคนนั้นอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะเข้าใจในเวลาต่อมา
“ขอโทษทีๆ พอดีมันเผลอเรียกแบบนี้จนชินแล้วนะ ชิโอริ”
ชายคนนั้นหัวเราะแห้งๆ ชิโอริหญิงสาวคนนั้นเหลือบมองด้วยหางตาก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น
“ช่างเถอะ วันนี้มีเรื่องที่สำคัญมากกว่านั้นจะมาบอก”
“หืม เรื่องอะไรงั้นเหรอ?”
ชายหนุ่มคนนั้นมองอย่างสงสัยไปที่ชิโอริ ที่กำลังยิ้มออกมาแต่ชิโอริกลับทำท่าทางเหมือนจะไม่พูดง่ายๆ
ชิโอริเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามมืด ที่มีไฟสลัวๆ จากหลอดไฟสาธารณะ พร้อมกับหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่หยุด
“คุณยังจำได้ไหมคะ ตอนที่คุณมาขอชั้นคบครั้งแรกที่นี่”
เสียงของชิโอริดังขึ้น ชายคนนั้นก็หวนนึกถึงอดีต ที่น่าสารนั่นก็รู้สึกอับอายขึ้นมา เขาเกาแก้มตัวเองแล้วพูด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตอนนี้กันล่ะ โธ่!”
นึกถึงตัวเองที่โดนเพื่อนบังคับมาให้สารภาพรักกับคนที่ชอบกลางสวนสาธารณะเนี่ย มันน่าอายสุดๆ
แถมสวนสาธารณะที่มีแต่คนแก่มากประสบการณ์ พอสารภาพรักออกไป ก็ถูกหยอกล้อตั้งแต่อดีตยันปัจจุบันเลยล่ะ
จริงอยู่ที่ถูกบังคับให้สารภาพรัก แต่ก็สารภาพรักกับคนที่ชอบจริงๆ ชิโอริเป็นคนที่สวยมากๆ สมัยเรียน
ไม่รู้ทำไมถึงเลือกเขากันแน่..
“เกี่ยวสิ.. เพราะถ้าคุณไม่เข้ามาสารภาพตอนนั้น.. ขั้นคงไม่มีวันนี้”
พอพูดแบบนั้นเสร็จชายหนุ่มคนนั้นก็ตกใจ หันไปมองชิโอริด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะถามขึ้น
“หมายความว่ายังไง?”
“ชั้นท้อง!”
ร่มที่ถือในมือของชายหนุ่มหลุดมือถูกชมหนาวพัดไปพร้อมกับอาการตกตะลึงของชายหนุ่มคนนั้น
เขายืนอึ้งไปพักหนึ่งก่อนสีหน้าดีใจจะปกคลุมทั่วใบหน้าเขาจับไหล่ทั้งสองข้างคือชิโอริ
“คุณพูดจริงงั้นเหรอ ไม่ได้โกหกชั้นเล่นใช่ไหม?!”
ชิโอริยิ้มต่อท่าทางของชายหนุ่ม ก่อนจะพูดติดตลกว่า
“นี่คุณเห็นชั้นเป็นคนที่ชอบล้อเล่นอะไรแบบนี้รึไงกัน?!”
ชายหนุ่มคนนั้นสั่นสะท้านดวงตาลุกวาวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะกอดชิโอริแน่นพร้อมกับร้องออกมาความดีใจ
“ไชโย!!!”
“ในที่สุด.. ในที่สุดเราก็มีลูกแล้วนะชิโอริ!!”
ชายหนุ่มกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข พอเห็นท่าทางแบบนั้นของสามี ภรรยาอย่างชิโอริก็พึมพำว่า
“คุณนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ นะ”
แต่ในตอนนั้นเองก็มีแหวนวงหนึ่งร่วงลงมาจากฟ้ากระแทกใส่หัวชายหนุ่มจนดัง “โปก!!”
“โอ้ย อะไรเนี่ย!?”
เขารีบจับแหวนวงนั้นไว้เงยหน้าขึ้นไปมอง เพราะสวนสาธารณะนี้อยู่ใกล้ๆ ตึก อาจจะมีคนโยนทิ้งลงมาก็ได้แถมลมแรงไม่แปลกเลยแหวนที่ไม่มีกระทั่งส่วนที่ทำให้มีมูลค่าจะถูกพัดได้ง่ายๆ
ชิโอริมองแหวนในมือของชายหนุ่ม
“แหวนงั้นเหรอ?”
“ไอ้บ้าที่ไหนมันโยนแหวนลงมาฟะ อย่างน้อยก็โยนแหวนทองหรือแหวนเพชรมาสิถ้าเจ๋งจริง!”
เขาร้องออกมาด้วยความหงุดหงิด ชิโอริคิ้วกระตุกก่อนที่จะบิดเอวของสามีด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“คุณคะ มีมารยาทหน่อย” (ชิโอริ)
“โอ๊ยๆๆ ชั้นไม่ผิดนะชิโอริ! มันโยนลงมาก่อนเอง งั้นชั้นเอาแหวนวงนี้เป็นเครื่องหมายให้ลูกเราไปเลยแล้วกัน!” (สามี)
“เอ๊ะ.. เดี๋ยวสิแบบนั้นมัน…” (ชิโอริ)
“หึ! ชั้นไม่เอาไปคืนหรอกนะ! หึ!” (สามี)
สามีเชิดหน้าแล้วจูงมือชิโอริกลับบ้าน.. สังเกตดีๆ จะเห็นหัวของชายคนนี้บวมขึ้นเพราะแรงกระแทกแม้จะไม่มีน้ำหนักมากจนทำให้เลือดไหล
แต่ก็เจ็บไม่น้อย ไม่แปลกเลยที่จะหงุดหงิดขนาดนี้ หากเขาโง่ลงเขาจะโทษตึกนี้จนวันตายเลยคอยดูสิ! ถึงจะไม่ฉลาดอยู่แล้วก็เถอะ..
………
[บทพิเศษนี้ว่าจะอัพให้ตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส พอไปนั่งเลื่อนดูไฟล์ก็เจอเข้า.. อ่าว ผมยังไม่อัพเหรอเนี่ย!? ว่าแต่มีความสำคัญไรเหรอ..? อืม.. คิดว่ามีนะ เอ๊ะหรือไม่มี? เอ๊ะว่าแต่ผมนี่เชื่อถือได้ตั้งแต่ตอนไหนกัน เอ๊ะ? อืมมมม.. แต่อ่านมาถึงจุดนี้กันแล้ว เราคงรู้กันนะ เพราะลาสบอสของเรานั้น--- แค่กๆ – ผู้เขียน]
