บทที่ 9 ปกรณัมแห่งความตาย
บทที่ 9 ปกรณัมแห่งความตาย
หลังจากเหตุการณ์ประหลาดนั้น ชั้นก็ไม่สามารถหาความจริงได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชั้นยังทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ..
แต่ว่าดูเหมือนวันนี้ชิซึกุจะไม่ได้มาคุยกับชั้นเลย ซึ่งทำให้ชั้นรู้สึกเหงาไม่น้อย แน่นอนว่ายังถูกรังแกเช่นเดิมเหมือนกัน
เมื่อไม่มีชิซึกุมาคอยเยียวยาจิตใจชั้นก็ค่อยๆ เฉาลง (?) พอตกเย็นก็กลับไปที่ห้องแล้วนอนลง จนไม่นานก็หลับสนิท..
วันนี้จะถูกทรมานจิตใจแบบไหนกันนะ?
ชั้นร่วงหล่นลงสู่ฝันของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นลูกของขุนนางกับสามัญชน แม่ของเขาเป็นคนธรรมดาที่มีลูกกับสามัญชน
เขานั้นไม่เคยสนใจพ่อ เพราะจำความได้ว่ามันไล่ตัวเองกับแม่ออกจากบ้านมาอยู่ในสลัมแห่งหนึ่ง
จนกระทั่งวันหนึ่งแม่เด็กชายป่วย แต่ไม่มีเงินที่จะซื้อยามาให้แม่กิน เด็กชายเลยไปหาพ่อผู้เป็นขุนนาง
แต่คำถามที่เขาได้รับคือ ‘ไอ้เด็กโสโครก แกเป็นใคร?”
และไล่เด็กชายออกไปเหมือนหมาข้างถนน แต่เด็กชายยังเซ้าซี้ไม่ยอมจากไปจนขุนนางก็ยอมตามไปช่วยรักษาแม่เด็กชาย
ทว่ายาที่แม่เด็กชายได้กินโดยฝีมือขุนนางไม่ใช่ยารักษา แต่เป็นยาพิษ เพราะขุนนางจำได้ว่ามันเคยทำผู้หญิงคนหนึ่งท้อง หากโลกรับรู้ละก็ต้องน่าผิดหวัง
เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นเด็กชายเห็นแม่ของตัวเองนอนช็อกน้ำลายฟูมปากตาเบิกกว้างไม่สามารถข่มตาหลับได้แม้จะตกตาย
เด็กชายไม่ได้โง่เขลา เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่บิดาแท้ๆ ของตนถึงกลับฆ่ามารดาตนเอง
เขาไม่หุนหันแต่ว่าปลุกความสามารถด้วยการฆ่ามอนสเตอร์ และฝึกวิชาศาสตร์มืดแขนงหนึ่ง
เป็นหนึ่งในวิชามารที่สามารถหาได้จากจุดที่มีพลังความมืดหนาแน่น หรือก็คือจุดที่ใกล้เคียงกับพลังของจอมมารนั่นเอง
ทำให้ร่างกายแข็งแกร่งพลังเวทแข็งแกร่งขึ้นอย่างมากมหาศาลและเด็กชายไม่ใช่เด็กชายอีกต่อไปกลายเป็นชายหนุ่มที่มีแต่ความแค้นมีชีวิตอยู่เพื่อฆ่าเท่านั้น
เวทมนตร์ที่ชายหนุ่มถนัดคือ ความตาย… หรือก็คือสามารถสร้างตัวอักษรที่หากโดนใครเข้า คนคนนั้นก็จะตกตายไปอย่างง่ายได้
เขาจึงมุ่งหน้าไปล้างแค้น จนเกือบจะสำเร็จแต่ก็พ่ายแพ้ถูกจับยัดลงคุกเพื่อรอวันตายในสักวัน
เขาที่แทบจะตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง และเมื่อล้างแค้นไม่สำเร็จและไม่มีโอกาสอีกต่อไป จิตใจจึงพังทลายกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายมนุษย์ขาดความนึกคิด…
ชั้นที่เห็นทุกอย่างจบลง ภาพทั้งหมดรอบตัวชั้นก็หายไป แต่มาอยู่บนแท่นไม้ที่มีวิญญาณอาฆาตหลายสิบคนจนเกือบร้อย
ซึ่งเป็นคนที่ชั้นเคยฆ่าไปกำลังโห่ร้อง
“ฆ่าเลย ฆ่าเลย ฆ่าเลย”
“ฆ่าเลย ฆ่าเลย ฆ่าเลย”
“ฆ่าเลย ฆ่าเลย ฆ่าเลย”
ชั้นพบว่าแขนและคอชั้นถูกพันธนาการพอมองขึ้นไปก็เห็นใบมีดอยู่เหนือหัว ใช่แล้ว.. ชั้นกำลังติดอยู่ในกิโยตีนอันหนึ่ง
ที่วิญญาณอาฆาตทุกตัวต่างพากันโห่ร้องดีใจ และในเวลานั้นเองเชือกที่ใบมีดของกิโยตีนให้ลอยอยู่ก็ถูกตัด “ฉับ”
หัวชั้นขาดออกจากตัวลอยกระเด็นจนเห็นเพชฌฆาตที่ฆ่าชั้น.. เป็นชายหนุ่มคนนั้นเอง… และในเวลาเดียวกัน
ชั้นก็เห็นหัวตัวเองงอกออกมาใหม่อีกรอบ.. ก่อนที่สติของหัวนี้จะหายไป และชั้นก็รู้สึกตัวในหัวใหม่ที่ยังไม่ถูกตัด!
แต่ในเวลาถัดมาหัวชั้นก็ถูกตัดอีกรอบ.. เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมารอบๆ กิโยตีนมีหัวของชั้นที่ตายโดนตาไม่ปิดอยู่เต็มไปหมด
ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่อาจจะสักหนึ่งเดือน.. หนึ่งปี? หนึ่งร้อยปี..? ไม่มีใครทราบ
ไม่รู้ว่าหัวขาดไปกี่รอบต่อกี่รอบ ความเจ็บปวดจากการตายซ้ำตายซากทำให้ชั้นแทบจะบ้าตาย
จนท้ายที่สุดดวงตะวันก็สาดจ้าออกมา… ชั้นลืมตาขึ้นเห็นดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นพื้นดินจากหน้าต่างห้องของตัวเอง… ในที่สุดก็จบสักที
แต่ในตอนนั้นเองกลางแสงอาทิตย์ชั้นก็เห็นเหมือนมีร่างของคนคนหนึ่งอยู่ เลยเดินไปเปิดหน้าต่างดูสิ่งที่ชั้นเห็นนั้นทำเอาชั้นตกใจและร้องออกมา
“ชิซึกุ!!”
เป็นภาพที่ชิซึกุถูกเผาทั้งเป็นเธอร้องโหยหวนออกมาอย่างทรมาน หากแต่ทันใดนั้น เปลือกตาชั้นก็เปิดออกอีกครั้ง
พบว่าดวงอาทิตย์สาดส่องมาอีกครั้งชั้นตกใจรีบลุกวิ่งไปเปิดหน้าต่างดูสิ่งที่เห็นคือดวงอาทิตย์ปกติธรรมดาไม่มีอะไรผิดแปลก
“เมื่อกี้..มันอะไร..? ฝันซ้อนฝันเหรอ..?”
ชั้นถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องจริง แต่สายตาก็เลื่อนไปเห็นเตียงและผ้าห่มของตัวเอง.. คราวนี้มันขาดวิ่นเหมือนเมื่อวาน
แต่ทว่าที่ขาดเพิ่มขึ้นคือเตียง เป็นรอยเหมือนผ้าห่มหากแต่มันเกิดขึ้นไปทั่วเตียง…. ซึ่งเยอะและรุนแรงกว่าเดิมมาก
แบบเมื่อวานเหรอ แต่รุนแรงกว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่… ด้วยเหตุนี้ชั้นก็ไปเรียกคนมาเปลี่ยนเตียงกับผ้าห่ม
“เอ่อ…เปลี่ยนทำไมเหรอคะ?”
เมดผู้หญิงคนหนึ่งถามชั้น ชั้นเลยชี้ใส่เตียงแล้วบอกว่า “ตามที่เห็น” เมดเลยมองไปที่เตียง
เธอทำสีหน้างุนงงออกมานิดหน่อย
“มีอะไร?”
“ปะ.. เปล่าค่ะ… จะรีบเปลี่ยนให้ตอนนี้แหละค่ะ!”
เธอพูดแบบนั้น ดูเหมือนเธอจะกลัวคนมาจากต่างโลกสินะชั้นแค่ถามเฉยๆ ก็กลัวขนาดนี้ แต่ทางด้านคนชั้นสูงนอกจากจะไม่กลัวละยังดูถูกด้วย
เธอรีบเปลี่ยนเตียง ชั้นก็ไปหาทานข้าว.. ทานคนเดียวโดยชิซึกุเริ่มตีตัวออกห่างจากชั้น.. อืม..แบบนี้แหละดีแล้ว
ชั้นมองเห็นชิซึกุที่คุยกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงอยู่โดยไม่หันมาสนใจชั้นเลย.. แบบนี้แหละเธอจะได้มีเพื่อถ้าจะมาตัวติดกับชั้นคงไม่มีเพื่อนพอดี..
ชั้นกินอาหารที่รสชาติทั่วไป… ไม่สิ.. ตั้งแต่มาที่นี่วันแรกชั้นก็ยังกินอาหารที่นี่ด้วยความอร่อยอยู่เลย
แต่เวลาผ่านไปรสชาติก็เริ่มจืดชืดลงเรื่อยๆ … แต่เหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะอาหารจืดชืดลง แต่เป็นเพราะการรับรสของชั้นเริ่มตายตัว..
และผมสีขาวของชั้นก็เริ่มซีดลง.. เป็นสีขาวซีดเหมือนสภาพจิตใจที่ย่ำแย่สุดๆ .. ชั้นกินอาหารอยู่
ในตอนนั้นเองพวกของฟุวะก็เข้ามากอดคอชั้นแล้วบอก….
“ไปด้วยกันหน่อยสิ..”
“….อืม…”
……..
[วันละ 3-4 ตอน จะอ่านกันทันหรือเปล่าล่ะ! อิอิ - ผู้เขียน]
